Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

ΛΑΘΕ, ΛΑΘΕΤΩ, κατά ΛΑΘΟΣ...

 "Αυτό που λέμε αξιοπρέπεια έχει γίνει αλοιφή κάτω απ' το βάρος της φιλοδοξίας και των επιθυμιών. Οι επιθυμίες, άλλωστε, πάντα ήταν το αναισθητικό του ήθους, γι' αυτό και η κατανάλωση έχει γίνει σήμερα το αναισθητικό του πλήθους.
  Και όλα αυτά σε συνάρτηση με τις γνώμες. Ένας παράγοντας-καθεστώς που επηρεάζει άμεσα και καταλυτικά τις επιθυμίες. Αυτό που σκέφτονται και νομίζουν οι πολλοί, το τι θα πει ο κόσμος, τι θα πει η μάνα σου, ο γείτονας, οι γνωστοί σου. Απόψεις που μπερδεύουν τον άνθρωπο σε σχέση με τη δική του πραγματικότητα και τις αληθινές του ανάγκες, αφού ορίζονται από τρίτους και όχι από το ίδιο το άτομο. Είσαι δηλαδή σωστός ή λάθος, και είναι καλή ή κακή η εικόνα του εαυτού σου, επειδή έτσι νομίζουν οι άλλοι και όχι επειδή έτσι νομίζεις εσύ. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που ζουν εξαρτημένοι από τις σκόρπιες γνώμες και παίρνουν κάτω από πίεση ακόμα και αποφάσεις ζωής, με ολέθριες συνέπειες. Ούτε είναι λίγοι όσοι λειτουργούν με γνώμονα την πανίσχυρη κοινή γνώμη, ανίσχυροι να την αγνοήσουν έστω και θεωρητικά.
  Επόμενο είναι, με βάση αυτές τις αντιλήψεις να λειτουργεί η οικογενειακή και η σχολική εκπαίδευση.  Η φιλοδοξία καλλιεργείται από τη βρεφική ηλικία, και η πίεση στα παιδιά, με στόχο πάντα τη μελλοντική ικανοποίηση των επιθυμιών τους,  είναι ασφυκτική - "Πρέπει να γίνεις κάτι, πώς θα βγεις στην κοινωνία, παιδί μου; Να βγάλεις λεφτά για να ζεις άνετα", και άλλα συναφή. Το παιδί μαθαίνει από μικρό ότι η θέση κάθε ατόμου στην κοινωνία καθορίζεται απο την τάξη στην οποία ανήκει και την ιδιοκτησία που κατέχει, πράγματα που θα επιδρούν επάνω στου σε όλη του τη ζωή. Και ακούσια πλημμυρίζει, απο τα πρώτα χρόνια της ζωής του, με επιθυμίες απατηλές που μόνο σε ποιοτική ζωή δεν οδηγούν. Η πιο συνηθισμένη, και μάλιστα προνομιούχα φιλοδοξία για τις μάζες είναι μια απρόσωπη ζωή ρουτίνας και ρομποτισμού, μέσα σ' ένα αριθμημένο γραφείο κάποιου τυχαίου ορόφου."

Είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του κερκυραίου Χάρη Λύτα, "λάθε βιώσας. Η επικούρεια τέχνη του ευ ζην", το οποίο, απόσπασμα - κατά την κρίση μου - δεν είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό του συμπαθητικού αυτού βιβλίου, που κυκλοφόρησε το 2004, από τον Κέδρο και είναι "ένα δοκίμιο για την ευτυχία στην εποχή μας, κατανοητό και, κυρίως, πρακτικό για τον καθένα, που περιέχει μεταφρασμένη και την ηθική φιλοσοφία του Επίκουρου...", όπως γράφει στο οπισθόφυλλο.  Τότε γιατί το διάλεξα;

