Σάββατο 9 Απριλίου 2011

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ: homo homini lupus

"Το δόγμα της ζωής είναι γνωστό από τότε που το πρώτο δίποδο σκότωσε ένα άλλο για να του αρπάξει τη λεία' το απροκάλυπτο "άρπαξε να φας και κλέψε να 'χεις" ήταν όρος επιβίωσης πολύ προτού ο Όμηρος μας προσφέρει την εκλέπτυνση: "αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων" (ιδίως το δεύτερο που σε καλεί σε συνεχή μάχη). Και οι μεγάλοι ψυχογιατροί τα ίδια λένε: ο άνθρωπος βρίσκεται σε διαρκή αναμέτρηση με τους άλλους' κάθε άνθρωπος προετοιμάζεται για επίθεση και άμυνα. Αλλά το μόνο πλέον θήραμα του ανθρώπου είναι ο άνθρωπος (homo homini lupus)' ένας λύκος με λουρί πολιτισμού που το σπάει με κάθε ευκαιρία: φόνοι, αρπαγές, βιασμοί, ληστείες, πόλεμοι, πυρπολήσεις, λεηλασίες, υποδουλώσεις, αποικιοκρατία, Ιερά Εξέταση, εθνοκαθάρσεις, κρεματόρια, γκούλαγκ, Γκουαντάναμο. Αν αυτή η αλόγιστη επιθετικότητα απαντάει, όπως λένε, στο ένστικτο της απόκτησης, ο Τζένγκις Χαν, ο Τάρας Μπούλμπα και ο Αττίλας είναι σήμερα οι μεγαλοεπιχειρηματίες στις λίστες του Forbes. "

Από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου, "ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ", εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, Αθήνα, 2008*


Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνεί κανείς στο εκατό τοις εκατό με τον Δ. Χαριτόπουλο για να παραδεχτεί ότι ο καθένας μας, άνθρωπος ων, κρύβει μέσα του έναν λύκο. Εντάξει, μπορεί αυτός ο λύκος  να βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης ή, στην περίπτωση που είναι ξύπνιος,  να μην είναι από εκείνους τους πολύ κακούς,  που τρώνε τις μικρές κοκκινοσκουφίτσες. Ίσως πάλι, το ζώο που κρύβουμε μέσα μας  να  μην είναι καν λύκος,  αλλά  ένα  κακό πρόβατο από αυτά  που κρύβουν τον λύκο μέσα τους!  Ακόμη χειρότερα δηλαδή.. Φύλαγέ μας από τέτοιου είδους προβατοπροβιές..
Εν πάση περιπτώσει, χωρίς καθόλου να το εμβαθύνουμε  αναζητώντας το είδος του τετράποδου που κρύβει ο καθένας  μέσα του, νομίζω πως θα πρέπει να δεχτούμε αξιωματικά κι από την εμπειρία μας και μόνο αυτό που πρεσβεύουν οι ψυχογιατροί, όπως λέει κι ο Χαριτόπουλος παραπάνω, δηλαδή πως "ο άνθρωπος βρίσκεται σε διαρκή αναμέτρηση με τους άλλους' κάθε άνθρωπος προετοιμάζεται για επίθεση και άμυνα." 
Αυτή η στάση του ανθρώπου, όπως και κάθε έμβιου που παλεύει για την επιβίωσή του, διεκδικώντας την τροφή του, είναι κατανοητή όταν εκδηλώνεται στη διεκδίκηση των εκ των ων ουκ άνευ της ζωής. Αλλά, με μας τους ευφυείς, το θέμα επεκτείνεται, δεν σταματάει εκεί. Η αναμέτρηση, η επίθεση και η άμυνα αποκτούν έναν βλακώδη χαρακτήρα, όταν δεν έχουν ως κίνητρο την απόκτηση της βοράς, που όποιος την εξασφαλίσει εκείνος μόνο θα επιζήσει,  ούτε την απόκτηση άλλων τινών που ενδεχομένως συμβάλλουν στην εξασφάλιση αυτής της βοράς. Δεν έχουν κίνητρο ούτε την επικράτηση σε μια πνευματική, ας πούμε, αντιπαράθεση, που πιθανόν να οδηγήσει σε ένα θεμιτό ή  ευεργετικό για μας αποτέλεσμα.. Όλα αυτά είναι αποδεχτά και μοιάζουν να έχουν λογική βάση. Όταν το  κίνητρο της αντιπαράθεσης όμως  είναι...θέμα χρόνου, δηλαδή όταν είναι ο ίδιος ο Χρόνος!! Τότε;
Τότε ποια  λογική υπάρχει σ' αυτήν την αναμέτρηση;  Πώς στήνεται η επίθεση σε μια τέτοια διεκδίκηση; Πώς παίζεται η άμυνα; Σε τι σχηματισμό παρατάσσονται οι διεκδικητές;
Ιδού από που ξεκίνησα να σκέφτομαι όσα σκέφτομαι, από αυτό το κείμενο που 'γραψε η Sonata:

"Η παράδοση συνεχίζεται. Ο δάσκαλος δεν τολμά να γράψει την απόδειξη. Βρίσκει αφορμή να σταματήσει το μάθημα και γυρνάει απότομα το κεφάλι. Πιάνει το Σταμάτη να χαϊδεύει τα μαλλιά της Αρετής, τον Αλέξανδρο να κοιτάει έξω απ' τό παράθυρο, τη Ρεβέκκα να κοιμάται.Την Πωλίνα να γράφει κάτι σ' ένα ταλαιπωρημένο χαρτάκι. Τον Κωνσταντίνο να σχεδιάζει μια καρδιά στο θρανίο. Υψώνει τον τόνο της φωνής του, φοράει ένα βλέμμα παραπονεμένο και αυστηρό. Τους μαλώνει. Τους λέει να μαζέψουν το μυαλό τους και να συγκεντρωθούν μπας και μάθουν τίποτα. Κατηγορεί τη γενιά τους και τους προσάπτει αδικήματα :"Αδιάφοροι, τα βρήκανε όλα έτοιμα, καλομαθημένοι". Ξεφυσάει και γυρνά να γράψει την απόδειξη . Ευτυχώς! Ευτυχώς, χτύπησε το κουδούνι. Γλύτωσε την απόδειξη. Καλύτερα! Η πονεμένη του καρδιά ίσως να μην το άντεχε. Μαζεύει τα συμπράγκαλά του από την έδρα, σκύβει το κεφάλι. Φεύγει. Δεν κοιτάει κανέναν. Όσο να 'ναι, η θέα των τριάντα παιδιών να τον κοιτούν κατάματα του δημιουργεί μια κάποια ταχυπαλμία. Δεν τολμά να το πει στον καρδιολόγο του. Το αλάτι το 'χει κόψει εδώ και καιρό. Απλά, τριάντα παιδιά, εξήντα ζευγάρια μάτια, τριάντα καρδιές του θυμίζουν όσα έζησε ή όσα ήθελε να ζήσει μα δεν τα κατάφερε. Του θυμίζουν όσες επαναστάσεις ονειρεύτηκε, όσα συνθήματα ήθελε να γράψει, μα το σπρέι του ήταν πάντα άδειο. Του θυμίζουν το συναίσθημα του να στέκεσαι στη μέση μιας πλατείας, στην καρδιά μιας πολιτείας και να θες να πιάσεις τον κόσμο με τα δυο σου χέρια και να τον τραντάξεις, μα την τελευταία στιγμή πάντα αυτός να ξεγλιστράει μεσ' απ' τα δάχτυλα. Τα θυμάται ολ΄αυτά και το μόνο που ζητά είναι να βρεθεί στο γραφείο των συναδέλφων. Ο διάδρομος γεμίζει από φωνές παιδιών. Γέλια, ανούσιες συζητήσεις, βρισιές, πειράγματα."

Από  την ανάρτηση της μικρής Sonatas,  όπου μας περιγράφει το μάθημα στην τάξη της, με τούτη την σκληρότητα που δείχνουν οι (νέοι) άνθρωποι στον άνθρωπο,  θυμήθηκα το εγχειρίδιο βλακείας του Χαριτόπουλου. Ίσως κάποιο παρόμοιο εγχειρίδιο να 'πρεπε να διαβάζεται στα πλαίσια κάποιου μαθήματος ανθρωπιστικού χαρακτήρα..Για να μαθαίνουμε όλοι πως το δόγμα της ζωής που είναι το "άρπαξε να φας.." δεν θέτει ως αντικείμενο αρπαγής τον Χρόνο.. Ο Χρόνος δεν είναι διαπραγματεύσιμος,  ούτε  είδος που "αρπάζεται"..
Ο Χρόνος δεν χαρίζεται.  Κανενός! Δεν συνδιαλέγεται.. Είναι αγύριστο κεφάλι..
( ο λύκος αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του...)
Ο Χρόνος είναι Λύκος..  Είναι λύκος με προβιά..
Μόνο που μας παίρνει χρόνο ώσπου  να το καταλάβουμε.. :))
---------------------------------------------------------------------------------------------------
*Παλιότερη ανάρτηση από το βιβλίο του Δ. Χαριτόπουλου,  υπάρχει εδώ :)

18 σχόλια:

  1. Σκύλος που γαυγίζει δεν δαγκώνει..

