Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ!

"Καθένας έχει το δικά του γούστα. Σε κάποιους ταιριάζει ο μαραθώνιος, σ' άλλους το γκολφ και σ' άλλους ο τζόγος. Όποτε βλέπω μαθητές την ώρα της γυμναστικής να ετοιμάζονται να λάβουν μέρος σε αγώνα δρόμου τους λυπάμαι. Να εξαναγκάζεις κάποιον που δεν έχει όρεξη ή δεν διαθέτει την απαραίτητη σωματική κατάσταση να τρέξει, είναι μια μορφή ανώφελου βασανιστηρίου. Πάντοτε συμβουλεύω τους καθηγητές να μην πιέζουν όλους τους μαθητές ανεξαιρέτως να τρέχουν, αλλ' αμφιβάλλω αν θα μ' ακούσει κανείς. Έτσι είναι τα σχολεία. Το πιο σημαντικό πράγμα που μαθαίνουμε ποτέ στο σχολείο είναι ότι τα πιο σημαντικά πράγματα δεν γίνεται να τα μάθουμε στο σχολείο."

Γράφει ο Χαρούκι Μουρακάμι στο καινούριο του βιβλίο "ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΜΙΛΑΩ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ", από τις Εκδόσεις Ωκεανίδα, το οποίο αγόρασα χθες κι άρχισα  να το διαβάζω αργά το βράδυ, έτσι για να κάνω ένα ευχάριστο διάλειμμα από τις ποικίλες υποχρεώσεις που-άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε καταναγκαστικά-γεμίζουν ασφυκτικά την καθημερινή μου ρουτίνα.
Και με απορρόφησε, όχι μόνο επειδή πάντα με απορροφά ο Μουρακάμι ( Μετά τον Σεισμό, Νορβηγικό Δάσος και ξανά) και αποτελεί ένα καταφύγιο διαφυγής από τα τετριμμένα, αλλά γιατί, διαβάζοντας λαίμαργα τις σελίδες του, διαπίστωσα πως για να μιλήσουμε για το πλέον απλό και αυτονόητο θέμα Χ, αν πράγματι θέλουμε να είμαστε σαφείς, ξεκάθαροι και ειλικρινείς, πρέπει να εξηγήσουμε επί μακρόν, όπως κάνει εδώ ο Μουρακάμι, για ποιο θέμα Χ, έχουμε σκοπό  να μιλήσουμε..

"Να γράφω με ειλικρίνεια για το τρέξιμο και να γράφω με ειλικρίνεια για τον εαυτό μου, είναι σχεδόν το ίδιο πράγμα. Επομένως υποθέτω ότι αυτό το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί και ως μια αυτοβιογραφία επικεντρωμένη στο τρέξιμο", γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του ο Χαρούκι Μουρακάμι.
Κι ενώ προετοιμάζει τον αναγνώστη του πως ό,τι πρόκειται να γράψει είναι κυριολεκτικό και δεν θα πρέπει να εκληφθεί ως μεταφορά, εν τούτοις, κάθε γραμμή που διάβαζα ωθούσε το μυαλό μου σε υποσυνείδητους συνειρμούς και συσχετίσεις του μαραθώνιου με την ίδια τη ζωή.

"Καθώς τρέχω", γράφει ο Μουρακάμι, "λέω στον εαυτό μου να σκεφτεί ένα ποτάμι. Και σύννεφα. Αλλά στην πραγματικότητα δεν σκέφτομαι τίποτα. Το μόνο που κάνω είναι να τρέχω ασταμάτητα μες στο δικό μου, οικείο, χειροποίητο κενό, την δική μου προσωπική νοσταλγία. Κι αυτό είναι υπέροχο. Ας λένε ό,τι θέλουν".

Ποτάμια και σύννεφα όμως δεν σκέφτεται σε καμιά περίπτωση αυτός ο μεγάλος συγγραφέας  καθώς τρέχει στη Λεωφορο Μαραθώνος.. Εκεί περιγράφει με λεπτομέρειες, πέρα από όσα αισθάνεται και όλα όσα βλέπει...Ανάμεσα στα άλλα  τα κουφάρια των ζώων, στην άσφαλτο..
"Σε διαπερνάει, όσο να' ναι, ένα αδιόρατο άρωμα ιστορίας σ' ένα δρόμο που έχει το όνομα του Μαραθώνα..", γράφει ο Μουρακάμι, αλλά προσγειώνει αμέσως τον αναγνώστη περιγράφοντας το πρώτο κουφάρι ζώου που συναντά στο διάβα του.
"Ένα μεγάλο καφετί σκυλί. Δεν βλέπω τίποτα εξωτερικές πληγές. Είναι απλώς ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου. Θα είναι κανένα αδέσποτο που το χτύπησε κάποιο αυτοκίνητο τρέχοντας μες στη νύχτα. Το σώμα του δείχνει ακόμη ζεστό, γι' αυτό δεν φαίνεται νεκρό. Πιο πολύ μοιάζει να κοιμάται. Οι οδηγοί των φορτηγών που το προσπερνούν σαν βολίδες δεν του ρίχνουν ούτε μια ματιά.
Λίγο παρακάτω περνάω δίπλα από μια γάτα λιωμένη από αυτοκίνητο. Η γάτα είναι εντελώς πλάκα, σαν στραβοχυμένη πίτσα,  και κατάστεγνη. Θα πρέπει να πέρασαν από πάνω της πριν απο αρκετή ώρα.
Για τέτοιο δρόμο μιλάμε. [...]
Η καταμέτρηση των πτωμάτων όλων εκείνων των καημένων ζώων που έχασαν τη ζωή τους στη λεωφόρο Μαραθώνος τη συγκεκριμένη μέρα είναι τρία σκυλιά κι έντεκα γάτες. Τα μέτρησα όλα, κι αυτό μου' φερε λίγο κατάθλιψη."

Γιατί από όλο το βιβλίο, με τις άκρως αισιόδοξες παραγράφους και τις ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις για τη ζωή του Μουρακάμι, αλλά και τη ζωή εν γένει, εγώ επέλεξα να γράψω τις παραγράφους που μιλούν για απομεινάρια νεκρών ζώων στην άσφαλτο και προκαλούν κατάθλιψη, νομίζω πως είναι ξεκάθαρο, όσο ξεκάθαρος είναι και ο τίτλος της ανάρτησής μου..
Τις διάλεξα επειδή πιστεύω πως για να φτάσουμε στο τέρμα του μαραθώνιου, αυτού που μας επιβάλλουν οι οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες, όση κατάθλιψη κι αν μας προκαλούν, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για ποιο πράγμα μιλάμε και να μετρήσουμε ένα προς ένα όλα τα κουφάρια που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας.
Εύχομαι να τα καταφέρουμε..Εύχομαι να τερματίσουμε, με όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα,  σ' αυτόν τον αγώνα δρόμου που επιβάλλουν σε όλους μας, χωρίς  να μετρούν τις αντοχές μας και τις δυνάμεις μας. Μας τον επιβάλλουν όπως ακριβώς κάνουν οι καθηγητές στο σχολείο,  όταν πιέζουν όλους τους μαθητές ανεξαιρέτως να τρέχουν ... Όλους! Ανεξαιρέτως!
Μακάρι όμως να ήταν  στη ζωή τα πράγματα τόσο εύκολα όσο είναι τελικά στο σχολείο.

Καλή δύναμη σε όλους μας και αντοχές για έναν καλό κι επιτυχή τερματισμό..









15 σχόλια:

  1. Τόκ, τόκ! εδώ κάνω ρεβεγιόν!
    καλά ποτά, καλή χρονιά
    ατέρμονη υγεία, γέλιο και χαρά ☺

    Στο θέμα τώρα. Έχουν παράδοση στις μεγάλες
    αποστάσεις (π.χ. στο φετινό Σπάρταθλο έτρεξαν
    63 Γιαπωνέζοι)
    Λογικό που ήρθε βιβλίο για το τρέξιμο
    από τα μέρη τους...τρέξε, τρέξε, τρέξε
    ένας συγγραφέας δε θα βρεθεί στους τόσους;
    νἄτος λοιπόν! αχ, αν ζούσε ο Αχιλλέας με
    τη χελώνα του θἄγραφε κι αυτός βιβλίο
    να φανεί κι ένας Έλληνας πεζογράφος
    στο στερέωμα...αναφέρει κανένα αρχαίο
    ο Ιάπων;..

    Συγκεκριμένα τώρα, ο κάθε μαθητής θἄπρεπε να ακολουθεί εξατομικευμένο πρόγραμμα εκγύμνασης αλλά το σχολείο προτιμά να φαίνεται ομοιογενές...
    ...αμφιβάλλω αν θἄρεσε το ρητό σε γυμναστές...οπότε το αντιστρέφω...:-)

    Να εξαναγκάζεις κάποιον που δεν έχει όρεξη ή δεν διαθέτει την απαραίτητη αριθμητική φρόνηση να αποδεικνύει θεωρήματα, είναι μια μορφή ανώφελου βασανιστηρίου. Πάντοτε συμβουλεύω τους μαθηματικούς να μην πιέζουν όλους τους μαθητές ανεξαιρέτως να αποδεικνύουν το αυτονόητο, αλλ' αμφιβάλλω αν μ' ακούει κανείς.

    :-))

    Εντέλει εύχομαι ατέρμονο ταξίδι
    δίχως τέρμα και τερματισμό...

    Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη
    να εύχεσαι να μην υπάρχει τέρμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στο παρά ένα να σε βρει το 12 εδώ!
    Εντύπωση μου έκανε χαρμόσυνη αυτό..
    Δεν φανταζόμουν, φίλε μου, σαν έγραφα στο blog πως θα βρεθεί ποτέ κανείς σ' αυτό να κάνει ρεβεγιόν!

    Και πόσα άλλα δεν μας περνούν απ' το μυαλό και δεν τα συζητάμε...τρέχουμε σαν τον Ιάπωνα, χωρίς σταματημό.. το εύχομαι σε όλους μας: πολύ μακριά να πάμε..
    Αλλά το τέρμα, Μιχάλη, νομίζω είναι βασικό.
    Γιατί αν δεν τερματίσεις
    δεν ημπορείς, δεν δύνασαι, γι' αλλού να ξεκινήσεις..

    Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
    με τα πανιά σου ανοιχτά και την ελπίδα πρίμα,
    βέρα περνάς στο δάχτυλο και κάνεις αρραβώνα,
    να' ναι το διάβα σου μακρύ και η ζωή λεχώνα..

    Κάθε μια γέννα ένας καημός, κάθε νησί ένα δάκρυ, το πέλαγο είναι βαθύ, του κύκλου λείπει η άκρη... :)

    Στο θέμα τώρα: συμφωνώ απόλυτα πως δεν πρέπει ανεξαιρέτως οι μαθητές να καταπιέζονται με τα αφηρημένα και δυσνόνητα μαθηματικά.
    Το λέω κι εγώ, αλλά κανείς δεν με ακούει.
    Δεν είναι όλα για όλους, όπως δεν είναι η ποίηση για μένα :)

    Και στο άλλο θέμα τώρα: υπάρχει διαφορά στο να βρεθεί ένας κάποιος συγγραφέας Ιάπων να γράψει για το τρέξιμο, από το να γράφει ο Μουρακάμι για το τρέξιμο. Προσωπικά δεν αγόρασα το βιβλίο για το τρέξιμο, που δεν μ' ενδιαφέρει, αλλά για τον συγγραφέα που αγαπώ. Και με αυτήν την ευχή θα κλείσω και το μακρύ μου σχόλιο εδώ θα τερματίσω.
    Μακάρι να αγαπάμε και μακάρι να μπορούμε να διαλέγουμε..Και τα δυο είναι βασικές προϋποθέσεις για την καλή υγεία, που είναι πάνω από όλα!

    Υ.Γ. για τον Αχιλλέα επιφυλάσσομαι :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα Κατερίνα,χρόνια πολλά,καλή χρονιά με υγεία και περισσότερο φως στο ταξίδι σου..στον κόσμο των....παιδικών εγκεφάλων!
    Όσο για τον Χ.Μουρακάμι,δεν έχω διαβάσει ποτέ κανένα του έργο,αλλά βρίσκω ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις.Είναι δύσκολο να προσεγγίσεις δημιουργούς από άλλες ηπείρους(χώρες..νομίζω είναι Ιάπωνας;)κι αυτό γιατί πρεσβεύουν μία άλλη αισθητική στην οποία δεν είμαστε εκπαιδευμένοι(πόσο μάλλον εγώ..που παραμένω αθεράπευτα.."Ευρωπαιστής")any way...χάρηκα που επέστρεψες στο blog.
    Χρόνια πολλά...χρόνια καλά..όπως τα θέλει ο καθένας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ωραίος στίχος! βέρα περνώ στο δάχτυλο και κάνω αρραβώνα για μία πιθανότητα κάποιος αναγνώστης να ξεκινήσει τρέξιμο με αφορμή το βιβλίο και κάποιος δρομέας να ανοίξει ιστολόγιο "Τ+Λ" Τρέξιμο και Λογοτεχνία :-)

    Η σύγκριση μη δημοφιλίας της δρομικής γυμναστικής με τα μαθηματικά προσφέρει αλληλέγγυο ενδιαφέρον και συμφέρον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολλές φορες βγαίνω για το αγαπημένο μου χόμπι, το τρέξιμο αποστάσεων και ιδιως σε ανοιχτους δρόμους ξεχνάω να...τερματίσω. Σας φαίνεται παράξενο; τρέχεις και σκεφτεσαι, τρέχεις και ξεπερνάς τα όρια, τρέχεις και βλέπεις το γύρω κόσμο μ άλλα μάτια.
    Το βιβλίο του Μουρακάμι το έχουν παρει πολλοί ..."συντρέχτες" και την Πέμπτη σκοπεύω να το διαβάσω κι εγω. Μεχρι τότε τρέχω... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Γνωμικός:

    Λουκά, λες:"τρέχεις και σκεφτεσαι, τρέχεις και ξεπερνάς τα όρια, τρέχεις και βλέπεις το γύρω κόσμο μ άλλα μάτια." κι εγώ θα συμπληρώσω πως τρέχεις τόσο που εντέλει αδιαφορείς για τα εθιμοτυπικά! Βλέπεις,λόγω των ημερών, επιβάλλεται να μην μιλάς μόνο για τον εαυτό σου και να αναλώνεσαι εξ ολοκλήρου στα καταπληκτικά σου επιτεύγματα όπως τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, αλλά να δίνεις και καμια ευχή τύπου: Καλή Χρονιά!
    Να 'χαμε να λέγαμε δηλαδή...
    Σου εύχομαι καλή χρονιά και μην ανησυχείς που δεν βρίσκεις το τέρμα, θα σε βρει αυτό κάποια στιγμή, να 'σαι σίγουρος :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ναι, εχεις δίκιο Κατερίνα. Συγνώμη για την παράλειψη του "πρωτοκόλλου" :)
    Καλή χρονιά, χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα με όση δημηουργηκότητα αντέχης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ευχαριστώ, Λουκά! Επίσης.
    Μεταξύ μας όμως, προτιμώ τη δημιουργικότητα με την κανονική της γραφή,γιατί η κατάχρηση του ήτα συνειρμικά οδηγεί στην ήττα... :)
    και μου φέρνει στο μυαλό τα "λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος" κλπκλπ..Ξέρεις εσύ απ'αυτά :)

    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Άντε Κατερίνα από πέρυσι είχαμε να δούμε ανάρτηση σ' αυτό το blog...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. γεια σου Χριστίνα!

    για να σε αποζημιώσω, θα σου αφιερώσω την επόμενη...:)
    αλλά μπορεί να μου πάρει πολύ χρόνο να βρω τι σου ταιριάζει :)

    φιλιά
    (διάβαζα κάτι αριστοτελικό νωρίτερα και σε μελετούσα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν είμαι και τόσο απαιτητική, ούτε τόσο δύσκολα προβλέψιμη. Άντε, περιμένω.. Μου αρέσουν οι προσωπικές αφιερώσεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγγνώμη Χριστίνα Ζ! :)

      Έχω μπλέξει με το project της Α'Λυκείου και με την έρευνα του μεταπτυχιακού κι έχω αφήσω το blog...
      Θα επανέλθω πάντως και τότε θα σου κάνω μια αφιέρωση :)

      φιλιά
      (έλα το άλλο Σάββατο στη λέσχη ανάγνωσης, να τα πούμε από κοντά)

      Διαγραφή
    2. Μάλλον θα λειπω εκτός Θεσσ, το έχω κανονίσει εδώ και καιρό - αν όμως αναβληθεί, θα έρθω, το υπόσχομαι.

      Διαγραφή