"Ένα "Σωτήριο" ταξίδι ... στη σχολική τάξη"

Είχα νιώσει εδώ και καιρό πως το ιστολόγιο αυτό, όπως και κάθε τι με αρχή, μέση και τέλος, ολοκλήρωσε τον κύκλο του... 'Ο,τι είχε να προσφέρει το πρόσφερε. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια με έφερε σε επαφή με μια πλειάδα πολύ αξιόλογων συναδέλφων, με τους οποίους αλληλεπέδρασα επί σειρά ετών και τους ευχαριστώ. Από την άλλη "γνώρισα" πολλούς αναγνώστες είτε από τα σχόλια τους είτε από προσωπικά μηνύματα και, μάλιστα, με κάποιους εξ αυτών συνδέθηκα με έναν τρόπο ανυπέρβλητο και μοναδικό. Τέλος, στη δωδεκάχρονη ζωή του, το ιστολόγιο γέννησε δύο βιβλία, που διαφορετικά, ίσως, δεν θα είχαν κυκλοφορήσει ποτέ και σίγουρα όχι με τη συγκεκριμένη δομή. 

Σήμερα όμως έγινε κάτι που έβγαλε στην επιφάνεια ... έναν θαμμένο θησαυρό! 

Σήμερα, στη διαδικτυακή Λέσχη Ανάγνωσης που συντονίζει ο Ανδρέας Λύκος, στο πλαίσιο των Λεσχών Ανάγνωσης της ομάδας Θαλής+Φίλοι, το βιβλίο που είχαμε να συζητήσουμε ήταν "Ο Γιάννης που αγάπησα". Η πρόταση για το ανάγνωσμα είχε γίνει από τη Σωτηρία Γουρνά, μια πολύ νέα και αξιαγάπητη συνάδελφο, η οποία μάλιστα είχε αναλάβει να μας το παρουσιάσει.

Με τη Σωτηρία γνωριστήκαμε διαδικτυακά τα Χριστούγεννα του 2017, τη χρονιά που κυκλοφόρησε ο Γιάννης, όταν μου έστειλε στο messenger την ακόλουθη μαγευτική φωτογραφία, που έγινε αφορμή να αρχίσει μια φιλία!

Είχαμε την επικοινωνία που έχουν δύο άνθρωποι που γνωρίζονται διαδικτυακά, καθόλα τα τυπικά. Μέχρι που προσφάτως πρότεινε να παρουσιάσει στη Λέσχη το βιβλίο, οπότε επικοινωνούσαμε πιο τακτικά. Μάλιστα, μου έστειλε ερωτήσεις, εν είδει συνέντευξης, τις οποίες απάντησα γραπτά. 

"Πώς θα τη χρησιμοποιήσεις τη συνέντευξη, Σωτηρία;", ρώτησα. "Δεν ξέρω. Ήθελα απλά να σας γνωρίσω πιο καλά...", απάντησε κι έμεινα με την εντύπωση πως το θέμα ολοκληρώθηκε εκεί, μέχρι που σήμερα το απόγευμα μου ανακοίνωσε πως θα "μου πάρει τη συνέντευξη" στη διάρκεια της Λέσχης! Εννοείται πως δέχτηκα. Πώς να αρνηθείς, άλλωστε, κάτι σε έναν τόσο γλυκό νέο άνθρωπο, πόσω μάλλον που η πρόταση με τιμούσε ιδιαίτερα. Κι αφού την ανέφερα τη συνέντευξη, την παραθέτω κιόλας σε περίπτωση που κάποιος ενδιαφέρεται. :). 

Αν όχι την προσπερνά και πάει παρακάτω.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Λάρυμνα-Μυτιλήνη                                            Μάρτιος 2021

Συνέντευξη από τη Σωτηρία στην αγαπημένη Κατερίνα Καλφοπούλου…

Αρχικά θα ξεκινήσω με προσωπικές ερωτήσεις για την Κατερίνα.

 

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Πότε γεννήθηκες;

Τον Ιανουάριου του 1963, μέσα στην καρδιά ενός δριμύ χειμώνα, με παγωνιά και χιόνια.

 

2. Πού μεγάλωσες;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, στη δυτική πλευρά της πόλης, όταν ακόμη ήταν γεμάτη αλάνες και χαμόσπιτα.

 

3. Οικογενειακή κατάσταση (σύζυγος, τέκνα);

Έγγαμη με έναν γιο.