    να ισχύει άραγε για σκληρά λυκάκια που ουρλιάζουν;;
    και Πενθήμερη ετοιμάζουν... χαχα :-)

    λένε όμως και ....

    Λύκος γηράσας νόμους ορίζει :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιατί τέτοια εμμονή με τους λύκους; :(
    Οι Χαϊνηδες τον λύκο του Χαριτόπουλο τον οραματίστηκαν σαν "τίγρη". Δείτε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=CfRgW5RZ4n8&feature=related Εξαιρετικό τραγούδι.
    Χαϊνηδες και Χαριτόπουλος μάλλον λένε τα ίδια πράγματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. επίσης ο κυρ Μέντιος στην μπαλάντα του λέει:

    Γέρασα κι᾿ ὡς δὲ φελοῦσα και᾿ ἀχαΐρευτος κυλοῦσα, μὲ πετάξανε μακριὰ νὰ μὲ φᾶνε τὰ θεριά..

    αλλά το θέμα δεν είναι το ποιος θα δαγκώσει ποιον, αλλά το ό,τι όλους μας δαγκώνει ο χρόνος, μόνο που δεν μας περνάει αυτό από το μυαλό στα μικράτα μας.. :) κι ύστερα φτάνουν μερικοί (!) να λένε κάτι λυπητερά όπως: Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι...
    Κι εμείς μένουμε ανάλγητοι μπροστά στο μαρασμό του, γιατί - μέσα στη νιότη μας - πιστεύουμε πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε μας..πως όλα τα ποτάμια θα μας ανήκουν για πάντα :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @likan

    Σε περίμενα!! .. :)
    Δηλαδή περίμενα το παράπονο να τ' ακούσω..
    Δεν φανταζόμουν όμως πως θα μου πεις της Αρετής το αγαπημένο!

    Θα το αλλάξω το ζώο στο επόμενο..
    Θα το κάνω τίγρη, για να γίνει .. μπορχικό! :)

    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "γιατί - μέσα στη νιότη μας - πιστεύουμε πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ σε μας..πως όλα τα ποτάμια θα μας ανήκουν για πάντα"

    Το θέμα, νομίζω, είναι να παραδεχτούμε πως κανένα πατάμι δεν ανήκει σε κανέναν, και όχι να πιστεύουμε, έστω κι αν έχουμε περάσει από την άλλη πλευρά του χρόνου, πως σίγουρα επειδή μεγαλώσαμε, ζήσαμε, εξελιχτήκαμε υπάρχει ένα ποτάμι ολότελα δικό μας, που διακαιωματικά μας ανήκει.
    Όλα τα ποτάμια υπήρχαν πριν από εμάς και αφού φύγουμε, αυτά ακόμα θα υπάρχουν. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Sonata

    :) Να κάνουμε σαφές πως δεν είναι προσωπική η αντιπαράθεση;

