Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΥΑΛΟ!

"Νομίζω πως το πρόβλημα του Χρόνου είναι λιγάκι σαν κι αυτό του Απείρου. Επιτρέψτε μου να διηγηθώ ένα επεισόδιο που μου συνέβη. Πριν από λίγο καιρό ένας παλιός συμμαθητής του γιού μου στο δημοτικό που έγινε σπουδαίος αστροφυσικός στο CNRS στο Παρίσι, ήρθε και με συνάντησε και αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε Τον ρώτησα για τις έρευνές του και εκείνος μου απάντησε ότι δούλευε πάνω στην έννοια του Πεπερασμένου. "Είναι όλα λάθος, πρέπει να τα κάνουμε όλα από την αρχή."-μου εξομολογήθηκε, παραφράζοντας ένα γνωμικό της Τοσκάνης-, "αν θέλουμε να κατανοήσουμε το σύμπαν μας πρέπει να καταλάβουμε καλά την έννοια του Πεπερασμένου". Μπροστά στην έκπληξή μου εξήγησε ότι το σύμπαν είναι πεπερασμένο. "Απλό, το σύμπαν μας, που έλκει την καταγωγή του από το Μπιγκ Μπανγκ, όπως πλέον έχει ξεκαθαριστεί, εξαπλώνεται και, όσο μεγάλο κι αν μπορούμε να το φανταστούμε, αν εξακολουθεί να εξαπλώνεται έχει μια περίμετρο". Εγώ, ο οποίος λόγω παράδοσης και παιδείας έχω συνηθίσει στην ιδέα ενός σύμπαντος μάλλον άπειρου παρά ενός σύμπαντος πεπερασμένου, έμεινα άναυδος και απάντησα: "Μα αν το σύμπαν είναι πεπερασμένο, τι υπάρχει γύρω του;" Κι εκείνος: "Απλό: το τίποτα". "Και τι είναι το τίποτα;" τον ρώτησα. Κι εκείνος με μεγάλη φυσικότητα: "Είναι η έλλειψη ενέργειας". Εγώ επέμενα: "Μα τότε, η ιδέα του Απείρου;" Κι εκείνος: "Η ιδέα του Απείρου είναι μονάχα προϊόν του ανθρώπινου μυαλού". "

Είναι η τελευταία σελίδα από το βιβλίο "ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟ", που δεν είναι ούτε ακριβώς βιβλίο ούτε ακριβώς εγκώμιο, όπως εξήγησα στην τελευταία ανάρτηση, πριν λίγες μέρες με αφορμή ... ένα μήλο, που δεν ξέρω τελικά με βεβαιότητα αν θα πρέπει να το περιμένουμε να πέσει ή όχι...
Είναι η τελευταία σελίδα του βιβλίου, που δεν την είχα διαβάσει, πριν κάνω την προηγούμενη ανάρτηση. Προ ολίγου την διάβασα, σε ένα ξεκαθάρισμα ανοιχτών λογαριασμών που είχα με αυτό και μερικά ακόμη βιβλία. Και δε θα έμπαινα στη διαδικασία να κάνω ένα δεύτερο αφιέρωμα στο ολιγοσέλιδο βιβλίο που περιέχει τη μια και μόνο διάλεξη του Tabucchi, αλλά μου φάνηκε πως οι τελευταίες τέσσερις σειρές με τις οποίες κλείνει ο συγγραφέας είναι μια τεράστια ανατροπή(!) στα όσα μέχρι τώρα συζητάμε σ' αυτό το blog, όπου το Άπειρο είναι ένα από τα αγαπημένα θέματα και πολλές φορές σε αναρτήσεις, κυρίως όμως σε σχόλια, εκφράστηκαν απόψεις πως το Άπειρο, που δεν το χωράει ο νους μας είναι το Απόλυτο ή η μη προσεγγίσιμη Αλήθεια ή η γεννέτειρα των παραδόξων ή το θείο...
Ο πλουραλισμός στις διατυπώσεις απαιτείται για να βρίσκει ο καθένας μας αυτό που τον εκφράζει καλύτερα. Μπορούμε να συμπληρώσουμε αφειδώς με ό,τι ακόμη θέλουμε, μόνο που δε θα έχει νόημα πια, αφού ο
Tabucchi, ανατρέποντας τα πάντα, μου έδωσε μιαν άλλη οπτική γράφοντας:

"Για να κλείσουμε αυτή τη συζήτηση που είχα μαζί σας και για την οποία σας ευχαριστώ:
ζήτω λοιπόν το ανθρώπινο μυαλό που κατάφερε να επινοήσει κάτι που δεν υπάρχει στη φύση: την ιδέα του Απείρου."

Τελικά εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ!!! Πες τα Tabucchi!
Ψάχνουμε κι εμείς έξω από μας το Άπειρο και την Αλήθεια και το θείο και το π
αράθειο;
Αφού μες στο κεφάλι μας τα κουβαλάμε όλα αυτά....
Κι αν τύχει να μας πετύχει ένα μήλο στο παραγεμισμένο με το άπειρο κεφάλι, εεε τότε σίγουρα πια έχουμε αστέρι!!!

2 σχόλια:

  1. Να καταπιέσω δηλαδή αντιδράσεις τύπου
    "Μα έτσι το τίποτα έχει όρια! Και μάλιστα εσωτερικά! Τα εξωτερικά; Υπάρχουν;"

    ή τύπου
    "Δηλαδή η φύση είναι πεπερασμένη;;; Το τίποτα δεν ανήκει στη φύση;"

    ;

    Κι αν η αρχή του απείρου, δηλαδή η αρίθμηση, είναι επινόηση και όχι ανακάλυψη, θα τα απαντήσω ποτέ; Ή θα φανταστώ μια λογική απάντηση;

    Εκτός κι αν άπειρο ονομάσω ευφημιστικά την (προσωρινή, έστω) αδυναμία, οπότε είναι κάτι σαν εργαλείο. Κάτι σαν τους φανταστικούς αριθμούς.

    Είχα καιρό, για τεχνικούς λόγους, να σε σχολιάσω. Σ' ευχαριστώ που δεν σταματάς να μου δίνεις αφορμές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλό μου ρακάδικο

    για μια ακόμη φορά μου βάζεις δύσκολα! ΄Άντε πάλι να τρέχω στα βιβλία να ξεφυλλίζω!
    (άλλο που δε θέλω...)

    μέχρι να βρω κάτι "ικανοποιητικό", πράγμα μάλλον δύσκολο για τις αυξημένες σου απαιτήσεις, θα σου πω το τετριμμένο: όλα είναι θέμα ορισμών. Αν θέλεις να βγάλουμε κάποτε άκρη με αυτά, δεν έχουμε παρά να επιχειρήσουμε να δώσουμε τους δικούς μας ορισμούς. Ένα τέτοια εγχείρημα, βέβαια, απαιτεί τόλμη (αλλά, πιστεύω, έχει ιδιαίτερη γοητεία...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή