Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

...Η ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΩΝΙΟΙ ΦΟΒΟΙ!

Χθες, στη διημερίδα θετικών επιστημών που διοργάνωσε το παράρτημα της ΕΜΕ, στη Θεσσαλονίκη, με θέμα  Εφαρμογή των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας (ΤΠΕ) στην Εκπαίδευση- Ψηφιακή τάξη, παρακολούθησα, ανάμεσα σε πολλά άλλα, και μια εκτενέστατη παρουσίαση της λειτουργίας ενός διαδραστικού πίνακα. Ένας νεαρός καθηγητής Φυσικής, που, όπως μας είπε, χρησιμοποιεί ήδη τέσσερα χρόνια τέτοιον πίνακα στο φροντιστήριο του, μας έκανε επίδειξη του τρόπου χρήσης του, των δυνατοτήτων του, των απεριόριστων συνδυασμών που παρέχει τόσο στη φυσική και στα μαθηματικά όσο και στα άλλα μαθήματα. Έμεινα, κυριολεκτικά, με το στόμα ανοιχτό από τον θαυμασμό, ενώ σκεφτόμουν διάφορα σενάρια για το πως τα θεωρήματα Rolle-Lagrange-Fermat, σε συνδυασμό με βιντεάκια  αναδεικνύοντα την αρμονία που κρύβει η γεωμετρική  ερμηνεία αυτών των θεωρημάτων, θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέσο ... ψυχαγωγίας και, αν, επιπλέον, τα επένδυε κανείς με τα μπιτάκια που ακούνε οι μαθητές, ίσως ίσως και μέσο διασκέδασης!!!
Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω την ευκαιρία να κάνω τα μαθήματά μου με τη χρήση ενός SMARTboard, που, όσο παρακολουθούσα την επίδειξη,  τον ερωτεύτηκα κι έκανα ποικίλα ... όνειρα στενής συνεργασίας μαζί του :) Οπότε αντιλαμβάνεται κανείς τη μεγάλη μου έκπληξη, όταν οι περισσότερες ερωτήσεις που έγιναν στον εισηγητή/παρουσιαστή είχαν να κάνουν με το πως μπορεί ένας μαθητής να εξετάζεται με τον παραδοσιακό τρόπο σε έναν τέτοιον πίνακα;! Ο κος Π, που έκανε την επίδειξη, μάλλον επειδή δεν περίμενε μια τόσο 'στενοκέφαλη' αντίδραση, δεν απάντησε με το αυτονόητο και αποστομωτικό: "ένας SMARTboard μπορεί να λειτουργεί και ως συμβατικός πίνακας, οπότε η παραδοσιακή εξέταση, για όποιον την επιθυμεί, μπορεί  να μείνει ως έχει"!!! , παρά προτίμησε να πει τα τετριμμένα φροντιστηριακά (που λόγω εικοσαετούς πρότερης πείρας τα κατέχω:) ), "δεν εξετάζω ποτέ στον πίνακα" κι άλλα παρόμοια. Αυτό έγινε αφορμή να ξεσπάσει μια έντονη αντίδραση από ένα μεγάλο μέρος του κοινού, που το απάρτιζαν καθηγητές ΠΕ03 και ΠΕ04, σχετικά με τον ορθό τρόπο εξέτασης!!! Στο υπόβαθρο της αντιπαλότητας, υπολάνθανε η μόνιμη αντιδικία μεταξύ φροντιστών και δημοσίων, που είναι ένα πραγματικά μεγάλο πρόβλημα, αλλά δεν είναι της ώρας. Αυτό που θα ήθελα να πω εδώ είναι πως τέτοιες αντιδράσεις άρνησης της εξέλιξης, με όποια πρόφαση και όποια επίφαση, μου φέρνουν πάντα στο μυαλό ένα από τα πολύ αγαπημένα μου κείμενα, ένα απόσπασμα από μια διάλεξη που έδωσε ο Ουμπέρτο Εκο στις 12 Νοεμβρίου του 1996 στην Ιταλική Ακαδημία ανώτατων σπουδών στην Αμερική, σχετικά με το μέλλον του βιβλίου.
Για όσους δεν το έχουν διαβάσει και ειδικά για όσους τρομάζουν με τη σκέψη πως οι καινοτομίες καθιστούν τη θέση τους επισφαλή και την αυθεντία τους ανυπόστατη, το συνιστώ ως μέσω διασκέδασης των αιώνιων φόβων που κουβαλάει εκ φύσεως ο άνθρωπος.
Παραθέτω το κείμενο όπως δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, σε μετάφραση του ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ.

"Ο Πλάτων αφηγείται στον «Φαίδρο» ότι όταν ο Ερμής, ο υποτιθέμενος εφευρέτης της γραφής, παρουσίασε την επινόησή του στον Φαραώ Θαμούς, αυτός εγκωμίασε τη νέα τεχνική που επέτρεπε στο ανθρώπινο γένος να θυμάται αυτό που διαφορετικά θα ξεχνούσε. Αλλά ο Φαραώ δεν έδειχνε ικανοποιημένος. «Επιδέξιε Θευθ -είπε- η μνήμη είναι ένα μεγάλο δώρο που πρέπει να διατηρείται ζωντανό με τη συνεχή άσκηση. Με την εφεύρεσή σου οι άνθρωποι δεν θα αισθάνονται πλέον υποχρεωμένοι να ασκούν τη μνήμη...».
Εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε την ανησυχία του Φαραώ. Η γραφή, όπως και κάθε άλλος νέος τεχνολογικός μηχανισμός, μπορεί να αποδυναμώσει τις ανθρώπινες ικανότητες που αναπληρώνει, έτσι όπως τα αυτοκίνητα μας καθιστούν λιγότερο ικανούς για περπάτημα. Η γραφή ήταν επικίνδυνη επειδή εξασθένιζε τις ικανότητες του ανθρώπινου νου, προσφέροντας στους ανθρώπους μια πετρωμένη ψυχή, μια καρικατούρα του νου, μια τεχνητή μνήμη.
Στις μέρες μας κανείς δεν έχει πλέον τέτοιες ανησυχίες για δύο απλούς λόγους. Πρώτα απ' όλα, εμείς γνωρίζουμε ότι τα βιβλία δεν είναι ένα εργαλείο που σκέφτεται αντί για μας. Αντίθετα, αυτά υποκινούν και άλλες ιδέες. Μόνο μετά την επινόηση της γραφής έγινε δυνατό να γραφεί ένα αριστούργημα για την ανάμνηση που γεννιέται αυθόρμητα, όπως το «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο» του Προυστ.
Σε δεύτερο επίπεδο, αν κάποτε οι άνθρωποι έπρεπε να ασκούν τη μνήμη τους για να θυμούνται τα πράγματα, μετά την επινόηση της γραφής πρέπει να ασκούν τη μνήμη τους για να θυμούνται αυτό που είναι γραμμένο στα βιβλία. Τα βιβλία υποκινούν και ενισχύουν τη μνήμη, δεν τη ναρκώνουν.
Σε κάθε περίπτωση, ο Φαραώ εξέφραζε έναν αιώνιο φόβο: το φόβο ότι κάθε νέο τεχνολογικό απόκτημα μπορεί να εξαλείψει κάτι που θεωρούμε πολύτιμο, ωφέλιμο, κάτι που αντιπροσωπεύει για μας μιαν αυτοτελή αξία με βαθύ πνευματικό νόημα. Είναι σαν ο Φαραώ να είχε στρέψει το δάχτυλο πρώτα προς μια ιδεατή εικόνα της ανθρώπινης μνήμης και να είχε πει: «Αυτό θα σε σκοτώσει».
Μετά από περισσότερα από χίλια χρόνια, ο Βικτόρ Ουγκό στην «Παναγία των Παρισίων» μας δείχνει έναν ιερέα, τον Κλοντ Φρόλο, ο οποίος στρέφει το δάχτυλό του πρώτα προς ένα βιβλίο και έπειτα προς τους πύργους και τις εικόνες του αγαπημένου του καθεδρικού ναού λέγοντας: «Αυτό θα με σκοτώσει» (Το βιβλίο θα σκοτώσει τον καθεδρικό ναό, το αλφάβητο θα σκοτώσει τις εικόνες). Η ιστορία της Παναγίας των Παρισίων εκτυλίσσεται στον 15ο αιώνα, λίγο μετά την εφεύρεση της τυπογραφίας. Προηγουμένως, τα χειρόγραφα προορίζονταν για μια περιορισμένη ελίτ μορφωμένων, αλλά τα μόνα εργαλεία για να διδάξουν στις μάζες τις ιστορίες της Βίβλου, τη ζωή του Χριστού και των Αγίων, τις αρχές της ηθικής, τα γεγονότα της εθνικής ιστορίας ή τις πιο στοιχειώδεις έννοιες της γεωγραφίας και της φυσικής ιστορίας τα προμήθευαν οι εικόνες του καθεδρικού ναού.
Ενας μεσαιωνικός καθεδρικός ναός ήταν σαν ένα διαρκές και αμετάβλητο τηλεοπτικό πρόγραμμα που προμήθευε στο λαό τις έννοιες που είναι αναγκαίες για την καθημερινή ζωή και για τη σωτηρία της ψυχής. Το βιβλίο θα αποσπούσε την προσοχή των ανθρώπων από τις πιο σημαντικές αξίες, ενθαρρύνοντας την εκμάθηση ασήμαντων εννοιών, την ελεύθερη ερμηνεία της Γραφής και νοσηρές περιέργειες.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του '60 ο Μάρσαλ Μακλιούαν έγραψε το βιβλίο «Ο γαλαξίας του Γουτεμβέργιου», όπου ανακοίνωνε ότι ο γραμμικός τρόπος σκέψης που γεννήθηκε με την επινόηση του τύπου επρόκειτο να αντικατασταθεί από ένα πιο σφαιρικό τρόπο αντίληψης και σκέψης μέσα από τις εικόνες της τηλεόρασης ή μέσα από άλλους τύπους ηλεκτρονικών μηχανισμών. Αν όχι ο Μακλιούαν, σίγουρα πολλοί από τους αναγνώστες του στρέφουν το δάκτυλο πρώτα στη Δισκοθήκη του Μανχάταν κι έπειτα σε ένα τυπωμένο βιβλίο και λένε: «Αυτή θα σε σκοτώσει». Τα μέσα μαζικής επικοινωνίας χρειάστηκαν ένα ορισμένο χρόνο για να αποδεχθούν την ιδέα ότι η ανάπτυξη του πολιτισμού μας προσανατολιζόταν προς τις εικόνες, πράγμα που συνεπαγόταν μια παρακμή της λογοτεχνίας. Σήμερα αυτή είναι μια ιδέα που θεωρείται δεδομένη από κάθε εβδομαδιαία εφημερίδα. Αυτό που είναι παράξενο είναι ότι τα μέσα μαζικής επικοινωνίας άρχισαν να αναγγέλλουν την παρακμή της λογοτεχνίας και την ανατρεπτική δύναμη των εικόνων, ακριβώς όταν εμφανίστηκε στην παγκόσμια σκηνή ο ηλεκτρονικός υπολογιστής.
Σίγουρα ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής είναι ένα εργαλείο με το οποίο μπορούν να παραχθούν και να τυπωθούν εικόνες.
Σίγουρα οι οδηγίες παρέχονται δια μέσω εικόνων, αλλά είναι εξίσου σίγουρο ότι ο υπολογιστής έχει γίνει πριν απ' όλα ένα αλφαβητικό εργαλείο. Στην οθόνη εμφανίζονται λέξεις, γραμμές και για να χρησιμοποιήσουμε έναν υπολογιστή χρειάζεται να γνωρίζουμε να διαβάζουμε και να γράφουμε.

Η νέα γενιά έχει μάθει να διαβάζει και να γράφει με απίστευτη ταχύτητα. Ένας πανεπιστημιακός καθηγητής παλαιού τύπου δεν μπορεί να διαβάσει την οθόνη του υπολογιστή τόσο γρήγορα όσο ένα παιδί. Το ίδιο παιδί, αν θέλει να προγραμματίσει τον υπολογιστή του, πρέπει να γνωρίζει ή να μαθαίνει διαδικασίες και αλγόριθμους και πρέπει να πληκτρολογεί λέξεις και αριθμούς με μεγάλη ταχύτητα. Με μια ορισμένη έννοια, μπορεί να λεχθεί ότι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής σηματοδοτεί την επιστροφή του γαλαξία του Γουτεμβέργιου. Τα πρόσωπα που περνούν ολόκληρες νύχτες σε ατελείωτες συζητήσεις ανταλλάσσουν λέξεις.

Αν η οθόνη της τηλεόρασης μπορεί να θεωρηθεί ένα είδος παραθύρου μέσα από το οποίο μπορεί κανείς να παρατηρεί ολόκληρο τον κόσμο σε μορφή εικόνων, η οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή είναι ένα ιδεατό βιβλίο, στο οποίο μπορεί κανείς να διαβάσει τα πράγματα του κόσμου με τη μορφή λέξεων και σελίδων.
Ο κλασικός ηλεκτρονικός υπολογιστής προσέφερε ένα είδος γραμμικής γραπτής επικοινωνίας. Ήταν ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο. Αλλά τώρα υπάρχουν τα υπερκείμενα.
Σε ένα βιβλίο πρέπει να διαβάζουμε από τα αριστερά προς τα δεξιά, με τρόπο γραμμικό. Μπορούμε προφανώς να προσπεράσουμε σελίδες. Κάποιος που έφτασε στη σελίδα 300 μπορεί να γυρίσει πίσω και να ξαναδιαβάσει τη σελίδα 10, αλλά αυτό προϋποθέτει μια εργασία, εννοώ μια φυσική εργασία. Αντίθετα, ένα υπερκείμενο είναι ένα δίκτυο με πολλές διαστάσεις, στο οποίο κάθε σημείο ή κάθε κόμβος μπορεί δυνητικά να συνδεθεί με οποιονδήποτε άλλο κόμβο.
Φτάνουμε έτσι στο τελικό κεφάλαιο της ιστορίας «αυτό θα σκοτώσει εκείνο». Έχει λεχθεί πολλές φορές ότι στο προσεχές μέλλον το Cd-rom θα αντικαταστήσει το βιβλίο. Οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν μια τέτοια προοπτική είναι ρεαλιστική ή αν είναι μόνο φανταστική. Ακόμη και μετά την επινόησή τους, τα τυπωμένα βιβλία δεν ήταν ποτέ το μοναδικό μέσο για την απόκτηση πληροφοριών.

Υπήρχαν οι ζωγραφιές, τα λαϊκά δημοσιεύματα, η προφορική διδασκαλία κ.ά. Μπορεί να λεχθεί ότι σε κάθε περίπτωση τα βιβλία ήταν το πιο σημαντικό εργαλείο για τη μεταβίβαση επιστημονικών πληροφοριών και ειδήσεων που αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα. Με αυτήν την έννοια ήταν τα πιο σημαντικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται στα σχολεία.
Με τη διάδοση των άλλων μαζικών μέσων, από τον κινηματογράφο ως την τηλεόραση, κάτι άλλαξε. Πριν από χρόνια, ο μοναδικός τρόπος για να μάθει κανείς μια ξένη γλώσσα, εκτός από το να ταξιδέψει στο εξωτερικό, ήταν να τη μελετήσει σε ένα βιβλίο. Τώρα τα παιδιά μας γνωρίζουν μια γλώσσα μαθαίνοντας την από δίσκους, από ταινίες ή αποκρυπτογραφώντας τις οδηγίες που είναι γραμμένες πάνω στο μπουκάλι ενός αναψυκτικού.
Σήμερα η εκπαίδευση πρέπει να συνυπολογίζει όλα τα μέσα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια νέα μορφή εκπαίδευσης. Επιτρέψτε μου να πω ότι σε αυτή την προοπτική τα βιβλία θα παίξουν μεγάλο ρόλο. Έτσι όπως χρειαζόμαστε ένα τυπωμένο βιβλίο, για να μπορούμε να σερφάρουμε στο διαδίκτυο, έτσι χρειαζόμαστε τυπωμένα βιβλία για να αντιμετωπίσουμε κριτικά το παγκόσμιο διαδίκτυο... "

________________________________________

και συμπληρώνω εγώ: έτσι όπως χρειαζόμαστε ένα τυπωμένο βιβλίο, και  για να μη χαλάμε  χατήρια:), και  μια...παραδοσιακή εξέταση (!), έτσι ακριβώς χρειαζόμαστε και διαδραστικούς πίνακες για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την πολιτισμική αδράνεια που επικρατεί στις σχολικές μας τάξεις!
Και, επιτέλους, να καταπνίξουμε τον Φαραώ Θαμούς ή  τον Κλοντ Φρόλο, (ή τον Άνθιμο?!!!) που,  μερικοί από μας, κρύβουμε μέσα μας!

καλό ΣΚ σε όλους :)

8 σχόλια:

  1. Καλημέρα Κατερίνα
    Εκείνο που πιστεύω είναι ότι ο άνθρωπος πρέπει να ανακαλύπτει τη χρησιμότητα των καινούριων πραγμάτων(πχ SmartBoard....)μέσα από την χρηστικότητα τους μέσα από τη περιέργεια για το πως λειτουργούν και αν τον βοηθάνε στο να κάνει την
    ζωή του καλύτερη!Και όχι να τα απορίπτει ως έργα του ...¨Σατανά ¨πχ(Ανθιμος κτλπ)Οπως ο προτόγονος άνθρωπος ανακάλυψε ότι το ψημένο κρέας είναι πιο νόστιμο από το ωμό (ανακαλύπτοντας την..φωτιά)έτσι κι εγώ θέλω να διαπιστώσω μόνος αν το ebook είναι καλύτερο απο τα αγαπημένα μου βιβλία και όχι να μου λένε οι κάθε λογής γιάπιδες(αυθεντίες.. της τεχνολογίας και της διαφήμισης) για το πόσο χρηστικό είναι...!
    Πιστεύω πολύ στην ανθρώπινη περιέργεια και όχι στις αυθεντίες!!
    Υ.Γ(Ηθελα να έρθω στην παρουσίαση του Αχμές δυστυχώς όμως δούλευα)
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάντως, είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον που κάποιοι επιδιώκουν τη διασκέδαση ακόμη και μέσα στα μαθηματικά. Όπως έλεγα σε κάποιο μαθητή μου τις προάλλες, τι αξία έχει να ασχολούμαστε με κάτι αν αυτό δε μας διασκεδάζει τουλάχιστον; Και συμφώνησε, γιατί πάντα τα παιδιά θέλουν να ασχολούνται με πράγματα που τους ευχαριστούν. Μήπως να γίνουμε πάλι παιδιά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν έχουν δυστυχώς όλοι την ίδια καλοπροαίρετη διάθεση για τις νέες εφευρέσεις, ιδίως όταν αυτό σημαίνει κόπο από μέρους τους για να το μάθουν. Άσε που μένουν πίσω και νιώθουν κομπλεξικά σε σχέση με όσους θέλουν να ανανεώνονται και να βελτιώνουν τη ζωή και τις ασχολίες τους. Αλίμονο αν αφήσουμε την τεμπελιά και την ψυχολογική κούραση να μας καταβάλλουν. Έπειτα αναρωτιέσαι γιατί ασχολούμαι με τόσα πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στις αρχές της δεκαετίας του 90, τότε που στο διαβατήριο του CD έμπαινε και η ελληνική σφραγίδα, ο κόσμος της μουσικής χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα. Ως άλλοι εικονομάζοι και εικονολάτρες, οι υπέρμαχοι του CD κατηγορούσαν τους "κολλημένους" στο βινύλιο ως σκουριασμένους, παλιοροκάδες και αθλητικούς τύπους - αφού δεν κουράζονταν να αλλάζουν τις πλευρές των βιλυλίων τους κάθε λίγο. Η άλλη ομάδα ήταν πιο προοδευτική, πεπεισμένη για την ανωτερότητα του ψηφιακού ήχου, πιο πρακτική αφού το CD "δε γρατσουνιζόταν ποτέ" και δεν είχε συνδεθεί συναισθηματικά με τα βινύλιά της - ίσως γιατί δεν είχε προλάβει ακόμα. Η CD-μαχία βέβαια άφησε τη μουσική βιομηχανία παγερά αδιάφορη, αφού στο CD έβλεπε τη δραματική μείωση του κόστους παραγωγής δίσκων. Είκοσι χρόνια σχεδόν αργότερα το CD είναι αυτό που δίνει τη θέση του σε ένα σχεδόν άυλο μέσο αναπαραγωγής της μουσικής, το mp3. Άλλο τόσο μελάνι χύνεται γι'αυτή τη μετάβαση, χωρίς όμως ίχνος μελοδραματισμού αυτή τη φορά, όπως τότε στην περίπτωση του χαμού των παλιών καλών καιρών που θα κλείνονταν στο χρονοντούλαπο μαζί με το βινύλιο.
    Σχετικά με το βιβλίο και την καινούρια ψηφιακή του μορφή, το συμπέρασμά μου είναι ένα. Ότι τελικά η βιομηχανία θα κάνει αυτό που τη συμφέρει και όλοι μας θα την ακολουθήσουμε. Και επειδή το ψηφιακό βιβλίο είναι μάλλον φτηνότερο του χάρτινου, μάλλον καταλαβαίνουμε όλοι προς τα πού πάει το πράμα.
    Τώρα σχετικά με τους ανθρώπους που δέχονται με κάποια δόση σκεπτικισμού τις νέες τεχνολογίες και δη στο χώρο της εκπαίδευσης, προτιμώ να μην είμαι δηκτικός, ούτε να μιλάω με ύφος περισπούδαστο κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλο για τα τεράστια οφέλη της εισαγωγής των ΤΠΕ στην εκπαίδευση, ούτε συλλήβδην να απορρίπτω αυτή τη λογική. Η ενσωμάτωση αλλαγών στην εκπαιδευτική πράξη είναι πολυεπίπεδη διαδικασία. Σε προσωπικό επίπεδο πρέπει κανείς να πειστεί ότι η δουλειά του θα γίνει καλύτερη με τη βοήθεια νέων τεχνολογικών μέσων, θα εξακολουθήσει να έχει τον έλεγχο της τάξης του/της, αλλά κυρίως ότι θα καταφέρει να χειριστεί επιδέξια το μέσον, αφού εκπαιδευτεί κατάλληλα. Χρειάζεται κόπο και δουλειά για να πειστεί κανείς να αλλάξει τον τρόπο που διδάσκει, μιας που όλον αυτόν τον καιρό ο συγκεκριμένος τρόπος απέδιδε και εξακολουθεί να αποδίδει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. σήμερα, λόγω της νέας σου ανάρτησης, έκανα πάλι ένα σερφάρισμα, εν τάχει, στο υλικό που έχεις αναρτημένο και σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να το αξιοποιήσω!
    Κάνω διάφορα σενάρια, που σιγά σιγά θα γίνουν πράξη, εως και ρουτίνα, είμαι σίγουρη.

    Αυτό που με εφησυχάζει είναι πως σταδιακά θα γίνει εφικτή η "χρήση", των ΤΠΕ, χωρίς να είναι απαραίτητη η τεχνογνωσία που απαιτείται για τη δημιουργία του λογισμικού. Ένας διαδραστικός πίνακας λειτουργεί εν τέλει όπως το στερεοφωνικό μου!
    Βάζω και ακούω όποια μουσική θέλω χωρίς να έχω καμιά απολύτως ιδέα για τα όργανα που την παράγουν.
    Το ό,τι δεν ξέρω να παίζω πιάνο δε μου στερεί τη δυνατότητα να απολαμβάνω το καλοσυγκερασμένο κλειδοκύμβαλο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ!

    Σε ευχαριστώ που παράγεις τόσο υλικό για μας!

    καλό σου βράδυ και καλή δύναμη
    (αν δε δουλεύεις την Παρασκευή έλα στο Μπενάκη.
    Θα είναι τέλεια η ομιλία, είμαι βέβαιη. :) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κατερίνα, ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Το γεγονός ότι μένω στη Μυτιλήνη όμως καθιστά την παραμικρή μετακίνηση μια δύσκολη υπόθεση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή