Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

ΕΚΤΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Είχα φτάσει σχεδόν στην έξοδο, όταν το μάτι μου έπιασε φευγαλέα δίπλα στο φανταχτερό κίτρινο-πρασινό-μπλε "Μπι όπως Μπίρα" του Τομ Ρόμπινς, ένα περίεργο γκρι εξώφυλλο με μαύρα και μπορντώ γράμματα. ''ΠΙΕΡ ΜΕΡΟ ΕΚΤΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ''. Δεν το είχα προσέξει όταν μπήκα αν και, όπως πάντα, στάθηκα αρκετά στον πάγκο με τα ευπώλητα και τις νέες κυκλοφορίες. 
Ο προϋπολογισμός μου για την εβδομαδιαία αγορά βιβλίων είχε εξαντληθεί ήδη,  γι' αυτό  είπα να το αφήσω για την επόμενη επίσκεψη, αφού διαβάσω το οπισθόφυλλο:

"Ονειρεύομαι ένα βιβλίο που δεν θα τελειώνει. Καμιά φορά δεν καταφέρνω να αφήσω ένα κεφάλαιο. Προσθέτω ένα κόμμα. Αλλάζω μια λέξη. Μόνο και μόνο για να μείνω ακόμα μαζί του. Όπως μένουμε για μια στιγμή ακόμα ανάμεσα στους ανθρώπους. Στη ζωή τους. Στη ζεστασιά τους. Όπως όταν φιλάμε ατελείωτα μια γυναίκα στην αποβάθρα του σταθμού. Υπάρχουν κεφάλαια που είναι μικροί φωτεινοί τάφοι, ζωντανοί και τρυφεροί. Αισθανόμαστε καλά εκεί. Θέλουμε να μείνουμε εκεί για πάντα...."

Ποιος είναι ο Μερό; Γύρισα στο αυτί να δω την ταυτότητά του.

"Ο Πιερ Μερό γεννήθηκε το 1959 στο Παρίσι. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και εργάστηκε στο χώρο της δημοσιογραφίας και των εκδόσεων. Μετά από μια περίοδο ανεργίας διορίστηκε καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Σήμερα διδάσκει στα βόρεια παρισινά προάστια..."

Επέστρεψα γρήγορα στο ταμείο. Έτεινα το βιβλίο στον υπάλληλο, "το ερωτεύτηκα" του είπα, ενώ σκεφτόμουν πως πολύ ευχαρίστως θα ακύρωνα τον προγραμματισμένο σαββατιάτικο καφέ για να γυρίσω σπίτι με τον Μερό μου...Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι με περίμενε!
Διακόσιες είκοσι μία σελίδες ποτισμένες στο αλκοόλ, στον τρόμο, στην αγανάκτηση, στον πανικό, στα πρόζακ. Θυμήθηκα το "Πλάτωνας όχι Πρόζακ", του Λου Μαρίνοφ που ήταν για καιρό αδιάβαστο στη βιβλιοθήκη μου, ώσπου το χάρισα σε έναν μαθητή μου που πήγε για σπουδές στο Λονδίνο!
Θα πρέπει βέβαια να πω, πως όταν πρωτοείδα το "Πλάτωνας όχι Πρόζακ", νόμισα πως "ο Πρόζακ" είναι κάποιος φιλόσοφος με θέσεις ...αντιπλατωνικές. Ιδέα δεν είχα και δεν έχω από φάρμακα πολύ δε περισσότερο  από αντικαταθλιπτικά, ίσως  και γι' αυτό το σοκ από την ανάγνωση του βιβλίου του Πιέρ Μερό ήταν αυτό που ήταν. Στην "εξπρεσιονιστική" περιγραφή των παιδικών του χρόνων, των ανεξιχνίαστων ενοχών, των ποικίλων αδυναμιών για την αποδοχή της αγάπης, του ασύληπτου φόβου που γεννάει ο θάνατος,  των εναγώνιων, υπό την επήρειαν πάντοτε της αλκοόλης, αναζητήσεων μιας ισορροπίας,  ανάμεσα στον εσωτερικό και τον...εσωτερικό, ξανά,  κόσμο- ο εξωτερικός είναι άθλιος έτσι κι αλλιώς, αρκεί να του βγάλει κανείς τη μάσκα, πράγμα καθόλου δύσκολο-σε όλην αυτήν την  επιθανάτια διαδρομή,  ο Μερό περνάει  και από το Λύκειο Ουατερλό των βορείων παρισινών προαστίων όπου διδάσκει και μας παρουσιάζει τους συναδέλφους του και την στάση τους απέναντι στην σκληρή πραγματικότητα:

"...Εκεί πέρα στο λύκειο Ουατερλό, ήμασταν όλοι μια μικρή οικογένεια. Εργένηδες, νέοι, ξεριζωμένοι. Επιβιβασμένοι σε ένα λεπτεπίλεπτο ναυάγιο. Καθένας είχε τη δική του καλή δικαιολογία να βρίσκεται εκεί. Μια χρονιά εκείνος βούλιαξε τελείως. Σταμάτησε τη δουλειά. Ένας ψυχίατρος τον έστειλε στη νότια Γαλλία να κάνει κούρα αποτοξίνωσης. Εκεί συνάντησε  ανθρώπους που δεν πατούσαν πια ούτε το πόδι τους στην πραγματικότητα. Πολλοί από αυτούς ήταν γυναίκες εκπαιδευτικοί, καταθλιπτικές και αλκοολικές. Εργένισσες ή χωρισμένες....[ ]
Παρόλα αυτά την επόμενη  σχολική χρονιά ήρθε στη δουλειά. [ ]...
Εκεί πέρα, στη χώρα της ατυχίας, στις λεωφόρους όπου τα φορτηγά τρέχουν χωρίς ποτέ να σταματούν, στα ονόματα μιας απαρχαιωμένης και γελοίας εξαγοράς, λεωφόρος Μωρίς-Τορέζ, λεωφόρος Στάλινγκραντ, λεωφόρος του Μεγαλοπρεπούς Βόλγα, σε ένα λύκειο πεταμένο ανάμεσα σε ένα αεροδρόμιο και σε ένα νεκροταφείο.
Η αγάπη είναι ο σημαντικότερος μοχλός που έχουμε για να επηρεάσουμε την πορεία του κόσμου. Είναι ένα όπλο πολύ πιο επικίνδυνο από το μίσος και την καταστροφή. Τελικά πάντοτε καταφέρνουμε να κάνουμε τους ανθρώπους καλύτερους αν επιμένουμε να τους αγαπάμε. Είναι όμως μια στάση που δύσκολα κρατάμε. Αναπνέουμε αέρα δύο ειδών, αυτόν που μπαίνει στα πνευμόνια μας κι αυτόν που έρχεται από την κοινωνία. Οι κοινωνίες στις οποίες ζούμε γίνονται όλο και πιο αποπνικτικές, και αγχώδεις. Ας μου επιτραπεί να επισημάνω ότι αυτή η παρένθεση έχει κάποια σχέση με το γουστόζικο επάγγελμα του εκπαιδευτικού."

Η αλήθεια είναι πως από την παρένθεση του Μερό την αφιερωμένη στο "γουστόζικο επάγγελμα του εκπαιδευτικού", μετέφερα το πιο light απόσπασμα, γιατί απλά δε θέλω να παραδεχτώ πως αυτό που αποφάσισα να μην μεταφέρω είναι αληθινό.Το ξέρω όμως, με απόλυτη βεβαιότητα, πως ό,τι παρέλειψα είναι το πιο αληθινό και φοβάμαι πως σύντομα θα το αντιμετωπίσουμε κι εμείς,  αν δεν καταφέρουμε να αγαπήσουμε σταθερά και συνεχόμενα, με πείσμα, με ενδιαφέρον, με επιμονή, με υπομονή, αν δηλαδή δεν προσπαθήσουμε  να δοκιμάσουμε όπλα ισχυρότερα από αυτά του μίσους και της καταστροφής. Αν, εν ολίγοις, συνεχίσουμε να διαμορφώνουμε την πραγματικότητά μας
ΕΚΤΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το βιβλίο  με καθήλωσε, με ταρακούνησε με πανικόβαλε, με προβλημάτισε...Θυμήθηκα μια ερώτηση στις εξατάσεις του ΑΣΕΠ, που ήθελε να διαλέξουμε αν οι εκπαιδευτικοί είναι εθισμένοι στο τσιγάρο, στο αλκοόλ, στα ψυχοφάρμακα ή σε κάτι άλλο που δε θυμάμαι τι...Μου είχε φανεί πολύ...υποτιμητική και γελοία ερώτηση...
Γιατί πρέπει καλά και σώνει να είναι  εθισμένοι σε κάτι; Είχα αρνηθεί να την απαντήσω...

Ο Μερό, ωστόσο, περιγράφει με εξαιρετικό ύφος τον εθισμό τον δικό του και των συναδέλφων του σε όλα τα παραπάνω και αποδομεί  τόσο την εσωτερική τους πολυπλοκότητα όσο και την απάνθρωπη κοινωνική παραφορά, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν πολύ δε περισσότερο στον εαυτό του και στο συνάφι του, τόσο στον χώρο της εκπαίδευσης όσο και στον χώρο των συγγραφέων και των εκδόσεων. Μας ραντίζει παρόλα αυτά στο τέλος   με ανεπαίσθητες σταγόνες αισιοδοξίας γράφοντας:
"Θυμάμαι ότι η λογοτεχνία, όταν γίνεται καλά, έχει κάποια χρησιμότητα. Ξαναδιαβάζω τη μακροσκελή φράση του Ουγκό με την οποία προλογίζει τους Αθλίους, που τελειώνει ως εξής:
 "...όσο θα υπάρχουν πάνω στη γη αμάθεια και δυστυχία, βιβλία του είδους αυτού θα μπορούσαν να μην είναι άχρηστα"."

16 σχόλια:

  1. Καλή σας μέρα.
    Καταλαβαίνω αρκετά την αγωνία σας και τις φευγαλέες ματιές στα εξώφυλα των βιβλίων μέσα στα βιβλιοπωλεία!!Εχω ρίξει άπειρες ματιές ..και άπειρους συζυγικούς καυγάδες για εξώφυλλα που μου έκαναν ενντύπωση και ήθελα να τα αγοράσω.Βλέπετε όπως όλοι οι άνθρωποι έκανα κι εγώ τους συμβιβασμούς μου`Η συζυγός μου μαζί με μένα παντρεύτηκε και τα βιβλία μου!Είναι αλήθεια πολύ "γεναίο" αυτό που κάνετε κάθε εβδομάδα..Δυστυχώς εγώ τον τελευταίο καιρό έχω συμβιβαστεί με την ταυτότητα του ωρομίσθιου στην εκπαίδευση μετα από μακροχρόνιο διάστημα στην βιομηχανία(8 χρόνια στη Siemens)οπότε οι πενιχρές απολαβές δεν μου επιτρέπουν συχνές επισκέψεις στα βιβλιοπολεία!Και ιδού η ειρωνία..Οταν ήμουν μακριά από την Εκπαίδευση ήμουνα πιο κοντά στο βιβλίο..τώρα που είμαι στην εκπαίδευση θαυμάζω τα βιβλία που είχα αγοράσει τότε!!Καλές επισκέψεις λοιπόν και καλή εβδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλή βδομάδα και σε σας κε Δαμουλά.

    Ευχαριστώ για το σχόλιο και για το ότι μου ανοίγετε την καρδιά σας...
    Η αλήθεια είναι πως οι σύζυγοί μας μαζί με μας παίρνουν κι ... εμάς και τις αγάπες μας και τις ιδιορρυθμίες μας κι ό,τι μας "απαρτίζει" !
    Ευτυχώς όμως που αυτό ισχύει ευθέως και αντιστρόφως! :)
    Την εβδομαδιαία επίσκεψη στα βιβλιοπωλεία δεν την είχα δει ποτέ ως πράξη γενναιότητας!
    Έχει ενδιαφέρον έτσι όπως το θέτετε.

