Public Awards 2019 + ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ!

Ενώ οι πανελλαδικές εξετάσεις βρίσκονται σε εξέλιξη και οι τελειόφοιτοι, που χθες εξετάστηκαν στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, θα εξεταστούν τη Δευτέρα στα Αρχαία και στα Μαθηματικά, ο "κόσμος του βιβλίου" ακολουθεί τη δική του πορεία!  

Αφενός το 38ο Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στην παραλία της πόλης μας, που στο μυαλό μας έχει συνδεθεί με ... έντονα καιρικά φαινόμενα -καταιγίδες, πλημμύρες, ανεμοστρόβιλους και άλλες φυσικές καταστροφές- αφετέρου ο διαγωνισμός βιβλίου που διοργανώνει το Public για 6η συνεχόμενη χρονιά!

Πέρυσι, είχα την τύχη να συμμετάσχω στο Φεστιβάλ βιβλίου με παρουσίαση του πρώτου μου βιβλίου, "Ο Γιάννης που αγάπησα. Ιστορίες ανατροπής στην τάξη των Μαθηματικών". 

Είχα όμως μια διπλή ατυχία! 

Τη μέρα της παρουσίασης του βιβλίου, που ήταν η τελευταία εκείνης της μέρας, στις 10.00 το βράδυ(!), η δυνατή βροχή, που έπεφτε σχεδόν όλο το απόγευμα, προκάλεσε μεγάλη καθυστέρηση στο πρόγραμμα και ο περισσότερος κόσμος εγκατέλειψε το χώρο νωρίτερα, προκειμένου να προφυλαχτεί...

Η δεύτερη ατυχία ήταν πως πριν από το δικό μου βιβλίο παρουσιαζόταν το βιβλίο του διάσημου ψυχιάτρου Δημήτρη Καραγιάννη, ο οποίος στα βιβλία του απαντά εκλαϊκευτικά σε ποικίλα ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Οι ερωτήσεις από το κοινό και η συζήτηση που προέκυψε διήρκησαν πέρα από τον προγραμματισμένο χρόνο, με αποτέλεσμα η παρουσίαση του "Γιάννη που αγάπησα" να ξεκινήσει μετά τις 11 και να περιοριστεί χρονικά, προκειμένου να μη γίνει ο Γιάννης ...  after! :)

Όπως και να 'χει όμως, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία στην οποία συμμετείχε και η φίλη μου Βάλια, (αριστερά στη φωτογραφία) η οποία μίλησε για το βιβλίο του Ανδρέα Λύκου, "Το πιστόλι του Νεύτωνα" που είχε κυκλοφορήσει μόλις δυο μήνες πριν, από τις εκδόσεις Τραυλός, όπως και τα δύο δικά μου βιβλία. Μαζί απολαύσαμε τη νοτισμένη νύχτα και την αλμύρα του Θερμαϊκού με την οποία μας περιέλουζε το βοριαδάκι (δεν το λες και βοριαδάκι, τα είχε τα μποφόριά του, αλλά τέλος πάντων), συζητώντας με τους λίγους πλην γεναίους φίλους, συγγενείς και αναγνώστες που μας κράτησαν συντροφιά μέχρι το τέλος της εκδήλωσης, αδιαφορώντας για τα βρεγμένα καθίσματα και την απότομη πτώση της θερμοκρασίας!

Φέτος, έχω την τύχη να συμμετέχω στο διαγωνισμό του Public! Δηλαδή, δεν συμμετέχω εγώ, αλλά το δεύτερο βιβλίο μου, "Σε φάση μετάβασης. Ιστορίες (συν)εργασίας στην τάξη των γυμνασιακών Μαθηματικών", το οποίο έχει την ίδια δομή με τον "Γιάννη που αγάπησα", αλλά διαφέρει ως προς τους στόχους. Ο Γιάννης μου ήθελε να αναδείξει την κρυμμένη γοητεία των σχολικών Μαθηματικών και τις δυνατότητες που παρέχει το μάθημα για συζητήσεις, προβληματισμό, σχόλια, ιδέες, αγωνίες, κι ό,τι άλλο διακατέχει τον δάσκαλο και τους έφηβους μαθητές του, που φοιτούν στο Λύκειο! 

Το δεύτερο βιβλίο έχει πολύ συγκεκριμένους στόχους και ο σκοπός του είναι να "προλάβει", βοηθώντας στη βαθύτερη κατανόηση, αλλά και στη λύση των παρανοήσεων που επικρατούν στο ευρύτερο κοινό σχετικά με το ρόλο των σχολικών Μαθηματικών. Να αναδείξει τα λάθη που κάνουμε ως γονείς και ως δάσκαλοι  στον τρόπο που διδάσκουμε! Να προλάβει, επομένως, τα "ψυχολογικά προβλήματα" που συχνά  τα λάθη μας - ως γονιών και ως δασκάλων - προκαλούν στα μικρά παιδιά, όταν έρχονται στο Γυμνάσιο γεμάτα με τη φούρια του Δημοτικού και την παρωθητική περιέργεια για μάθηση και δημιουργία! 

