Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

ABECEDARIUS

Ο Ιωάννης (Johannes Balbus) της Γένουας, το 1286 στο έργο του Catholicon, πίστευε ότι επινοεί την αλφαβητική σειρά για πρώτη φορά, γι' αυτό έδινε λεπτομερείς οδηγίες στον αναγνώστη, όπως για παράδειγμα: 
"...σκοπεύω να εξετάσω τις λέξεις amo και bibo. Θα εξετάσω το amo πριν από το bibo, επειδή το a είναι το πρώτο γράμμα του amo και το b είναι το πρώτο γράμμα στο bibo και το a προηγείται του b στο αλφάβητο. Ομοίως....". 
Ο Ιωάννης της Γένουας, έχοντας μάλλον επίγνωση της δυσκολίας που αντιμετώπιζαν οι σύγχρονοί του στην "τεχνολογία της γραφής", έδινε στον πρόλογο του βιβλίου του ένα μακρύ κατάλογο παραδειγμάτων αρχειοθέτησης κατά αλφαβητική σειρά, για να καταλήξει στο εξής: 
"Σε εκλιπαρώ, ευγενικέ αναγνώστη, να μην περιφρονήσεις αυτόν τον μεγάλο κόπο μου και αυτή τη σειρά σαν κάτι ανάξιο λόγου".

Διαβάζοντας αυτήν την παράγραφο στο βιβλίο Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ, του James Gleick, εκδόσεις ΤΡΑΥΛΟΣ, 2011, ένιωσα να ... συμμερίζομαι την αγωνία του Ιωάννη! :) 
Θέλησα να μοιραστώ το ανάγνωσμα μαζί σου, αγαπητέ αναγνώστη! Αλλά, μετά σκέφτηκα μήπως πληκτρολογώ εις μάτην. Μήπως εσύ, ευγενικέ μου αναγνώστη, βρίσκεσαι στον Φλοίσβο και απολαμβάνεις τη ρέμβη σου, έχοντας πλήρως αποσυνδεθεί από το διαδίκτυο; Μακάρι! Ελπίζω να είναι έτσι κι ελπίζω  να περνάς καλά, αν μπορείς...

Εγώ διαβάζω τώρα το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου που έχει τίτλο "Δύο λεξικά", και από αυτό το κεφάλαιο θα αντιγράψω ένα μικρό και πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα, που ανατρέπει την αντίληψη του Ιωάννη της Γένουας, για να το διαβάσεις εσύ όταν θα επιστρέψεις. :)
Αλλά πριν αρχίσω την αντιγραφή, να πω ότι στο 2ο κεφάλαιο που έχει τίτλο "η διατήρηση της λέξης" ο Gleick προσεγγίζει το θέμα από γλωσσολογική σκοπιά και μεταξύ πολλών ενδιαφερόντων - από τα οποία τα μισά και περισσότερα, για να μην πω σχεδόν όλα, αφορούν στον Πλάτωνα και στον Αριστοτέλη - εξηγεί ότι στα πρώτα κείμενα οι νομικοί και οι λοιποί, από την αμηχανία που τους προκαλούσε ο γραπτός λόγος, (οι γραπτές λέξεις εκλαμβάνονταν ως φωνή του απόντος!), απευθύνονταν σε κάποιον φανταστικό αναγνώστη, με αποτέλεσμα πολλά καταστατικά κείμενα,  νομικά ή λογιστικά, να κλείνουν με τη λέξη  "αντίο"! Και ο Ιωάννης της Γένουας, από αμηχανία απευθυνόταν σε έναν τέτοιον αναγνώστη  και μάλιστα ικετευτικά, επειδή θεωρούσε ότι η κωδικοποίηση κατά  αλφαβητική σειρά, που ο ίδιος-όπως πίστευε- είχε επινοήσει για πρώτη φορά, ήταν δυσνόητη και  θα απέτρεπε τον άγνωστη από το να μελετήσει το σύγγραμα. Τελικά δεν ήταν έτσι, αφού άλλοι, πολύ πριν από αυτόν, είχαν ήδη χρησιμοποιήσει τους αλφαβητικούς καταλόγους, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Gleick:

 
Στον αρχαίο κόσμο, οι αλφαβητικοί κατάλογοι σπάνιζαν μέχρι περίπου το 250 π.Χ., οπότε εμφανίζεται σε παπύρους από την Αλεξάνδρεια. Φαίνεται πως στη μεγάλη βιβλιοθήκη χρησιμοποιήθηκε, τουλάχιστον ως ένα σημείο, η αλφαβητική σειρά για την τακτοποίηση των βιβλίων. Η ανάγκη για ένα τέτοιο τεχνητό σχήμα ταξινόμησης ανακύπτει μόνο όταν υπάρχουν μεγάλες συλλογές δεδομένων, που δεν ταξινομούνται διαφορετικά. Και η δυνατότητα της αλφαβητικής σειράς υπάρχει μόνο στις γλώσσες που διαθέτουν αλφάβητο: ένα συγκεκριμένο μικρό σύνολο συμβόλων με τη δική τους συμβατική ακολουθία (" abecedarie, η σειρά των γραμμάτων ή εκείνος που την χρησιμοποιεί"). Ακόμη και σ' αυτήν την περίπτωση το σύστημα είναι αφύσικο. Αναγκάζει τον χρήστη να αποσυνδέσει την πληροφορία από το νόημα, να δει τις λέξεις αυστηρά σαν σειρές από χαρακτήρες, να εστιάσει αφηρημένα στο σχηματισμό της λέξης. Επιπλέον, η αλφαβητική σειρά περιλαμβάνει δύο διαδικασίες, τη μία αντίστροφη της άλλης: την οργάνωση ενός καταλόγου και τον έλεγχο για την εύρεση συγκεκριμένων στοιχείων, την ταξινόμηση και την αναζήτηση. Και στις δύο κατευθύνσεις η διαδικασία χαρακτηρίζεται από την αναδρομή (" recourse, το να τρέχεις προς τα πίσω"). Η βασική λειτουργία είναι μια δυαδική επιλογή: 'περισσότερο από...' ή 'λιγότερο από...'. Αυτή η λειτουργία εκτελείται πρώτα σε ένα γράμμα, κατόπιν ενσωματωμένη ως υπορουτίνα, εκτελείται στο επόμενο γράμμα, κ.ο.κ.

Πιθανόν για μας που έχουμε εξοικειωθεί με τη γραφή και την ανάγνωση, με τη χρήση λεξικών, με τους υπολογιστές, με τις ρουτίνες, τις υπορουτίνες και όλες τις αλγοριθμικές διαδικασίες, η παραπάνω περιγραφή να είναι περιττή, αλλά για τον δάσκαλο και ιερέα Robert Cawdrey, που το 1604 έκρινε απαραίτητο να συγγράψει ένα βιβλίο με τον μακροσκελή τίτλο: "Αλφαβητικός Πίνακας, που περιλαμβάνει και διδάσκει την ορθή γραφή και κατανόηση ασυνήθιστων αγγλικών λέξεων", τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
Cawdrey γνώριζε ότι δεν μπορούσε να περιμένει ούτε από τους πιο μορφωμένους αναγνώστες του να είναι εξοικειωμένοι με την αλφαβητική σειρά, γι' αυτό προσπάθησε να φτιάξει έναν μικρό οδηγό χρήσης". 
Η τακτοποίηση κατ' αλφαβητική σειρά, αυτή η κατά Cawdrey αλλόκοτη διαδικασία, "έχει εκπληκτική αποτελεσματικότητα. Το σύστημα κλιμακώνεται εύκολα σε οποιοδήποτε μέγεθος, καθώς η μακροδομή είναι ταυτόσημη με τη μικροδομή. Όποιος κατανοεί την αλφαβητική σειρά γρήγορα κατευθύνεται σε οποιοδήποτε στοιχείο, ανάμεσα σε χίλια ή σε ένα εκατομμύριο, με ακρίβεια και απόλυτη βεβαιότητα. Και χωρίς να γνωρίζει τίποτε για το νόημα." 

Κρατώ την τελευταία φράση του Gleick: "Και χωρίς να γνωρίζει τίποτε για το νόημα", η οποία εγείρη έντονο προβληματισμό γύρω από το πόσο μπορεί να γνωρίζει το νόημα κάποιος που  εκτελεί ρουτίνες, όπως για παράδειγμα αυτές που ακολουθούν οι μαθητές μας, όταν λύνουν τις πρωτοβάθμιες και τις δευτεροβάθμιες εξισώσεις...
Θα επανέλθω στο θέμα της κατανόησης του νοήματος από τους μαθητές και όχι μόνο, όπως θα επανέλθω και στο βιβλίο συντόμως με νέα ανάρτηση.  Πώς να το αποφύγω άλλωστε, αφού στο τέλος του τρίτου κεφαλαίου κάνει παρέμβαση ο ...Gottfried Wilhelm Leibniz, οπότε η αρχικά "φαινόμενη" γλωσσολογική προσέγγιση αποκαλύπτει το μαθηματικό της προφίλ και η γοητεία του θέματος  χτυπά κόκκινο! :) ) Όσο δε για το δεύτερο λεξικό το οποίο αναφέρεται στο κεφάλαιο αυτό, να πω ότι είναι το Oxford English Dictionary  και να σταματήσω προς το παρόν εδώ, για να αφήσω τον James Gleick να μιλήσει για τη θεωρία της πληροφορίας και την πολύ μακρά της ιστορία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου