H ΛΟΓΙΚΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΘΕΣΗ...

" Η ζωή είναι πολύ πιο πολύπλοκη από όσο παρουσιάζεται στις ταινίες. Ο κινηματογράφος, το Χόλιγουντ, έχει σμιλεύσει τον εγκέφαλό μας έτσι ώστε να σκεφτόμαστε γραμμικά, με σχέσεις και αιτίες που προκαλούν άμεσα αποτελέσματα, με μια γραμμική λογική όπου πάντα το Α ακολουθείτε από το Β και το Γ προϋποθέτει την ύπαρξη του Α. Ταινίες που δε διαμορφώνουν μονάχα τη διασκέδασή μας, αλλά και το μυαλό μας, τις συνδέσεις και την αιτιότητα πάνω στις οποίες στηρίζουμε τις προσωπικές μας σχέσεις και τη ζωή μας. Ταινίες που είναι υπεύθυνες για την παράνοιά μας, μια και μες στο μυαλό μας το μέλλον εξαρτάται άμεσα από το παρελθόν, και ορίζουν απλουστευμένα μοντέλα για τον έρωτα, τη ζωή, την εργασία και την ανθρώπινη ψυχή. Συνηθίσαμε να βλέπουμε τα πράγματα απλά, να αποκτούμε εμπειρίες άλλων πίσω από την οθόνη, στηριγμένοι σε ψεύτικες, ανόητες, πλασματικές καταστάσεις που μας προετοιμάζουν για μια ψεύτικη, ανόητη πλασματική ύπαρξη. Αλίμονο στα μυαλά που χρειάζονται τους ήρωες.
Η δική μου αλήθεια των ηρώων με χτυπούσε καταπρόσωπο εκείνο το πρωί καθώς έφευγα από το γραφείο, με τα λόγια του Γουρουνιού να αντηχούν στ' αυτιά μου και ένα μυαλό γεμάτο κώδικες, κλειδιά, μεθόδους κρυπτογράφησης, χρόνους που ακουμπούσαν στα χρόνια του σύμπαντος, σαν δίδυμα αδέρφια του. Σε μια ταινία όλα θα λύνονταν τόσο γρήγορα. Ο μεγάλος κράκερ θα έσπαγε τον κώδικα σε δευτερόλεπτα, θα έβαζε τη λογική να δουλέψει, θα έβρισκε τη σχέση ανάμεσα στους αριθμούς μέσα σε χρόνο μηδέν. Αηδίες. Ακόμα και στο "Όνομα του ρόδου" του Έκο, με εκατομμύρια αναγνώστες και θεατές, ο κωδικός έσπασε με την απλή χρήση της λογικής του ήρωα.
Αλλά στην πραγματική ζωή η λογική δεν έχει θέση.
Αριθμοί χωρίς καμιά σχέση, καμιά λογική αλληλουχία, που περίμεναν την υπολογιστική ισχύ και μόνο για να σπάσουν.
Αν κατά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο μαθηματικοί τεράστιου βεληνεκούς, όπως ο Άλαν Τούρινγκ, χρειάστηκαν χρόνια δουλειάς στο Bletchey Park για να σπάσουν τις κρυπτομηχανές των γερμανικών υποβρυχίων, τότε εγώ, με το απλό μυαλό του "καλλιτέχνη", τι ελπίδες είχα να σπάσω ένα και μοναδικό μήνυμα που κρατούσα στα χέρια μου; "

Σπύρος Γκύρας, σελ. 93, 94, 95.

Γράφω τις σκέψεις του Γκύρα, επειδή κάποια πολύ βροχερά πρωινά, σαν σήμερα, ας πούμε, που έπρεπε να παρακάμψω, με τρόπο μαγικό, όπως π.χ. χρησιμοποιώντας ένα ιπτάμενο χαλί, όλους τους πλημμυρισμένους δρόμους για να φτάσω στη δουλειά μου, σκεφτόμουν τους ήρωες των βιβλίων που τελευταία διάβασα και η δική τους αλήθεια με...χτυπούσε κατά πρόσωπο(!).
Και μέσα σε όλον τον παραλογισμό των μονίμως φραγμένων φρεατίων, των αυτοκινήτων που είχαν εγκλωβιστεί μέσα στο χείμαρο που κατέβηκε δεν ξέρω από που, ανέβηκα σε ένα πεζούλι και σκεφτόμουν ακριβώς τα λόγια του Σπύρου: στην πραγματική ζωή η λογική δεν έχει θέση...