    Εκτός από την αγορά των βιβλίων, που ομολογουμένως είναι μια υπολογίσιμη δαπάνη, το πρόβλημα που αντιμετωπίζει κάποιος που έχει τέτοιαν ... ακόρεστη(!) ανάγκη για βιβλία, είναι και η αποθήκευσή τους...Μεγάλο πρόβλημα.
    Ίσως θα έπρεπε να αλληλοδανειζόμαστε τα βιβλία μας. Πώς σας φαίνετε;
    Τουλάχιστον όσοι μένουμε στην ίδια πόλη κι έχουμε τη δυνατότητα της δια ζώσης επικοινωνίας.:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ πολύ για την πρόταση σας(αλληλοδανεισμό) αλλά ομολογώ ότι δυσκολευομαι αρκετά ν'αποχωριστώ τους μικρούς μου φίλους(τα λίγα βιβλία μου..)βλέπετε δεν έχω ξεπεράσει ακόμη τον "Λύκο της Στέπας" μέσα μου.Φοβάμαι ότι θα καταντήσω σαν τον Χάρυ Χάλλερ του Χ.Εσσε.Στο τέλος μόνο θα διαβάζω βιβλία.Παρ'όλα αυτά δεν ανυσηχώ.Αλλοι είναι αυτοί που πρέπει να ανυσηχούν.Ειναι αυτοί που δηλητηριάζουν τα παιδιά μας δίνοντας ώθηση να σπάνε βιτρίνες μαγαζιών πιστεύοντας ότι τιμουν τη μνήμη ενός παιδιού που σκοτώθηκε άδικα...Σήμερα το σχολείο μας έχει κατάληψη κι έτσι έχω λίγο χρόνο για surfing..Διάβαζα σε μία σελίδα στο διαδίκτυο τη δήλωση του πατέρα του αδικοχαμένου Αλέξη κι ανατρίχιασα."Αφήστε ήσυχη τη μνήμη του παιδιού μου..αν ήταν εδώ ο Αλέξης δεν θα είχα καμία σχέση με αυτά που γίνονται ..."Και απο κάτω διάβαζα τα σχόλια των ..δήθεν επαναστατών,τις βομολοχίες τους και τις κατάρες τους..Σε όλους αυτούς που δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα και χρησημοποιούν τις μνήμες των αδικοχαμένων ανθρώπων για να τρέφουν τις διαστροφές τους,έχω να συστήσω το βιβλίο του Π.Μπρυκνέρ ενός "αναρχικού" ..Ο πειρασμός της αθωότητας..Επανάσταση χωρίς παιδία και διάβασμα δεν γίνεται !!Πρώτα αφύπνιση και δίαβασμα
    Ευχαριστώ για την φιλοξενία και την υπομονή σας

    Υ.Γ πιθανόν και να ανταλάξουμε απόψεις σε κάποια Λέσχη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε αντίθεση με το δικό σας σχολείο, το δικό μας δεν ήταν υπό κατάληψη (ελπίζω να μην είναι ούτε αύριο) κι έτσι είχα την ευκαιρία να συζητήσω εκτενώς με τα παιδιά. Όχι στη βία, όχι στο τυφλό μίσος, όχι στον μεταξύ μας αλληλοσπαραγμό ήταν κάποια από τα λίγα που συμφωνήσαμε, προσπαθώντας να καταλάβουμε ότι το να πέφτεις στην παγίδα του "διαίρει και βασίλευε" εξυπηρετεί τους ελάχιστους που οφελούνται σε βάρος όλων μας.
    Νομίζω πως έχουμε καλά παιδιά στο σχολείο μου κι έχουν τη δυνατότητα να γίνουν ακόμη καλύτερα, όπως όλα τα παιδιά άλλωστε.
    Με τους μεγάλους είναι δυσκολότερα τα πράγματα...

    Υ.Γ. καταλαβαίνω την απροθυμία σας να αποχωρηστείτε τα βιβλία σας. Την ίδια στάση κρατώ κι εγώ, έχω ακόμη τα βιβλία που διάβαζα όταν πήγαινα στο Δημοτικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θέλω να πιστεύω πως το θεώρημα της πεταλούδας αντανακλά μια πραγματική ιδιότητα -τουτέστιν η εξάρτηση (της εξέλιξης ενός φυσικού συστήματος) από τις αρχικές συνθήκες είναι ουσιαστική- και συνεπώς η μικρή και σχεδόν αμελητέα διακύμανση που προκαλεί η ύπαρξη μου στο σύμπαν έχει λόγο...
    Φυσικά, υποπτεύομαι πως υπάρχει και μια αντίστοιχη ιδιότητα αντίθετη προς αυτή της πεταλούδας... που τείνει να ομογενοποιήσει τις μικρές άπειρες διακυμάνσεις που συντελούνται κάθε στιγμή... (κάτι συμβαίνει στο πέρασμα από το μικρό στο μεγάλο που μας -ή μου- διαφεύγει). Πάντως είναι σίγουρο, από τα ιστορικά δεδομένα, πως βαθειές τομές και αλλαγές ήρθαν από πολύ λίγους (αριθμητικά) ανθρώπους (σε σχέση με τα δις που περπάτησαν και περπατούν πάνω στον πλανήτη). Η εξελικτή διαδικασία είναι κάτι που συντελείται πάντα και ένα επόμενο βήμα για τον άνθρωπο υπάρχει. Δεν είμαι βέβαια μάντης για να μπορώ να πω που πάμε αλλά είναι σίγουρο πως οδεύουμε...
    Όσο δε γι' αυτούς που "στήνουν τα σενάρια", όσο καλό και γερό κι αν είναι ένα φράγμα δεν μπορεί να κρατήσει όλο το νερό του κόσμου...


    Φιλικά
    Γιώργος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διακρίνω μία απαισιοδοξία ή μου φαίνεται;
    Η πραγματικότητα είμαστε εμείς, όχι;
    Κοίτα, αν είναι να απογοητεύεσαι κι εσύ, πες το μας να παίρνουμε σειρά... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. καλημέρα αγαπητό μου Ρακάδικο!

    αν έχω φίλους σαν κι εσένα δε γίνεται να είμαι απαισιόδοξη :)
    [Είναι λόγω των ημερών, αλλά βρίσκομαι ήδη σε φάση ανάτασης...]

    Αν εξαρτάται από μένα, δε θα αφήσω με τίποτε να έρθει η σειρά σας! :):)

    πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολλές φορές αντιστάθηκα στην επιθυμία να σχολιάσω(θετικά φαντάζομαι) τα όσα γράφεις μόνο+μόνο γιατί δεν είμαι εξοικειωμένη με την διαδικτυακή επικοινωνία. Μ΄αρέσει η ανάδειξη της λάνθανουσας λεπτομέρειας με το κριτικό , ανατρεπτικό τρόπο σκέψης σου, η καινούρια ματιά σε γνωστές ιδέες,η συναισθηματική έκφραση σου με έναν γοητευτικό ποιητικό ορθολογισμο..πόλλα!Δεν θα σε εκθειάσω άλλο αν+ μάλλον θα μπορούσα ούτε ξέρω αν αποδίδω λεκτικά ακριβώς αυτό που θέλω να πω!
    Δεν αναφερομαι απαραιτητα στην συγκεκριμένη ανάρτηση, μάλλον ήταν θεμα χρονου!
    Μπράβο γι'αυτή τη διαδικασία σε σένα +στο e-κοινό σου.
    Φιλιά

    Ντιάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ντιάνα...

    ...τι να πω;! Σε ευχαριστώ πάρα πολύ.

    [έχω κοκκινίσει... :)Μάλλον θα πρέπει να εξοικειωθείς με τη διαδικτυακή επικοινωνία, τώρα που έκανες ήδη την αρχή...Είμαι σίγουρη πως θα έχεις πολλά να πεις, όχι κατ' ανάγκη για τη "διαδικασία" αυτήν καθ'αυτήν, αλλά για τις σκέψεις που διαμορφώνονται από τις κουβέντες/σχόλια μεταξύ e-φίλων...:)]

    φιλιά κι από μένα
    Κατερίνα

    [έχουμε συναντηθεί ποτέ;]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μεταξύ γνώριμων κανένας λογος να κοκκινιζεις.. Άσε που τα εννοώ κιόλας!
    Λίγο στην Κομοτηνη , λίγο στη σκιάθο, λίγο στη νάουσα+ με επιφύλαξη την Κομοτηνή
    απαραιτητα με αυτη την σειρα!
    Θα σας παρακολουθώ λοιπόν
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ...σε σένα πήγε το μυαλό μου, αλλά αυτό το "δεν είμαι εξοικειωμένη με την διαδικτυακή επικοινωνία" με αποπροσανατόλισε!!!
    Σε θεωρούσα cybergirl!

    φιλιά
    (ξεκοκκίνησα :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. [...Η αγάπη είναι ο σημαντικότερος μοχλός που έχουμε για να επηρεάσουμε την πορεία του κόσμου. Είναι ένα όπλο πολύ πιο επικίνδυνο από το μίσος και την καταστροφή. Τελικά πάντοτε καταφέρνουμε να κάνουμε τους ανθρώπους καλύτερους αν επιμένουμε να τους αγαπάμε...]

    Ποτέ δεν το είχα φανταστεί ετσι στην αμφίδρομη του θεώρηση. Πάντα θεωρούσα ότι εμείς γινόμαστε καλύτεροι αν αγαπάμε. Αν και τώρα που το σκέφτομαι, ενα "αληθινό" χαμόγελο (γιατι υπάρχουν και ψεύτικα ή παραπλανητικά) δημιουργεί σχεδόν κατ αναγκη καλύτερες ανθρώπινες σχέσεις.
    ΤΕλικά ίσως το βιβλίο του Μιρό δεν ήταν τόσο αδιάφορο, μόνο και μόνο γι αυτή του τη φράση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Συγνώμη ... Μερό (οχι Μιρό , αυτός ειναι αλλος) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. γεια σου Λουκά

    Γενικά το βιβλίο του Μερό δεν είναι καθόλου αδιάφορο κι όχι μόνο για τη φράση που λες.
    Δεν ξέρω αν άφησα να φανεί κάτι τέτοιο.
    Αν ναι, επανορθώνω τώρα :)
    Μου άρεσε πολύ, μου θύμισε σε κάποια σημεία και Ζωρζ Μπατάιγ, "το γαλάζιο του ουρανού", "η ιστορία του ματιού", ξέρεις...
    Απλά με σόκαρε ό,τι διάβασα για τις συνθήκες που επικρατούν στο σχολείο που διδάσκει. Εύχομαι να μη τις ζήσουμε ποτέ. Αυτά.

    Σε χαιρετώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Χτες είχα μια ωραία συζήτηση για τη διδασκαλία των Αρχαίων και Νέων με τον φιλόλογο του γιού μου.
    Δεδομένης της επίμονης άρνησης του δεύτερου να δεχτεί την διδασκαλία των αρχαίων ως χρήσιμη ή μάλλον "χρηστική", αναρωτήθηκα μπροστά στον πρώτο , αν υπάρχει εναλλακτικός τρόπος διδασκαλίας του γνωστικού αυτού πεδίου.
    Μου εξομολογήθηκε οτι αυτός διάλεξε να κάνει πιό ελκυστικό το μάθημα του , αποφεύγοντας τεχνικές παραμέτρους (γραμματική, συντακτικό) ωστε να αναλύει περισσότερο το νόημα του έργου (Αντιγόνη,Σοφοκλή), αν και η γνώμη του είναι πως οι περισσότεροι συνάδελφοι του πράττουν αντίθετα.
    Βρήκα ενδιαφέρουσα την προσέγγιση του και αναρωτήθηκα άν το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τα μαθηματικά, άλγεβρα και τα παρόμοια πεδία.
    Με την Κατερίνα έχουμε κάνει κάποιες συζητήσεις στο παρελθόν. Θα θελα μια νεώτερη άποψη της μια και ήδη έχει πολύ περισσότερο χρόνο διδασκαλίας σε δημόσιο σχολείο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. καλημέρα Λουκά!

    ...νομίζω πως η Κατερίνα(!) κάνει τελείως αντιφορμαλιστικό μάθημα, στο βαθμό που μπορεί να ξεφύγει από τα ΑΠΣ!

    Παρεμπιπτόντως, πριν λίγες μέρες διάβασα σε ένα άρθρο ότι παλέμαχοι αμερικανοί που υποφέρουν από ψυχασθένειες υποβάλλονται σε θεραπεία μελετώντας αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Έκανα μακράν συζήτηση με τα παιδιά στην τάξη, για την χρησιμότητα των αρχαίων.
    Από ό,τι βλέπεις δουλεύω και για τις φιλολόγους του σχολείου μου, ενώ η μια, τουλάχιστον, από αυτές γυρνάει στα τμήματα και λέει πως τα μαθηματικά είναι πολύ δύσκολα! Δηλαδή στην αρχή μου το έκανε αυτό. Μετά λέγε λέγε την έπεισα να σταματήσει να διάκειται αρνητικά΄...Αυτά.
    Πάντως πρέπει να πείσεις τον Δημήτρη να ασχολείται με όλα σε βάθος και με σοβαρότητα.
    Η μονομέρεια που δείχνουν τα παιδιά, και ξέρουμε που οφείλεται, είναι σε βάρος του ψυχισμού τους.

    Αν θέλεις να συζητήσουμε κι άλλες λεπτομέρειες περί του θέματος, στη διάθεσή σου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή