Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΣΩΣΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ!

Η  "επιβίωση"  είναι  θέμα σωστής εκπαίδευσης! Κι αν πιστεύετε πως στις δικές μας μέρες  οι κοινωνικές δομές είναι τέτοιες, ώστε να επιβιώνουν κι αυτοί που δεν έχουν την σωστή εκπαίδευση, οφείλετε τουλάχιστον να δεχτείτε πως υπήρξε μια μεγάλη περίοδος στην ιστορία του είδους μας, ή καλύτερα του προ-είδους μας, όπου το αν θα επιβίωνε κανείς εξαρτιόνταν πρωτίστως από την κατάλληλη εκπαίδευσή του.
Διαβάστε προσεκτικά τι λέει ο Έρνεστ και είμαι βέβαιη πως θα συμφωνήσετε απόλυτα μαζί μου:

Ο δεύτερος τομέας της εκπαίδευσής μας αφορούσε τη σχολαστική μελέτη των ζώων που κυνηγούσαμε και αυτών που μας κυνηγούσαν. Έπρεπε να μάθουμε που ζούσαν, με τι τρέφονταν, πώς περνούσαν τον καιρό τους, πώς μύριζαν και να καταλαβαίνουμε τη γλώσσα τους. Από πιτσιρίκια ακόμα ξεχωρίζαμε το πάτημα του λιονταριού, πώς ξερόβηχε η λεοπάρδαλη, το ποδοβολητό της στρουθοκαμήλου, το σάλπισμα του ελέφαντα, το ρουθούνισμα του ρινόκερου, την πένθιμη στριγκλιά της ύαιανας. Μάθαμε γιατί οι ζέβρες και τα άλογα τολμούσαν να χλιμιντρίζουν τόσο δυνατά ενώ τα ιμπάλα και οι γαζέλες δεν ακουγόντουσαν. Απρόσβλητες πάνω στα δένδρα, οι μαϊμούδες κουβέντιαζαν μεταξύ τους, το ίδιο κάναμε κι εμείς στο έδαφος, κρατώντας τα ακόντιά μας. Οι αγέλες όμως, περιζωσμένες από χιλιάδες εχθρούς, μετακινούνταν αθόρυβα. Μάθαμε να βρίσκουμε τα αυγά του κροκόδειλου και της χελώνας και πώς ν' αρπάζουμε από τα πουλιά τα μικρά τους. Ξέραμε πού να ξετρυπώσουμε το σκορπιό και πώς να πετάξουμε την ουρά του, πριν τον φάμε.
Μελετήσαμε επίσης Βοτανική.  Υπάρχουν φρούτα και μανιτάρια και ρίζες που μπορούν να φαγωθούν. Άλλα πάλι όχι. Οι πρωτοπόροι της Λίθινης Εποχής θυσίασαν τη ζωή τους για να προσδιορίσουν με ακρίβεια ποια είναι φαγώσιμα και ποια φονικά. Βλέπετε το ένστικτο είχε ατροφήσει πια σε μας και δεν λειτουργούσε προειδοποιητικά. Έπρεπε να μάθουμε τη βασική διαφορά ανάμεσα στην ταπιόκα που τρέφει και σε αυτή που σκοτώνει. Έπρεπε να μπορούμε να ξεχωρίζουμε τα απαγορευμένα φρούτα και να μην πλησιάζουμε το δένδρο Acocanthera abyssinica με τον θανατηφόρο χυμό.

Θα καταλάβατε φυσικά ότι ο Έρνεστ δεν είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας! Ούτε καν της παραδιπλανής! Απέχει πολύ από μας, αφού πρόκειται για έναν Homo Erectus, που έζησε  σε μια εποχή που ονομάζεται Πλειστόκαινη  και προηγείται  της δικής μας περίπου  1,5 εκατομύρια χρόνια.

Ο Έρνεστ, ο οποίος τόσο  νατουραλιστικά μας περιγράφει τον δεύτερο τομέα της εκπαίδευσής του είναι ο γιος του Έντουαρντ, του ανθρωποπίθηκου, που χάρη στη δική του επιμονή  οι απόγονοι του κατέβηκαν από τα δένδρα και στάθηκαν στο ανάστημα που τους εξασφάλιζε το βάδισμα στα δυο πόδια!
Σε αντίθεση με τον συντηρητικό, φυσιολάτρη, αδερφό του, τον Βάνυα, που παραμένει ένθερμος υποστηρικτής της πιθηκοκεντρικής τους υπόστασης και διακηρύττει ακάματα το Back to the trees, σε όσους έχουν βάλει πλώρη για την εξέλιξη, η ηγετική μορφή του Έντουαρντ χαράζει πορεία προς την πρόοδο και αγωνίζεται να ανάψει φωτιά! Όχι  απλά να μεταφέρει τη φλόγα που ανάβει στις δάδες από τη λάβα των ηφαιστείων,  αλλά να ανάψει φωτιά ex nihilo, όταν θέλει κι εκεί που θέλει. Όταν ο Βάνυα βλέπει τον αδερφό του να τρίβει πυρόλιθους πασχίζοντας να εξελιχθεί σε...αυτόνομο πυροτεχνουργό, αγανακτεί: "Σταμάτα πριν προκαλέσεις καμιά αλυσιδωτή αντίδραση", του λέει και θυμωμένος επιστρέφει  ξανά στο δένδρο του.

Όλα αυτά κι άλλα πολλά, διασκεδαστικά, επιμορφωτικά και ψυχαγωγικά συμβαίνουν στο βιβλίο  "THE EVOLUTION MAN OR, HOW I ATE MY FATHER", που έγραψε ο  Roy Lewis το 1960 και κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ ΑΕ με τον (μακάβριο) τίτλο "ΓΙΑΤΙ ΕΦΑΓΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ"!
Το αγόρασα χθες, αλλά δεν κατάφερα πριν το τελειώσω να το αφήσω από τα χέρια μου.. 
Διαβάζοντάς το,  γέλασα αρκετές φορές τρανταχτά προκαλώντας τα σχόλια των υπολοίπων στο σπίτι...Άλλες τόσες φορές η περιέργεια με έσπρωξε  να αναζητήσω στο google κάποια συμπληρωματικά στοιχεία.   Αυτό όμως που κατά κόρον έκανα, καθώς διάβαζα το βιβλίο του Lewis, ήταν να σημειώνω σελίδες και παραγράφους από την αφήγηση του γλυκούλη Έρνεστ, με θέματα που θα ήθελα πολύ να κουβεντιάσω με τους μαθητές μου, έξω από την τυπική διαδικασία του μαθήματός μας, σε εκείνο τον τομέα της άτυπης εκπαίδευσής τους  που αποβλέπει πρωτίστως στην  επιβίωσή τους, εκεί όπου αποβλέπει και το δεύτερο επίπεδο  εκπαίδευσης του Έρνεστ, όπως περιγράφεται από τον ίδιον παραπάνω.!
Αν και δεν θα μπορούσε  κάποιος να ισχυριστεί πως οι νέοι μας  κινδυνεύουν σήμερα από τον θανατηφόρο χυμό του δένδρου Acocanthera abyssinica, όπως οι πρωτοπόροι της Λίθινης Εποχής, ωστόσο, και αποφεύγοντας κάθε μορφή κινδυνολογίας, δεν μπορούμε  να μην δεχτούμε πως  οι κίνδυνοι είναι πολλοί και απρόβλεπτοι και αυτό που οφείλουν να κάνουν τόσο ο γονιός όσο και ο δάσκαλος είναι να διδάξουν πρωτίστως πως η επιβίωση και σήμερα, όπως και 1,5 εκατομύρια χρόνια πριν, είναι εν τέλει θέμα σωστής εκπαίδευσης!