Από κάτι τέτοια βγάζει κανείς μαύρα συμπεράσματα για το μέλλον μας.[...]
Ένα άλλο πάλι που ακούω είναι κατηγορίες ότι δήθεν πολλά κόμματα λένε τι δεν πρέπει να γίνει, αλλά δε λένε τι πρέπει να γίνει. Μ' άλλα λόγια δεν έχουνε πρόγραμμα. Μα τι είναι αυτό το πρόγραμμα; Σκεφτείτε το πρόγραμμα της Σκάλας του Μιλάνου: υπάρχει σ' αυτό ένας κατάλογος ονομάτων και τίτλων. Αν διαβάσουμε: "Μποκερίνι, Βιβάλντι, Στράους", ξέρουμε ότι μας περιμένει μια βραδιά γεμάτη αγγελικές μελωδίες. Αν διαβάσουμε "Μπέριο, Μπουλέζ, Μπουσότι", ξέρουμε ότι πρέπει να ετοιμαστούμε ψυχολογικά για προκλητικούς ήχους, μακριές σιωπές, τσιρίσματα, και τόσο το χειρότερο για τους αδαείς μελομανείς που, άσχετα μ' αυτό, πηγαίνουνε κάθε φορά και μετά παραπονιούνται. ΄Αρα ένας εκλογικός κατάλογος υποψηφίων είνα ένα πρόγραμμα. Αν μας ξαναπροτείνονται γνωστά άτομα για τα οποία έχουμε λόγους να δυσπιστούμε, ξέρουμε ότι το πρόγραμμα είναι να συνεχιστεί η κατάσταση όπως ήτανε πριν, και ίσως χειρότερα, μια και παρόλο ότι αυτά τα πρόσωπα δεν ήταν επιθυμητά από το λαό, αποδείχτηκαν αρκετά ισχυρά ώστε να συνεχίσουν τη σταδιοδρομία τους. [...]
Τα πρόσωπα αυτά έχουν ήδη κάνει και κάνουν πράγματα για τα οποία θα μπορούσαμε να τα υποψιαστούμε.
Όποιος αγοράζει ξέρει τι κουβαλάει στο σπίτι του και πόσον καιρό θα διαρκέσει.
Ας ευχαριστούμε το θεό που ζούμε σε μια χώρα όπου όλα γίνονται φανερά, κι ας διαβάσουμε με προσοχή τα ψηφοδέλτια για να ξέρουμε τι μας περιμένει:
ίσως να μη μας αρέσει, αλλά τουλάχιστον είμαστε σίγουροι ότι οι προσδοκίες μας δε θα δαψευστούν."
Φαίνεται πως δεν έχει αλλάξει τίποτε σε επίπεδο κοινωνικής και πολιτικής ηθικής από το 1976 (επαναλαμβάνω 1976!!), τότε δηλαδή που έγραψε ο Umberto Eco το παραπάνω άρθρο, πέρα βέβαια από το γεγονός ότι εκείνη τη χρονιά γενήθηκαν οι νυν τριαντατετράχρονοι ψηφοφόροι!
Νομίζω όμως πως, κατά έναν περίεργο τρόπο, αυτό που προέχει στον καθένα μας ανεξαρτήτως ημερομηνίας γέννησης, και κατά συνέπειαν ηλικίας, δεν είναι η ορθή επιλογή πολιτικών προγραμμάτων, τέτοιων δηλαδή που περισσότερο από τα άλλα πολιτικά προγράμματα εγγυώνται ένα καλύτερο μέλλον ή έστω λιγότερο από τα λοιπά προγράμματα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην (ούτως ή άλλως επικείμενη) οικονομική και καθολική καταστροφή, αλλά πως το κύριο μέλημα του καθενός μας φαίνεται να είναι -πιθανόν ασύνειδα- η ίδια η αυτοδικαίωση! Ναι, ακριβώς αυτό. Η αυτοδικαίωση. Να μπορεί δηλαδή ο καθένας, κάποια στιγμή να πει (ή και να τραγουδήσει) στον φίλο του: Εγώ καλά σου τα ΄λεγα, και τ' άκουγες παρόλογα... Τι τρέχεις και τι βιάζεσαι; Γιατί δεν συμβιβάζεσαι;
Εσύ τους ψήφισες, φίλε μου...Εγώ σου έλεγα πως δεν πρέπει. Δεν ήξερες; Και τώρα που τους ξέρεις; Ξέρεις τι περιμένεις, άρα ή ακούς τον σοφό Ουμπέρτο και τους ψηφίζεις πάλι ή,
αν ... σοβαρεύτηκες, βάρα τους στο κεφάλι...:)
Αν δεν βολεύεσαι ούτε με το 'να ούτε με τ' άλλο, τότε βολέψου με Άκη Πάνου... http://www.youtube.com/watch?v=wza7lGbAYAw&feature=related
Αφού το κρίμα κρίνεται/κι ο αίτιος ευθύνεται/το πίνεις και δεν πίνεται...
