Αισθάνομαι ιδιαίτερη ικανοποίηση που τα άρθρα μου για τα χάλια και τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει το εκπαιδευτικό μας σύστημα ελάχιστες αρνητικές αντιδράσεις προκάλεσαν ορισμένων δασκάλων και καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης. Αντίθετα, ενθάρρυναν πολλούς ευαίσθητους και καταπιεσμένους παιδαγωγούς, που είναι ταγμένοι με την ψυχή τους στο ύψιστο λειτούργημά τους, να μου επισημάνουν μερικά από τα όσα δεινά πλήττουν την εκτροχιασθείσα Παιδεία μας. Μία ημέρα πριν από την επιστροφή των μαθητών στα σχολεία φιλοξενώ (δυστυχώς με περικοπές) κείμενο που μου απέστειλε ο κ. Δημήτρης Χορόσκελης, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο 2ο Γυμνάσιο Λαγκαδά:
«Πέρα από τα διάφορα άλλα προβλήματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, πιστεύω ότι το βασικότερο είναι το θέμα της συμπεριφοράς των μαθητών. Δεν είναι δυνατόν να γίνουν διδασκαλία και μετάδοση της γνώσης όταν απουσιάζουν η απαραίτητη ησυχία και ο σεβασμός των μαθητών προς τους διδάσκοντες. Οταν διορίστηκα, προ δεκαετίας, έμεινα έκπληκτος διαπιστώνοντας ότι από το παλιό σχολείο-στρατώνα (όπου οι μαθητές είχαν μόνο υποχρεώσεις και κανένα δικαίωμα) περάσαμε στο σχολείο-παιδική χαρά (όπου οι μαθητές έχουν μόνο δικαιώματα και σχεδόν καμία υποχρέωση)!
Πιστεύω ότι οι βασικές αιτίες αυτής της απαράδεκτης κατάστασης είναι οι εξής:
1) Η γενικότερη φιλελευθεροποίηση της κοινωνικής ζωήςαπό το 1974 και μετά.
2) Η μετάθεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας στα φροντιστήρια. Πολλοί μαθητές δεν προσέχουν στο μάθημα του σχολείου επειδή “θα τα κάνουν μετά στο φροντιστήριο”,με αποτέλεσμα να ενοχλούν την ομαλή διεξαγωγή του.
3) Η εισαγωγή του συνδικαλισμού σε χώρους με παιδιά 13-15 ετών. Ολοι γνωρίζουμε ότι στα πενταμελή και στα δεκαπενταμελή μαθητικά συμβούλια εκλέγονται (συχνά με βία και νοθεία) οι χειρότεροι μαθητές,οι οποίοι στη συνέχεια χειραγωγούν τους υπολοίπους, πρωτοστατούν σε καταλήψεις που έχουν ως μοναδικό σκοπό την “ηγετική προβολή” των οργανωτών τους, το χάσιμο μαθημάτωνκαι την καταστροφική εκτόνωση.
4) Η καταστροφική επήρεια της τηλεόρασης. Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι μεγάλο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας έχει υποκατασταθεί από την τηλεόραση,η οποία προβάλλει συνεχώς το τρίπτυχο “σεξ- βίαθάνατος”.
5)Η αρνητική εμπειρία των παλαιότερων γενεών από το σχολείο-στρατώνα. Οι σημερινοί γονείς των 40-50 ετών, έχοντας ζήσει την παλιά αυταρχική εκπαίδευση,δεν θέλουν καν να ακούσουν για οποιοδήποτε μέτρο που επιχειρεί να επιβάλει μια στοιχειώδη τάξη στη χαοτική κατάσταση που επικρατεί πλέον στα σχολεία.
6) Η αίσθηση του Ελληνα-γονέα ότι το παιδί του είναι το κέντρο του κόσμου. Αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας είναι να παίρνουν συστηματικά οι γονείς το μέρος των μαθητών,ακόμη και σε περιπτώσεις που αυτοί έχουν πασιφανώς άδικο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα:τηλεφωνεί η διευθύντρια σε γονέα για να τον ενημερώσει ότι το παιδί του καπνίζεικαι εκείνος απαντάει:“Ε, τι έγινε; Και οι καθηγητές δεν καπνίζουν;”!
Είναι φανερό ότι οι τέσσερις πρώτες παράμετροι του προβλήματος είναι εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξουν. Πρέπει οι γονείς να πειστούν ότι η παρούσα κατάσταση δεν συμφέρει κανέναν και κυρίως ότι η Παιδεία αρχίζει από το σπίτι. Οταν στέλνουν τα παιδιά τους σε ημιάγρια κατάσταση στο σχολείο και οι εκπαιδευτικοί δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να κάνουν την παραμικρή παρέμβαση, στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης ελευθερίας και δημοκρατίας,τότε το παιχνίδι είναι χαμένο για όλους.
Νομίζω ότι περιέγραψα το πρόβλημα με τον πλέον σύντομο και περιεκτικό τρόπο προτείνοντας και το βασικό περίγραμμα της αντιμετώπισής του. Είναι πλέον στην αρμοδιότητα της υπουργού Παιδείας ο διαδικαστικός τρόπος εφαρμογής του. Το συγκεκριμένο πρόβλημα απασχολεί πλέον τη συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών, δεδομένου ότι από χρονιά σε χρονιά η κατάσταση (δυστυχώς) επιδεινώνεται».
Επ΄ αυτών έχει γνώση και άποψη η κυρία Διαμαντοπούλου;
jmarinos@tovima.gr
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=72&artid=325133&dt=11/04/2010#ixzz0l9lBmOj4
Κι εγώ, επίσης, χαίρομαι πολύ που ολοένα και περισσότεροι αποκαλύπτουν την αθλιότητα που βιώνουμε στα σχολεία μας και οι πολλοί την αποσιωπούν, ή μάλλον την αποσιωπούσαν, με κάθε τρόπο ή - κι αυτό είναι το χειρότερο - για την αθλιότητα αυτήν, ως εύκολη λύση, επέρριπταν την ευθύνη στην ανεπάρκεια και στην έλλειψη ζήλου των εκπαιδευτικών!
Και θα χαρώ πολύ περισσότερο αν αρχίσουν να φαίνονται στον ορίζοντα εφικτές κι αποτελεσματικές λύσεις, καθώς σιγά σιγά τα υπαρκτά προβλήματα της Παιδείας κατονομάζονται ευθαρσώς από ανθρώπους που νoιάζονται και παλεύουν να διορθώσουν ό,τι και όσα διορθώνονται.
Συγχαρητήρια για τις απόψεις σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστός Ανέστη Κατερίνα(όσο για την ...εκαπάδευση δεν βλέπω Ανάσταση με τις εξαγγελίες....Διαμανταπούλου.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με αρκετά θέματα που θίγει ο κ Χοροσκέλης.Θέλω όμως να συμπληρώσω οτι στην "αναρμοστη συμπεριφορά των παιδιών"έχει βάλςι ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ ΤΟ ΧΕΡΑΚΙ ΤΗΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ.Οταν το παιδί έχει καταλάβει και νιώθει ότι θα είναι μεθ'αύριο ένας επαγγελματίας άνεργος με προυπηρεσ'ια υποαπασχόλησης ,τί όρεξη να έχει να μάθει ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΦΥΣΙΚΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΤΛΠ ΑΚΟΜΑ ......ΚΑΙ ΠΗΡΟΦΟΡΙΚΗ!!!Οταν βλέπει ότι η πολιτεία τον αντιμετωπίζει σαν "εκολλάπτόμενο" φοροφυγά και για να εισπράτει από την τσέπη του και να υπηρετεί το εκαστοτε λαμόγιο (συγνώμη....)που θέλει να φάει δημόσιο χρήμα.Τι περιέργεια να έχει ένα παιδί να κάτσει να διαβάσει έστω ένα βιβλίο Μαθηματικής Λογοτεχνίας όταν ξέρει ότι το μόνο Μαθηματικ'ο προσόν που πρέπει να έχει κάποιος σήμερα για να πετύχει ..είναι...το κορμί της Τζούλιας....και οι δημόσιες σχέσεις βλέπε ΛΑΜΟΓΙΕΣ ΛΟΙΠΟΝ????
Θα ήθελα ο κ.Δημήτρης Χορόσκελης να αναφέρει τα δικαιώματα που νομίζει ότι έχουν οι μαθητές .
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν κατάλαβα γιατί ζητάς κάτι τέτοιο Βασίλη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή δεν κατάλαβα με ποιο πνεύμα το λες κι αν διαφωνείς ως προς την κακώς νοούμενη και επίσης κακώς χρησιμοποιούμενη λέξη "δικαιώματα" από τους μαθητές!
Δεν είναι αλήθεια πως θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να κοιμούνται το πρωί, γιατί είναι κουρασμένοι(αφού έχουν ξενυχτίσει στο fb)και να έρχονται στο σχολείο από τη δεύτερη ώρα και μετά. Δεν είναι αλήθεια ότι αρκετοί γονείς το δέχονται αυτό και κάποιοι μάλιστα λένε: "ε, τι να κάνω, αφού δεν μπορεί να ξυπνήσει το πρωί..." Δεν είναι αλήθεια μήπως πως πολλά παιδιά θεωρούν ότι δικαιούνται τα πάντα γιατί είναι "τα παιδιά" κι ότι εμείς τους οφείλουμε τα πάντα επειδή είμαστε "οι μεγάλοι"! Και δεν είναι μήπως πολύ επικίνδυνο να τα αφήνουμε στην πλάνη τους, καθώς ούτε που θα το καταλάβουν πως εν ριπή οφθαλμού θα χάσουν τα προνόμοια της παιδικής ηλικίας που, δυστυχώς, κρατάει ελάχιστα?
Τα ίδια τα παιδιά όταν συζητάμε με σοβαρότητα μαζί τους εκφράζουν συχνά τους φόβους τους για την έλλειψη ενός προσανατολισμού.
Αλλά φοβάμαι πως αυτός ο προσανατολισμός έχει εκλείψει από όλους μας...
Γράφω αυτό το σχόλιο γιατί θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει αντίλογος σε αυτά που γράφονται εδώ. Εξάλλου η Χεγκελιανή διαλεκτική απαιτεί σε κάθε θέση να υπάρχει μια αντίθεση, ώστε να προκύψει τελικά η σύνθεση. Αντερωτώ στις 6 + 1 θέσεις του κειμένου που προηγήθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφή1)Μήπως προτιμάτε την ανελευθερία της επταετίας 1967 – 1974; Πείτε μας για να ξέρουμε.
2)Φταίνε οι μαθητές για τη “μετάθεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας στα φροντιστήρια”; Μήπως η ίδια η πολιτεία δεν ευθύνεται για τη μετάθεση αυτή, μετακυλώντας κατ' αυτόν τον τρόπο σημαντικό μερίδιο του κόστους της εκπαίδευσης στην ελληνική οικογένεια και απασχολώντας τον υπερπληθυσμό καθηγητών που τα πανεπιστήμιά της παράγουν; Σας φαίνεται τόσο παράλογο οι μαθητές να μην έχουν τη διάθεση να ασχολούνται με μαθήματα 10 ώρες το εικοσιτετράωρο; Αν σας δίνονταν η δυνατότητα να παρακολουθήσετε το μάθημα σε ένα μικρό τμήμα που ο καθηγητής μοιραία έχει το χρόνο να απαντήσει στις απορίες σας και το ίδιο μάθημα σε ένα τμήμα 30 μαθητών, εσείς σε ποιο από τα δύο θα δίνατε βάρος;
3)Η εισαγωγή στο συνδικαλισμό είναι εισαγωγή στη δημοκρατία, εκτός εάν και αυτό σας ενοχλεί. Λέτε ότι στα πενταμελή ή δεκαπενταμελή συμβούλια εκλέγονται πάντα οι “χειρότεροι μαθητές”, μήπως εννοείτε αυτοί με τις χειρότερες σχολικές επιδόσεις; Είστε σίγουρος ότι δεν προσδίδετε κάποια ηθική υφή στους μαθητές ανάλογα με τις επιδόσεις τους; Για να κοιτάξουμε όμως λιγάκι και το ρόλο των καθηγητών στην όλη διαδικασία. Εγώ ως μαθητής (παρόλο που δεν ήμουν “κακός” συμμετείχα στα πενταμελή και δεκαπενταμελή συμβούλια του σχολείου μου) δε θυμάμαι ποτέ κανένα δάσκαλο να μου εξηγήσει τις αρμοδιότητες αυτού του συμβουλίου, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μου ως μέλος του (εδώ που τα λέμε, μου θυμίζει λιγάκι και την ελληνική δημοκρατία στην οποία ζω και εργάζομαι – κανένας ποτέ δε μου χει μιλήσει για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μου, ζω υπό τη σκιά ενός γραφειοκρατικού τέρατος και από το σχολείο μου έχω μάθει να μην παλεύω για τα δικαιώματά μου γιατί δεν έμαθα ποτέ από κανένα δάσκαλο της κοινωνιολογίας πώς δουλεύει η κοινωνία στην οποία ζω). Η “καταστροφική εκτόνωση” στην οποία αρέσκονται να επιδίδονται αυτοί οι μαθητές που λέτε, άραγε εκδηλώνουν αυτή τη βίαιη συμπεριφορά επειδή είναι εγκληματικά στοιχεία, αλήτες, τεντυ-μπόιδες και γόνοι ελεεινών οικογενειών; Αυτά τα πράγματα γιατί δεν παρατηρούνται στο εξωτερικό; Οι Έλληνες τεντυ-μπόιδες έχουν αυτό το γνώρισμα μονάχα; Πώς εξηγείτε αυτήν την ελληνική πρωτοτυπία; Για άλλη μια φορά σας καλώ να αναλογιστείτε: μήπως η πολιτεία και εμείς οι εκπαιδευτικοί φταίμε γι' αυτήν την κατάσταση;
1)Έχετε κάτι με το σεξ; Το θάνατο; Αν νομίζετε ότι οι μαθητές περιμένουν την τηλεόραση για να δουν και να νιώσουν την καθημερινή βία, περιμένετε να δείτε τι θα γίνεται στις γειτονιές της πατρίδας μας όταν η ανεργία θα συνεχίσει να σκαρφαλώνει. Εξάλλου, το σχολείο τι έχει κάνει για να αποτραβήξει τους μαθητές από την ομολογουμένως κακή ελληνική τηλεόραση; Πώς λειτουργούν οι βιβλιοθήκες στο ελληνικό σχολείο; Πώς το ελληνικό σχολείο έχει βοηθήσει τους μαθητές να αποκτήσουν μια κριτική στάση απέναντι στο ίντερνετ και τις νέες τεχνολογίες και να εργάζονται με αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφή2)Κατηγορείτε τους γονείς που διαπαιδαγωγήθηκαν με το βούρδουλα να μη θέλουν το ίδιο και για τα παιδιά τους; Θεωρείτε ότι οι σημερινοί γονείς επιθυμούν το χάος στο σχολείο που φοιτούν τα παιδιά τους; Είστε σίγουρος;
3)Ως Έλληνας – γονέας σας λέω ότι θεωρώ ότι το δικό μου παιδί είναι το κέντρο του κόσμου μου. Εσείς έχετε παιδιά; Αν ναι, δε θεωρείτε ότι τα παιδιά σας είναι το κέντρο του δικού σας κόσμου; Αν όχι, αγαπάτε τα παιδιά; Αν όχι, γιατί δεν αλλάζετε επάγγελμα;
4)Αν οι καθηγητές καπνίζουν μέσα στο χώρο του σχολείου, έχουν το παραμικρό δικαίωμα να απαγορεύσουν τους μαθητές να καπνίζουν; Ποιο; Γιατί το έχουν; Ποιος τους το έδωσε;
Το κείμενό σας εκφράζει μια πολεμική που κανέναν δεν εξυπηρετεί στις μέρες μας. Πρέπει να καταλάβετε ότι ούτε οι μαθητές, ούτε οι γονείς τους είναι εχθροί των εκπαιδευτικών. Είναι άνθρωποι που απαιτούν το καλύτερο για τα παιδιά τους (και πολύ καλά κάνουν). Πολλές φορές και οι γονείς μπορεί να χρειάζονται συμπαράσταση και υποστήριξη στο έργο τους, όπως και οι εκπαιδευτικοί στο δικό τους. Πριν ξεκινήσει ο καθένας να εξαπολύει κατηγόριες σε κάθε μεριά, ας κοιτάξει πρώτα μέσα του. Ας προσπαθήσει να καταλάβει το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται, βγαίνοντας έξω από τα όρια της ιδιότητάς του. Κατανόηση, καλή διάθεση και εκσυγχρονισμός του δεινόσαυρου που λέγεται ελληνικό σχολειό είναι τα κλειδιά για ένα καλύτερο αύριο στην ελληνική εκπαίδευση.
Kalispera sas!
ΑπάντησηΔιαγραφήη απάντησή μου στο σχόλιο του ntinos είναι εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://mathandliterature.blogspot.com/2010/04/blog-post_16.html.
Εν συντομία, λέω πως δεν πρόκειται να βρούμε λύσεις πηγαίνοντας από το ένα άκρο στο άλλο.
Και θεωρώ ακραίες τις καταστάσεις εκείνες που όλη η ευθύνη επιρρίπτεται είτε στους μαθητές είτε στους καθηγητές. Θεωρώ δε πως και οι δυο ομάδες είναι τα μεγαλύτερα θύματα από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς. Βεβαίως κάθε εκπαιδευτικός που εκφέρει γνώμη έχει την εικόνα του δικού του περιβάλλοντος...Δεν είναι όμως ίδια η κατάσταση σε όλα τα σχολεία
όπως δεν είναι ίδια σε κάθε ... οικογένεια!
Η μάνα π.χ. μου μου έλεγε πάντα: "όλες οι μάνες γίνονται θυσία για τα παιδιά τους"! Κι εγώ τις καταμετρούσα όσες μάνες ξέραμε που τα εγκατέλειψαν...Δεν ήταν λίγες! Νομίζω πως σε τέτοιες απλοϊκές γενικεύσεις, σαν αυτήν της μάνας μου, δεν πρέπει να καταφεύγουμε, αν θέλουμε να βελτιώσουμε έστω και λίγο την κατάσταση...Από την άλλη, ας έχουμε στο μυαλό μας πως το σχολείο είναι ιδιαίτερα αγαπητό στους μαθητές που συνήθως επιλέγουν να γίνουν...εκπαιδευτικοί!! Σε όλους τους άλλους είναι απεχθές. Και σχεδόν πάντα ήταν...
Δεν επιρρίπτει κανείς ευθύνη στους μαθητές περιγράφοντας τις συνθήκες που επικρατούν...