Γιατί είναι πολύ κοντά στο θέμα που με αποσχολεί,λόγω συμπτώσεων, τις τελευταίες μέρες και έχει να κάνει με το λάθος! Το λάθος, αλλά και τον φόβο που προκαλεί η σκέψη ενός επικείμενου λάθους στους νέους -κυρίως- ανθρώπους, που προσπαθούν να κάνουν τις επιλογές τους και να βρουν το δρόμο τους. Ακόμη και σε μικρότερη κλίμακα, σε όχι τόσο σημαντικές περιπτώσεις, όπως οι αποφάσεις ζωής, αλλά σε καθημερινές ασήμαντες καταστάσεις, όπως, ας πούμε, μια λάθος απάντηση, που θα μπορούσε να δώσει ένας μαθητής στη διάρκεια του μαθήματος. Σε κάποιους μαθητές- όχι σε όλους ευτυχώς - η πιθανότητα λανθασμένης απάντησης λειτουργεί καταλυτικά και τους αποτρέπει από οποιαδήποτε δοκιμή. Κάποιοι άλλοι ξεκινάνε, σχεδόν, πάντα λέγοντας: "δεν είμαι σίγουρος γι΄αυτό που θα πω. Είναι μάλλον λάθος. ...".  Είναι και κάποιοι που  την τελευταία στιγμή διστάζουν κι ενώ έχουν πάρει το λόγο μετανιώνουν και λένε: "αφήστε το καλύτερα. Σίγουρα είναι λάθος αυτό που σκέφτηκα!"
Σαφώς δεν έχουν την ίδια βαρύτητα τα θεωρητικά λάθη που έχουν να κάνουν με την όχι σωστή απάντηση σε μια ερώτηση μαθηματικών με τα άλλα,  τα κοινωνικά ή ηθικά λάθη, που έχουν να κάνουν με τις επιλογές  ζωής, αλλά, πιστεύω, πίσω από την αδράνεια μπροστά σε μιαν απόφαση συχνά λανθάνει ο ίδιος παραλυτικός φόβος:  "θα κάνω λάθος"!!! "Θα παρεγκλίνω από το ορθό, θα σφάλω, θα διαφύγω της "κανονικότητας", θα αστοχήσω, στη συνέχεια, αναπόφευκτα, θα υποστώ τις συνέπειες, πιθανόν να μετανιώσω, ίσως να μη μπορώ να επανορθώσω..." 
Πόση αγωνία, πόση αβεβαιότητα και πόσος αβάσιμος φόβος! Αν κάποιος έχει τέτοιες αγωνίες ως νέος, τότε θα τις έχει πάντα, κι αν τις έχει πάντα, τότε μέχρι και την τελευταία του πνοή θα είναι σε θέση να στοχάζεται και να αναθεωρεί...
Ησυχασμό δε θα' χει. Κι αν είναι ποιητής, τότε ίσως  και να γράφει:

Καρπό δεν έκοψα κανένα/από το δέντρο της ζωής,/μονάχα μάζεψα ό,τι βρήκα/να 'ναι πεσμένο καταγής.../... Τώρα γυρίζω και κοιτάζω/και τη ζωή αναμετρώ:/-πόσο μεγάλη ήταν η φόρα,/-πόσο το πήδημα μικρό!   (Κ. Ουράνης)

ή

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι/μέσα από τα δάχτυλά μου/χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα./Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα./΄Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,/δεν έχω άλλη συντροφιά./
Ο,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια/που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι/και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου. (Γ. Σεφέρης)

Κι αφού αυτοί οι σοφοί κι ευαίσθητοι, μα ικανοί να συλλογούνται, άνθρωποι τέτοια λόγια έγραψαν, στο δείλι της ζωής τους, τότε γιατί να δειλιάζει κανείς μπροστά στο επικείμενο λάθος μιας επιλογής;
Όποια κι αν είναι η επιλογή, το φθινόπωρο θα βάψει τα φύλλα κόκκινα.
 Λάθος είναι το να μην τολμάς να επιλέξεις και όχι το να τολμάς να κάνεις λάθος.
Άλλωστε αν έχεις τόλμη να λαθέψεις, τότε θα έχεις τόλμη  να διορθώσεις.
[Predictor and Corrector, είναι μια μαθηματική μέθοδος.]
Ενίοτε δε το μέγεθος του λάθους είναι και θέμα πάθους:

"Με τι καρδιά, με τι πνοή,/τι πόθους και τι πάθος,/πήραμε τη ζωή μας· λάθος!/κι αλλάξαμε ζωή."

Πήραμε τη ζωή μας...
Με το μυαλό, με την καρδιά, με λάθος ή χωρίς, πήραμε τη ζωή  στα χέρια μας, για να την πιούμε στάλα, στάλα, στη δίψα του καλοκαιριού... Και το οφείλουμε στον εαυτό μας, όπως το οφείλουμε και στο καλοκαίρι!  Όμως, εκτός από αρετή, θέλει και τόλμη η ελευθερία της βούλησης που, όπως λέει και ο Επίκουρος, οδηγεί τον άνθρωπο στο "ευ ζην"  ή,  συμπληρώνω εγώ, τον οδηγεί όπου αλλού θέλει να φτάσει, αρκεί να γνωρίζει ο ίδιος τον προορισμό που, αν το βρίσκει βολικό, τον ονομάζει ...Ιθάκη!
[...ή Κρήτη ή Ρόδο ή Κέρκυρα ή, πιο γενικά,  Προορισμό!... ;-)
...Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως να είναι και ορθότερο αν θεωρήσουμε πως ο προορισμός δεν είναι άλλος τελικά, πάρεξ αυτό το ίδιο το...Φθινόπωρο, που λέει ο ποιητής. Αυτό που θα γκρεμίσει, τελικά, όσα αγαπήσαμε!  Το ερώτημα είναι τι θα βρει να γκρεμίσει αν δεν έχουμε αγαπήσει, αν δεν έχουμε τολμήσει... 
Από την άλλη όμως μπορεί να κάνω και λάθος*...
Μπορεί, όντως, κάτι να μου διαφεύγει της προσοχής... ίσως και λόγω ενδεχόμενου δόλου ή ενσυνείδητης αμέλειας. :) ]

* οι λέξεις: λάθος, λήθη, αληθής είναι ομόρριζες του "λανθάνω" που σημαίνει "διαφεύγω της προσοχής". Το επικούρειο "λάθε βιώσας" δε, σε ελεύθερη μετάφραση, αποδίδεται ως "ζήσε απαρατήρητος", αλλά το νοήμα, έτσι όπως το έθεσε ο Επίκουρος, δεν είναι αυτό που εκ πρώτης αντιλαμβάνεται κανείς...

21 σχόλια:

  1. "Τρέχα, φίλε μου, και μη βαριά το παίρνεις", που τραγουδούσε κι ο Ξυλούρης.
    Άνοιξα προχθές ένα DownTown και από τα 10 ονόματα "καλλιτεχνών" που διάβασα δεν ήξερα κανένα! Καταχάρηκα!

    Καλό ΣΚ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. [κι εγώ καταχάρηκα που σε είδα εδώ! :)]

    Πήγα στο youtube, να ακούσω τον Ξυλούρη στο τραγούδι που αναφέρεις κι από κει αλλού κι αλλού, ώσπου σταμάτησα σ' αυτό:

    http://www.youtube.com/watch?v=IKLOfuZXkzc

    και το άκουσα ξανά και ξανά!

    Καλό ΣΚ και σε σένα Ρακάδικο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μεταφορικά, Συμβολικά φαντάζομαι το πέρασμα της ζωής απο τα θέλω, τις επιθυμίες, τα πρέπει των άλλων σαν ένα τρελλό slalom σε μιά απότομη πλαγιά κατάσπαρτη με δέντρα, ή ακόμα σαν μια αγχώδη ισορροπία πάνω σ ενα τεντωμένο σχοινί...
    Δεν ξέρω ποια απ τις δυό θα μ εξέφραζε.
    Αραγε είναι δυνατή η "επιβίωση" χωρίς την αλληλεπίδραση με τους άλλους; Ας λάβουμε υπόψη μας και τις "ευεργετικές" επιδράσεις στη ζωή μας. Τα μικρά και μεγάλα κέρδη απο την ώσμωση μας με τους άλλους και τα θέλω τους.
    Ειδα χτές μια ταινία μικρού μήκους στο Φεστιβάλ του Δήμου Θερμαϊκού.Τίτλος της "Every day is a fish day" του Jens Lien. Περιγράφει αυτη τη ζωή που αναφέρεις στην τελευταία σου πρόταση. Σε γραφείο ή όχι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. http://www.youtube.com/watch?v=Q1Cl04_0nAc

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. http://www.youtube.com/watch?v=Q1Cl04_0nAc

    Απο παραδρομή δεν αφησα την ταυτότητα μου στο προηγουμενο σχόλιο. Οχι οτι εχει σημασία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλή σου μέρα Λουκά

    (να διορθώσω? η τελευταία πρόταση, που λες, δεν είναι δική μου, αλλά του Λύτα. Αν και δεν έχει καμιά σημασία, το ίδιο κάνει, δηλαδή.

    Νομίζω πως δε θα άντεχα να περάσω τη ζωή μου σε ένα αριθμημένο γραφείο ενός τυχαίου ορόφου,
    αλλά μπορεί στο τέλος και να τα κατάφερνα... Ποιος ξέρει;
    Οι αντοχές μας μας εκπλήσσουν ευχάριστα :) ευτυχώς.
    Μερικές φορές είναι πιο...ανθεκτικές από μας τους ίδιους, ίσως επειδή έχουν...λέπια!
    Σε ευχαριστώ για το βίντεο.

    [Εγώ χθες είδα μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση στο Θέατρο Σοφούλη,αν έχεις χρόνο πήγαινε σήμερα, άξιζε πραγματικά...]

    καλή βδομάδα και καλή δύναμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χμμ, έχει κάτι το παιχνιδιάρικο το post σου, Κατερίνα...

    ;-)

    Σκέφτομαι ότι στο (διδακτικού ύφους) κείμενο και στους ωραίους στίχους που μας παρέθεσες θα ταίριαζαν κάπως δυο ενδιαφέροντα τραγούδια:

    1)Η Αγωνία μου είναι φως (Τρύπες, 1999)
    http://www.youtube.com/watch?v=iDmcXwxfcl8

    2)Προορισμός (Φοίβος Δεληβοριάς, 2008)
    http://www.youtube.com/watch?v=CtlR19wUiGY

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημέρα Νίκο.

    Ευχαριστώ για τα τραγούδια.
    [Είχα πολύ πολύ καιρό να ακούσω και Δεληβοριά και Τρύπες!]


    Αυτό που λες: "Χμμ, έχει κάτι το παιχνιδιάρικο το post σου, Κατερίνα...;-)"
    μου θυμίζει κάτι που είπε ο Έρμαν Έσσε:
    "Το μόνο αληθινό μέρος μιας ιστορίας είναι αυτό που πιστεύει εκείνος που τη διαβάζει"!

    Κατ' αναλογία το ύφος ενός...ποστ, είναι αυτό που του προσδίδει όποιος το διαβάζει ;-)

    καλή βδομάδα και παιχνιδιάρικη(!) βδομάδα και σε σένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ;-)

    Ίσως έπρεπε να διευκρινίσω ότι ως "παιχνιδιάρικο" θεωρώ (με κάποια αυθαιρεσία, ομολογουμένως) ό,τι έχει να κάνει με σύγκρουση φόβων και επιθυμιών, αρχών και αξιών, ελεθερίας και ασφάλειας... Κι ότι βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα τα κείμενα, τα τραγούδια, τις ταινίες, τους πίνακες, τις κουβέντες που "έχουν κάτι το παιχνιδιάρικο"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αν ήταν να διαλέξω σε ποιό παιδικό μας παιχνίδι μοίαζουν οι αναρτήσεις σου, θα διάλεγα το...κρυφτό. Οχι για τη χαρά της "προσκαιρα λανθάνουσας ύπαρξης" στο παιχνίδι, αλλά για την απόλαυση και την ανακούφιση -μερικές φορές- της αποκάλυψης που προσφέρουν οι απόψεις σου.

    Το κείμενο θεώρησα δικό σου, γιατι δεν είχαν προστεθεί οι επόμενες σειρές που αποκάλυπταν την πατρότητα-ή μητρότητα του. :)

    ΥΓ προσπαθώ τουλάχιστον

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αναφέρεσαι προφανώς στην παράσταση " Μ αρέσεις γιατι..." Δυστυχώς δεν την αντιλήφθηκα εγκαίρως. Αν και δεν νομίζω να πήγαινα σ αυτή τη φάση. Ισως στην φάση της αναστροφής της ημιτονοειδούς καμπύλης...(;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΔΙΑΒΑΖΩ ΜΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΣΑΣ ΚΑΙ
    ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΑΣ.ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗΣ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΓΟΗΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΗΝ ΕΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΛΝΤΜΠΑΧ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΟΛΗΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ!!ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΣΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΠΕΝΤΑΡΙ ΣΕ ΕΝΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΜΕ ΑΛΓΕΒΡΙΚΕΣ ΕΞΙΣΩΣΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΕΧΟΥΝ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ ΕΙΝΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ.ΟΤΑΝ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΑΝΑΖΗΤΩ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΜΑΣ ΣΕ ΙΣΧΥΡΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!!

    Α.ΔΑΜΟΥΛΑΣ
    Μ.ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΥ ΠΕ20

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Τώρα ελπίζω να μην είμαι εκτός θέματος, θυμάμαι κάτι καταπληκτικό που είχα ακούσει/διαβασει σε ομιλία του Κέν Ρόμπινσον, μιλούσε για τα απιδιά που δε φοβούνται το λάθος, δε φοβούνται να ρισκάρουν κι έλεγε: "Δεν εννοώ ότι το να κάνεις λάθος είναι το ίδιο πράγμα με το να είσαι δημιουργικός. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι αν δεν είσαι προετοιμασμένος να κάνεις λάθος, δεν θα σκεφτείς ποτέ κάτι πρωτότυπο. Αν δεν είσαι προετοιμασμένος να κάνεις λάθος.
    Και μέχρι να φτάσουν στην ενηλικίωση, τα περισσότερα παιδιά έχουν χάσει αυτή την ικανότητα. Φοβούνται να κάνουν λάθος.
    Διοικούμε τις εταιρίες μας με αυτό τον τρόπο. Στιγματίζουμε τα λάθη. Και διευθύνουμε σήμερα εθνικά εκπαιδευτικά συστήματα όπου τα λάθη είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις.
    Το αποτέλεσμα είναι ότι εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους κάνοντάς τους να ξεχνούν τις δημιουργικές του ικανότητες."
    Φιλιά Κατερίνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. για τα παιδιά μιλούσε ο άνθρωπος, για την απιδιά θα μιλήσει άλλη φορα....
    διορθώνω το λάθος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπητέ κε ΔΑΜΟΥΛΑ

    χαίρομαι πολύ που διαβάζετε τις αναρτήσεις μου, όπως χαίρομαι που αναγνωρίζετε τη δυναμική του λάθους στην εκπαιδευτική διαδικασία. Όπως λέτε, από ένα λάθος σε ένα "διαγώνισμα", μαθηματικών ή μη, μπορεί να ανοιχτεί μπροστά μας ένας ολόκληρος μαγικός κόσμος, σαν κι αυτόν των αριθμών ή - σε κοινωνικό επίπεδο - σαν μια ιδιαίτερη και μοναδική επικοινωνία!

    Αναρωτιέμαι ποιο "λάθος" οδήγησε εσάς στην ανάγνωση του θείου Πέτρου;

    Να είσαστε καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @ καλημέρα είπε...

    Γεια σου γλυκιά μου Αναστασία!
    Όχι μόνο δεν είσαι εκτός θέματος, αλλά είσαι και όσο πιο...εντός γίνεται!
    Συμπτωματικά χθες βράδυ έβλεπα αυτό το βίντεο

    http://www.ted.com/talks/ken_robinson_says_schools_kill_creativity.html .

    [πάντα συμφωνούσα με την παραπάνω άποψη περί σχολείου...]

    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Είχα καιρό να σε διαβάσω. Έχανα! Τι υπέροχο κείμενο...
    Μιας και ποστάρετε τραγούδια δες και αυτό:
    http://www.youtube.com/watch?v=D-TRaVE0slw&feature=related

    Είναι παλαιό, αγαπημένο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Σε ευχαριστώ πολύ Αλέξανδρε!

    [τώρα το post έχει...δυο τρύπες!:)]

    καλό ΠΣΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΟΝ "ΘΕΙΟ ΠΕΤΡΟ" ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ "ΕΠΗΡΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΛΑΘΟΣ ΚΙ ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΖΩΗ" ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ Ο ΘΕΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΛΥΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΛΝΤΜΠΑΧ.Ο ΘΕΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΧΗ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ ΤΟΥ ΚΑΒΑΦΗ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗΣ.ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ ΜΕ ΩΘΗΣΕ ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΩ ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ ΣΤΟ ΕΑΠ(ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ)
    "ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ...ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΣΩΘΩ..ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΑ ΒΡΩ
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
    Αστεριος Δαμουλάς
    ΠΕ20

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΔΟΞΙΑΔΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΙΟ ΠΕΤΡΟ
    ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΣΕΦΕΡΗ "ΕΠΗΡΑΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΑΜΕ ΖΩΗ" ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΘΑΚΗ ΟΠΩΣ Ο ΘΕΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΕΨΑΧΝΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΘΑΚΗ ...ΤΗΝ ΕΙΚΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΛΝΜΠΑΧ!!
    Αστέριος Δαμουλάς
    ΠΕ20

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλή σας μέρα κε Δαμουλά

    Αν τα "λάθη" ανοίγουν στη ζωή σας τέτοιους δρόμους, εύχομαι να σας προκύψουν κι άλλα πολλά.

    Καλή βδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή