Η Κομοτηνή, η πρωτεύουσα του νομού Ροδόπης, φημισμένη φοιτητούπολη με έντονη ζωή τόσο πνευματική όσο και νυχτερινή, είναι, κυριολεκτικά, μια πόλη με ποικίλα χρώματα κι αρώματα, που ικανοποιεί σχεδόν όλες τις αναζητήσεις κάθε ανήσυχου πνεύματος!
Μεταξύ των ποικίλων δραστηριοτήτων που μπορεί να έχει κανείς στην Κομοτηνή, μια ιδιαίτερη και πρωτοποριακή είναι η συμμετοχή στη
Λέσχη Ανάγνωσης Ενηλίκων, που ιδρύθηκε πέρσι και συνεχίζει για δεύτερη χρονιά τη λειτουργία της.
Οι μηνιαίες συναντήσεις που πραγματοποιούνται από τα μέλη της Λέσχης, στο καφέ μπαρ Ραδιόφωνο, είναι ανοιχτές στο κοινό, προϋποθέτουν όμως την a priori ανάγνωση του προς συζήτησιν βιβλίου
φωτογραφία από τις περσινές συναντήσεις της Λέσχης
Η τελευταία συνάντηση που έγινε την Παρασκευή 17/10/08 -και είναι η πρώτη γι’ αυτή την ακαδημαϊκή χρονιά- είχε ως θέμα συζήτησης το βιβλίο του Μαρκ Χάντον, «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» Ο συνάδελφος Γ Σ έκανε μια σύντομη εισήγηση για να αρχίσει η συζήτηση, η οποία όχι απλώς άρχισε, αλλά άναψε -το λέω ανεπιφύλακτα- και επικεντρώθηκε σε μια φράση του βιβλίου που έλεγε:
« οι πρώτοι αριθμοί* είναι αυτό που απομένει από τη ζωή, όταν αφαιρέσουμε τα στερεότυπα »
Η διαφωνία που προέκυψε μεταξύ, κυρίως, των μαθηματικών και των φιλολόγων που παραβρίσκονταν στη συνάντηση ήταν έντονη κι οφείλεται, νομίζω, στα νοήματα που «στερεοτυπικά» αποδίδουμε στις λέξεις! Το όλο θέμα είχε να κάνει ακριβώς με τη λέξη «στερεότυπα», στην οποίαν οι μεν φιλόλογοι αποδίδουν αρνητική χροιά οι δε μαθηματικοί εκλαμβάνοντας τη λέξη ετυμολογικά, δηλαδή εκ των ων συνετέθει:
στέρεος + τύπος (= αμετάβλητα επαναλαμβανόμενος) της αποδίδουν το ... μαθηματικώς επιδιωκόμενο!
Γιατί, τι είναι αυτό που επιδιώκεται πρωτίστως μέσω των Μαθηματικών, αν όχι ο προσδιορισμός μιας κανονικότητας, ενός μοτίβου, ενός «στέρεου τύπου», δηλαδή, που περιγράφει ό,τι μελετάμε κι επομένως μας δίνει τη δυνατότητα της άμεσης και ορθής πρόβλεψης!
Για παράδειγμα στους φυσικούς αριθμούς, {1,2,3,4,….}, στους οποίους ανήκουν και οι πρώτοι, ενώ υπάρχει το μοτίβο 2ν, με ν = 1, 2, 3,… για τους άρτιους {2,4,6,8,….}, που είναι, δηλαδή, όλα τα πολλαπλάσια του 2 και αντίστοιχα το μοτίβο 2ν +1, με ν = 1, 2, 3,…για τους περιττούς {1,3,5,7,…}, με τους πρώτους τι γίνεται;
Με τους πρώτους δε γίνεται τίποτε! Αν γνωρίζουμε ένα μεγάλο πρώτο αριθμό δε μπορούμε να μαντέψουμε τον επόμενο και παίρνει χρόνο πολύ για να τον υπολογίσουν οι ταχείς, σύγχρονοι υπολογιστές.
Με τον εντοπισμό μιας «κανονικότητας» στους πρώτους έχουν ασχοληθεί πολλοί μαθηματικοί, όπως ο Καρλ Φρίντριχ Γκάους, ο Μερσέν, η Σοφί Μαρί Ζερμαίν, ο Ρίμαν, του οποίου
η υπόθεση παραμένει αναπόδεικτη , καθώς φαίνεται πως οι πρώτοι αριθμοί επιμένουν να παράγουν ένα είδος ατονικής μουσικής έξω από κάθε … στερεότυπο!
Ποιος μπορεί να ακούσει τη Μουσική Των Πρώτων Αριθμών; Ίσως ο Μάρκους Ντι Σατόυ στο ομώνυμο βιβλίο του ή μάλλον για να ακριβολογώ ο τίτλος δεν είναι «Ποιος μπορεί να ακούσει τη Μουσική Των Πρώτων Αριθμών;», αλλά σκέτο « Η Μουσική Των Πρώτων Αριθμών », από τις εκδόσεις Τραυλός.
Μου φαίνεται, όμως, πως σε θέματα τόσο άγνωστα και- προς το παρόν τουλάχιστον - μη προσπελάσιμα, όπως η διασπορά των πρώτων αριθμών ή το αν οι πρώτοι αριθμοί είναι πράγματι αυτό που απομένει από τη ζωή όταν αφαιρέσουμε τα στερεότυπα, όπως φαίνεται να ισχύει για το νεαρό Κρίστοφερ, τον αυτιστικό ήρωα στο βιβλίο που έγραψε ο Χάντον με τον ερωτηματικό τίτλο "Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα" μετά από όλα αυτά, θα ήταν ίσως ποιο συνετή η διατύπωση μόνο ερωτήσεων και όχι καταφατικών προτάσεων, αλλά τώρα, νομίζω, υπεισέρχομαι στα χωράφια των φιλολόγων που έχουν το δικό τους, πολύ ιδιαίτερο τρόπο, να αποδίδουν τα νοήματα στις λέξεις ...
Όπως και να έχει τελικά, το μόνο βέβαιο είναι
πως το βράδυ της Παρασκευής, στη συνάντηση της Λέσχης, περάσαμε για μιαν ακόμη φορά πολύ καλά, συζητώντας, διαφωνώντας κι ενίοτε συμφωνώντας και φυσικά πίνοντας στο τέλος, μερικοί τουλάχιστον από μας, τα ρακόμελα μας και συνεχίζοντας τη συζήτηση μέχρι πρωίας!
* Πρώτοι λέγονται οι φυσικοί αριθμοί που έχουν μοναδικούς διαιρέτες τη μονάδα και τον εαυτό τους