Τι συμβαίνει στην πορεία; Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τη μετάλλαξη των περισσότερων εφήβων σε -ενδεχομένως φαινομενικά μόνο- αδιάφορους μαθητές που ταλαιπωρούνται κατά τη διάρκεια του μαθήματος των Μαθηματικών; 

Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσε το βιβλίο μου, με δυο τρεις προσθήκες θεωρητικού πλαισίου και με άλλα τόσα έμπρακτα παραδείγματα, να καταστεί ένα βιβλίο "συμβουλευτικής υποστήριξης" στην επίλυση του τρισμέγιστου προβλήματος που φέρει το όνομα: "φόβος, τρόμος και απέχθεια για τα Μαθηματικά" και καθιστά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ενήλικων πολιτών δυσλειτουργικό σε θέματα που άπτονται των καθημερινών του δραστηριοτήτων σε όλη τη διάρκεια της ζωής του!
Όμως δεν το είχα σκεφτεί κατ' αυτόν τον τρόπο πέρυσι το καλοκαίρι, όταν το έγραφα.
Οι παραπάνω σκέψεις  ωρίμασαν μέσα μου, όταν είδα το βιβλίο μου  να φιγουράρει μέσα στη δεκάδα της κατηγορίας "Ελληνικό non-Fiction", του διαγωνισμού Public!
Δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο το γεγονός από μόνο του! Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το κοινό κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα σε 2.500 βιβλία, σε 1.800 συγγραφείς, σε 160 εκδότες! Πόσο μάλλον αν σκεφτεί πως το βιβλίο "Σε φάση μετάβασης" που πέρασε στον τελικό είναι ένα βιβλίο με ιστορίες από το σχολείο και συγκεκριμένα από το μάθημα των Μαθηματικών!

"Και μόνο που ακούς "σχολείο", το βάζεις στα πόδια!", μου είπε μια κυρία, μηχανικός στο επάγγελμα με σπουδές στο Πολυτεχνείο, που είχα τη χαρά να γνωρίσω χθες. Τώρα θα μου πει κανείς, πώς μπορώ και χαίρομαι όταν ακούω ανθρώπους να λένε πως ακούν σχολείο και θέλουν να το βάλουν στα πόδια, τη στιγμή που εγώ το σχολείο, από τότε που με θυμάμαι, το αγαπώ, αλλά ακριβώς εδώ βρίσκεται το μυστικό! Αναρωτιέμαι και απορώ!

Πώς γίνεται να μην αγαπάμε το σχολείο;
Πώς γίνεται να περνάμε τα καλύτερα μας χρόνια σε ένα περιβάλλον που μας δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα και μας προκαλεί εσωτερικές διαταραχές με μελλοντικές προεκτάσεις και ποικίλες νευρωτικές εκφάνσεις από αυτές που απαιτούν την παρέμβαση ψυχιάτρων, ψυχολόγων, ψυχαναλυτών... 

Πώς γίνεται να μένουμε αδιάφοροι μπροστά σε όλα αυτά;
Πώς γίνεται να μη θέλουμε να προλάβουμε το πρόβλημα;
Γιατί μας αρέσει να το αφήνουμε να δημιουργείται και να το αντιμετωπίζουμε μετά;
Όταν, μεγαλώνοντας, τρέχουμε  πανικόβλητοι μαζικά να διαβάσουμε βιβλία που μας συμβουλεύουν πώς να ξεπεράσουμε τα ψυχολογικά μας κι άλλα τινά...

Φέτος, το δεύτερο βιβλίο μου, αυτό που έχει τίτλο "Σε φάση μετάβασης. Ιστορίες (συν)εργασίας στην τάξη των γυμνασιακών Μαθηματικών" και καλεί τον καθένα και την καθεμία που εμπλέκεται άμεσα ή έμμεσα στην εκπαίδευση να προβληματιστεί γύρω από τα εγγενή προβλήματα της διδασκαλίας των Μαθηματικών και των συνεπειών που αυτά έχουν στο κοινωνικό σύνολο, έφτασε στην τελική φάση του διαγωνισμού του Public, ανάμεσα σε βιβλία που υπογράφουν κορυφαίοι non-Fiction συγγραφείς!
Ανάμεσά τους είναι και ο ψυχίατρος, κύριος Καραγιάννης, που πέρυσι στο Φεστιβάλ Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, με την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που έκανε με το κοινό του, ροκάνισε τον χρόνο που αντιστοιχούσε στο δικό μου βιβλίο, στον Γιάννη μου! :)

Δεν ξέρω πόση σημασία έχουν όσα έγραψα παραπάνω, ξέρω όμως πως ήθελα να τα μοιραστώ, όπως ήθελα να πω ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ σε όλους και όλες, που έχουν ψηφίσει το βιβλίο μου στο διαγωνισμό!

Και τέλος, θέλω να πω στα παιδιά που γράφουν τη Δευτέρα Μαθηματικά "καλή επιτυχία"! Τονίζω όμως πως δεν θεωρώ την "επιτυχία"  συνυφασμένη με την είσοδο σε μια πανεπιστημιακή σχολή.
Η "επιτυχία" έχει να κάνει με την ψυχική ισορροπία κι αυτή η τελευταία, χτίζεται πρώτα από την οικογένεια και κατά δεύτερο - αλλά όχι λιγότερο σημαντικό - λόγο από το σχολείο...
Και για το λόγο αυτό το σχολείο, πρέπει να αλλάξει, ώστε να το αγαπήσουμε όλοι τόσο, που να φτάσει στο σημείο  να διεκδικί ... βραβείο! :)