ΤΥΧΑΙΑ ΕΙΣΟΔΟΣ

Πριν από μερικές μέρες έμαθα πως εκτός από μένα υπάρχουν δύο -τουλάχιστον- ακόμη άνθρωποι που εξέφρασαν τη συμπάθεια τους για τον Σπύρο Γκύρα.
Ο Σπύρος Γκύρας είναι ένας -γραφίστας στο επάγγελμα- σαραντάχρονος ραδιοερασιτέχνης!
Πιστεύω πως η πραγματική ταυτότητα κι ολόκληρη η ύπαρξη του Γκύρα είναι οι τρεις παράμετροι που προανέφερα και μάλιστα με αυτήν ακριβώς τη σειρά, ως προς τη σημασία τους. Το επάγγελμα, μέσα σε παρένθεση επειδή είναι μια μεταβλητή, που θα μπορούσε να πάρει τιμές από ένα ευρύτερο σύνολο παρεμφερών επαγγελμάτων, χωρίς να αλλάζει τίποτε στη ζωή και στην προσωπικότητά του. Η βαρύτητα πέφτει στα δύο άλλα. Η ηλικία και το χόμπυ του είναι οι σταθερές της ιστορίας του ή καλύτερα είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να εξελιχτεί μια ιστορία που έκανε τουλάχιστον τρεις ανθρώπους να νιώσουν συμπάθεια γι' αυτόν!
Γεννημένος το 1968, τη χρονιά της δολοφονίας του Ρ. Κένεντυ, ζει κάπου πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, έχοντας ολόκληρο τον εαυτό του συγκεντρωμένο στη μια από τις πέντε αισθήσεις, στην αίσθηση της ακοής. Αν μου έλεγαν να ζωγραφίσω το πορτραίτο του Γκύρα θα έκανα έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλα αυτιά ή θα έκανα ένα μόνο αυτί συνδεμένο με κάποιον εγκέφαλο. Ένα αυτί, μια μεγάλη χοάνη στραμμένη στους ήχους του Σύμπαντος να αφουγκράζεται τις συχνότητες, τα μήκη κύματος, το λευκό θόρυβο, την ανυπαρξία, ακόμη ακόμη και τον ήχο της σκέψης του. Γιατί το σύμπαν του Γκύρα είναι το σύμπαν των ήχων, τόσο αυτών που ηχούν όσο κι αυτών που είναι άηχοι. Η ρουτίνα του όμως σπάει όταν μια μέρα οι ήχοι έρχονται με τη μορφή αριθμών, μια ακολουθία αριθμών, που η περιέργεια του τον ωθεί να τους καταγράψει έναν προς έναν, δημιουργώντας έτσι μια μεγάλη αριθμητική αλυσίδα,ένα πιθανό μήνυμα, με την οποία δένεται και τελικά αλυσοδένεται σε ένα πρόβλημα, που προσωπικά δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι υπαρκτό ή αν κινείται στο χώρο της φαντασίας του.

Σ' αυτό το σημείο μου γεννήθηκαν ερωτήματα.
Αν υποθέσουμε πως το πρόβλημα υπάρχει, τότε πόσο ηθελημένος είναι αυτός ο εγκλεισμός του Γκύρα σε μια φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση; Πόσο παρεμβαίνει το τυχαίο στη ζωή του και πόσο ο ίδιος το προκαλεί;
Σε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα η ατάκα που επαναλαμβανόταν συνεχώς μεταξύ των δύο ηρώων ήταν "ακούμε ό,τι θέλουμε να ακούσουμε"...
Και βέβαια βλέπουμε ό,τι θέλουμε να δούμε, αγαπάμε όσα θέλουμε να αγαπήσουμε, αγνοούμε ό,τι θέλουμε να αγνοήσουμε...Κι αν συνεχίσω έτσι, τότε θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ο καθένας μας έχει τον απόλυτο έλεγχο σε όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά του και επομένως ορίζει τα πάντα στο δικό του μικρόκοσμο. Είναι άραγε έτσι; Αν είναι, τότε δεν υπάρχει το "τυχαίο" κι αν δεν υπάρχει, δε θα υπάρχει ούτε "τυχαία είσοδος"!
Όμως μπορώ να πω με βεβαιότητα πως γνωρίζω τουλάχιστον μια "τυχαία είσοδο", την οποία επέλεξα κάποια στιγμή κι εγώ, τη...δρασκέλισα κι έτσι γνώρισα τον Σπύρο Γκύρα, τον ήρωα στο βιβλίο του Βασίλειου Δρόλια, από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ

Και όπως γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
" Η "Τυχαία Είσοδος" εξετάζει ένα κοινό υπόβαθρο εικόνων και ιδεών που σχηματίζουν με παγκόσμιο τρόπο την ανθρώπινη καθημερινότητα στήνοντας κατευθυνόμενες - ίσως - απόψεις και προκαταλήψεις για τον τρόπο με τον οποίο αντικρύζει ο σύγχρονος άνθρωπος τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του. Το αποτέλεσμα, τη σύνδεση των προσώπων και το νόημα της , ας το επιλέξει ο αναγνώστης.

Με προσοχή όμως! Καλή τύχη."