    Επίσης να κάνουμε σαφές πως ανεξαρτήτως ηλικίας
    (μια και το εντοπίσαμε εκεί το θέμα)
    κάποιοι βλέπουν τον εαυτό τους μες στα μάτια και κάποιοι όχι..
    Τώρα το τι βλέπουν οι άλλοι είναι μια μεγάλη ιστορία..Τι βλέπει, για παράδειγμα, ένας μαθητής σαν κι εσένα, που έγραψες για τον καθηγητή σου:
    "..Φεύγει. Δεν κοιτάει κανέναν. Όσο να 'ναι, η θέα των τριάντα παιδιών να τον κοιτούν κατάματα του δημιουργεί μια κάποια ταχυπαλμία"
    και παρακάτω εξηγείς: "Απλά, τριάντα παιδιά, εξήντα ζευγάρια μάτια, τριάντα καρδιές του θυμίζουν όσα έζησε ή όσα ήθελε να ζήσει μα δεν τα κατάφερε. Του θυμίζουν όσες επαναστάσεις ονειρεύτηκε, όσα συνθήματα ήθελε να γράψει,
    μα το σπρέι του ήταν πάντα άδειο."..
    είναι η δική σου οπτική.. :) που τον θέλεις οποσδήποτε αποτυχημένο.. :) με το σπρέι πάντα άδειο. (πώς το ξέρεις? :)ήσουν εκεί? σου το είπε ο ίδιος?)
    Δεν γνωρίζω τη δική του οπτική, αφού δεν τον γνωρίζω :), ούτε αν έκανε ποτέ του graffiti :) αλλά στην περιγραφή σου υπάρχει η μια πλευρά του χρόνου, η δική σου, αυτή της νεανικής παντογνωσίας.. Δεν είναι κακό αυτό.
    Για να συμβαίνει έτσι - σε όλες τις γενιές - κάτι ξέρει η φύση, που προστατεύει το είδος μας!!
    Γεννιόμαστε πάνσοφοι[:)] και όσοι κυλάει το ποτάμι... καταλήγουμε στο "εν οίδα ότι ουδέν οίδα"!!

    Όμως θα ήθελα πολύ να είχα τη δυνατότητα να μάθω τι σκέφτεται ο καθηγητής της φυσικής όταν φεύγει, χωρίς να σας βλέπει στα μάτια, αν φεύγει όπως το περιγράφεις, που καθόλου δεν αποκλείεται να συμβαίνει για μύριους άλλους λόγους, που ίσως δεν σου περνούν από το μυαλό.. :))

    Και για να μη σε κουράσω κι άλλο να κλείσω με το ποτάμι στο ποίημα του Ελύτη.. Είναι η ζωή του..Ο καθένας μας, ποιητής, φυσικός ή κοινός θνητός :) έχει το δικό του ποτάμι που σ' αυτό κολυμπάει..κι όταν φύγει θα το πάρει μαζί του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο χαρακτηρισμός μίας γεννιάς ως "καλοβολεμένης" ή "καλομαθημένης" έχει να κάνει με την εξέλιξη της τεχνολογικής κατανάλωσης στη σημερινή εποχή.Δηλώνει όμως και ένα σύνδρομο στέρησης στις παλαιότερες γενιές-δασκάλων και καθηγητών-ο οποίος,όμως δεν υφίσταται στην δική μου γενιά -των 40αντάρηδων καθηγητών και δασκάλων!Οταν λοιπόν ένας "σαραντάρης" καθηγητής (αναπληρωτής η μόνιμος)κάνει μία παρατήρηση στην τάξη για να διορθώσει μία "απόσπαση" προσοχής,δεν αισθάνεται-αν κρίνω τουλάχιστον απο μένα ,ότι χαλάει μία "επανάσταση" ούτε ώς σύγχρονος "Λύκος" κατά Χαριτόπουλο,αλλά αισθάνεται μία μεγάλη λύπη για την απώλεια -εδώ και αρκετά χρόνια,δεκαετίες ίσως-της "περιέργειας" στη διαδικασία της μάθησης.Το είπε ο Αινστάιν και το επαναλαμβάνω πολλές φορές,"δεν ήμουν ποτέ καλός στο να μαθαίνω...ήμουν απλά πολύ περίεργος"!!!
    Καλή σου μέρα Κατερίνα και σε όλους τους "ακόλουθους/ες"στο blog σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. καλή σου μέρα Αστέριε!
    Δεν θα συνεχίσω το περιγραφικό και επεξηγηματικό σου ύφος για το πώς νιώθεις ως καθηγητής, λέγοντας κι εγώ με τη σειρά μου πώς νιώθω και συνεχίζοντας έτσι την αντιπαράθεση.. Θα σου πω μόνο τι έλεγα στα παιδιά στις τάξεις της Α' Λυκείου στην αρχή της χρονιάς, όταν ήρθαν ετοιμοπόλεμα με το "ναι, κυρία, αλλά εσείς νομίζετε ότι η γενιά μας.." κι όλα αυτά που λένε τα παιδιά όπως και οι μεγάλοι για τη γενιά τους και παρανοούνται κι αρχίζει ένα αντιπαραθετικό παράλογο αδιέξοδο... :))
    Τους ξεκαθάρισα από την αρχή πως δεν μιλώ για τη "γενιά" τους, αλλά για έναν άνθρωπο που βιώνει τα 15 του τις σημερινές συνθήκες.. Τους διαβεβαίωσα πως αν ήμουν 15χρονη σήμερα δεν θα διάβαζα τα μαθήματά μου, ούτε θα ήμουν το σπασικλάκι που υπήρξα, επειδή τρώω κόλλημα στο fb.. Επίσης τους είπα πως έχω αρχίσει να έχω πρόβλημα με τη μνήμη επειδή ο θόρυβος από τις πληροφορίες μπουρδουκλώνει τους εγκεφαλικούς μου νευρώνες.. Κι άλλα πολλά τους είπα που δεν ήταν παραμύθια, αλλά η θλιβερή αλήθεια που ζούμε σήμερα και δεν την επιλέξαμε, μας έτυχε έτσι, να τη ζούμε άλλοι σαν 15ρηδες, άλλοι σαν 40ρηδες, όπως εσύ καλή σου ώρα κι άλλοι ακόμη μεγαλύτεροι όπως ο καθηγητής της φυσικής που οικτίρει η Sonata στο κείμενό της..
    Και μετά από διάφορες κουβέντες κατάλαβαν αυτά, όπως κι εγώ κατάλαβα, γιατί μη φανταστείς πως δεν με αναθεωρώ τρεις την ώρα, ότι πρέπει να ελέγξουμε κάποια θέματα και στο επικοινωνιακό επίπεδο και στο ατομικό, για να κερδίσουμε όλοι μας από τη συγκυρία.. Δεν διαλέγουν τα παιδιά στο σχολείο τον δάσκαλο, μήτε ο δάσκαλος διαλέγει.. Όπως δεν διαλέγεις αδερφό, αλλά διαλέγεις φίλο.. Κι έτσι το ξεκινήσαμε και γίναμε φίλοι με ρόλους όμως σαφείς και σεβασμό αμφίπλευρο, γιατί δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε, έχουμε μόνο να συμπλεύσουμε.. Αλλά αν εγώ βουλιάζω δεν βλέπω τι όφελος έχουν τα παιδιά, όπως και το αντίστροφο..

    Μου πήρε χρόνο και ψυχή αυτό που περιγράφω, αλλά το πετύχαμε σε καλό βαθμό και χαιρόμαστε πολύ κι όπως λέει κι ο φίλος ο MM κάναμε το σχολείο αγαπησιάρικο, επειδή εμείς εκεί ζούμε και σίγουρα ζούμε καλά εκεί που αγαπούμε! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ...αγαπησιάρικο αλλά έξω η ζωή διαιρεί, είχα πει :-)

    αλλά προτιμώ ένα παιδί, όπως η Sonata,
    να ανοίξει μια συζήτηση που πιθανόν
    να προκαλέσει αμφίπλευρες εσωτερικές αναθεωρήσεις
    παρά τη σιωπή, το γλείψιμο, τον συμβιβασμό και
    τις τυπικότητες.

    και επιπλέον

    Εσείς εδώ θα μείνετε...
    εμείς οι μαθητές...Περαστικοί είμαστε..


    παίζει κι αυτό το ρόλο του...πολύ δύσκολα ένας
    περαστικός θα μπει στη θέση του μόνιμου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Sonata..

    Συγγνώμη, να διορθώσω το λάθος μου το πρωινό.. :)

    Λόγω κεκτημένης έγραψα λάθος Νομπελίστα μα κανείς δε μου το λέει, μπορεί και από σεβασμό(!):), όμως θα πρέπει να διορθώνονται τα λάθη, από όποιον και αν γίνονται ..
    Συγγνώμη, δεν το έκανα εσκεμμένα..

    "Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου, χωρίς να πιω ούτε μια στάλα ... (στίχοι από το "Μυθιστόρημα" του Γώργου Σεφέρη, Νόμπελ 1963..)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Michalis Melidonis

    "Εσείς εδώ θα μείνετε...
    εμείς οι μαθητές...Περαστικοί είμαστε."

    Περαστικοί από πού;

    Από το "σχολικό κτίριο";
    Αν εννοείς αυτό, κουβέντα γίνεται τετριμμένη..

    Περαστικοί από την "ηλικία";
    Αν εννοείς αυτό, τότε θα σου πω (και ξέρω πως θα πληγωθείς σαν να ακούς μία παραφωνία),
    εσύ κι εγώ βρισκόμαστε σε πλήρη συμφωνία!!:)

    Περαστικοί από το "όνειρο" κι από την "αγωνία";
    Αυτά δεν χάνονται ποτέ, αυτά είναι θείο δώρο..

    Περαστικοί από τι; Πρέπει να εξηγήσεις, γιατί
    Σχολείο είναι μια πρακτική, είναι οι άνθρωποι, είναι συναίσθημα και λογική, είναι επικοινωνία, είναι μια κοινωνία..
    Μη βιάζεσαι να πας στη διαίρεση, την πιο δύσκολη πράξη.. ξεκίνα από την πρόσθεση το είναι σου ν' αλλάξει.. :)

    Υ.Γ. και μια επαγγελματική συμβουλή:
    αν δεν μάθετε πρώτα καλά στο παιδί σας τον πολλαπλασισμό μην πάτε στη διαίρεση, θα μπερδεύει το πηλίκο, μωρό παιδί.. τηλίκο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το αίσθημα ότι είμαι περαστικός και σύ μονιμά
    θα πήξεις
    ..να ήρθε και συνειρμός απ' το στρατό και τους προσκόπους με τα λυκόπουλα της ανάρτησης...:-)

    Δεν το λέω για να διαιρέσω, μια παρατήρηση κάνω.
    Το ότι υπάρχουν τυχόν αρνητικά συναισθήματα
    καλό είναι να βγαίνουν λυτρωτικά-καθαρτικά
    παρά να κρύβονται

    Και στο στρατό και στο σχολείο (δωρεάν δημόσια και τα δύο) (και δεν τα συνδέω με κακό σκοπό) υπάρχουν οι μόνιμοι και οι περαστικοί..

    Καλό είναι όταν αργότερα στη ζωή συναντηθούν
    να μην αλλάξουν πεζοδρόμιο (αλλά ποιός θυμάται ποιόν θα μου πεις :-)

    Και κλείνοντας, αν μου βρεις μαθητή που έχει την ίδια
    ακριβώς αγωνία με σένα για το σχολείο,τους δασκάλους,τους συμμαθητές του, όλη την ανθρώπινη επικοινωνία και ουσία, θα μου κάνει πολύ ευχάριστη και ξαφνική εντύπωση

    (Ζητώ δλδ κάποιον που βλέπει πέρα από το να περάσουμε εφήμερα καλά...λίγο δύσκολο...η εφηβεία περνά και βράζει και το τώρα αναστενάζει:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Α, μάλιστα το έπιασα το "στερεότυπό" σου..
    Ατύχησες και στο στρατό όπως και στο σχολείο!
    Άσκημα πράματα έζησες, φαίνεται, και στα δύο! :)

    Την ίδια ακριβώς αγωνία με μένα δεν μπορεί να έχει κανένας μαθητής, αλλά και κανένας άλλος άνθρωπος, γιατί οι αγωνίες είναι υπόθεση προσωπική.. καθενός είναι δική του κι είναι διαφορετική..."Πολυπλοκότητα ανθρώπινης φύσεως" επί το μαθηματικότερον! :)

    Μπορώ όμως να σου βρω, όχι μόνο έναν, αλλά τριάκοντα που έχουν άλλη οπτική από τη δική σου και χαίρονται το μάθημα και την κουβέντα μας και .. βάφουν το σχολείο, για να το κάνουν όμορφο, επειδή ζουν εκεί και σίγουρα δεν νιώθουνε να 'ναι περαστικοί..Ζήτησαν και ντουλάπα να βάζουν τη δουλειά τους, να βάζουνε ό,τι αγαπούν και τα υπάρχοντά τους!

    Μη φανταστείς πως δεν είναι για μένα πολύ ευχάριστη έκπληξη..
    Και δω θα πρέπει να διευκρινίσω πως είμαι τέταρτη χρονιά σε Δημόσιο Σχολείο..Δεύτερη σ' αυτό το ίδιο, πρώτη μ' αυτά τα παιδιά..
    (το διευκρινίζω για να μη νομίζεις πως είμαι κανάν αιώνα σε σχολείο και για να μην περάσει από το μυαλό κανενός πως μια καλή ατμόσφαιρα στην τάξη είναι κάτι που συμβαίνει στα τόοοσα χρόνια μια φορά..ίσως να γίνεται συχνά, ίσως και κάθε χρόνο..ψάχνω τη φόρμουλα να βρω για να το κάνω.. αιώνιο! Αλλά έχω και τους δύσπιστους με τις ... καχυποψίες..χάνω τον χρόνο μου θαρρώ σε τέτοιες .. ιστορίες)

    Δεν λέω τίποτε στην τύχη, ούτε εντυπώσεις κυνηγώ, ένα μόνο με ενδιαφέρει..αλλά δεν έχω χρόνο να στο πω..

    να 'σαι καλά!
    Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Η συζήτηση έχει προχωρήσει, και ζητώ συγνώμη αν το σχόλιό μου είναι λιγάκι άσχετο.

    Θα ήθελα να πω, πως οι μαθητές δεν θέλουμε δασκάλους τέλειους, αλλά γήινους, που να παραδέχονται τα λάθη τους και να μη τα χρεώνουν στη γενιά μας. Αντιθέτως, να μας διδάσκουν απ' αυτά έτσι ώστε εμείς να μην τα επαναλάβουμε.

    Και μιας και μιλάμε για ποτάμια, μου 'ρθε στο μυαλό η φράση του Μπρεχτ που λέει πως: "Γιατί να θεωρούμε βίαιο το ποτάμι, και όχι τις όχθες του που το περιορίζουν;", φράση η οποία μας γυρίζει στο "αντιπαραθετικό παράλογο αδιέξοδο", για το οποίο μιλήσατε παράπανω. Δεν ξέρω ποιός έχει δίκιο, το ποτάμι ή οι όχθες. Πάντως, σίγουρα ξέρω πως δεν θα υπήρχε ποτάμι αν δεν υπήρχαν όχθες, και σίγουρα δεν θα υπήρχαν όχθες αν δεν υπήρχε ποτάμι.

    Καλό απόγευμα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. γεια σου Sonata!

    Κανένα σχόλιο δεν είναι άσχετο, πολύ περισσότερο τα δικά σου που είσαι κι η αφορμή της κουβέντας μας.
    Ο καθένας γράφει ό,τι θέλει και λέει αυτό που σκέφτεται..
    Αλλά ο καθένας είναι ΕΝΑΣ!
    Αυτό είναι ένα Αξίωμα.
    Με βάση αυτό το αξίωμα, και για να είμαστε συνεπείς, δεν θα πρέπει να μιλάει κανείς απόλυτα για τη γενιά του, όπως δεν μπορεί να μιλάει για τους χωριανούς του όλους, για το σόι του, για το συνάφι του, για την επαγγελματική του κάστα!
    Καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω;
    Το λάθος της άνευ όρων γενίκευσης είναι που δημιουργεί μια διαχρονική παρανόηση και μια στείρα σύγκρουση, γιατί σύγκρουση είναι να πρέπει σώνει και καλά να "ομαδοποιηθούμε" με τους όρους που το θέτεις, εμείς οι μεγάλοι, εσείς οι μικροί, κι ύστερα να πρέπει η μια κλάση να κάνει το ποτάμι και η άλλη τις όχθες!
    Γιατί πρέπει να είναι έτσι; Πιστεύεις πως όλοι οι συμμαθητές σου θέλουν να είναι ποτάμι ορμητικό; Πιστεύεις πως κάποιοι δεν εξαναγκάζονται, δεν προσποιούνται, για να μην είναι τα φυτά ή οι ήσυχοι ή οι αραχτοί ή οι αδιάφοροι;
    Πασχίζουμε συχνά να ανταποκριθούμε σε ρόλους που μας επιβάλλουν τα στερεότυπα και χάνουμε την ουσία μας, αυτό δλδ που κουβαλά ο καθένας μέσα του, αυτό που του ταιριάζει..
    Το πείραμα, η αλλαγή, η αναζήτηση και φυσικά η αναθεώρηση είναι δικαίωμα και υποχρέωση καθενός, μέσα κι έξω από τις νόρμες και τα στερεότυπα..
    Όμως νομίζεις πως είναι εύκολο να γίνει αυτό;
    Πιστεύεις πως γίνεται αβίαστα; Κάθε άλλο..
    Γι' αυτό οι πολλοί διαλέγουν το έτοιμο, το άκοπο, αυτό που επιβάλλεται..
    Θέλεις να κάνεις ένα πείραμα για να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα;
    Ρώτα αύριο στην τάξη σου έναν έναν τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές σου να σου πουν ποιος ξέρει το ποίημα του Μπρεχτ που αναφέρεις.. Ή διάλεξε ό,τι θες εσύ, κάτι που σε εκφράζει και ρώτα να δεις που δεν θα υπάρχει μια και μόνο απάντηση, μια σκέψη, μια αντίδραση, μια θέση..Καθένας θα 'ναι Ένας! :)
    Καθένας είναι πάντας ένας.. Κι αυτός που διαβάζει τον Σαίξπηρ στο Λύκειο, τον Μπρέχτ, τον Καμύ, έχει χαράξει μια πορεία που την έχουν ακολουθήσει κι άλλοι πολλοί πριν από αυτόν και σίγουρα δεν θα συμπορευτεί με όλη τη γενιά του!
    Όσο κι αν τα κοινά ιστορικά βιώματα, οι συναφείς συνθήκες δημιουργούν την (ψευδ)αίσθηση της ίδιας κλάσης ισοδυναμίας, η ισοδυναμία δεν υφίσταται και τα δεδομόνα δεν ομαδοποιούνται σε ουσιαστικά θέματα..
    Μπορούμε να χωριστούμε σε ΠΑΟΚ, Άρης, Ό.Φ.Η δεν ξέρω άλλο τι.. σε βόρειους, σε νότιους, σε καλούς σε κακούς, σε όμορφους και άσχημους, σε θεωρητικούς και θετικούς, σε ώριμους κι ανώριμους, σε όχθες και σε ψηλά βουνά...
    Αλλά κάθε διαχωρισμός, κάθε διαίρεση πάντα κάποιους - όχι πάντα προφανείς- σκοπούς εξυπηρετεί..

