ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΥΓΗ ΟΥΤΕ ΣΤΟ "ΝΟΡΒΗΓΙΚΟ ΔΑΣΟΣ"!

Κοντεύουν σχεδόν τρεις βδομάδες από την προηγούμενη ανάρτησή μου και νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που μεσολαβεί ένα τόσο μεγάλο διάστημα μεταξύ δυο διαδοχικών αναρτήσεων!

Η αλήθεια είναι πως  στις φετινές μου διακοπές θέλησα να αποστασιοποιηθώ από κάθε "ιντερνιτική" δραστηριότητα και να περάσω περισσότερες ώρες πλατσουρίζοντας μέσα στα γαλαζοπράσινα νερά ή τεμπελιάζοντας στην ακτή με το βλέμμα άλλοτε να πλανιέται στο πέλαγος κι άλλοτε στραμμένο στο δάσος, που κατεβαίνει θαρρείς μέχρι τον φλοίσβο. Ναι, ανήκω σε εκείνους τους τυχερούς που έχουν τη δυνατότητα  να περνούν τα καλοκαίρια τους στη Χαλκιδική, σ' αυτόν τον ευλογημένο νομό, με τα πευκοφόρα δάση, τις ατέλειωτες αμμουδερές ακτές, τα  δαντελωτά παράλια με τους πανέμορφους κολπίσκους που άλλοτε έχουν εύκολη πρόσβαση και μαζεύουν πολλούς λουόμενους κι άλλοτε  όχι, με αποτέλεσμα να γίνονται καταφύγιο των λίγων που αποζητούν την ησυχία τους και δε διστάζουν γι' αυτό να κατηφορίζουν στα δύσβατα. :)

Εδώ, λοιπόν, περνώ το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού από παιδί. Κι εδώ γεμίζω τις μπαταρίες μου για τις πολλαπλές απαιτήσεις της επόμενης σχολικής χρονιάς, που για να είμαι ειλικρινής δεν τη βγάζω ποτέ εντελώς από τη σκέψη μου, όσο κι αν το παλεύω :):)

Όλο και κάπου θα σκαλώνει ο νους, σε κάποια δραστηριότητα, σε μια άλλη μέθοδο, σε κάτι νέο που θα γίνει έναυσμα για τους μαθητές... Για να ξεφύγω από αυτήν τη συνεχή, μηχανική, διαδικασία του μυαλού να ανάγει το κάθετι σε διδακτική δραστηριότητα, πήρα προχθές να διαβάσω το "Νορβηγικό Δάσος" του Χαρούκι Μουρακάμι, από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ, που υπομονετικά με περιμένει σχεδόν δυο χρόνια τώρα...Αυτός ο κορυφαίος ιάπωνας με τους εκκεντρικούς και ψυχωσικούς ήρωες, και τα ατέλειωτα ταξίδια ενδοσκόπησης, θεωρώ πως δεν ταιριάζει ιδιαίτερα στο πρασινογάλαζο έντονο φως της Χαλκιδικής, αλλά από την άλλη ήθελα να καταπιαστώ και με κάτι έξω από κάθε προβλέψιμη καθημερινότητα.. και ο Μουρακάμι δίνει μια τέτοια διέξοδο... Χα! "Χα, όπως Χαρούκι"!!! Κι αν δεν με πιστεύετε, ιδού τι διάβασα στη σελίδα 104:

Το μάθημα ήταν περίπου στη μέση κι ο καθηγητής σχεδίαζε στον πίνακα μια κάτοψη της ορχήστρας του αρχαίου ελληνικού θεάτρου, όταν η πόρτα άνοιξε και μπήκαν δυο φοιτητές με κράνη. Έμοιαζαν με ντουέτο κωμικών ηθοποιών - ο ένας ψηλός αδύνατος και ασπρουλιάρης, ο άλλος κοντός, γεμάτος, μελαμψός και με ένα γένι που έμοιαζε ψεύτικο. Ο ψηλός είχε τα χέρια του γεμάτα προκηρύξεις. Ο κοντός πήγε στον καθηγητή και του είπε, με αρκετή ευγένια, ότι σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν την υπόλοιπη ώρα για πολιτική συζήτηση κι ότι ήλπιζαν στη συνεργασία του, προσθέτοντας στο τέλος ότι "ο κόσμος είχε προβλήματα πολύ πιο επείγοντα και πιο σπουδαία από την αρχαία ελληνική τραγωδία".

