ΑΧΜΕΣ, Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

..."Στην αρχή υπήρχε μόνο ο Νουν, ο πρωταρχικός ωκεανός. Από τον Νουν ξεπήδησε ο Ατούμ - Ρα. Ο Ατούμ - Ρα δημιούργησε τον αέρα,  τον Σου και την υγρασία την Τνεφούτ. Ο Σου και η Τνεφούτ γέννησαν δυο παιδιά, τη Νουτ και τον Γκεμπ. Τα δυο αδέλφια ήταν πολύ αγαπημένα κι έμεναν συνεχώς αγκαλιασμένα. Γι αυτό ο Ατούμ - Ρα διέταξε τον Σου, τον αέρα, να μπει ανάμεσά τους και να τους χωρίσει. Τότε η Νουτ καμπύλωσε το σώμα της προς τα πάνω και δημιούργησε τον ουράνιο θόλο. Τα χέρια και τα πόδια της συνέχισαν να ακουμπούν στον Γκεμπ - τη γη, στεριά και θάλασσα - πάνω στη γραμμή του ορίζοντα. Τα χέρια της ακουμπούσαν στη δύση και τα πόδια της στην ανατολή.

Ο Ρα ζούσε ακόμα πάνω στη γη κι ήταν βασιλιάς των ανθρώπων' έμαθε όμως πως αν η Νουτ γεννούσε ποτέ  παιδιά, θα έχανε το βασίλειό του. Έτσι την καταράστηκε να μην μπορεί να γεννήσει καμιά μέρα του χρόνου. Όμως η Νουτ ήθελε πολύ να γεννήσει τα παιδιά που είχε στην κοιλιά της από την ένωσή της με τον Γκεμπ. Γι' αυτό πήγε να παραπονεθεί στον Θωθ, το θεό της σοφίας.

Ο Θωθ ήθελε να τη βοηθήσει, ήξερε όμως πως δεν υπήρχε τρόπος να ακυρώσει την κατάρα του Ρα. Κατέφυγε λοιπόν σ' ένα άλλο μέσον. Πήγε στον Χονσού, το θεό του φεγγαριού, και του πρότεινε να παίξει το φως του στα ζάρια. Ο Χονσού δέχτηκε. Όμως ο Θωθ συνδύασε την τύχη και την τέχνη του και λίγο λίγο κατάφερε να κερδίσει από τον Χονσού ένα μέρος απ'  το φως του φεγγαριού. Έτσι ο Χονσού αναγκάστηκε να μοιράσει το φως του φεγγαριού ώστε άλλες νύχτες να φωτίζει πλέρια κι άλλες σχεδόν καθόλου. Είναι οι νύχτες που το φεγγάρι δεν είναι παρά μια μικρή ημικυκλική κλωστή στον ουρανό. Αυτές οι μέρες δεν ανήκαν στο χρόνο κι έτσι η Νουτ μπόρεσε παρά την κατάρα του Θωθ να γεννήσει τα παιδιά της."...

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα απόσπασμα από βιβλίο αιγυπτιακής μυθολογίας, αλλά δεν είναι! Είναι από το νέο μυθιστόρημα του Τεύκρου Μιχαηλίδη, που μόλις, μα μόλις, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις, από τις οποίες έχουν κυκλοφορήσει και τα δύο προηγούμενα βιβλία του.

 Μαθηματικά Επίκαιρα: συνειρμοί διαβάζοντας την εφημερίδα, 2004,  τριαντα τρία άρθρα  που συνδέουν τα Μαθηματικά με την επικαιρότητα και δημοσιεύτηκαν στον τύπο και,  το 2006, το μυθιστόρημα Πυθαγόρεια Εγκλήματα, ιδιαίτερα αγαπητό βιβλίο στις σχολικές Λέσχες Ανάγνωσης της ομάδας Θαλής+Φίλοι! 

Στα Πυθαγόρεια Εγκλήματα, ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, τοποθετεί τους δυο νεαρούς ήρωές του στο Παρίσι, στις αρχές του 1900 και παρουσιάζει αφενός την αβάν γκάρντ της πόλης του φωτός με τον Πάμπλο Πικάσο, τον Α. Ζαρί και την παρέα τους, αφετέρου  τις μαθηματικές  φιλοδοξίες του Ντάβιντ Χίλμπερτ, οι οποίες γίνονται κι αφορμή να εξελιχτεί η ιστορία των δυο νεαρών ηρώων.

Στο  καινούριο του μυθιστόρημα, με τίτλο  Αχμές, ο γιος του φεγγαριού μας μεταφέρει στην Αίγυπτο.

Όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας στο επίμετρο του βιβλίου του:

...Αλήθεiα είναι ότι ανάμεσα στο 1700 και το 1500 π.Χ. έζησε στην Αίγυπτο ένας γραφέας με το όνομα Αχμές – ο γιος του φεγγαριού – και ότι άφησε πίσω του ένα πάπυρο με 84 λυμένα προβλήματα και κάποια ιστορικά σχόλια. Όλα αυτά είναι ακριβώς όπως περιγράφονται στο βιβλίο. Όπου μάλιστα παρατίθεται ένα πρόβλημα αυτούσιο, σε υποσημείωση αναφέρεται ο αριθμός του μέσα στο πρωτότυπο κείμενο.

Όλα τα άλλα που αναφέρονται για τον γραφέα Αχμές είναι δημιουργήματα της δικής μου φαντασίας μια και για τη ζωή του δεν υπάρχει απολύτως καμία πληροφορία.

Διαβάζοντας το βιβλίο έχουμε την ευκαιρία να δούμε κι εμείς με τα μάτια της φαντασίας μας, ακολουθώντας αυτήν του συγγραφέα, τον μικρό Αχμές, από την εποχή ακόμη που είναι μαθητής και ακούει τον δάσκαλό του, Αρχιερέα Τζάου. Όμως, όπως συνήθως συμβαίνει με τα αντισυμβατικά νεαρά μυαλά, που διαθέτουν κάποιο είδος ευφυίας, ο Αχμές δε δέχεται άκριτα ό,τι του διδάσκει ο Αρχιερέας. Έτσι, όταν ο δάσκαλος επικαλείται τη μυθολογία, λέγοντας την ιστορία της Νουτ, για να ερμηνεύσει τη μυστηριώδη  περιοδικότητα των εποχών και να δώσει μια απάντηση στο περίσσεμα των πέντε ημερών,ο νεαρός μαθητής, αφού κάνει τους  υπολογισμούς του, αντιλαμβάνεται με την κρίση του εκκολαπτόμενου μαθηματικού μυαλού που διαθέτει, πως υπάρχει μια πιο ορθολογική απάντηση στο πρόβλημα, και δε διστάζει καθόλου να διαφωνήσει ανοιχτά με τον Αρχιερέα:

"Δεν καταλαβαίνω γιατί μας διηγήθηκες όλα αυτά τα παραμύθια αντί να μας εξηγήσεις τα πράματα απλά και καθαρά: '' Ορίζουμε αυθαίρετα μια μέρα ως πρώτη μέρα του χρόνου κι αρχίζουμε να μετράμε: κάθε 30 μέρες λέμε πως πέρασε ένας μήνας' κάθε τέσσερις μήνες λέμε πως πέρασε μια εποχή' μόλις περάσουν δώδεκα μήνες μετράμε άλλες 5 μέρες, τις μέρες της γιορτής' κι ύστερα ανακοινώνουμε πως μπήκαμε στο νέο χρόνο. Απλά και καθαρά. Ούτε γκαστρωμένες θεές που ψάχνουν πότε να γεννήσουν, ούτε απατεώνες θεοί που κλέβουν στα ζάρια."

Μπροστά σε έναν τέτοιο μυαλό ο κάθε δάσκαλος, ακόμη κι ο Αρχιερέας, οφείλει να "υποκλιθεί"!

Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, με την πολυετή εκπαιδευτική πείρα του, το γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας κι η γνώση του αυτή φαίνεται πως του υπαγορεύει στη συνέχεια την απάντηση που δίνει ο Αρχιερέας, στο νεαρό Αχμές, με το ατίθασο πνεύμα:

..."Ναι. Όπως είχε την καλοσύνη να μας πει πιο πριν ο Αχμές, 12 μήνες των 30 ημερών μας κάνουν 360 μέρες, ενώ ένας πλήρης ετήσιος κύκλος είναι όπως είπαμε 365 μέρες. Ο λόγος της ύπαρξης αυτού του "μικρού" μήνα των 5  επί πλέον ημερών είναι καθαρά αριθμητικός. Για να τον δεχτούν όπως οι άνθρωποι χρειάζεται μια απλή, ανθρώπινη εξήγηση. Τι πιο ανθρώπινο από μια μητέρα που δυσκολεύεται να φέρει στον κόσμο τα παιδιά της; Τι πιο συμπαθητικό από έναν θεό που κάνει απατεωνιές για να τη βοηθήσει; Κάποιος με πλούσια φαντασία, στα πολύ παλιά χρόνια σκέφτηκε αυτή την ιστορία. Άλλοι τη δέχτηκαν σαν πραγματική εξήγηση, άλλοι απλά σαν μια διασκεδαστική ιστορία. Αν κάποτε οι άνθρωποι ανακαλύψουν την πραγματική αιτία που προκαλεί αυτά τα ανεξήγητα φαινόμενα ίσως αυτή η ιστορία ξεφτίσει. Ίσως πάλι να συνεχίσουν να τη διηγούνται στα μικρά παιδιά..."

Αν κάποτε οι άνθρωποι ανακαλύψουν τις πραγματικές αιτίες, πολλές παλιές ιστορίες, πιθανόν, να ξεφτίσουν... Ευτυχώς όμως που η φαντασία τρέφεται από τα ίδια τα αποκυήματά της, τουλάχιστον στους ευφάνταστους παραμυθάδες, που πάντα βρίσκουν νήματα για να ξετυλίξουν τους μύθους τους, προσφέροντας παραμυθία σε όλους εμάς που την έχουμε ανάγκη, ειδικά εκείνες τις αφέγγαρες νύχτες, τότε που θαρρείς πως  οι απατεώνες θεοί κλέβουν στα ζάρια το φως το ιλαρόν που μας αναλογεί... 

Ένας τέτοιος σύγχρονος 'παραμυθάς', όπως συχνά αποκαλεί τον εαυτό του, είναι και ο Τεύκρος Μιχαηλίδης , http://tefcrosmichaelides.wordpress.com/, ο οποίος για μιαν ακόμη φορά μας  προσφέρει ιδιαίτερη ευχαρίστηση με την ιστορία που αφηγείται και συγχρόνως μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε μαζί με τον Αχμές, όχι μόνο τα μαθηματικά προβλήματα του παπύρου, αλλά κι  εκείνα τα άλλα προβλήματα, που ο καθένας μας κουβαλάει και αναζητά τις λύσεις τους. :)  

"...Θα ήθελα να ταξιδέψω. Να γνωρίσω κι άλλους ανθρώπους. Ίσως έτσι...βρω απαντήσεις στις ερωτήσεις μου...", λέει ο Αχμές

"Συχνά η ζωή μας δίνει τις απαντήσεις που ζητάμε", είπε χαμογελώντας ο Τζάου. "Μην ξεχνάς όμως πως απαντήσεις μπορούμε να βρούμε και μέσα στην αρχαία σοφία, θαμμένη στους παπύρους που εδώ και πάνω από χίλια χρόνια έχουν γράψει οι πρόγονοί μας"....

Καλό ταξίδι Αχμές!!!

Καλό ταξίδι και σε όσους ταξιδέψουνε μαζί σου στο ωραίο παραμύθι της ζωής σου! :))