ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΠΕΡΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΑΛΟΝΙ! (ΠΡΟΣΟΧΗ! Το κείμενο που ακολουθεί είναι μαθηματικό :))

Είναι πρακτικά αδύνατον να μην επηρεάζουν τις σχέσεις μας οι πάσης φύσεως πιέσεις που δεχόμαστε.
Και δεν αναφέρομαι στο σύνολο της καθημερινότητά μας. Αυτή έχει αλλάξει άρδην για τους περισσότερους. Ελάχιστοι έχουν μείνει ακόμη αλώβητοι. Αναφέρομαι στις σχέσεις μας, αυτές καθ' αυτές, τις κοινωνικές, τις επαγγελματικές, τις διαπροσωπικές, τις στενότερες και τις "ευρύτερες",  τις άμεσες και τις διαδικτυακές, τις ποικίλες, τέλος πάντων, σχέσεις μέσω των οποίων επιβιώνουμε ως κοινωνικά όντα που συνδιαλέγονται, που συνυπάρχουν, που μοιράζονται, που συμφωνούν ή διαφωνούν και θέτουν επί τάπητος  τα προβλήματα, προσπαθώντας να εξηγήσουν τις απόψεις τους ή να κατανοήσουν τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις του άλλου.
Οι σχέσεις αυτές είναι ένα μέρος της καθημερινότητάς μας, σημαντικό και πολλαπλώς υπολογίσιμο, που επηρεάζεται βαθύτατα από την κρίση και τις πιέσεις που δεχόμαστε γενικώς και ειδικώς τώρα εν όψει των εκλογών. Καθώς δε πλησιάζει η 6η του Μάη, η αγωνία κορυφώνεται και ο καθένας μας, λίγο πολύ, προσπαθεί να πείσει τους άλλους πως αν  δεν ψηφίσουμε όλοι το κόμμα Χ, τότε τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια. Υπάρχει κανείς που δεν παίρνει μέρος σε τέτοιες συζητήσεις; Που δεν προσπαθεί να επηρεάσει με κάποιον τρόπο  φίλους και γνωστούς να ψηφίσουν το κόμμα που πρόκειται να ψηφίσει ο ίδιος; Και υπάρχει κανείς που σε αυτές τις  εκλογές μένει αδρανής και αδιάφορος;  
Κανείς! Ή τουλάχιστον έτσι θα απαντούσα μέχρι χθες, που δεν είχα  ακόμη ακούσει  ένα γνωστό μου νεαρό να λέει : "Εγώ πάντως δεν πρόκειται να πάω. Τους σιχάθηκα όλους. Δεν θα ψηφίσω κανέναν. Απέχω.". 
Μετά από αυτό αναρωτιέμαι συνέχεια πόσοι άνθρωποι, και ειδικά πόσοι νέοι άνθρωποι, σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο. Πόσοι άραγε , από απέχθεια προς το σώμα των πολιτικών, θα αποφασίσουν να μείνουν εκτός διαδικασίας σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο;
 Αλλά και πόσοι από εμάς που θα προσέλθουμε στις κάλπες έχουμε πλήρη επίγνωση του τι ακριβώς θα κάνουμε, ψηφίζοντας; Ακούγεται κάπως ανόητο ένα τέτοιο ερώτημα, αλλά αν σκεφτούμε πόσο σύνθετος είναι ο νόμος ή καλύτερα η πληθώρα νόμων, όπως,  διαβάζουμε στη Βικιπαίδεια, όπου γράφει ότι: "η νομοθεσία περί εκλογής βουλευτών, που εντοπίζεται σε πληθώρα νόμων, οι οποίοι βρίσκονται κωδικοποιημένοι σε ενιαίο κείμενο, που περιλαμβάνεται στο Π.Δ. 26/2012 (ΦΕΚ 57 Α'/15 Μαρτίου 2012)",   μπλαμπλαμπλα, τότε γίνεται σαφές ότι το ερώτημα δεν είναι και τόσο ανόητο.
 Ιδιαίτερα για άτομα που δεν έχουν έφεση στην ανάγνωση των μπερδεμένων νομικών κειμένων με τις πολλαπλές και αλλεπάλληλες παραπομπές και την τεχνιέντως κατασκευασμένη  ορολογία, τα πράγματα είναι επιεικώς... ακατανόητα!
Ευτυχώς όμως που για όσους είναι αδαείς στα νομικά θέματα, υπάρχουν τα μαθηματικά παραδείγματα που κάνουν τα πράγματα εύκολα και απλά! Όπως αυτό το παράδειγμα που μου έστειλε σε ηλεκτρονικό μήνυμα, προ ολίγου, η φίλη, μαθηματικός, Χ.Ζ., που όπως μου είπε της το έστειλε η, επίσης μαθηματικός, αδερφή της Α.Ζ. και που διαβάζοντάς το, εγώ η επίσης μαθηματικός,  σκέφτηκα: 
"Νομίζω πως τώρα μόλις κατάλαβα για ποιο λόγο αποφεύγεται επισταμένως από το εκπαιδευτικό σύστημα η διδασκαλία των ποσοστών στους μαθητές μας!". 
Ε, ναι λοιπόν. Αυτό είναι! Δεν τους διδάσκουμε τα ποσοστά, για να μην μπορούν να καταλάβουν, όταν θα έχουν μεγαλώσει, πώς προκύπτουν τα αποτελέσματα των εκλογών. Ειδικά, όταν οι εκλογές διενεργούνται βάσει νόμου, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ αξιοποιεί στο έπακρο το γνωστό κόλπο " If you cannot convince them, confuse them.", του Τρούμαν! Αλλά ευτυχώς, ευτυχώς λέω, που υπάρχουν τα Μαθηματικά και μας εξηγούν πολύ απλά, πόσο σατανικό είναι το κόλπο του 3%! Ιδού το παράδειγμα των αδερφών Ζ. (ή όποιου, τέλος πάντων, σκέφτηκε πρώτος να γράψει ένα τέτοιο χρήσιμο μήνυμα)

Ας υποθέσουμε ότι στους 1000 πολίτες, (Π),  240  θέλουν στην κυβέρνηση το κόμμα Α και το ψηφίζουν.

Τι δύναμη έχει αυτό;
Ποιο είναι το πραγματικό του ποσοστό;

Έχουμε και λέμε 
Από τους 1000  Π  240 θέλουν Α      στους   100  πόσοι; ( Χ)
 Χ = 240*100/1000 = 24% 

Με μια λογική αποχή 20% (δηλαδή αν δεν πάνε να ψηφίσουν οι 200 Π), πόσο γίνεται το ποσοστό του κόμματος Α; 

Από τους 800 Π  240  θέλουν Α
        στους 100 πόσοι; ( Χ )
Χ = 240*100/800 = 30% !

Υπάρχουν όμως και τα άκυρα... 

Αν απ' τους 800 που πήγαν στις κάλπες, οι 50 ρίξουν άκυρο τότε, πόσο γίνεται το ποσοστό του;
Από τους 750 Π  240 θέλουν Α
      στους 100 πόσοι; ( Χ)  

Χ = 240*100/750 = 32% !

Κι αν απ' τους 750 οι 60 ρίξουν λευκό, πόσο γίνεται το ποσοστό του;

Από τους 690 Π  240 θέλουν Α
        στους 100 πόσοι; ( Χ )
Χ = 240*100/690 = 34,8% !!

Μα καλά, θα μου πείτε, αυτά ίσχυαν πάντοτε. 

Είναι ο κλασσικός τρόπος του συστήματος για να παίρνουν έδρες που δεν τους αναλογούν. 
Ναι, αλλά τώρα οι έδρες δεν μοιράζονται με βάση απλά και μόνο τις «έγκυρες» ψήφους (σα να λέμε οι 690 του παραδείγματός μας) αλλά από το άθροισμα των ψήφων μόνο όσων κομμάτων πέρασαν το 3% -και υπό όρους, το κόμμα Α με αυτό το ποσοστό κάνει κυβέρνηση.
Αν δηλαδή, από τους 690 πολίτες, οι 100 συνολικά ψηφίσουν συνδυασμούς που δεν περνούν το όριο του 3% τότε έχουμε και λέμε 

Από τους 590 Π  240  θέλουν Α
       στους 100 πόσοι; ( Χ )
 Χ = 240*100/590 = 40,7 % !!

Έλα όμως που -με βάση τον ισχύοντα εκλογικό νόμο- ένα τέτοιο ποσοστό δίνει την απόλυτη πλειοψηφία στο κόμμα Α, γιατί οι έδρες που θα πάρει θα είναι    40,7 % *250 = 101 έδρες 
Και επειδή το πρώτο κόμμα παίρνει και «δωράκι» 50 έδρες, το κόμμα Α έχει τελικά 151 !

Πώς έγινε και ένα κόμμα με πραγματική δυναμική 24% στο σύνολο των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, να παίρνει 151 έδρες;
Ενώ αν δεν υπολογίζονταν μόνο το σύνολο των πολιτών που ψήφισαν κόμματα με τελικό ποσοστό πάνω από 3%,

τότε οι έδρες που θα έπαιρνε το κόμμα Α, θα ήταν 240*34,8% = 87 έδρες
Οπότε ακόμη και με το "δωράκι" των 50 εδρών, θα είχε μόνο 87 + 50 = 137 έδρες...

 -------------------------------------------------------------------------

Μάλιστα! 

Αυτά περίπου έγραφε το μήνυμα που έλαβα νωρίτερα από τη φίλη μου και με αυτά τα πολύ απλά μαθηματικά εξηγούσε πώς ένας περίπλοκος εκλογικός νόμος καταφέρνει, ως δια μαγείας, να μετατρέψει το αρχικό 24% σε απόλυτη πλειοψηφία!

Πώς όμως θα μπορούσε να γίνει κατανοητή η παραδοξότητα αυτού του συστήματος σε ανθρώπους, οι οποίοι αφενός επιμένουν να το θεωρούν δημοκρατικό, αφετέρου αρνούνται να δουν μέσα από τα μαθηματικά τις κρυμμένες αλήθειες των πολιτικών με τα ωραία σποτάκια, τις παχυλές υποσχέσεις και τις επανωτές συγγνώμες. Πώς να αξιοποιηθεί ένα τέτοιο επιχείρημα σε ανθρώπους που δηλώνουν απερίφραστα ότι: 

"Ποτέ δεν τους άρεσε η μαθηματικοποίηση της κοινωνίας και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ούτε καν η απόπειρα μαθηματικοποίησης της. Ακόμα κι όταν έβγαζε σωστά αποτελέσματα τη θεωρούσαν εξοργιστικά βλακώδη.";

Όπως φαίνεται, τελικά, τα "βλακώδη αποτελέσματα" δεν προκύπτουν, όπως ισχυρίζεται ο φίλος μου πιο πάνω, από τη μαθηματικοποίηση, αλλά από την έλλειψη της! 

Και ιδού πώς, ελλείψει Μαθηματικών, η μειοψηφία βαπτίζεται πλειοψηφία, η ολιγαρχία δημοκρατία, και το  "If you cannot convince them, confuse them." του Τρούμαν, γίνεται εύκολα ο κυρίαρχος τρόπος διακυβέρνησης.

Όμως, μεταξύ των πολλών αποφθεγμάτων του πρόεδρου Τρούμαν, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, υπάρχει και αυτό: "If you can't stand the heat, get out of the kitchen.", που μου αρέσει ιδιαιτέρως, επειδή, προσωπικά, πιστεύω ακράδαντα πως η θερμοκρασία έχει ανέβει πολύ και ήρθε, επιτέλους, η ώρα να βγούμε από την κουζίνα και, γιατί όχι, να περάσουμε στο σαλόνι!