Τα λόγια του ήταν περισσότερο δήλωση και λιγότερο παράκληση. "Αμφιβάλλω αν ο κόσμος έχει προβλήματα πιο επείγοντα και πιο σπουδαία από την αρχαία ελληνική τραγωδία", είπε ο καθηγητής "Εσείς όμως δεν πρόκειται να με ακούσετε ότι κι αν σας πω. Επομένως κάντε ό,τι θέλετε". Στηριγμένος στην άκρη της έδρας σηκώθηκε, πήρε το μπαστούνι του και βγήκε κουτσαίνοντας από την αίθουσα.

Ενώ ο ψηλός μοίραζε τις προκηρύξεις του ο κοντός ανέβηκε στην έδρα κι άρχισε να μιλάει. Οι προκηρύξεις ήταν γεμάτες από τη συνηθισμένη απλουστευτική φρασεολογία: ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΑΛΠΙΚΕΣ ΠΡΥΤΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ! ΕΝΩΘΕΙΤΕ ΓΙΑ ΠΑΜΦΟΙΤΗΤΙΚΗ ΑΠΟΧΗ! ΧΤΥΠΗΣΤΕ ΤΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ!"

Δεν είχα πρόβλημα μ' αυτά που έλεγαν, αλλά με το ύφος τους που ήταν για κλάματα. Δεν μπορούσε να εμπνεύσει την παραμικρή εμπιστοσύνη ή να ξεσηκώσει ενθουσιασμό. Η ομιλία του κοντού ήταν εξίσου άθλια - τα ίδια και τα ίδια, μόνο με άλλα λόγια. Ο πραγματικός εχθρός αυτών των επαναστατημένων νέων, κατά τη γνώμη μου, δεν ήταν το Κράτος αλλά η Έλλειψη Φαντασίας.

Και να που η Έλλειψη Φαντασίας των επαναστατημένων νέων χαρακτηρίζεται από τον Μουρακάμι ως μεγαλύτερος εχθρός κι από αυτό ακόμη το Κράτος. Και οι δυο αυτοί  νέοι με την ακαλλιέργητη φαντασία,  που εμφανίζονται σε ένα βιβλίο γραμμένο το 1987,  φοιτούν σε ένα Πανεπιστήμιο του Τόκιο το1968!!! Τόσο μακριά στο χώρο και στο χρόνο από τους νέους που εγώ συναναστρέφομαι στο σχολείο του Εδώ και του Τώρα, αλλά με τον ίδιο μεγάλο εχθρό: την Έλλειψη Φαντασίας, αυτής της τόσο αναγκαίας συνιστώσας στη διαμόρφωση ενός μυαλού δημιουργικού και μιας "ολοκληρωμένης προσωπικότητας"!!!

Ναι.  Θυμήθηκα τώρα αυτό που είπε ο Αϊνστάιν σε μια μητέρα όταν τον ρώτησε τι πρέπει να κάνουμε για να γίνονται τα παιδιά μας καλά στα Μαθηματικά.

"Να τα διαβάζετε παραμύθια, που θα καλλιεργούν τη φαντασία τους!", είπε.

Κι αφού θυμήθηκα τη ρήση του Αϊνστάιν, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους για να ... καλλιεργήσω τη φαντασία των μαθητών της Α΄ Λυκείου που θα πάρω φέτος...και να προγραμματίζω νοερά τη δημιουργία μιας Λέσχης Ανάγνωσης κλπκλπκλπ!!! :):)

Τελικά ούτε στο Νορβηγικό Δάσος κατάφερα να βρω διαφυγή από τη συνεχή νοερή ενασχόληση με την επόμενη σχολική χρονιά..:):)

Μάλλον φταίει που  o Χαρούκι Μουρακάμι πυροδοτεί, όπως πάντα, και την πιο ήπια...φαντασία!

Μπορεί τελικά σ' αυτό να ευνοεί και το γαλαζοπράσινο έντονο χαλκιδικιώτικο φως...

ή  τα παραμυθένια  πορτοκαλιά ηλιοβασιλέματα της Σίβηρης... 

ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!