 

4. Ποιες είναι οι σπουδές σου;

Μετά τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, στη Δυτική Θεσσαλονίκη, βρέθηκα στα Γιάννενα, στο Μαθηματικό Τμήμα της ΦΜΣ, Φυσικο-Μαθηματικής Σχολής, όπως την έλεγαν τότε.

Λίγο πριν πάρω το πτυχίο, απέκτησα τον γιο μου, κι έτσι επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη, πτυχιούχος και με οικογένεια. 

Πολλά χρόνια μετά, παρακολούθησα το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών «Σπουδές στην Εκπαίδευση» στο ΕΑΠ.

 

5. Πώς, γιατί και πότε αποφάσισες να συμμετάσχεις στην ομάδα Θαλής και Φίλοι;

Αποφάσισα να συμμετάσχω στην Ομάδα Θαλής και Φίλοι αμέσως μόλις μου δόθηκε η ευκαιρία, το 2006, όταν ήταν ακόμη μια νεοσύστατη ομάδα και αναζητούσε τον χώρο και τον τρόπο δράσης κι ανάπτυξής της. Το «πώς» είναι μια σειρά τυχαίων γεγονότων, που ξεκινούν από ένα άρθρο στο Βήμα τον Αύγουστο του 2005, όπου υπήρχε ένα εκτενές αφιέρωμα στο Συνέδριο που είχε διοργανώσει στη Μύκονο ο Απόστολος Δοξιάδης με θέμα «Μαθηματικά και Αφήγηση» και καλεσμένους πανεπιστημιακούς που το πεδίο τους ήταν η ιστορία, η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία, η διδακτική των Μαθηματικών. 

Στο άρθρο υπήρχε μια λίστα με βιβλία «μαθηματικής λογοτεχνίας» κι εκλαΐκευσης των Μαθηματικών, που φρόντισα να τα αγοράσω όλα και να τα διαβάσω όλα. Και γοητεύτηκα. Μέσα από εκείνες τις αναγνώσεις είδα τα Μαθηματικά αλλιώς. Μέχρι τότε ήταν ένα στεγνό και αποκομμένο γνωστικό πεδίο, που είχα επιλέξει ως σπουδές και, στη συνέχεια, ως βιοπορισμό. Διαβάζοντας τα βιβλία που πρότεινε το άρθρο άνοιξε ένας νέος κόσμος μπροστά μου. Ανακάλυψα την κρυφή γοητεία των Μαθηματικών, που μέχρι τότε οι σπουδές και τα αναγνώσματα δεν την είχαν αναδείξει. Τον Μάη της επόμενης χρονιάς, του 2006 δηλαδή, στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, είχα τη μεγάλη τύχη να πέσω κυριολεκτικά πάνω στον Απόστολο Δοξιάδη, λίγο πριν από την προγραμματισμένη συνάντησή του με κάποιους εκπαιδευτικούς, για να τους μιλήσει για την Ομάδα Θαλής και Φίλοι. Εκεί, τότε, όπου βρέθηκα τυχαία, δήλωσα ενθουσιασμένη πως με χαρά θα αναλάμβανα την ευθύνη της διάχυσης των δράσεων της ομάδας στη Θεσσαλονίκη και όπου αλλού. Έτσι και έγινε.

 

6. Ποια ήταν η αφορμή για τη συγγραφή του Γιάννη;

Ο Γιάννης που αγάπησα είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς τυχαίων γεγονότων και πάλι.

Η αρχή έγινε με τη δημιουργία του ιστολογίου «Μαθηματικά + Λογοτεχνία», με την προτροπή του Ανδρέα Λύκου, το 2008 όταν ήμουν στην Κομοτηνή, όπου διορίστηκα το 2007, και συντονίζαμε μαζί με τον Ανδρέα μια λέσχη ανάγνωσης ενηλίκων.

Μετά οι διαδικτυακές συζητήσεις περί διδακτικής των Μαθηματικών με συναδέλφους στο forum mathematica, που είχε ξεκινήσει τη λειτουργία του, επίσης, το 2008. 

Τότε με προέτρεψε ο Μάκης Χατζόπουλος, που λίγο μετά δημιούργησε το lisari.team, να γράφω στο ιστολόγιό μου τι έκανα στο μάθημά μου. Κι έτσι άρχισα να γράφω κείμενα με γενικό τίτλο «ιστορίες από τη σχολική τάξη».

Μετά ο Γιάννης Θωμαΐδης, ο τότε σχολικός μου σύμβουλος, μου είπε ότι οι ιστορίες που έγραφα παρουσίαζαν διδακτικό ενδιαφέρον και πως κάποιες από αυτές τις είχε χρησιμοποιήσει στην επιμόρφωση νεοδιόριστων.

Τέλος, ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, που επί σειρά ετών μου έλεγε πως τα κείμενα που αναρτώ στο ιστολόγιο είναι όμορφα και καλά θα έκανα να σκεφτώ να τα συλλέξω σε ένα βιβλίο, με είχε επηρεάσει πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση.

 

7. Πότε ολοκληρώθηκε ο Γιάννης;

Ο Γιάννης ήταν ολοκληρωμένος από πριν… Εννοώ πως είχα επιλέξει ήδη δυο τρία χρόνια πριν την έκδοση του βιβλίου κάποια κείμενα, αλλά δεν είχα προχωρήσει στο επόμενο βήμα, δηλαδή δεν είχα αναζητήσει εκδότη. Είχα τακτοποιήσει τα φωτοτυπημένα κείμενα σε μια μπλε νάιλον σακούλα, σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης και τα ξέχασα, ώσπου μια Τρίτη μεσημέρι, τον Ιούνιο του 2017, συζητώντας με τον γιο μου, στην Αθήνα, του είπα πως πρέπει να στείλει σε φεστιβάλ τα τρίλεπτα βίντεό του. Η απάντησή του ήταν αποστομωτική και με έκανε να ντυθώ στα γρήγορα και να πάω μέχρι τον Παναγιώτη Τραυλό, που τον γνώριζα από τη συνεργασία μας μέσω της ομάδας Θαλής και Φίλοι, για να τον ρωτήσω τι πρέπει να κάνω για να εκδώσω ένα βιβλίο. Τι μου είχε απαντήσει ο γιος μου; «Εσύ, που έχεις ήδη γράψει ένα βιβλίο και δεν το εκδίδεις δεν μπορείς να μου λες να στείλω τη δουλειά μου σε φεστιβάλ!». Είχε δίκαιο.

Κι επειδή είχε δίκαιο, πήρα μεσημεριάτικα τους δρόμους να επανορθώσω, κυρίως για να του δώσω το έναυσμα να κοινοποιήσει και εκείνος τη δουλειά του.

Το ίδιο μεσημέρι συμφωνήσαμε με τον Παναγιώτη Τραυλό να εκδοθεί ο Γιάννης που αγάπησα. Ακόμη δεν τον έλεγαν Γιάννη που αγάπησα, όμως. Ήταν μια συλλογή κειμένων, που ο Τραυλός τα είχε ήδη διαβάσει στο ιστολόγιο και ήξερε περί τίνος πρόκειται. Φάνηκε σαν … έτοιμος από καιρό. Είχα προτείνει για τίτλο «Το τελευταίο μάθημα της Άλγεβρας», αλλά ούτε ο Τραυλός, ούτε ο Τεύκρος, έδειξαν να … ενθουσιάζονται! Η λέξη Άλγεβρα στον τίτλο λειτουργεί αποτρεπτικά για το ευρύ κοινό. Αφήσαμε το θέμα του τίτλου ανοικτό. Δεσμεύτηκα στο τέλος του Αυγούστου να παραδώσω στον εκδοτικό οίκο επιμελημένο το υλικό. Ξαναδούλεψα τα κείμενα, τα αρχειοθέτησα κι άρχισα να ψάχνω έναν «ευπώλητο» αλλά και πρωτότυπο τίτλο. Ήμουν στη Χαλκιδική, δουλεύοντας και κολυμπώντας. Κολυμπώντας, λοιπόν, βάφτισα το βιβλίο μου «Ο Γιάννης που αγάπησα», μια μέρα που περίμενα τον Γιάννη Θωμαΐδη με τη σύζυγό του. Ετοιμάζαμε μια κοινή παρουσίαση για κάποια ημερίδα τότε. Ήταν οι πρώτοι που τους ανακοίνωσα τον τίτλο. Τον βρήκαν πολύ καλό. 

«Αρκεί να μη νομίζει ο κόσμος ότι αναφέρεσαι σε μένα», μου είπε ο Θωμαΐδης, χαριτολογώντας. Ο Τραυλός αυτή τη φορά ενθουσιάστηκε. Ο Τεύκρος τον βρήκε πολύ καλό. Αρχές Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς ο Γιάννης που αγάπησα με σάρκα και οστά μοστράριζε στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Όσο για μένα, τον πήρα στα χέρια μου στη Λευκάδα, στο Ετήσιο Συνέδριο της Μαθηματικής Εταιρείας, με πολλή συγκίνηση και απίστευτη χαρά. Αν εκείνη την Τρίτη του Ιούνη δεν είχα πει στο γιο μου να στείλει τα βίντεο του σε φεστιβάλ, μπορεί ο Γιάννης να ήταν ακόμη, ανώνυμος, μια στοίβα φωτοτυπημένα χαρτιά σε μια μπλε νάιλον σακούλα, σε ένα ράφι της βιβλιοθήκης.

 

8. Λειτουργεί ο Γιάννης σαν ημερολόγιο αναμνήσεων;

Στην πραγματικότητα τέτοιο είναι. Ένα ημερολόγιο αναμνήσεων από τη σχολική τάξη.

Όποτε τύχει να διαβάσω ένα κείμενο, κάτι που δεν συμβαίνει και πολύ συχνά, μεταφέρομαι πίσω στο χρόνο, στο χώρο της σχολικής αίθουσας, πλαισιωμένη από τα παιδιά που αναφέρονται στο συγκεκριμένο κείμενο. Θυμάμαι τις συνθήκες. Θυμάμαι ποιος μαθητής είπε αυτό, ποια μαθήτρια αντέδρασε σε κείνο, ποιοι κατάλαβαν, ποιοι έφυγαν χαμογελώντας από το μάθημα κι άλλα τέτοια, που μπορεί να επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, αλλά παραμένουν μοναδικά. Εννοείται πως θυμάμαι πολύ περισσότερα από όσα αναγράφονται στο κείμενο, καθώς οι λέξεις μεταφέρουν ολόκληρο, ας το πω, «αισθητικό σκηνικό», γεμάτο με οσμές, ήχους, εικόνες, αγωνίες, αντιδράσεις, συναισθήματα κι όλα τα όμορφα που ζούμε μέσα στη σχολική τάξη και δεν χωράνε σε λέξεις και σε κείμενα. 

 

9. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να περάσεις στον αναγνώστη μέσα από τον Γιάννη;

Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θέλω να περάσω κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα. 

Όμως, καθώς ο Γιάννης ευτύχησε επί ένα ολόκληρο έτος να πρωταγωνιστεί σε μια σειρά παρουσιάσεων σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, διαπίστωσα πως περνούσε τα δικά του μηνύματα στους αναγνώστες, που διέφεραν ανάλογα με το ποιος διάβαζε το βιβλίο.

Για παράδειγμα, κάποιοι συνάδελφοι μαθηματικοί μου είπαν πως το εξέλαβαν ως «σχέδια μαθήματος» και το εφάρμοσαν στην τάξη. Χαίρομαι, αν και μόνο σχέδια μαθήματος δεν ήταν, καθώς οι ιστορίες που απαρτίζουν τον βιβλίο είναι, όπως λέει και ο υπότιτλος, ιστορίες ανατροπής στην τάξη των μαθηματικών και η ανατροπή έγκειται ακριβώς στο ό,τι άλλα είχα σχεδιάσει εγώ να κάνω στο μάθημα κι άλλα προέκυψαν, λόγω των συνθηκών. 

Μη μαθηματικοί αναγνώστες, μου είπαν πως τους μετέφερε πολλά χρόνια πίσω στα μαθητικά τους χρόνια και πως αν είχαν γνωρίσει έτσι τα Μαθηματικά, όπως παρουσιάζονται στο Γιάννη που αγάπησα, ίσως, να είχαν κάνει διαφορετικές σπουδές.

Μια καλή φίλη μου είπε ότι το βιβλίο θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στην ιστορία της διδακτικής, καθώς στο μέλλον θα μπορούν να διαβάζουν πώς ήταν το σχολείο κάποτε. Όταν μου το είπε ακούστηκε κάπως σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά ήρθε ο Covid και η πανδημία και, πραγματικά, κοντεύουμε να ξεχάσουμε πώς ήταν τα σχολεία… 

 

10. Τι είναι για  σένα τα Μαθηματικά και τι η Λογοτεχνία; 

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο είναι οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Δύο κόσμοι επινοημένοι, δύο κόσμοι οικοδομημένοι με λέξεις και με σύμβολα, με έννοιες με νοήματα, που γεννιούνται στο μυαλό του ανθρώπου. Άυλα και τα δύο, 

με διαφορετική ωστόσο λειτουργία και πρακτική εφαρμογή. Η Λογοτεχνία, όχι πάντα, αλλά συχνά, αντλεί από την πραγματικότητα το υλικό που χρειάζεται για να φτιάξει έναν φανταστικό κόσμο, ενώ τα Μαθηματικά αντλούν από έναν φανταστικό κόσμο για να ερμηνεύσουν, να μετρήσουν, να εξηγήσουν, και -αν αναφερθούμε στη Στατιστική- ακόμη και να διαμορφώσουν, μια πραγματικότητα.

 

11. Πώς λειτουργεί ο συνδυασμός αυτών των δύο στα βιβλία σου ή γενικότερα στην ζωή σου; 

Ενδεχομένως αναφέρεις τον «συνδυασμό» λόγω του ονόματος του ιστολογίου, που είναι «Μαθηματικά + Λογοτεχνία». Πριν γνωρίσω την ομάδα Θαλής + Φίλοι, ήταν δύο διακριτά πεδία που το καθένα με γοήτευε με τον τρόπο του. Από παιδί διάβαζα Λογοτεχνία, καθώς είχα την τύχη να έχω έναν πατέρα που διάβαζε πολύ και διέθετε αρκετά βιβλία κλασικής Λογοτεχνίας, τα οποία διάβαζα, κάποια μάλιστα πριν την ώρα τους, εννοώ πρόωρα, και αρκετά τα διάβαζα περισσότερες από μία φορές. Η Λογοτεχνία ήταν ένας τόπος διαφυγής. Θυμάμαι ένα βιβλίο του Χόρχε Αμάντο, του Βραζιλιάνου άθεου, κομμουνιστή συγγραφέα και πολιτικού του προηγούμενου αιώνα,  το «Πέτρο Μπάλλα», που το διάβασα ξανά και ξανά όταν ήμουν μαθήτρια δημοτικού. 

Ο Πέτρο είχε γίνει φίλος μου. Ή μάλλον ήμουν ερωτευμένη μαζί του για κάποια χρόνια. Και δεν ήταν ο μόνος λογοτεχνικός ήρωας που έπαιζε ρόλο στην παιδική μου καθημερινότητα. Η διαφυγή στη φαντασία, που υποδαύλιζε και συντηρούσε η Λογοτεχνία, δημιουργούσε έναν δεύτερο κόσμο, παράλληλο στον πραγματικό, χωρίς να είναι πάντα διακριτά τα όρια μεταξύ των δύο. Τα Μαθηματικά από την άλλη ήταν ένας χώρος δικαίωσης, με την έννοια πως τα κατάφερνα αρκετά καλά, και τέλος πάντων ξεχώριζα από τα υπόλοιπα παιδιά στην τάξη. Έτσι άρχισα να τα αγαπώ, μόνο και μόνο επειδή τα κατάφερνα. Όμως μέχρι να γνωρίσω την ομάδα Θαλής και Φίλοι, τα Μαθηματικά και η Λογοτεχνία ήταν διακριτά. Μέσω της αφηγηματικής προσέγγισης των Μαθηματικών που επιχειρούσε η ομάδα, οι δύο κόσμοι ενώθηκαν στο μυαλό μου και αυτή η ένωση επηρέασε πρωτίστως τον τρόπο που λειτουργούσα στην τάξη. Πίσω σχεδόν από κάθε μαθηματική έννοια, πίσω από κάθε σχήμα, από κάθε διαδικασία, ξεπηδούσε μια ιστορία. Τα μαθηματικά αντικείμενα, σχεδόν, εξανθρωπισμένα αφηγούνταν αποσπάσματα από τον δικό τους, μέχρι τότε, αυστηρά διακριτό και απόμακρο κόσμο. Ένα σημείο και ένας κύκλος μπορούσαν να γίνουν αφορμή για μια κοινωνιολογική προσέγγιση ή μια ψυχολογική ανάλυση. Άλλωστε, πολλοί συγγραφείς που είχα γνωρίσει μέσα από κείνο το μακρινό άρθρο του 2005 με θέμα το συνέδριο «Μαθηματικά και Αφήγηση», αυτό έκαναν. Αντλούσαν υλικό από τον κόσμο των Μαθηματικών για να γράψουν ιστορίες. Ο αείμνηστος Ντενί Γκετζ, μάλιστα, που είχα τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω διά ζώσης, γράφει στο βιβλίο του «ΜΗΔΕΝ» περίπου το εξής:

Ξέρεις πώς λένε οι Σουμέριοι «πεθαίνω»; Λένε: Επιστρέφω στην άργιλο. Βλέπεις, οι μύθοι μας είναι όπως και τα καλάθιά μας, τους φτιάχνουμε με ό,τι υλικά έχουμε πρόχειρα. 

Στη Γόνιμη Ημισέληνο η άργιλος και τα καλάμια υπήρχαν εν αφθονία. Με καλάμια, λοιπόν, που πίεζαν πάνω σε πινακίδια αργίλου, έγραψαν τα πρώτα κείμενα οι άνθρωποι.

Με τα υλικά που υπάρχουν γύρω μας φτιάχνουμε τον κόσμο μας, τον πολιτισμό μας. Με τα υλικά που υπάρχουν μέσα μας φτιάχνουμε το αφήγημα της ζωής μας.

Και μέσα σε μένα, όπως και στον καθένα, υπάρχουν λέξεις και σύμβολα που άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε όχι, οριοθετούν έναν κόσμο διαφορετικό. Σ’ αυτόν τον κόσμο, λοιπόν, δεν υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ της λειτουργίας της Λογοτεχνίας και των Μαθηματικών.

 

12. Που αφιερώνεις τον Γιάννη που όλοι αγαπήσαμε;

 

Τον Γιάννη τον έχω αφιερώσει ήδη στα παιδιά που με ενέπνευσαν, με εμπνέουν και θα συνεχίσουν να με εμπνέουν. Τον αφιερώνω όμως και στους αναγνώστες του, σε όσους τον διάβασαν και τον έχουν αγαπήσει, αλλά και σε εκείνους που δεν τον έχουν ακόμη γνωρίσει. 

 

Σας ευχαριστώ πολύ!!!

 

Κι εγώ σας ευχαριστώ!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μετά την προφορική συνέντευξη, λοιπόν, που πρέπει να ομολογήσω ότι η Σωτηρία την έκανε με μπρίο έμπειρης και αναγνωρισμένης τηλεπερσόνας, παρουσίασε το βιβλίο με τρόπο εύληπτο και περιεκτικό, to the point, όπως λέμε, χωρίς να παραλείψει στο τέλος να αναφέρει τις επιρροές που δέχτηκε, διαβάζοντάς το ως νέα μαθηματικός.  Πόσο συγκινητικό για μένα να ακούω από νεαρούς συναδέλφους ότι βρήκαν κάτι πολύ θετικό στο βιβλίο αυτό! 

Εξ ίσου συγκινητική ήταν και η συζήτηση που έγινε μετά με όλους τους πιο έμπειρους συναδέλφους, που συμμετέχουν στη Λέσχη μας. Δεδομένου δε πως εδώ και καιρό είμαστε εγκλωβισμένοι, μακριά από τις τάξεις μας και τα παιδιά μας, ο καθένας κάτι είχε να πει, για το βιβλίο, για την τάξη, για τη διδασκαλία και για την εποχή!

Ζούμε σε μια εποχή που τείνουμε να γίνουμε ... επέκταση του υπολογιστή! Καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες μας, ζούμε μια... virtual ζωή. Και μέσα σ' αυτήν την σκληρή κατάσταση η σημερινή συνάντηση στη Λέσχη Ανάγνωσης, ήταν ένα "Σωτήριο" ταξίδι, στη σχολική τάξη, ήταν μια ανάταση ψυχής.

Ένα Μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, στη γλυκιά Σωτηρία και σε όλες και όλους τους συμμετέχοντες της Λέσχης! Για όσα εισέπραξα, για όσα υποσχέθηκα*, αλλά, κυρίως, επειδή με κάνατε να γράψω και πάλι στο ιστολόγιο αυτό, που είχα αποφασίσει να αποχωριστώ!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

*Υποσχέθηκα, Ανδρέα, το τρίτο βιβλίο να αναφέρεται στον Μαθηματικό Γραμματισμό, με υλικό από τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας και τους ενήλικες μαθητές. Δεν το ξεχνώ. Το γράφω μάλιστα εδώ, για να δεσμευτώ. :)