ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΒΟΛΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ!

"Δεν Είσαι Κανείς Μέχρι να σε Παρατηρήσουν

Ένα δημοφιλές τραγούδι της δεκαετίας του '50 ήταν το "Δεν είσαι κανείς μέχρι να σε αγαπήσουν" του Ντιν Μάρτιν. Στην κβαντική μηχανική, είστε απλώς ένα κύμα πιθανότητας μέχρι κάποιος ή κάτι να σας παρατηρήσει. Τι αποτελεί μια παρατήρηση στον φυσικό κόσμο και πότε πραγματοποιείται; Μια ευρέως αποδεκτή άποψη στην κοινότητα των φυσικών είναι ότι παρατήρηση σημαίνει αλληλεπίδραση με το σύμπαν. Η διαισθητική μας ιδέα για την πραγματικότητα, ότι δηλαδή τα πράγματα έχουν καθορισμένες καταστάσεις και ιδιότητες, συγκρούεται με τον κόσμο που παρουσιάζει η κβαντική μηχανική.
Στην κβαντική μηχανική τα πράγματα έχουν ένα πιθανολογικό μείγμα καταστάσεων και ιδιοτήτων, και μόνο η αλληλεπίδραση με το σύμπαν μπορεί να δημιουργήσει μια πραγματικότητα από αυτό που ήταν αρχικά μόνο μια δυνατότητα."

Νομίζω πως η παραπάνω θεωρία που διατυπώνει ο Τζέιμς Στάιν στη σελίδα 100 του βιβλίου του "Πώς τα μαθηματικά εξηγούν τον κόσμο", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΒΓΟ, είναι μια ιδιαίτερα βολική θεωρία!
Ο Στάιν περνώντας από τη φύση και συμπεριφορά των φωτονίων σε αυτή των ανθρώπων, καταφέρνει να δώσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και με πολλές προεκτάσεις ερμηνεία στην τόσο ανεξήγητη και μυστηριώδη ανθρώπινη συμπεριφορά.
Μου φαίνεται πως η φράση: "στην κβαντική μηχανική δεν είστε παρά ένα κύμα πιθανότητας μέχρι κάποιος ή κάτι να σας παρατηρήσει", ορίζει ένα νέο πλαίσιο της ανθρώπινης ύπαρξης!
Όταν διάβασα την παραπάνω παράγραφο, έκλεισα το βιβλίο και έμεινα να σκέφτομαι για ώρα το τι μπορεί να σημαίνει για μένα πως είμαι ένα "κύμα πιθανότητας" με ποικίλες εν δυνάμει δυνατότητες, που έχουν να κάνουν από το αν βρεθεί ... παρατηρητής και ποιος θα είναι αυτός !!! Έργο επιστημονικής φαντασίας!
Ύστερα αναρωτήθηκα πόσο αυτό είναι μια, προσαρμοσμένη στα νέα επιστημονικά δεδομένα, αναδιατύπωση της άποψης του Ρουσώ, που θέλει τον άνθρωπο να γεννιέται καλός και να διαμορφώνεται σε ό,τι τελικά είναι από τις επιδράσεις του περιβάλλοντος.
Αλλά σαφώς το "κύμα πιθανότητας" δε μπορεί να περιέχει αμιγώς καλά κ' αγαθά χαρακτηριστικά, γιατί τότε θα είναι ... μια "δεσμευμένη πιθανότητα"! Σίγουρα αυτό το "κύμα πιθανότητας" περιέχει όλα τα αντίθετα και πιθανόν σε ισόποσες δόσεις. Το θέμα είναι το πού θα πέσει το μάτι του παρατηρητή, όταν και αν αυτός εμφανιστεί απροειδοποίητα από το πουθενά! Όταν, όπως λένε οι φυσικοί, καταρρεύσει η κυματοσυνάρτηση!
Για να είμαι ειλικρινής ένιωσα ένα δέος με αυτές τις σκέψεις, αλλά μετά το είδα πιο ψύχραιμα και σκέφτηκα πως μια ασφαλής, πλην πολύ υποκειμενική λύση, είναι να είναι κανείς ο παρατηρητής του εαυτού του. Με αυτόν τον τρόπο έχει τουλάχιστον περιθώρια επιλογής της "δυνατότητας" στην οποία θα εξελιχτεί...

Τελικά το "πώς τα μαθηματικά εξηγούν τον κόσμο" είναι ένα βιβλίο το οποίο σε προβληματίζει βαθειά τόσο για τη φύση των μαθηματικών, όσο και για τη φύση του κόσμου.
Κυρίως όμως σε προβληματίζει για την ίδια σου τη φύση και γι' αυτές τις περίεργες υποσυνείδητες ανάγκες που σε γεμίζουν άγχος και μοναξιά όταν νιώθεις πως κανένας δε σε παρατηρεί ή -ακόμη χειρότερα-πως κανένας δε σε ...αγαπάει!