Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

ΜΟΜΠΙΟΥΣ ΝΤΙΚ

  "Ο Τζον Ρίνγκερ εργαζόταν στο γραφείο του, στο πανεπιστήμιο, όταν έφτασε το μήνυμα. Άκουσε ένα μπιπ, έβγαλε το Q-phone κινητό από την τσέπη του και διάβασε τη μυστηριώδη φράση: ΠΑΡΕ ΜΕ: Χ- τίποτε άλλο' καμία ένδειξη για το ποιος ήταν ο Χ ή για το πως θα επικοινωνούσε μαζί του. Πάτησε το πλήκτρο "ΑΠΑΝΤΗΣΗ": "Απόκρυψη αριθμού κλήσης". Το μυαλό του πήγε αμέσως στη Χέλεν.
   Θυμήθηκε κάτι που είχε διαβάσει στο εγχειρίδιο χρήσης σχετικά με "αναζήτηση εισερχομένων κλήσεων". Ωστόσο,  αφού ακόμα και η αλλαγή του ηχητικού σήματος σ' αυτό το κινητό νέας γενεάς ήταν πέρα από τις δεξιότητές του, δεν είχε την παραμικρή ελπίδα να ενεργοποιήσει την "αναζήτηση εισερχομένων κλήσεων". Σφίγγοντας αδέξια την επίπεδη συσκευή στα χέρια του και πιέζοντας με κόπο τα μικροσκοπικά πλήκτρα που ήταν σχεδιασμένα για δάχτυλα εφήβων, κατάφερε να περιηγηθεί σε διάφορα μενού-με τον τυχαίο και εμπειρικό τρόπο που υπαγορεύει η μοντέρνα τεχνολογία-, κι αφού πέρασε διάφορα διαφημιστικά μηνύματα κι ένα κανάλι τελεμάρκετινγκ κατέληξε στην ατζέντα του πανεπιστημίου: Μεσημεριανή διάλεξη (Σύγχρονη λογοτεχνία): Φαύλα Κυκλοειδή.
  Αυτός, όμως, ήθελε να μάθει για τον ή την Χ, όχι για το πρόγραμμα διαλέξεων του Φιλολογικού Τμήματος. Προσπάθησε να προχωρήσει τα μενού προς τα πίσω, κι ένιωσε λύπη που αυτός, ένας σαραντάρης καθηγητής της θεωρητικής φυσικής, δεν ανήκε στη "νέα γενιά" που όχι μόνο κινούνταν με άνεση μέσα σ' όλους τους ηλεκτρονικούς λαβύρινθους, αλλά και, ταυτόχρονα, μασούσε τσίχλα, συζητούσε και παρακολουθούσε το μάθημα. Σκέφτηκε λογικά πως αυτός που τον είχε ζητήσει, δε θα μπορούσε να είναι η Χέλεν. Είχε πάρα πολλά χρόνια να δει ή ν' ακούσει την παλιά του ερωμένη. Ίσως, όμως, το μήνυμα να σήμαινε: "Τηλεφώνησέ μου σχετικά με την Χ". Κάποια σημαντικά νέα. Ίσως μια ευκαιρία να ξανασυναντηθούν.
  Το πιο πιθανό είναι να πρόκειται για κάποιο άσχετο κείμενο ή για κάποιον λάθος αριθμό' ένα απειροελάχιστο, ασήμαντο μέρος της ύπαρξης κάποιου άλλου ανθρώπου που είχε τυχαία διασταυρωθεί με τη δική του, αναγκάζοντάς τον να βγάλει άκρη. Είμαστε ένα βιολογικό είδος που αναζητεί τα πρότυπα. Η εξέλιξη μας έκανε έτσι..."

Λοιπόν, αυτός ο Ρίνγκερ με ενθουσιάζει! Και όταν τον πρωτογνώρισα το 2006 και τώρα που τον ξανασυναντώ. Από την πρώτη κιόλας στιγμή με παρηγορεί και με κάνει να νιώθω βολικά. Αυτός, ένας σχετικά νέος, καθηγητής θεωρητικής φυσικής, που πάει να πει αναμφισβήτητη ιδιοφυία, αδυνατεί να αλλάξει το ηχητικό σήμα στο κινητό του!!! Τουλάχιστον αυτό, εγώ μπορώ να το κάνω, γι' αυτό παρηγοριέμαι...:)  Συχνά όμως νιώθω...οργανικά αναλφάβητη, μπροστά στην τεχνολογία, όπως όταν, π.χ., διαβάζω τις αναλυτικές οδηγίες - σε απλά ελληνικά !- για τη δημιουργία ενός podcast. Πλήρης αμηχανία! Και λύπη...Τότε, πραγματικά, ζηλεύω, όπως και ο Ρίνγκερ, αυτή τη νέα γενιά που κινείται με άνεση σε όλους τους ηλεκτρονικούς λαβύρινθους...και σκέφτομαι πόσο διαφορετικά από μας- που ξημεροβραδιαζόμασταν σε αλάνες- μεγαλώνουν τώρα πια  τα παιδιά, τα οποία πριν πάνε στο νηπιαγωγείο, χειρίζονται με άνεση τον  υπολογιστή του μπαμπά, αν δεν έχουν ήδη τον δικό τους! Πόσο αλλάζουν τα πράγματα από γενιά σε γενιά! Και πόσο ο ρυθμός μεταβολής έχει αυξηθεί την τελευταία εικοσαετία;! Τι κοινό έχει το περιβάλλον της παιδικής μου ηλικίας με αυτό της αντίστοιχης του γιού μου; Απολύτως κανένα. Ενώ οι γονείς μου κι εγώ πήγαμε στο ίδιο Δημοτικό σχολείο, είχαμε τον ίδιο δάσκαλο, τον κο Μενέλαο, παίζαμε περίπου τα ίδια παιχνίδα και έμοιαζε να μην αλλάζει τίποτε στη γειτονιά, σα να μένουν όλα ασάλευτα, ή, κι αν κάτι τελικά άλλαζε, έπαιρνε τόσον καιρό για να συντελεστεί η αλλαγή που σου άφηνε περιθώρια να το...χωνέψεις. Τώρα είναι αλλιώς. Τρέχεις ασταμάτητα- κι όσο αντέχεις - πίσω από τις αλλαγές και μονίμως υπολείπεσαι, ακόμη κι αν το παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις...Ακόμη κι αν είσαι ένας ευφυής καθηγητής θεωρητικής φυσικής, που ακούει στο όνομα Ρίνγκερ! Ακόμη και τότε δεν είναι δυνατόν να αντεπεξέλθεις στις ...παγίδες που σου στήνει η Τεχνολογία στην απλή καθημερινότητά σου  κι είναι στιγμές που αγανακτείς με την τεχνολογική σου ένδεια, ειδικά όταν πρέπει να αποκωδικοποιήσεις ένα περίεργο μήνυμα όπως το
"ΠΑΡΕ ΜΕ: Χ"! Και ενώ οι διαφορές σε όλες τις παιδικές μας εμπειρίες είναι ατέλειωτες, από το σημείο αυτό και μετά, νομίζω, επέρχεται η σύγκλιση των αντιδράσεων μας! Από το σημείο που εμφανίζεται μπροστά μας ένα ασαφές δεδομένο, ένα τυχαίο ερέθισμα όπως το μήνυμα: "ΠΑΡΕ ΜΕ: Χ", σαν κι αυτό που  κάνει τον Ρίνγκερ, να αναζητά μέσα στο σύμπαν των αναμνήσεών του την Χέλεν, την παλιά ερωμένη,  μιαν αγάπη χαμένη,  μια ξεχασμένη αθωότητα και μια νεότητα που δεν ευοδώθηκε... 
Στο σημείο αυτό  συντελείται η σύγκλιση των ικανοτήτων μας, που τόσο αποκλίνουσες είναι σε θέματα της Τεχνολογίας. Βρισκόμαστε, πιστεύω, όλοι μας, πολύ δε περισσότερο όσοι  απομακρυνθήκαμε χρονικά από την πρώτη νεότητα, στην ίδια με τον καθηγητή θέση,  όταν κάτι μυστηριώδες ή συμπτωματικό γίνεται αφορμή να ανατρέξουμε σε παρελθόντες χρόνους μέσα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια των συνειρμών, για να δώσουμε μιαν εξήγηση... Μια λογική (μάλλον... λογικοφανή) ερμηνεία. Έχουμε μια καταπληκτική ικανότητα στο να βρίσκουμε διασυνδέσεις και συνάφειες στα πλέον ασυνάρτητα. Αναπτύσσουμε με ιδιαίτερη ευκολία δικές μας συναισθηματικές άλγεβρες με δακτύλιους και σώματα, προκειμένου οι συνειρμοί να οδηγηθούν σε μιαν αγαπημένη μορφή του παρελθόντος ενίοτε δε και του... μέλλοντος!  Και αυτή η έμφυτη ικανότητά μας καλλιεργείται ακόμη περισσότερο και υποδαυλίζεται, όταν διαβάζουμε βιβλία όπως το Μόμπιους Ντικ, του Andrew Crumey, όπου πρωταγωνιστεί ο γοητευτικός Τζον Ρίνγκερ, που...
"... ταξιδεύει σ΄ ένα απομακρυσμένο ερευνητικό κέντρο όπου γίνεται λόγος για ένα νέο είδος τεχνολογίας επικοινωνιών, βασισμένο στους νόμους της κβαντικής φυσικής. Όμως, όσο πλησιάζει την αλήθεια σχετικά με τη χαμένη αγάπη του, ο κόσμος του αρχίζει να αλλάζει. Ανεξήγητες συμπτώσεις, περιπτώσεις τηλεπάθειας και ψευδών αναμνήσεων συνδυάζονται για να δημιουργήσουν με χιούμορ μια μεγάλη σπαζοκεφαλιά. Μήπως τα παράδοξα της κβαντικής μηχανικής κυβερνούν και τη μοίρα του Ρίνγκερ; "*

Μήπως τα παράδοξα και οι απίθανες συμπτώσεις είναι που καθορίζουν τελικά και τη δική μας μοίρα;
Είναι αυτά που διαμορφώνουν την πραγματικότητά μας; Αλλά, από την άλλη, η πραγματικότητα είμαστε εμείς, όχι; Ή μήπως, ως είδος που, λόγω εξέλιξης, αναζητεί τα πρότυπα, έχουμε έμφυτη  την ικανότητα να ερμηνεύουμε τις συμπτώσεις κάπως...
[εδώ το "κάπως" με  την τροπική του χρήση, εκείνη που εκφράζει, μεταξύ άλλων,   μιαν ανεπαίσθητα γλυκιά  και ακαθόριστα νοσταλγική απουσία...
...να,  κάπως έτσι πλανιέται η σκέψη μου, και ξεστρατίζει σε παρελθόντα και σε μελλούμενα]
Ο Crumey, όπως και πολλοί άλλοι,  μεταξύ των οποίων κι εγώ, λέει πως οι συμπτώσεις σημαίνουν αυτό που εμείς θέλουμε  να σημαίνουν.
Και υπ' αυτήν την έννοια, θα έλεγα, η υπόθεση πως η πραγματικότητα είμαστε εμείς, ίσως -τελικά-να είναι αληθής.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
*από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2006, από τις εκδόσεις Πόλις, σε εκπληκτική, όπως πάντα, μετάφραση του Τεύκρου Μιχαηλίδη και το ξαναδιαβάζω επειδή θα είναι το βιβλίο που θα συζητήσουμε στην επόμενη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης. (πατήστε εδώ για περισσότερες πληροφορίες)
Ο Andrew Crumey, καθηγητής θεωρητικής φυσικής ο ίδιος, ο οποίος "θεωρείται ένας από τους βασικούς εισηγητές του μεταμοντερνισμού στη βρετανική λογοτεχνία, έχει επηρεασθεί από τον Μπόρχες και τον Ίταλο Καλβίνο, και σύμφωνα με τον Τζόναθαν Κόου αποτελεί ελπίδα για την ανανέωση του βρετανικού μυθιστορήματος" ... είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς και πιστεύω πως θα έπρεπε να γράψω περισσότερα για το βιβλίο, για τον τίτλο, για  τα φαύλα κυκλοειδή, για τον Σρέντιγκερ και  για άλλα πολλά,  αλλά περιορίζομαι σε αυτά, επειδή πάω τρέχοντας στην παρουσίαση του βιβλίου: "Είμαι blogger και είμαι καλά", του Πάνου Χρυσοστόμου. :)
Καλό ΣΚ :)

5 σχόλια:

  1. Καλησπέρα
    Τι ατυχία!Το βιβλίο αυτό που σχολιάζετε στην ανάρτηση σας είναι ένα από τα "μαργαριτάρια" που έχω στην βιβλιοθήκη μου αδιάβαστα.Με "αγχώσατε" λιγάκι γιατί πιστεύω ότι πρέπει να το διαβάσω οποσδήποτε!!!Δεν ξέρω αν σας παρηγορεί αυτό πάντως κι εγώ αν και ανήκω στον κλάδο της Πληροφορικής νοσταλγώ της παλιές αλάνες της Θεσσαλονίκης παρά το εγχερίδιο ενός καινούριου e-book!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σας κε Δαμουλά!

    Στη θέση σας θα έλεγα: "τι τύχη!"
    Έχετε στη βιβλιοθήκη σας ήδη το βιβλίο κι άρα μπορείτε να το πιάσετε, να το ξεφυλλίσετε, να έχετε μια επικοινωνία μαζί του...:)
    Δε χρειάζεται να αγχωνόμαστε...
    (το λέω για να το πιστέψω, επειδή είμαι μονίμως αγχωμένη με τη στιβίτσα που έχω δίπλα στο κρεβάτι μου..., αλλά ας είναι τέτοια τα άγχη μας)

    Αν σας βολέψει το ερχόμενο Σάββατο, θα χαρώ να σας δω στη Λέσχη Ανάγνωσης,

    Καλό ξημέρωμα

    Κατερίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή σας μέρα
    Συγχωρέστε την αδιακρισία μου επειδή δεν γνωρίζω πράγματα για την λειτουργεία της Λέσχης!Οπως τι ώρες γίνονται οι συναντήσεις ,ο χώρος,και κάποιες άλλες πληροφορίες συνδρομές κτλπ.Εάν είναι εύκολο να έχω τις πληροφορίες αυτές στο e-mail μου adamoylas@yahoo.gr
    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεια χαρά και πάλι
    Καθώς ετοιμάζομαι να φύγω για το σχολείο μου τρώω ένα καλό flash από συμπτώσεις τις οποίες και παραθέτω...
    1)αναρτήσατε το σχόλιο σας την 11/12/09 ..
    80 χρόνια πρίν στις 10/12/1929 ο Τ.Μαν βραβεύεται με το Βραβείο Νόμπελ(Στο Τ.Μαν αναφέρεται εκτενώς ο A.Crumey στο Μόμπιους Ντικ)
    2)Στις 10/12/1933 ο Ε.Σρέντιγκερ μαζί με τον Β.Χαιζενμπερκ και τον Π.Ντιράκ μοιράζονται το Βραβείο Νόμπελ για τη συμβολή τους στην ατομική Θεωρία !

    3)Ο Ε.Σρέντιγκερ διατυπώνει την περίφημη εξίσωση του σε ηλικία 38 χρονών...κάπου στα ελβετικά βουνά!

    4)Εδώ και δύο μήνες ασχολούμαι στα πλαίσια του ΕΑΠ με τα ατομικά τροχιακά και την ερμηνεία της εξίσωσης Σρέςντιγκερ (ΓΕΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ)

    5)Διανύω το 38 έτος της ηλικίας μου..

    6)Αγόρασα το Μόμπιους Ντικ το Δεκέμβρη του 2006 και το διαβάζω (χάρι σε εσάς)το Δεκέμβρη του 2009...

    Τελικά η ζωη μας είναι μία σειρά γεγονότων ..που ΘΕΛΟΥΜΕ να συμβούν..!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. !!!

    ...ή, μήπως, από όσα συμβαίνουν γύρω μας αντιλαμβανόμαστε-περισσότερο-αυτά που ΘΕΛΟΥΜΕ;

    Πάντως χαίρομαι που μέσω ενός σχολίου στο blog, βρίσκομαι συσχετιζόμενη, έστω κι ως προς ημερομηνίες γεγονότων, με τον Τομας Μαν και τον Σρέντινγκερ :):)

    Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε εκτενέστερα στη Λέσχη Ανάγνωσης.

    Τώρα πρέπει να διορθώσω τα τεστ της Γ' Λυκείου.
    Τους τα επιστρέφω πάντα την επόμενη μέρα...

    Είναι καθαρά θέμα προτεραιοτήτων :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή