H ΛΟΓΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΣΗ...

" Η ζωή είναι πολύ πιο πολύπλοκη από όσο παρουσιάζεται στις ταινίες. Ο κινηματογράφος, το Χόλιγουντ, έχει σμιλεύσει τον εγκέφαλό μας έτσι ώστε να σκεφτόμαστε γραμμικά, με σχέσεις και αιτίες που προκαλούν άμεσα αποτελέσματα, με μια γραμμική λογική όπου πάντα το Α ακολουθείτε από το Β και το Γ προϋποθέτει την ύπαρξη του Α. Ταινίες που δε διαμορφώνουν μονάχα τη διασκέδασή μας, αλλά και το μυαλό μας, τις συνδέσεις και την αιτιότητα πάνω στις οποίες στηρίζουμε τις προσωπικές μας σχέσεις και τη ζωή μας. Ταινίες που είναι υπεύθυνες για την παράνοιά μας, μια και μες στο μυαλό μας το μέλλον εξαρτάται άμεσα από το παρελθόν, και ορίζουν απλουστευμένα μοντέλα για τον έρωτα, τη ζωή, την εργασία και την ανθρώπινη ψυχή. Συνηθίσαμε να βλέπουμε τα πράγματα απλά, να αποκτούμε εμπειρίες άλλων πίσω από την οθόνη, στηριγμένοι σε ψεύτικες, ανόητες, πλασματικές καταστάσεις που μας προετοιμάζουν για μια ψεύτικη, ανόητη πλασματική ύπαρξη. Αλίμονο στα μυαλά που χρειάζονται τους ήρωες.
Η δική μου αλήθεια των ηρώων με χτυπούσε καταπρόσωπο εκείνο το πρωί καθώς έφευγα από το γραφείο, με τα λόγια του Γουρουνιού να αντηχούν στ' αυτιά μου και ένα μυαλό γεμάτο κώδικες, κλειδιά, μεθόδους κρυπτογράφησης, χρόνους που ακουμπούσαν στα χρόνια του σύμπαντος, σαν δίδυμα αδέρφια του. Σε μια ταινία όλα θα λύνονταν τόσο γρήγορα. Ο μεγάλος κράκερ θα έσπαγε τον κώδικα σε δευτερόλεπτα, θα έβαζε τη λογική να δουλέψει, θα έβρισκε τη σχέση ανάμεσα στους αριθμούς μέσα σε χρόνο μηδέν. Αηδίες. Ακόμα και στο "Όνομα του ρόδου" του Έκο, με εκατομμύρια αναγνώστες και θεατές, ο κωδικός έσπασε με την απλή χρήση της λογικής του ήρωα.
Αλλά στην πραγματική ζωή η λογική δεν έχει θέση.
Αριθμοί χωρίς καμιά σχέση, καμιά λογική αλληλουχία, που περίμεναν την υπολογιστική ισχύ και μόνο για να σπάσουν.
Αν κατά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο μαθηματικοί τεράστιου βεληνεκούς, όπως ο Άλαν Τούρινγκ, χρειάστηκαν χρόνια δουλειάς στο Bletchey Park για να σπάσουν τις κρυπτομηχανές των γερμανικών υποβρυχίων, τότε εγώ, με το απλό μυαλό του "καλλιτέχνη", τι ελπίδες είχα να σπάσω ένα και μοναδικό μήνυμα που κρατούσα στα χέρια μου; "

Σπύρος Γκύρας, σελ. 93, 94, 95.

Γράφω τις σκέψεις του Γκύρα, επειδή κάποια πολύ βροχερά πρωινά, σαν σήμερα, ας πούμε, που έπρεπε να παρακάμψω, με τρόπο μαγικό, όπως π.χ. χρησιμοποιώντας ένα ιπτάμενο χαλί, όλους τους πλημμυρισμένους δρόμους για να φτάσω στη δουλειά μου, σκεφτόμουν τους ήρωες των βιβλίων που τελευταία διάβασα και η δική τους αλήθεια με...χτυπούσε κατά πρόσωπο(!).
Και μέσα σε όλον τον παραλογισμό των μονίμως φραγμένων φρεατίων, των αυτοκινήτων που είχαν εγκλωβιστεί μέσα στο χείμαρο που κατέβηκε δεν ξέρω από που, ανέβηκα σε ένα πεζούλι και σκεφτόμουν ακριβώς τα λόγια του Σπύρου: στην πραγματική ζωή η λογική δεν έχει θέση...