    Δεν έχουμε πράγματα να χωρίσουμε..
    Καθένας τη ζωή του ζει.. και γι' αυτήν είναι απόλυτα υπεύθυνος. Ο μαθητής στο Λύκειο, είναι μεγάλος πια για να τρέφεται με εύκολα άλοθι..Κανένας καθηγητής δεν θα σου στρώσει το δρόμο, θα σου δείξει μόνο τις κατευθύνσεις.. Κι απ' αυτές που θα σου δείξει εσύ θα επιλέξεις, όχι αυτός. Όμως μη βολεύεσαι πάνω στην αποτυχία του..Κυνήγα τη δική σου επιτυχία.

    Αυτά και αποσύρομαι..Δεν έχω άλλο να πω.
    Η θέση μου είναι ξεκάθαρη. Αν εσύ, ο Μιχάλης, που 'χει τα διπλά σου χρόνια, εγώ που δεν έχω ακόμη τα τριπλά σου.. :) αποφασίσαμε να είμαστε όχθες ή ορμητικά νερά η ρεματιές ή τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου είναι δικό μας πρόβλημα. Κι αυτη η μίρλα του "εσύ φταις, εγώ φταίω, εμείς φταίμε, εσείς φταίτε", εμένα με κουράζει..Οι μαθητές μου το έχουν καταλάβει και γλιτώσαμε χρόνο και ψυχικά αποθέματα :)..


    Καλό βράδυ
    και καλό διάβασμα..
    (έχω κι εγώ καμπόσο! :) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μπορώ όμως να σου βρω, όχι μόνο έναν, αλλά τριάκοντα που έχουν άλλη οπτική από τη δική σου και χαίρονται το μάθημα και την κουβέντα μας

    και εγώ μια χαρά περνάω, αλλιώς δε θα 'μουνα εδώ.
    Το ότι έχω άσχημες αναμνήσεις, δε χάθηκε και ο
    κόσμος, τις ανασύρω για έρευνα, αναθεώρηση,
    όχι για διαίρεση οριστική :-)

    @Sonata

    Μα ποιό θα βγει στο τέλος νικητής?...το ποτάμι
    θα διαβρώσει και διανοίξει τις καημένες τις όχθες,
    αρκεί να κρατήσει και δώσει την ορμή στο κατάλληλο momentum.

    Καλό σας βράδυ, κορίτσια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Δεκτές οι προτροπές! ;) Ειδικά, αυτό το "Καθένας θα 'ναι Ένας!", μου άρεσε πολύ!
    Μελιδώνη, το "momentum" του ποταμού εξαρτάται από το πόσο "αυστηρές" και "άκαμπτες" θα είναι οι όχθες. Το ποτάμι οφείλει την ορμή του και στις όχθες που το περιορίζουν, αυτή είναι η μαγεία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή