Δεν είχα ποτέ μεγάλη εκτίμηση στην τυπική μόρφωση, δηλαδή, είχα πάντα σοβαρές αμφιβολίες ως προ το εαν μπορεί να αλλάξει ή να καλυτερέψει έναν άνθρωπο κατά οποιονδήποτε τρόπο. Αντίθετα, πάντα είχα μια ορισμένη εμπιστοσύνη στην με σχεδόν αδιόρατο και ήπιο τρόπο πειστική δύναμη του ωραίου, της τέχνης και της λογοτεχνίας, που ως προς τη δική μου διαμόρφωση έπαιξαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο από την όποια ιδιωτική ή δημόσια εκπαίδευση και προξένησαν την περιέργεια μου για τον κόσμο του πνεύματος.
Το θέμα των σχολείων είναι το μόνο σύγχρονο πολιτιστικό θέμα που παίρνω στα σοβαρά και καμια φορά εξεγείρομαι σε σχέση με αυτό. Σε μένα το σχολείο κατέστρεψε πάρα πολλά, και δεν ξέρω πολλούς ανθρώπους οποιουδήποτε αναστήματος που να μη μπορούν να πουν το ίδιο. Τα μόνα πράγματα που έμαθα εκεί ήταν τα Λατινικά και το να λέω ψέμματα.
Στον χώρο του διασκεδαστικού αυτού θέματος που αποκαλούσαν ιστορία, οι καθηγητές μας μάς έμαθαν ότι ο κόσμος πάντα κυβερνήθηκε, κατευθύνθηκε και άλλαξε από ανθρώπους που είχαν ακολουθήσει το δικό τους νόμο έχοντας έρθει σε σύγκρουση με τους παραδοσιακούς νομους, και επίσης μας είπαν ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν αξιοθαύμαστοι. Αλλά σαν κάθε τι άλλο που διδαχτήκαμε ήταν κι αυτό ένα ψέμμα, γιατί κάθε φορά που κάποιος από μας, είτε με καλή είτε με κακή πρόθεση, κατάφερνε να βρει το κουράγιο για να διαμαρτυρηθεί ενάντια σ' έναν οποιοδήποτε κανονισμό, ή και ακόμα για ένα παράλογο έθιμο ή μια παράλογη μόδα, ποτέ δεν θεωρήθηκε αξιοθαύμαστος και ούτε ποτέ υποδείχθηκε σαν παράδειγμα, αλλά τιμωρήθηκε, γελοιοποιήθηκε και συνθλίφτηκε κάτω από το άνανδρο βάρος του κύρους του καθηγητή.
Όταν φτάσαμε στους ποιητές η κατάσταση ήταν η ίδια όπως με τους ήρωες και όλες τις άλλες ωραίες με το μεγάλο κουράγιο μορφές και τις όποιες τολμηρές πράξεις: στα παρελθόν ήταν ένδοξες, όλα τα σχολικά βιβλία ήταν γεμάτα επαίνους, αλλά στην πραγματικότητα, στο παρόν ήταν μισητές. Ήταν σαν οι καθηγητές να είχαν εκπαιδευτεί και να είχαν προσληφθεί ακριβώς για να εμποδίσουν τα παιδιά από το να γίνουν μεγαλώνοντας οι εξαιρετικοί, ελεύθεροι, άνθρωποι που θα μπορούσαν κάποτε να κάνουν μεγάλες και αξιοθαύμαστες πράξεις.
Μόνο οι σκέψεις που καταλήγουν σε πράξεις έχουν μια οποιαδήποτε σημασία. Ήξερες ότι ο "θεμιτός κόσμος" ήταν μόνο ο μισός κόσμος, αλλά προσπαθούσες να καταστείλεις τον άλλον μισό μέσα του, σαν τους δασκάλους και τους κληρικούς.
