ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ...

...τα χαρτιά ανακατεύονται, μοιράζονται  κι εγώ φέρνω για τρίτη συνεχή φορά 21!
"Αν το άθροισμα των χαρτιών που έχεις στο χέρι είναι '21-χ' ", μου λέει ένας φίλος, θαυμάζοντας την τύχη μου, "η αξία του επόμενου χαρτιού που τραβάς είναι χ!" Περιττόν να πω πως αυτή ήταν και η τελευταία φορά που κατάφερα να συμπληρώσω 21! Μετά από τούτο το σχόλιο η τύχη μου στο παιχνίδι άλλαξε, μα κανένας πια δε το σχολίασε, ούτε όταν 'κάηκα'  ξανα και ξανά,  και δεν κέρδισα  σε καμια  άλλη γύρα... Έχει πλάκα, όταν "για το καλό", όπως λεν, κι όχι από συνήθεια, καθόμαστε, μόλις αλλάξει ο Χρόνος,  τριγύρω απ' το τραπέζι να δοκιμάσουμε την Τύχη μας! Έτσι ακριβώς και χθες το βράδυ, δεν παραβήκαμε το εθιμοτυπικό. Στρωθήκαμε με κέφι να δοκιμάσουμε την Τύχη μας, σα να είναι η Τύχη άσπρο τυρί που δοκιμάζεται, πριν το τυλίξεις στο χαρτί :) Σαν να 'ναι κάτι, δηλαδή, που μπορείς να το διαλέξεις, να το γευτείς, να το αγοράσεις, ακόμη και να το ξεπληρώσεις, όπως μια  υποχρέωση,  μια χάρη μεγάλη, που σου κάνανε,  κι αναρωτιέσαι με τι κομμάτια της ψυχής μπορεί να ξεπληρώνεται μια τέτοια χάρη... Ή σαν να 'ναι απλά, η Τύχη, λέξεις που τις απλώνεις  στο χαρτί να πεις την ιστορία σου, ... "πού να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ...", κι αν δεν  ηχήσουνε καλά, σβήνεις δυο τρία σύμφωνα και ξαναδοκιμάζεις σε μιαν άλλη κλίμακα, μέχρι  να σου πετύχει. Αλλά δεν είναι έτσι, απλά, τα πράγματα, επειδή... 

"...τα χαρτιά ανακατεύονται συνεχώς, και οι ψυχές δεν έχουν καλύτερη τύχη από αυτές των σωμάτων τα οποία τουλάχιστον έχουν το προνόμιο να αναπαύονται στον τάφο. Ένας χωρίς τελειωμό πόλεμος συγκλονίζει το σύμπαν, ακόμη και τα αστέρια του στερεώματος, και δεν γλιτώνουν απο αυτόν ούτε τα πνεύματα ούτε τα άτομα. Στη χρυσή σκόνη που αιωρείται στον αέρα όταν στο σκοτάδι ενός δωματίου διεισδύουν κάποιες ακτίνες φωτός, ο Λουκρήτιος έβλεπε μάχες απειροελάχιστων σωματιδίων, επιδρομές, επιθέσεις, γιόστρες, στροβίλους...

Σίγουρα και η δική μου ιστορία περιέχεται σ' αυτή τη διαπλοκή των χαρτιών, παρελθόν παρόν μέλλον, αλλά εγώ δεν ξέρω πλέον να την ξεχωρίσω από τις άλλες. Το δάσος, το κάστρο, τα ταρό, με οδήγησαν σ' αυτή την κατάληξη: να χάσω την ιστορία μου, να την μπερδέψω στον κονιορτό των άλλων ιστοριών, να απελευθερωθώ από αυτή. Το μόνο που μου απόμεινε είναι αυτή η πεισματική μου μανία να θέλω να συμπληρώσω, να ολοκληρώσω, να κλείσω τους ανοιχτούς λογαριασμούς. Ακόμα μου απομένει να διατρέξω δύο πλευρές του τετραγώνου προς την αντίθετη φορά, και αποφασίζω να προχωρήσω μόνο από πείσμα, για να μην αφήσω μισά τα πράγματα..."*

Κάθε ιστορία, μέσα από μια διαπλοκή, τρέχει να συναντήσει μιαν άλλη ιστορία όπως ακριβώς  και η ίδια μας η ζωή  που δεν είναι τίποτε περισσότερο από την αφήγηση μιας ιστορίας που τρέχει...
Τρέχει μέχρι να τελειώσει.  Άλλοτε φαιδρή, άλλοτε τραγική, άλλοτε ανιαρή, μα σχεδόν πάντα κυκλική και διαπλεκόμενη με τις ζωές των άλλων, όπως ακριβώς   οι ιστορίε που αφηγούνται οι ταξιδιώτες όταν ανταμώνουν στο ΚΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΜΕΝΩΝ ΠΕΠΡΩΜΕΝΩΝ, το βιβλίο που έγραψε ο Ίταλο Καλβίνο και πρωτοκυκλοφόρησε το 1973. . Ετούτοι οι ταξιδιώτες του βιβλίου, άγνωστοι μεταξύ τους, περνώντας μέσα από ένα μυστηριώδες δάσος έχουνε  όλοι χάσει τη φωνή τους και, όταν βρίσκονται να δειπνούν  μαζί σε ένα κάστρο, η επιθυμία τους να πουν τις ιστορίες τους τους αναγκάζει να τις πουν μέσα από τα τραπουλόχορτα, που τα διεκδικούν και τα μοιράζονται, σα να μοιράζονται την ίδια τους την τύχη.  Όπως αυτοί έτσι κι εμείς...

" Απλώνουμε όλοι μαζί τα χέρια μας πάνω στα χαρτιά. Κάποιες φιγούρες που γειτονεύουν με άλλες φιγούρες μου θυμίζουν την ιστορία που με οδήγησε εδώ, προσπαθώ να αναγνωρίσω τι μου συνέβη και να το δείξω στους άλλους που κάθονται εκεί και ψάχνουν επίσης τα χαρτιά, και μου δείχνουν με το δάχτυλο τη μια ή την άλλη φιγούρα, και τίποτε δεν ταιριάζει με τίποτε, και αρπάζουμε τα χαρτιά ο ένας από τα χέρια του άλλου και τα απλώνουμε πάνω στο τραπέζι. "**


Ας είναι τούτη η νέα χρονιά μια φωτεινή ιστορία για όλους εμάς, που, σα ν' απλώνουμε   τα χέρια πάνω σ' ένα αόρατο  τραπέζι, μοιάζουμε με ικέτες ή με 'λιβανιστές' ενός άγνωστου Συγγραφέα που καθορίζει τις μοίρες μας, γράφοντας με τάξη και οργάνωση τα διασταυρωμένα πεπρωμένα μας...
Κι ύστερα αυτός, με μια αδιαπέραστη μυστικότητα,  κρύβει τις σημειώσεις του σε Κάστρα απόρθητα, όπου μονάχα η αταξία και η τυχαιότητα, θαρρείς, αποφασίζουν ποια θα είναι η σειρά των  σελίδων και πώς θα διαβαστούνε τα κεφάλαια...

Ή παίρνουν απόφαση για το ποιοι λογαριασμοί θα κλείσουν και ποιοι θα  μένουν για πάντα  ανοιχτοί...----------------------------------------------------------------------------------------------------------

*   από το κεφάλαιο "όλες οι άλλες ιστορίες", σελίδα 62
** από το κεφάλαιο "η ταβέρνα" σελίδα 70