Ναι, αυτή είναι η μία πλευρά του θέματος. Που μπορεί να είναι καθοριστική βέβαια, αν το φιλοσοφήσει κανείς (δηλαδή αν η κοινωνία που διαμόρφωσαν οι πρόγονοί του του έχουν δώσει τη ευκαιρία να φιλοσοφεί) όλα ελαφρά πρέπει να τα παίρνει στη ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, υπάρχει και η σοβαρή πλευρά των πραγμάτων (που συχνά για κάποιους γίνεται τραγική), η οποία φυσικά αδιαφορεί για το ποιός επιχαίρει, ποιός μετανιώνει κ.λπ..
Τελικά, "ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα". Πλανάται όμως όποιος νομίζει πως συνέπειες έχουν μόνο οι ρητές επιλογές: συνέπειες έχει και η αποστασιοποίηση και η αυτοτροφοδοτούμενη τρυφηλότητα που συνεπάγεται.
Δηλαδή, όποιος έχει καμιά καλύτερη ιδέα να σηκώσει το χέρι του. Αλλιώς, στο τραπέζι του, με τα ουζάκια του και τα μεζεκλίκια του.
Δ
Μια χαρά τα λες! Ή περίπου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο φιλοσοφείν δεν καταργεί την τραγικότητα, ούτε λειτουργεί ξέχωρα από αυτήν. Αντιθέτως η τραγικότητα επιβάλλει τη φιλοσοφική προσέγγιση των προβλημάτων και όχι μια μονοδιάστατη - τεχνοκρατική πιθανόν - ερμηνεία των φαινομένων, τα οποία - ας είμαστε ρεαλιστές - δεν είναι προνόμοιο δικό μας, αλλά είναι ίδιον της ανθρωπότητας.
Η "αποστασιοποίηση" μερικώς ή ολικώς και όχι βεβαίως ως η μοναδική και μόνιμη επιλογή, θαρρώ πως είναι το βασικό μεθοδολογικό εργαλείο της φιλοσοφικής προσέγγισης. Αν παραμένεις ες αεί εγκλωβισμένος στο πρόβλημα που βιώνεις, οι ορίζοντες σου παραμένουν στενοί και οι λύσεις που δίνεις περιορισμένες και όχι πάντα αποτελεσματικές και επαρκείς.
Από την άλλη όμως, γιατί μιλάς με κάποιου είδους απαξίωση για τα "ουζάκια και τα μεζεκλίκια"?
Η παρουσία τους και η κατανάλωσή τους, δεν αποκλείει τη σοβαρή ενασχόληση με φλέγοντα θέματα, ούτε καταστέλλει τη λήψη βέλτιστων αποφάσεων.
[Αναλογίσου πως από την αρχαιότητα ακόμη τα Συμπόσια, περιελάμβαναν δείπνο, πιοτό και συζήτηση και πως μεταξύ των συνδαιτημόνων αναπτύσσσονταν ενδιαφέρουσες συζητήσεις, κάποιες εκ των οποίων σώζονται/διαβάζονται και στις μέρες μας...]
Τα ουζάκια, λοιπόν, κι όσοι τα καταναλώνουν καθόλου δεν είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως σε λίγο, και με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, δεν θα έχουμε ούτε κι αυτά τα ταπεινά μεζεκλίκια διαθέσιμα για τον πολύ κόσμο.
Γιατί, όπως καλά αντιλαμβάνεσαι, ακόμη κι αν δεν το παραδέχεσαι:it is a double bind, isn't it?
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση. Την καλημέρα μας. Με την ανοχή σας (;) έδωσε τροφή σε μια δική μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σας!
ΑπάντησηΔιαγραφή(την έχετε..)
ευχαριστώ
Όχι, καθόλου δεν τα απαξιώνω τα ουζάκια και τα μεζεκλίκια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσα-ίσα, χωρίς αυτά δεν έρχονται ιδέες να σηκώσουμε το χέρι και να τις πούμε! :)
Και ναι, είναι double bind ή Catch-22 ή 'μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα' ή όλα αυτά... :)
Ωραία! Τότε καλά θα κάνουμε να κάτσουμε στο τραπέζι, ή όπου αλλού, και να το πιάσουμε από την αρχή. Πού ξέρεις; Κάτικαλό μπορεί να βγει:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συζήτηση αποτελεί κατα τη γνώμη μου μια απ τις μορφές της ενασχόλησης και της συμμετοχής. Ισως και την πιο δύσκολη. Γιατι πιστεύω πως γι αυτούς/ες που ο λόγος και η αποψή τους εκφέρεται με υπευθυνότητα και τεκμηρίωση και συνοδεύεται εν τέλει απο πρόταση, η συνέπεια εμπεριέχει όλες τις παραπάνω ιδιότητες. Αλλιώς είναι "λόγος κενός" όπως και οι διαθέσεις τους , τα πολύχρωμα φυλλάδια και τα μεζεκλίκια τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ ένα δεν καταλαβαίνω..
ΑπάντησηΔιαγραφήγιατί όλον αυτόν τον θυμό, που δικαιολογημένα κατακλύζει τον καθένα μας με αυτά που μας επιβάλλονται, τον στρέφετε στα μεζεκλίκια... :)
Είναι τα μόνα που δεν μας φταίνε σε τίποτε και στο βάθος τα τιμούμε όλοι μας ανεξαιρέτως καταγωγής και χρώματος, αρκεί να τα έχουμε βέβαια!
Με τα "σχήματα λόγου" που χρησιμοποιήτε(ένα είδος μετωνυμίας, μου φαίνεται) τα εμφανίζετε ως "άβουλα" (ο Δ παραπάνω), ως "ασυνεπή" και "κενά λόγου"(ο Γνωμικός προ ολίγου) και ποιος ξέρει πώς αλλιώς θα τα αποκαλέσετε τα έρημα τα μεζεκλίκια...
Μήπως να αναλάβουμε τις προσωπικές μας ευθύνες?
και πού είσαι Γνωμικέ, μόλις τώρα θυμήθηκα πως το "συμπόσιο" εσύ μου το χάρισες! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή[και πάντα αναρρωτιόμουν γιατί...]
Η απόλυτη παρανόησις Μ+Λ ! και φυσικά δεν έχω τίπτς με τα μεζεκλίκια κάθε είδους! Ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση ήθελα να επιτιμήσω με το σχόλιο μου! Αυτούς που μενουν μονο με τα μεζεκλίκια στο πηρούνι, χωρίς καν σκέψη και προβληματισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι που είσαι Μ+Λ, μόλις τώρα σου θυμίζω ότι είμαι υπερ όχι μονο της σκέψης , αλλα και της Δράσης στη ζωή. Αυτό ήθελα να το συμπληρώσω δοθείσης της ευκαιρίας στο προηγούμενο σχόλιο μου, μια και η στέρηση χρόνου το πρωί, μ έκανε να το παραλείψω :) Σκέψη, Αποψη, Τεκμηρίωση, Πρόταση, Δράση είναι το πλήρες πακέτο που υιοθετώ μέχρι τώρα, όχι πάντοτε με επιτυχία οφείλω να ομολογήσω.
Πολύ καλό το πακέτο σου!:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για την επιτυχία, μεγάλη κουβέντα...
Αυτό που θεωρείς εσύ επιτυχία ή, για να το πω αλλιώς, επίτευξη συγκεκριμένων στόχων, για κάποιους είναι ακριβώς το αντίθετο...
Οι διαφορές απόψεων μεταξύ ημών και υμών και ετέρων καλύπτουν ένα ευρύτατο φάσμα, τέτοιο ώστε ακόμη και όταν υπάρχει συμφωνία στους στόχους συμβαίνει συχνά να υπάρχει μεγάλη απόκλιση στην επιλογή των μεθοδολογικών εργαλείων που θα χρησιμοποιηθούν για την επίτευξή τους...
Κι αυτό είναι ένα από τα πολύ δύσκολα Λουκά.
Η κοινή επιλογή!
Ό,τι και να πούμε θα είμαστε ο καθένας εντός του δικού του θέματος κι εκτός του θέματος του άλλου.. :)
Μάλλον γι' αυτό το κουβεντιάζουμε ακόμη :)
Ελλείψει χρόνου, και κάποτε ελλείψει διαθέσεως..
Κι αυτό είναι το πρώτο ζητούμενο.
Η κοινή διάθεση. Ελλείψει αυτής και τα νόστιμα μεζεκλίκια ακόμη καταντούν "κενά λόγου".
Απ όσο θυμάμαι τα μαθηματικά των συνόλων, αυτά πολλές φορές κάπου τέμνονται και αυτό ορίζεται με U (??? μάλλον λάθος κάνω). Ε, αυτό ακριβώς το υποσύνολο της τομής είναι που ειναι το χρήσιμο κομμάτι για την επιλογή των εργαλείων που μόλις ωραία περίγραψες Μ+Λ. Η κοινή διάθεση ίσως;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο υποσύνολο της τομής λοιπόν αναζητείται για να ωθήσει στη δράση πέρα απ τη κουβέντα. Και καμμιά φορά και στην επίτευξη.
Ειμαι σίγουρος πως το βίωσες αυτό που περιγράφω , μια και σύ είσαι άνθρωπος της δράσης.
...η μάλλον όχι, δεν είμαι σίγουρος, δε θά πρεπε να είμαι. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μιά ακόμη φορά συγχαρητήρια για το ολο και πιό ενδιαφέρον ιστολόγιο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, πάρτο αλλιώς... για την τομή εννοώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σύμβολο "U", είναι για την ένωση.
Θα το χρησιμοποιήσουμε όταν θα φτάσουμε στο κεφάλαιο "η ισχύς εν τη ενώσει"...:):)
Η τομή βλέπει προς τα κάτω και ο τεμαχισμός που επιχειρείται από τις σύγχρονες οικονομικοκοινωνικές δομές κι αυτός προς τα κάτω βλέπει...
Προ ολίγου διάβαζα ένα κείμενο καταπληκτικό και είπα να το αναρτήσω με αφορμή την εδώ κουβέντα μας, αλλά δεν μου φτάνει ο χρόνος..
επιφυλάσσομαι...
και σε ευχαριστώ για τα συγχαρητήρια..
κοίτα δεν είναι που είναι ενδιαφέρον το ιστολόγιο μου, αλλά είναι που έχουν πολλά και διαφορετικά ενδιαφέροντα οι φίλοι μου και άλλοτε με εμπνέουν, άλλοτε πάλι με προκαλούν :)
[Η δράση, Λουκά, έχει πολλά πρόσωπα...Θα σου περιγράψω μερικά από αυτά που έχω στο μυαλό μου και στην πρακτική μου... εν ευθέτω χρόνω
Κατερίνα - Λουκάς: σημειώσατε Χ. Οι απόψεις σας πηγή σκέψης και προβληματισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου likan!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την εμψύχωση
Να σου πω δε ότι με τον Λουκά σημειώνουμε Χ τα τελευταία 40 χρόνια! :) Κυριολεκτώ.
Φιλιά