Τώρα θα πρέπει, με το χέρι στην καρδιά, να παραδεχτούμε ότι κάποιες από τις παραπάνω σκέψεις τις έχουμε κάνει, κάποια από τα παραπάνω συναισθήματα τα έχουμε νιώσει, είτε ως μαθητές είτε ως δάσκαλοι, όσοι από μας, παρά τις απόψεις μας για το σχολείο, επιλέξαμε τελικά να γίνουμε δάσκαλοι! Και πριν αρχίσουν τυχόν ενστάσεις και αντεγκλήσεις να διευκρινήσω πως το παραπάνω κείμενο δεν είναι δικό μου! :-(
Είναι ένα απόσπασμα, από το βιβλίο του Έρμαν ΄Εσσε, με τίτλο "Σκέψεις-Δοκίμια", που κυκλοφόρησε το 1982, από τις εκδόσεις Νεφέλη.
Ο Έρμαν Έσσε, (1877-1962), Γερμανός μυθιστοριογράφος και λυρικός ποιητής, νομπελίστας, κλασική μορφή της γερμανικής λογοτεχνίας, επηρεασμένος από το Νίτσε, επηρεάζει με τη σειρά του πολλούς (μεταξύ των οποίων και μένα!). Τα βιβλία του "Ντέμιαν" και "Σκέψεις-Δοκίμια", τα οποία διάβασα ως φοιτήτρια, είναι από τα βιβλία που έμειναν -υποσυνείδητα- στη μνήμη μου. Ίσως γι' αυτό, όταν -διαβάζοντας για τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ- έμαθα τι σημαίνει "αποσχολειοποίηση", ένιωσα, ομολογώ, μέσα μου μια μεγάλη χαρά που κατά καιρούς εμφανίζονται άνθρωποι οι οποίοι αντιλαμβάνονται πως κάτι δεν πάει καλά στην εκπαίδευση σε βαθμό τέτοιον που πρέπει να..κλείσουν τα σχολεία! Για όσους δε γνωρίζουν τι σημαίνει "αποσχολειοποίηση" παραθέτω τον ορισμό, όπως ακριβώς υπάρχει στο λεξικό:
Η αποσχολειοποίηση ή το αντι-σχολείο ήταν ένα κίνημα της δεκαετίας του ΄70 και σκοπό είχε να απαλλαγεί η κοινωνία από το σχολείο. Το κίνημα αυτό αμφισβήτησε τις προθέσεις του σχολείου και τον ρόλο της εκπαίδευσης. Κύριος εκφραστής ήταν ο Ιvan Ιllich, ο οποίος υποστήριζε ότι το σχολείο ως θεσμός είναι αποτυχημένος, ότι ο άνθρωπος αποκτά τις γνώσεις έξω από αυτό και ότι υπάρχει καταπίεση με την υποχρεωτική φοίτηση στο σχολείο. Σύμφωνα με αυτό το κίνημα, το σχολείο δρα ως φυλακή του πνεύματος. Αν και η κριτική που άσκησε στο σχολείο το κίνημα της αποσχολειοποίησης ήταν αρκετά εύστοχη, παρ΄ όλα αυτά δεν κατάφερε να δώσει ικανοποιητικές εναλλακτικές απαντήσεις και λύσεις. Υποστήριζαν βέβαια ότι αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή στις κοινωνικές δομές, δεν θα μπορέσει να αλλάξει και η εκπαιδευτική δομή της κοινωνίας.
Και για να μην μακρυγορώ, θα κλείσω με μια από τις πλέον αγαπημένες μου ρήσεις του Έρμαν Έσσε -που πρέπει να έχει ήδη γραφεί περισσότερες από τρεις φορές στο blog, άρα ακόμη μια δε βλάπτει :) -
"το μόνο αληθινό μέρος μιας ιστορίας, είναι εκείνο που πιστεύει αυτός που την ακούει".
Από όλην την παραπάνω ιστορία, λοιπόν, ας συμπεράνει ο καθείς-ανάλογα με τα όπλα του-ό,τι θέλει για τον θεμιτό κόσμο των δασκάλων. Αν, επι πλέον, θέλει να συμπεριλάβει και τον αντίστοιχο κόσμο των κληρικών, ας διαβάσει πρώτα ένα εξαιρετικό σχετικό κείμενο εδώ και μετά, με το χέρι στην καρδιά, ας σκεφτεί πριν απαντήσει στην ερώτηση: η πολυπόθητη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αυτή που θα ικανοποιήσει τους πάντες, τους λογοτέχνες και τους επιστήμονες, τους καθημερινούς ανθρώπους και τους άλλους, τους αιώνιους, μπορεί να επέλθει από μόνη της ανεξάρτητα από μια ριζική αλλαγή στις κοινωνικές δομές;
Νομίζω πως οι δάσκαλοι, αναπαράγουν, τον "θεμιτό κόσμο" τους, [τον μισό μόνο, όπως λέει ο Έσσε, αφού τον άλλον μισό τον καταστέλουν], επειδή είναι και αυτοί προϊόντα αυτού ακριβώς του κόσμου! Και ποιος δεν είναι; Ίσως οι ερημίτες κι οι ασκητές...
Για δες έμαθα και τι είναι η αποσχολειοποίηση. Πάντως 6+3+3 χρόνια στα σχολεία συνάντησα πολλούς εκφραστές της(σε όλες τις ηλικίες) έστω και αν δεν το γνώριζαν :):)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο κείμενο
καλημέρα
Γεια σου, και πάλι, Θανάση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με μένα έμαθες νωρίς τι λέγεται "αποσχολειοποίηση", αλλά όπως και να το έλεγες αυτό που δηλώνει η λέξη, το ίδιο θα ήταν, αφού το γνώριζες ήδη βιωματικά.
Ο Έσσε λέει:
"η αλήθεια δε μαθαίνεται, βιώνεται"
και το σχολείο το βιώνουμε όλοι μας (ή σχεδόν...)
Φαύλος κύκλος... Με κάποιο τρόπο πρέπει να γίνει μία τομή. Μόνο όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο υπάρχει πιθανότητα να αλλαξουν τα πράγματα. Ήδη η ανεργία γίνεται εφιάλτης. Η παιδεία που παρέχεται στα σχολεία έχει ως μοναδικό στόχο την επαγγελματική αποκατάσταση. Όταν αυτό πάψει να ισχύει, όταν η ανεργία εκτοξευτεί, θα γίνουν αλλαγές. Αναγκαστικά. Το θέμα όμως είναι προς ποια κατεύθυνση θα κινηθούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρε καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς η "παιδεία" που παρέχεται στα σχολεία δεν έχει ως στόχο την επαγγελματική αποκατάσταση, αλλά την εισαγωγή του αποφοίτου στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Η "εξαγωγή" του νέου δε από αυτήν, την Τριτοβάθμια,
ουδόλως συνεπάγεται μιαν επαγγελματική αποκατάσταση.
Απαίδευτοι οδεύουμε κι απόκληροι ενός πολιτισμού που καταρρέει, μέχρι να πάρει πάλι τα 'πάνω του. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον η ανοδική πορεία να μην προϋποθέσει, για μιαν ακόμη φορά, τραγωδίες...
Για το μηχανισμό με τον οποίο το σχολείο σκοτώνει τη δημιουργικότητα θα αφήσω το sir Ken Robinson να τα πει καλύτερα από 'μενα εδώ. Εγώ προσωπικά ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι οι νέες τεχνολογίες μπορούν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους στην εκπαίδευση: το μαθητή στο προσκήνιο και το δάσκαλο στο παρασκήνιο, εργάτη και βοηθό. Θεωρώ πως όταν η ταμπέλα της αυθεντίας ξεθωριάσει στο σχολείο, μαζί της θα συμπαρασύρει και την ψευδαίσθηση της εξουσίας που αυτή προσδίδει. Σ' ευχαριστώ για το άρθρο. Καθώς φαίνεται, είμαι κι εγώ ένας άνθρωπος που στη σκέψη του εγχαράχτηκε το Ντέμιαν από την εποχή των φοιτητικών χρόνων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχικά θέλω να πω πως είναι πολύ ενδιαφέρον το blog σας και μερικώς συμφωνώ με τη θέση σας πως οι νέες τεχνολογίες είναι απαραίτητες για τον εκσυγχρονισμό της Εκπαίδευσης, αλλά δεν είμαι απόλυτα βέβαιη πως θα βάλουν "τα πράγματα στη θέση τους", εκτός αν δεν κατανόησα πλήρως τι εννοείτε. Νομίζω πως είναι αρχικά θέμα Παιδείας, η Εκπαίδευση έπεται. Άλλωστε αυτό είναι και το νόημα του Sir Robinson, τον οποίον - παρεμπιπτόντως - αναφέραμε και στα σχόλια προηγούμενης σχετικής ανάρτησης.
http://mathandliterature.blogspot.com/2009/11/blog-post_06.html
Διαφωνώ με την παντελή απόρριψη της απομνημόνευσης, δε μιλάω για τη στείρα απομνημόνευση, αλλά για την απομνημόνευση που εκγυμνάζει τους νευρώνες. Είναι σαφώς απαραίτητη στις συνδυαστικές λειτουργίες του νου. [Μπορεί να το αντιλαμβάνεστε και στο μάθημά σας...].
Χρησιμοποιώ κι εγώ χάρτες για να παραστήσω τη δομική σχέση των εννοιών στο μάθημά μου, από εμπειρία μάλλον κι όχι από γνώση, επειδή διαπιστώνω πως το σημαίνον, το σημαινόμενο, και η συσχέτισή τους όλο και πιο δύσκολα γίνεται κατανοητή στα παιδιά, τα οποία μένουν -συνήθως- στο πρώτο επίπεδο ανάγνωσης.
Πιστεύω πως η "ευκολία" που παρέχεται με τις νέες τεχνολογίες, αν δεν χρησιμοποιηθεί σωστά, αδρανοποιεί την ικανότητα "συναισθηματικού επιχρήσματος" της γνώσης.
Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή. Ίσως πρέπει να το αναπτύξουμε περισσότερο το θέμα, εννοώ τον μεταξύ μας διάλογο, επειδή, θεωρητικά, ανήκουμε σε αντίπαλα "στρατόποδα" :).
Εσείς στους υπέρμαχους της Τεχνολογίας, εγώ σ' αυτούς που την αντιμετωπίζουν με επιφύλαξη! (που είναι-δυστυχώς-και οι περισσότεροι, αλλά είναι λογικό, αφού η αδράνεια σε καινοτομίες αυξάνει όσο αυξάνει η πολιτισμική πίεση...)
Ευχαριστώ για το σχόλιο.
Μου δώσατε την ευκαιρία να σκεφτώ πολύ πιο συνειδητά κάποια προβλήματα της καθημερινής σχολικής πραγματικότητας.
Οι νέες τεχνολογίες από μόνες τους δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ούτε να επιφέρουν καμία αλλαγή σε κανένα εκπαιδευτικό σύστημα γιατί είναι απλά εργαλεία και ως τέτοια δεν μπορούν παρά να συμμορφώνονται με τις προθέσεις αυτού που τα χρησιμοποιεί. Μ' ένα πριόνι μπορεί κανείς να κόψει το δάχτυλό του, ή να φτιάξει ένα άλλο εργαλείο που θα τον βοηθήσει να κατασκευάσει κάτι ακόμα πιο πολύπλοκο. Κάπως έτσι τα μέσα που χρησιμοποιούμε μορφοποιούνται από εμάς τους ίδιους, αλλά ταυτόχρονα συντελούν στη δική μας μορφοποίηση. Αντίστοιχα νομίζω πως τα μέσα που χρησιμοποιούμε στη μαθησιακή διαδικασία μορφοποιούνται από αυτή και τη μορφοποιούν συνάμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αλήθεια πως οι νέες τεχνολογίες παρέχουν πολλές “ευκολίες”. Δεν είναι όμως μάταιο να θέλουμε να γυρίσουμε το κεφάλι μας από την άλλη, προσποιούμενοι ότι αυτές δεν υπάρχουν στη σχολική πραγματικότητα, ενώ έχουν κατακλύσει την καθημερινότητα των μαθητών μας (π.χ. τα κινητά τηλέφωνα απαγορεύτηκαν στο σχολείο, χωρίς κανένας να σκεφτεί ότι ίσως θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαιρετικά εκπαιδευτικά εργαλεία); Το πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίζουμε την εκπαίδευση πρέπει να αλλάξει, γιατί η ίδια η κοινωνία, η τεχνολογία, η επιστήμη έχει αλλάξει. Η αντίληψη που είχε η κοινωνία για τη μόρφωση έχει αλλοιωθεί δραματικά. Στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι μορφωμένος θεωρούνταν κάποιος που απομνημόνευε πολλές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, στην εποχή του google δεν υπάρχει καμία ανάγκη για κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: η απομνημόνευση δεν είναι διόλου περιττή, εξάλλου είναι μια από τις διαδικασίες της μάθησης, έχει όμως νόημα στις μέρες μας να θυμάμαι (και να εξεταστώ για να διαπιστωθεί αν όντως θυμάμαι) ότι συν2α = (συνα)^2 – (ημα)^2 = 2 (συνα)^2 – 1 = 1 – 2(ημα)^2 αν δεν ξέρω πού αυτή η ταυτότητα θα μπορούσε να μου φανεί χρήσιμη, ενώ παράλληλα στο google παίρνω περίπου 130.000 αποτελέσματα για την αναζήτηση “cos2a” σε 0,24 δευτερόλεπτα; Τώρα θα μου πεις: κι αν δεν εξετάσουμε τα παιδιά μας σ' αυτά τα πράγματα, που θα τα εξετάσουμε; Ποια γνώση έχει νόημα στις μέρες μας; Απαντώ: η αξιολόγηση όπως γίνεται σήμερα εξυπηρετεί το συγκεκριμένο μοντέλο διδασκαλίας, εστιάζει στη στείρα απομνημόνευση και την εξοικείωση με συγκεκριμένες μεθοδολογίες που λύνουν συγκεκριμένα προβλήματα. Η εποχή μας δε γυρεύει ανθρώπους – βάσεις δεδομένων (υπάρχουν πολλές βάσεις δεδομένων που χωρούν πολύ περισσότερα από οποιοδήποτε κεφάλι), γυρεύει ανθρώπους που να μπορούν να αξιοποιήσουν αυτές τις βάσεις δεδομένων, δηλαδή ανθρώπους που να λύνουν προβλήματα με τα μέσα που διαθέτουν. Αυτήν την “ευκολία” επομένως δεν την πετάμε άραγε από το παράθυρο όταν φέρνουμε τους μαθητές μας αντιμέτωπους με ένα πρωτότυπο πρόβλημα, που για να λυθεί απαιτεί το συνδυασμό τους;
Ο Seymour Papert [1] (εφευρέτης της γλώσσας προγραμματισμού Logo και διατελέσας διευθυντής του MIT Computer Science and Artificial Intelligence Laboratory) πηγαίνει την έννοια του κονστρουκτιβισμού ένα βήμα παραπέρα, προτείνοντας τον “κονστρουκτιονισμό” (constructionism). Δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ιδέα ότι για να μάθει κανείς κάτι χρειάζεται να κατασκευάσει ένα σχετικό αντικείμενο (απτό ή ψηφιακό) και να το κατασκευάσει ώστε να δουλεύει. Οι νέες τεχνολογίες μπορούν να δώσουν μια απάντηση στο αιώνιο ερώτημα των μαθητών “Αυτό πού θα χρειαστεί στη ζωή μου;” και ένα ακόμη επιχείρημα στη φαρέτρα του δάσκαλου πέρα από τα μέχρι τώρα πολύ ορθά αλλά ολότελα θεωρητικά (που περιέχουν έννοιες όπως ορθολογισμός, επιστήμη, αίσθηση του ωραίου, εξάσκηση στη λογική σκέψη...). Όταν λοιπόν ο δάσκαλος καλεί τους μαθητές του να κατασκευάσουν κάτι που δεν έχει ποτέ κατασκευαστεί ή να λύσουν ένα πρόβλημα που ανακύπτει από την καθημερινότητά τους με τη βοήθεια των μέσων που διαθέτουν, σ' αυτές ακριβώς τις “ευκολίες” βασίζεται, ώστε να δώσει στους μαθητές την ευκαιρία να τις χρησιμοποιήσουν και να αντιληφθούν την ομορφιά των εξαιρετικών εργαλείων που έχουν στα χέρια τους και που μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα από το να προσφέρουν απλά έτοιμες εργασίες.
(συνέχεια) Και μια που μιλάμε για “συναισθηματικό επίχρισμα” της γνώσης να αναφέρω μονάχα ότι την ικανοποίηση που πήρα όταν κατασκεύασα μια σκακιέρα με τη βοήθεια της χελωνίτσας σε LOGO είχα να την πάρω από τότε που έλυνα ασκήσεις θεωρίας μέτρου στο πανεπιστήμιο. Μόνο που αυτή η ικανοποίηση ήταν συνυφασμένη με την αίσθηση της δημιουργίας, παρόλο που γνωστικά η κατασκευή ασπρόμαυρων τετραγώνων είναι σαφώς λιγότερο απαιτητική από οποιαδήποτε άσκηση θεωρίας μέτρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως, για να κλείσω εδώ τη μακροσκελή μου απάντηση, εγώ δε βλέπω καθόλου δύο “στρατόπεδα” εδώ. Κι αν εσύ θεωρείς τον εαυτό σου ως εκπαιδευτικό που με επιφύλαξη αντιμετωπίζει τις νέες τεχνολογίες έχω μονάχα να απαντήσω: ξέρεις πολλούς συναδέλφους που να διατηρούν τόσο επιτυχημένα blog όπως το δικό σου; Μήπως τελικά δεν είμαστε και τόσο μακριά;
Σημειώσεις
[1] Δε χρειάζεται κανείς να συμφωνεί με ό,τι λέει ο Papert, πρέπει όμως να αναγνωρίσει τη δυναμική των ιδεών του για τη σύγχρονη εκπαίδευση. Ίσως αυτά που λέω γίνουν περισσότερο κατανοητά στον πρόλογο του βιβλίου Logo Philosophy and Implementation που έχει συγγράψει ο ίδιος και βρίσκεται εδώ.
Πιστεύω πως δεν αρκεί ένα μόνο "ευχαριστώ"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για την εκτενή σου απάντηση και για τα επιχειρήματά σου και για την ενθάρρυνση, [στην ποιότητα της οποίας διαφαίνεται η ενσυνείδητη εκπαιδευτική σου ιδιότητα :)].
Ναι, δεν είμαστε τόσο μακριά, όσο νόμισα.
Από το πρώτο σχόλιο σου μου φάνηκε πως εναποθέτεις την επίλυση πάντων των προβλημάτων στις ΤΠΕ, κάτι που όπως φαίνεται δεν είναι αλήθεια, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο blog σου!!!
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια για το δικό blog μου, αλλά δε θεωρώ πως από τεχνικής πλευράς είναι πετυχημένο. Οι στοιχειώδεις γνώσεις μου δε μου επιτρέπουν την πρόσβαση σε λειτουργίες που θα ήθελα :(
Περιδιαβαίνοντας το δικό σου blog, για παράδειγμα, νιώθω...ινδή μαθήτρια... :)
Και ακριβώς αυτή η αίσθηση - του ανίδεου - είναι που υποβόσκει πίσω από την όποια επιφύλαξη μου για τη χρήση των νέων τεχνολογιών στο μάθημά μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο να χάνει κανείς τη βεβαιότητα της βιωμένης γνώσης, άσχετα αν για τα παιδιά η συγκεκριμένη γνώση δεν έχει κανένα ενδιαφέρον!!!(τα περί "αυθεντίας" που έλεγες...)
Δε μπορώ να μην είμαι ειλικρινής.
Όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο συντηρητικοί γινόμαστε, ακριβώς επειδή κάθε καινοτομία μας φέρνει αντιμέτωπους με μια εν δυνάμει αποτυχία...
Ποιος θέλει να ρισκάρει τα ...κεκτημένα του ?!
Διδάσκοντας χρόνια και χρόνια τους τριγωνομετρικούς αριθμούς του ... ημίσεως τόξου, γράφοντας στο μαυροπίνακα καταβατά τύπων και κάνοντας ταυτόχρονα επίδειξη των μνημονικών μας ικανοτήτων (οι μαθηματικοί δεν παθαίνουν αλτσχάιμερ...δηλαδή δεν πάθαιναν οι παλιότεροι),
χάνουμε την αίγλη μας μπαίνοντας σε περιβάλλον geogebra, όπου τα παιδιά σε κλάσματα δευτερολέπτου εξοικειώνονται, ενώ εμείς όχι... Δυστυχώς έτσι είναι και σ' αυτό πιστεύω ότι οφείλεται κυρίως η ολιγωρία και η μεγάλη αδράνεια στο μεγαλύτερο ποσοστό των εκπαιδευτικών. (αν παραβλέψουμε, βέβαια και την έλλειψη των υλικοτεχνικών υποδομών...Έχω κουβαλήσει το λάπτοπ και το βιντεοπροβολέα μου στο σχολείο, για να δείξω στην τάξη ένα ppt σχετικό με Fibonacci, fractal κλπ, γιατί η σειρά μου στη χρήση του βιντεοπροβολέα του σχολείου δεν ερχόταν...)
Τώρα, αφού μπήκαμε στη διαδικασία να συζητήσουμε ... ως σύμμαχοι κι όχι ως αντίπαλοι, εν τέλει :), θα μου επιτρέψεις να πω πως ο διακαής μου πόθος θα ήταν να εκσυγχρονιστούν τα Μαθηματικά και να γίνουν δυο, τουλάχιστον, κλάδοι στο σχολείο.
Θωρία-Ιστορία-Φιλοσοφία-Λογική από τη μια και τα εφαρμοσμένα από την άλλη. Τα δεύτερα, ως εργαστηριακό μάθημα διδασκόμενα, θα πρέπει να έχουν τις διευκολύνσεις των εργαστηριακών μαθημάτων...
Και το καλύτερο όλων θα ήταν βέβαια η περιοδική συνδιδασκαλία των δυο διαφορετικών κλάδων με διασυνδέσεις και φιλοσοφικό-κατασκευαστικές προεκτάσεις, μοντελοποιήσεις και ιστορικές ανασκοπήσεις. Μια φορά το δεκαπενθήμερο π.χ.
Εσύ πώς κάνεις το μάθημά σου; Πηγαίνεις τα παιδιά στην αίθουσα της πληροφορικής;
Θα με ενδιέφερε να μάθω λεπτομέρειες.
Ο μόνος τρόπος άλλωστε να ξεπεράσουμε τους όποιους ενδοιασμούς, όσοι έχουμε ενδοιασμούς, είναι να δούμε τι γίνεται στην πράξη.
Σε θεωρητικό επίπεδο έχω παρακολουθήσει όσες ημερίδες διοργάνωσαν πέρσι και φέτος οι σχολικοί σύμβουλοι,δυό δηλαδή, αλλά σε ένα δίωρο δεν μπορείς να αποκτήσεις πλήρη εικόνα. Αντιθέτως η χρονική πίεση, από τη μια, και η μεγάλη χρονοκαθυστέρηση λόγω του "κόλησε ο υπολογιστής", "δεν παίζει ο βιντεοπροβολέας", κλπ, από την άλλη, ενίσχυσαν τις επιφυλάξεις μου.
Παρόλα αυτά είμαι πολύ αισιόδοξη και πάρα πολύ περίεργη να μάθω...
Σαφώς και θέλω να εκσυγχρονίσω το μάθημά μου
Και κάτι που θα ήθελα πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε, θα ήταν να παρακολουθήσω μαθήματα συναδέλφων.
Καλή βδομάδα
και, ξανά, ευχαριστώ για όλα, κυρίως δε για τα εξαιρετικά κείμενα που διάβασα στο blog σου.
Υ.Γ. Το "θέλω να γίνω συνδρομητής" υπήρχε και δεν το είχα δει ή το έβαλες σήμερα?!
Σε έχω ήδη "συστήσει" σε ένα φίλο-συνάδελφο :)
Σε κάποια σχολεία που έχω δουλέψει κατά καιρούς το εργαστήριο των υπολογιστών ήταν το "φρούριο" των πληροφορικών, σε άλλα πάλι το εργαστήριο συστεγάζονταν με άλλα τμήματα (οπότε ήταν άσχημο να ξεσπιτώνω κάθε λίγο ένα ολόκληρο τμήμα). Μέχρι στιγμής η μόνη διέξοδος που βλέπω είναι να δουλεύω με video projector, αλλά αυτή η πρακτική δεν επιτρέπει στους μαθητές να πειραματιστούν, να κάνουν τα δικά τους λάθη, να κατασκευάσουν τις δικά τους μοντέλα και να τα ανασκευάσουν αργότερα. Δυστυχώς όμως δεν μπορώ προς το παρόν να κάνουμε αλλιώς. Φέτος θέλω να φτιάξω το blog μιας τάξης (Γ Γυμνασίου) για να εξετάσω αν και πώς μπορεί ένα blog να υποστηρίξει ένα μαθηματικό διάλογο ανάμεσα στους μαθητές, και αν αυτός οδηγεί σε υψηλότερες σφαίρες κατανόησης μαθηματικών εννοιών και εργαλείων. Πέρα από αυτό, ευελπιστώ πως κάποια στιγμή στο μέλλον ο διαδραστικός πίνακας θα φτάσει μέχρι την ελληνική τάξη, μαζί με τα laptop που η δράση "Ψηφιακή Τάξη" εφοδίασε τους μαθητές της Α γυμνασίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα αυτά που λες μου δίνουν το κίνητρο να ξεκινήσω μια εργασία που καιρό είχα κατά νου, αλλά ανέβαλα συνεχώς να ολοκληρώσω. Σκέφτομαι να κατασκευάσω μια σειρά βίντεο (πάντα "σε απλά ελληνικά") σχετικά με την παραγωγή αρχείων ήχου και βίντεο. Καταλαβαίνω πολύ καλά τους φόβους που εκφράζεις, αυτο που θέλω να καταδείξω είναι ότι τελικά τα πράγματα δεν είναι τόσο δύσκολα όσο φαίνονται σχετικά με τις νέες τεχνολογίες. Αρκεί βέβαια να υπάρχει κάποιος που να είναι διατεθειμένος να μοιραστεί αυτά που γνωρίζει και νομίζω πως κάπως έτσι (όπως τα παιδιά στην Ινδία μαθαίνουν το ένα από το άλλο) μπορεί να δημιουργηθεί ένα δίκτυο, μια κοινότητα δασκάλων που συμμετοχικά αξιοποιεί το δυναμικό του καθενός και της καθεμιάς.
Το "Θέλω να γίνω συνδρομητής" όντως το έβαλα χτες, γιατί κατάλαβα ότι ενδεχομένως να μην βολεύουν όλους τα RSS feeds και κάποιος να προτιμάει το email. Εγώ προσωπικά πάντως πρόσθεσα το feed του δικού σου blog στην προσωπική μου ιστοσελίδα igoogle και κάθε πρωί θα ενημερώνομαι για τα νέα άρθρα σου.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια, είναι πολύ όμορφο να βρίσκεις ανθρώπους που συμμερίζονται τις σκέψεις σου
...όπως εξίσου όμορφο είναι να βρίσκεις ανθρώπους που προσφέρονται να διευρύνουν τις γνώσεις σου και τον πνευματικό σου ορίζοντα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα περιμένω πως και πως να αρχίσεις την εργασία!
Ήδη άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά όταν φτάσω στη συνάρτηση f(x)= ρημ(ωx), να επισκεφτώ την αίθουσα πληροφορικής...
[Δεν κατάλαβα γιατί "χάθηκαν" δυο από τα σχόλια που ανταλλάξαμε. Ευτυχώς τα έχω στο gmail :)]
Καλή σου μέρα Δάσκαλε!