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΑΛΑΙΝΑΣ ΤΟ ΑΚΟΥΕΙ...Ο ΓΚΥΡΑΣ

"Οι φάλαινες, παρόλο που είναι δύσκολο να τις μελετήσουμε, μας παρέχουν μια ακόμα ευκαιρία για να ερευνήσουμε τους μεγάλους και πολύπλοκους εγκεφάλους. Οι φάλαινες τραγουδούν μεγάλα σε διάρκεια σύνθετα τραγούδια, που είτε τα επαναλαμβάνουν περιοδικά είτε τα αλλάζουν, κάτι που υποδηλώνει καλή μνήμη. Κάποια τραγούδια υπερβαίνουν σε διάρκεια τη μισή ώρα και περιέχουν από ένα εκατομμύριο έως εκατό εκατομμύρια στοιχεία με πληροφορίες.* Είναι δύσκολο να αγνοήσουμε μια τόσο εντυπωσιακή συμπεριφορά, όταν κάποιος υποστηρίζει ότι οι φάλαινες παραείναι χαζές για να μετρούν.
Το μόνο που μπορούμε να πούμε ως συμπέρασμα είναι ότι, προς το παρόν, δεν έχουμε στοιχεία ότι κάποιο ζώο μετράει, έτσι όπως ορίζουμε αυτόν τον όρο. Ωστόσο, η φύση και το μέγεθος του εγκεφάλου των δελφινιών και των φαλαινών υποδηλώνουν ότι έχουν την ευφυία που είναι απαραίτητη για αρίθμηση."

*Carl Sagan, Mind in the Waters, επιμ. Joan Mclntyre (Nέα Υόρκη, Charles Scribner's Sons, 1974), σ. 88

Το παραπάνω κείμενο είναι οι δύο τελευταίες παράγραφοι από το τρίτο κεφάλαιο με τίτλο "η αρίθμηση σε άλλα είδη", του βιβλίου "Ο Ταξιδευτής τ ων Μαθηματικών. Η εξερεύνηση της εντυπωσιακής ιστορίας των αριθμών", του Calvin C. Clawson, από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, και το δημοσιεύω με αφορμή τα σχόλια που έγιναν στην ανάρτηση μου "ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ..." που αναφέρεται στο βιβλίο "ΤΥΧΑΙΑ ΕΙΣΟΔΟΣ" του Β. Δρόλια, από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ.
Στο βιβλίο του C.C. Clawson θα αναφερθώ πάλι σύντομα, αφού είναι ένα από τα αγαπημένα μου για το οποίο δεν έχω κάνει μέχρι τώρα καμια δημοσίευση. Μέχρι τότε όμως θα κάνω μια δυο ερωτήσεις, κουβέντα να κάνουμε...
Είναι δυνατόν ένα έμβιο ον να τραγουδάει, χωρίς να μετράει με κάποιον τρόπο;
Αν ανατρέξουμε σε απόψεις μαθηματικών και φιλοσόφων θα βρούμε συχνά ρήσεις όπως του Αρχύτα του Ταραντίνου - πυθαγόρειος ήταν - που έλεγε: "Η Αριθμητική είναι οι αριθμοί σε ακινησία, ενώ η Μουσική είναι οι αριθμοί σε κίνηση" ή του Λάιμπνιτς που είπε αυτό το καταπληκτικό -που με κάθε ευκαιρία αναφέρω...-"Μουσική είναι η αρμονία που βιώνει ο ανθρώπινος νους όταν μετρά, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι μετρά." Εν ολίγοις πιστεύω πως αφού οι φάλαινες τραγουδάνε, σίγουρα, με κάποιον δικό τους τρόπο, μετράνε. Το ερώτημα είναι: ποιος είναι αυτός ο τρόπος;
Αλλά, όπως λέει κι ένας φίλος μου, "δεν εξηγουνται όλα εύκολα ως γνωστόν!"
Και μερικά δεν είναι καν ανάγκη να εξηγηθούν άλλωστε. Όπως μια μελωδία που μου χαϊδεύει τα αυτιά δεν είναι ανάγκη να μου εξηγηθεί κατά λεπτώς, ως προς τις υφέσεις, τις διέσεις ή όλα αυτά που λένε οι μουσικοί κι εγώ δεν έχω ιδέα.
Αλλά είπα "μου χαϊδεύει τα αυτιά..." και θυμήθηκα πάλι αυτόν τον μυστήριο τύπο, τον Σπύρο Γκύρα, που έκανε μια τυχαία είσοδο, στρέφοντας τη χοάνη του ...αυτιού του σε λάθος (ή μήπως σωστή?) συχνότητα, άκουσε μια ακολουθία αριθμών που μετέφερε ένα μήνυμα ή μπορεί και να άκουσε το τραγούδι μιας φάλαινας... Όπως και να 'χει κατάφερε να γίνει τελικά η αφορμή για να συζητάμε όλα αυτά.

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ...

"Πώς να είσαι αντικειμενικός στις απόψεις σου ακόμη και για το σύμπαν;
Χαζό είναι, και ακούγεται μάλλον ακόμα πιο χαζό. Το σύμπαν είναι τόσο απλό, που μπορεί να το καταλάβει ακόμη κι ένας γυμνοσιάλαγκας. Κι οι ανθρώπινες πράξεις είναι τόσο απλές στην ουσία και την αιτιότητά τους, που ακόμη κι ένα παιδί θα μπορούσε να καταλάβει. Αλλά το υπόλοιπο της ύπαρξής μας γίνεται τόσο περίπλοκο λόγω της ευφυϊας μας-τι αστείο!-, που βρίσκει συνωμοσίες και συνδέσεις εκεί όπου δεν υπάρχουν, κάνοντας τα πράγματα περίπλοκα.

Έτσι είναι, γιατί έτσι συμβαίνει.

Και μια δολοφονία συμβαίνει, γιατί απλώς συνέβη. Σαν καθημερινή πράξη, όπως το να πάει κάποιος στη δουλειά του ή να καθίσει στον καναπέ διαβάζοντας την εφημερίδα του. Παρόλο που φαίνεται πως στη δολοφονία συμμετέχουν μόνο ο θύτης και το θύμα, η αλήθεια είναι πως οι νόμοι της κοινωνίας βρίσκονται πίσω από κάθε πράξη και των δύο. Οι νόμοι του δικού τους προσωπικού σύμπαντος, οι οποίοι πιέζουν και διαμορφώνουν τη σκέψη και τις πράξεις τους.

Πριν από δύο χρόνια το δικό μου προσωπικό σύμπαν ήταν κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου, μα είχα παράθυρο στον υπόλοιπο κόσμο μέσα από τα αυτιά μου..."*

Κι αναρωτιέμαι τώρα εγώ, τι είδους απάντηση θα πάρουμε, αν ζητούσαμε από μια ομάδα ανθρώπων να μας πει πως φαντάζεται τον Σπύρο Γκύρα, του οποίου τις σκέψεις αντέγραψα.

...και για όσους...άνοιξαν τώρα τα ραδιόφωνά τους-πλάκα κάνω- και δεν ξέρουν ποιος είναι ο Γκύρας, να ξαναπώ πως είναι αυτή η περίεργη φιγούρα στο βιβλίο του Β. Δρόλια, απο τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, που είναι το θέμα της προηγούμενης ανάρτησής μου.

* το απόσπασμα από τις σκέψεις του Γκύρα βρίσκεται στις σελίδες 32, 33 και δεν άλλαξα ούτε ένα "σ". (ή έτσι νομίζω τουλάχιστον...)

ΤΥΧΑΙΑ ΕΙΣΟΔΟΣ

Πριν από μερικές μέρες έμαθα πως εκτός από μένα υπάρχουν δύο -τουλάχιστον- ακόμη άνθρωποι που εξέφρασαν τη συμπάθεια τους για τον Σπύρο Γκύρα.
Ο Σπύρος Γκύρας είναι ένας -γραφίστας στο επάγγελμα- σαραντάχρονος ραδιοερασιτέχνης!
Πιστεύω πως η πραγματική ταυτότητα κι ολόκληρη η ύπαρξη του Γκύρα είναι οι τρεις παράμετροι που προανέφερα και μάλιστα με αυτήν ακριβώς τη σειρά, ως προς τη σημασία τους. Το επάγγελμα, μέσα σε παρένθεση επειδή είναι μια μεταβλητή, που θα μπορούσε να πάρει τιμές από ένα ευρύτερο σύνολο παρεμφερών επαγγελμάτων, χωρίς να αλλάζει τίποτε στη ζωή και στην προσωπικότητά του. Η βαρύτητα πέφτει στα δύο άλλα. Η ηλικία και το χόμπυ του είναι οι σταθερές της ιστορίας του ή καλύτερα είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να εξελιχτεί μια ιστορία που έκανε τουλάχιστον τρεις ανθρώπους να νιώσουν συμπάθεια γι' αυτόν!
Γεννημένος το 1968, τη χρονιά της δολοφονίας του Ρ. Κένεντυ, ζει κάπου πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, έχοντας ολόκληρο τον εαυτό του συγκεντρωμένο στη μια από τις πέντε αισθήσεις, στην αίσθηση της ακοής. Αν μου έλεγαν να ζωγραφίσω το πορτραίτο του Γκύρα θα έκανα έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλα αυτιά ή θα έκανα ένα μόνο αυτί συνδεμένο με κάποιον εγκέφαλο. Ένα αυτί, μια μεγάλη χοάνη στραμμένη στους ήχους του Σύμπαντος να αφουγκράζεται τις συχνότητες, τα μήκη κύματος, το λευκό θόρυβο, την ανυπαρξία, ακόμη ακόμη και τον ήχο της σκέψης του. Γιατί το σύμπαν του Γκύρα είναι το σύμπαν των ήχων, τόσο αυτών που ηχούν όσο κι αυτών που είναι άηχοι. Η ρουτίνα του όμως σπάει όταν μια μέρα οι ήχοι έρχονται με τη μορφή αριθμών, μια ακολουθία αριθμών, που η περιέργεια του τον ωθεί να τους καταγράψει έναν προς έναν, δημιουργώντας έτσι μια μεγάλη αριθμητική αλυσίδα,ένα πιθανό μήνυμα, με την οποία δένεται και τελικά αλυσοδένεται σε ένα πρόβλημα, που προσωπικά δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι υπαρκτό ή αν κινείται στο χώρο της φαντασίας του.

Σ' αυτό το σημείο μου γεννήθηκαν ερωτήματα.
Αν υποθέσουμε πως το πρόβλημα υπάρχει, τότε πόσο ηθελημένος είναι αυτός ο εγκλεισμός του Γκύρα σε μια φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση; Πόσο παρεμβαίνει το τυχαίο στη ζωή του και πόσο ο ίδιος το προκαλεί;
Σε ένα βιβλίο που διάβασα πρόσφατα η ατάκα που επαναλαμβανόταν συνεχώς μεταξύ των δύο ηρώων ήταν "ακούμε ό,τι θέλουμε να ακούσουμε"...
Και βέβαια βλέπουμε ό,τι θέλουμε να δούμε, αγαπάμε όσα θέλουμε να αγαπήσουμε, αγνοούμε ό,τι θέλουμε να αγνοήσουμε...Κι αν συνεχίσω έτσι, τότε θα πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως ο καθένας μας έχει τον απόλυτο έλεγχο σε όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά του και επομένως ορίζει τα πάντα στο δικό του μικρόκοσμο. Είναι άραγε έτσι; Αν είναι, τότε δεν υπάρχει το "τυχαίο" κι αν δεν υπάρχει, δε θα υπάρχει ούτε "τυχαία είσοδος"!
Όμως μπορώ να πω με βεβαιότητα πως γνωρίζω τουλάχιστον μια "τυχαία είσοδο", την οποία επέλεξα κάποια στιγμή κι εγώ, τη...δρασκέλισα κι έτσι γνώρισα τον Σπύρο Γκύρα, τον ήρωα στο βιβλίο του Βασίλειου Δρόλια, από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ

Και όπως γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
" Η "Τυχαία Είσοδος" εξετάζει ένα κοινό υπόβαθρο εικόνων και ιδεών που σχηματίζουν με παγκόσμιο τρόπο την ανθρώπινη καθημερινότητα στήνοντας κατευθυνόμενες - ίσως - απόψεις και προκαταλήψεις για τον τρόπο με τον οποίο αντικρύζει ο σύγχρονος άνθρωπος τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του. Το αποτέλεσμα, τη σύνδεση των προσώπων και το νόημα της , ας το επιλέξει ο αναγνώστης.

Με προσοχή όμως! Καλή τύχη."

ΠΟΥ ΠΑΤΕ;

του Μακάριου Μακαρίου*

"Πού πάτε; Φοβάστε κι εσείς; [....] Με κοιτάτε περίεργα, έτσι; Νομίζετε πως σας μιλάω για θεωρίες συνωμοσίας χωρίς καμιά υπόσταση. Ανοίξτε τα μάτια σας και κοιτάξτε γύρω σας! Η αλήθεια, η συνωμοσία είναι παντού τριγύρω. Ξεκινά από τον πιο μικρό κρίκο και φτάνει έως τον τελευταίο. Όλοι λειτουργούν για χάρη των μεγάλων συμφερόντων και όποιος αντιδρά αντιμετωπίζεται σαν τρελός, όπως ακριβώς προσπαθείτε να αντιμετωπίσετε εσείς εμένα. Μα δεν είμαι τρελός. Δεν ήμουν ποτέ τρελός. Απλώς εγώ βλέπω την αλήθεια με ανοιχτά μάτια εκεί όπου οι άλλοι τα κλείνουν, γιατί τους συμφέρει να τα κλείσουν. Εγώ, κύριε μου, δεν πιστεύω σε τίποτε πια. Μόνο στο σύμπαν και στους νόμους του που είναι οι νόμοι της λογικής και των μαθηματικών, οι μόνες πραγματικές αλήθειες που υπάρχουν και μας τις στέρησαν με τα αξιώματά τους, για χάρη μιας ελιτιστικής παρανοϊκής και τρελής φύσης, μιας φύσης που ποτέ δε δημιουργήθηκε, γιατί ποτέ δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί έτσι. Όλα τα άλλα είναι ψέματα των ανθρώπων που δεν έχουν αρχή και τέλος. Ψέματα που αναβλύζουν από βρόμικες ψυχές κι από πλάνες οι οποίες στηρίζονται στην ευκολοπιστία και τον παρωπιδισμό της μάζας που χειραγωγείται από την εβραϊκή, κατά κύριο λόγο, ιντελιγκέντσια. Από όσους κάποτε ήξεραν την αλήθεια, μα πέρασαν τόσα χρόνια μέσα στα ψέματα, που την ξέχασαν, για να γεμίσουν τις παχιές κοιλιές τους και να ικανοποιήσουν την πείνα και τη δείψα τους για χρήμα,δύναμη και δόξα. Δόξα, δόξα, δόξα! Μια δόξα που θα κρατήσει τόσο λίγο όσο και ο εγκέφαλός τους. Αλλά θα αλλάξουν όλα, σας το υπόσχομαι, θα αλλάξουν. Η επανάσταση ξεκίνησε, το τέλος είναι εδώ, και θα πρέπει να φοβάστε, να φοβάστε όλοι πάρα πολύ, γιατί έχετε φέρει τον εαυτό σας σε τούτη τη θέση. Να φοβόσαστε για το τι θα φάτε, θα πιείτε και θα αναπνεύσετε, γιατί ήδη φοβάστε για το τι πίνετε και πού πάτε. Να φοβάστε για την καθημερινή σας ζωή σαν να πρόκειται για ταξίδι στην κοιλιά ενός τηλεκατευθυνόμενου πυραύλου που θα σκάσει με κρότο πάνω σε θέατρα και κινηματογράφους. Να φοβάστε για όλα. Δε θα μπορέσετε να κάνετε τίποτε για να γλυτώσετε, γιατί το τέλος σας είναι εδώ, Η αλήθεια δε βρίσκεται σε όσα διαβάζετε στις εφημερίδες, αλλά σε όλα όσα δε θα διαβάσετε ποτέ."


* Ο Μακάριος Μακαρίου γεννήθηκε πριν από πενήντα χρόνια σε μια γειτονιά του Λονδίνου. Σπούδασε Φυσική και Φιλοσοφία και ξεκίνησε ένα διδακτορικό που αποδείκνυε γιατί η θεωρία της σχετικότητας και της κβαντομηχανικής ήταν λανθασμένη.
Ο Μ.Μ. είναι τρόπον τινά ο "μαγικός βοηθός" που εμφανίζεται από το πουθενά στον Σπύρο Γκύρα, τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου που διαβάζω και για το οποίο θα γράψω περισσότερα εντός των ημερών.

ΣΗΜΕΡΑ ΤΑ ΦΩΤΑ!

Σήμερα τα Φώτα και οι φωτισμοί... και είθε να βιώσουμε κάποιας μορφής επιφοίτηση κι όλοι εμείς οι πτωχοί τω πνεύματι, επειδή,όπως γράφει και ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο βιβλίο του "ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ " Το μυαλό είναι το φρένο. Σώζει τον άνθρωπο από τον εαυτό του` βάζει ή προσπαθεί να βάλει φρένο στις υπέρμετρες επιδιώξεις του, επειδή μπορεί να προσμετρήσει και τις δυνατότητες και τις συνέπειες. Το μυαλό προσπαθεί κάθε τόσο να μετριάσει τα ένστικτα, τα πάθη, την επιθετικότητα και την αμετροέπεια` συγκρατεί τον άνθρωπο να μη "σπάσει τα μούτρα του" κι άλλοτε το πετυχαίνει, άλλοτε όχι. Όσο καλύτερα λειτουργεί τόσο σπανιότερα ο κάτοχός του τυφλώνεται από αυτόματες συμπεριφορές που προέρχονται από τα έγκατα της βιολογικής του φύσης ή γίνεται έρμαιο επιθυμιών και παθών που ξεχείλισαν`
όταν κάποιος λέει "ο μεγαλύτερος εχθρός μου είναι ο εαυτός μου" λέει τη μαύρη αλήθεια..."

Θυμηθείτε τον τρίτο τοξότη στην ιστορία του Φραμπέτι "οι αυτόχειρες τοξότες", που κατάφερε το ακατόρθωτο και πέτυχε τον εχθρό του, τον ίδιο του τον εαυτό δηλαδή, στην πλάτη(!)

Και συνεχίζει ο Χαριτόπουλος στο κείμενό του:
"Το μυαλό είναι η μόνη ελπίδα και η μόνη δύναμη που μπορεί να προφυλάξει τον άνθρωπο από τις κακοτοπιές και τις παγίδες που στήνει η φύση του. Μοιραία είναι και η ταύτιση του ανθρώπου με αυτό που κουβαλάει στο κεφάλι του: "το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι" (το Είναι μας είναι το μυαλό μας)."

Και με αυτή τη φράση από το "περί φύσεως" του Παρμενίδη κλείνει την παράγραφο 24 του βιβλίου του, το οποίο αποτελείται από 88 παραγράφους αφιερωμένες στη βλακεία που μαστίζει το είδος μας!
Ευτυχώς για το είδος που υπάρχει και μια ομάδα ευφυών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και ο Παρμενίδης ο Ελεάτης, ο οποίος κατανόησε πλήρως πως η ταυτότητα της ανθρώπινης φύσης είναι το περιεχόμενο του εγκεφάλου του κι ίσως αυτή η θέση να αποτέλεσε τη βάση της αρχαίας ελληνικής σκέψης που διαφοροποιήθηκε εντελώς από τον τρόπο σκέψης των προηγούμενων πολιτισμών, Σουμεριακών, Βαβυλωνικών, Αιγιπτυακών κλπ.


Μακάρι λοιπόν να έχουμε σήμερα,την άγια τούτη μέρα, μια κάποιου είδους επιφοίτηση κι όλοι εμείς οι πτωχοί τω πνεύματι, για να βιώσουμε έστω μια απειροελάχιστη μαρμαρυγή ευφυούς πνευματικότητας, έτσι καθώς -ανέμελα- θα πίνουμε το φραπεδάκι μας ...