"ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΗΡΩΙΔΕΣ" ή "ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ"

Τη Μεγάλη Δευτέρα το μεσημέρι έμαθα για το '2ο Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης και Τεχνών του Λόγου' που επρόκειτο να γίνει 9-18 Απριλίου στην Κοζάνη. Η αφήγηση, το μέσο που χρησιμοποιεί η Ομάδα Θαλής + Φίλοι, για να δημιουργεί μια γέφυρα μεταξύ των Μαθηματικών και των λοιπών  πολιτισμικών δραστηριοτήτων, βρίσκεται στην κορυφή των ενδιαφερόντων μου, γι' αυτό αποφάσισα να παρακολουθήσω το πρώτο τριήμερο του Φεστιβάλ, του οποίου το πρόγραμμα,  μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Έκλεισα λοιπόν δωμάτιο στο ξενοδοχείο που πρότειναν οι διοργανωτές και την Παρασκευή  9 του Απρίλη, μετά του συζύγου, όπως πάντα άλλωστε, κατέφτασα στην Κοζάνη, γύρω στις 4.00 μμ. Φτάνοντας κανείς στην πλατεία της πόλης το πρώτο πράγμα που παρατηρούσε ήταν πως υπήρχαν παντού αφίσες του Φεστιβάλ. Σχεδόν σε κάθε κατάστημα, σε μέγεθος Α4, μοστράριζε η μπλε αφίσα. Αυτό με εφησύχασε δεδομένου ότι δεν είχα εκτυπώσει (λόγω οικολογικής συνείδησης) το πρόγραμμα του Φεστιβάλ και το μόνο που θυμόμουν, όταν φτάσαμε, ήταν  η ώρα έναρξης,  6.00 μμ! Το πού θα γινόταν η εναρκτήρια εκδήλωση δεν μπορούσα να το θυμηθώ με τίποτε! Ου γαρ έρχεται μόνον...
Αφήνοντας την πλατεία πίσω μας οδεύσαμε προς το ξενοδοχείο, όπου ήμουν πεπεισμένη πως εκτός από την αφίσα θα υπήρχαν και προγράμματα του Φεστιβάλ, για να καταστρώσουμε πάραυτα το πρόγραμμά μας! Πράγματι η αφίσα υπήρχε κι εκεί, όπως και παντού σε όλη τη διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο. Αλλά πέρα από του διοργανωτές και τους χορηγούς δεν μας έδινε καμιά χρήσιμη πληροφορία, με αποτέλεσμα να αγνοούμε τελείως τον επόμενο προορισμό μας! Και δυστυχώς  ο κύριος  στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου αγνοούσε κι αυτός σε ποιο  χώρο  θα γινόταν η έναρξη και, θα έλεγα χωρίς καμιά επιφύλαξη, δεν ήξερε πολλά πολλά ούτε και για το Διεθνές Φεστιβάλ! Τουλάχιστον ως προς αυτό εμείς γνωρίζαμε  δυο πράγματα παραπάνω! Εντάξει, δεν ήταν και υποχρεωμένος να γνωρίζει. Τη δουλειά του έκανε στο κάτω κάτω. Έδινε δωμάτια στους πελάτες που κατέφταναν για να παρακολουθήσουν το Φεστιβάλ κι ήταν ... μετρημένοι στα δάχτυλα! Βλέποντας πως δεν έχουμε ελπίδα παραμένοντας εκεί, αποφασίσαμε να βγούμε προς αναζήτηση πληροφοριών. Λένε πως ρωτώντας φτάνεις στην Πόλη! Στην Πόλη μπορεί να φτάνεις, στον χώρο της εκδήλωσης όμως  όχι!
Είχαμε κουραστεί αρκετά, κι είπαμε να πιούμε έναν καφέ να ξαποστάσουμε και να ξεφυλλίσουμε τις εφημερίδες. Εκεί ήταν που μου έδωσε ο Σ την Ε, για να διαβάσω στη σελίδα 24 το άρθρο το αφιερωμένο στο Φεστιβάλ. " Ξεκινά σήμερα στην Κοζάνη το 2ο Φεστιβάλ Αφήγησης και Τεχνών του Λόγου, αφιερωμένο στους "Ήρωες και τις ηρωίδες" του έπους. Για τις επόμενες δέκα μέρες ολόκληρη η πόλη θα μεταμορφωθεί. Οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της δεν θα ξέρουν τι να πρωτοδιαλέξουν ανάμεσα στο πλούσιο και πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα...." μπλαμπλαμπλα.
Ωραία τα έλεγε. Μάλλον τα έλεγε πολύ πιο ωραία από ότι πραγματικά ήταν! Το πλέον αληθές σε όσα διάβασα στο άρθρο ήταν αυτό που έλεγε πως δε θα ξέρουν οι επισκέπτες τι να πρωτοδιαλέξουν...
Κι εμείς, μη βρίσκοντάς το πρόγραμμα πουθενά, αλλά και κανέναν ντόπιο που να γνωρίζει, για να "διαλέξουμε" που θα πρωτοπάμε αποφασίσαμε να αναζητήσουμε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., όπου σίγουρα θα υπήρχε το πολυπόθυτο πια φυλλάδιο με το πρόγραμμα! Βαδίσαμε ρωτώντας κι αρχίσαμε να αστειευόμαστε μεταξύ μας και να στοιχηματίζουμε  για το αν ο επόμενος που θα ρωτούσαμε θα γνώριζε  να μας πει κάτι!

Αρκετοί, από όσους ρωτήσαμε, δε γνώριζαν ούτε που είναι το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ..Θυμήθηκα πάλι το άρθρο από την Ε: "...Πόσο μάλλον όταν γίνεται σε μια μικρή, επαρχιακή πόλη, σαν την Κοζάνη, έστω κι αν οι κάτοικοί της έχουν "διαπαιδαγωγηθεί" χάρη στο δραστήριο ΔΗΠΕΘΕ...".
 Με τα πολλά γύρω στις έξι παρά φτάσαμε στην Αίθουσα Τέχνης, όπου το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. πραγματοποιεί συνήθως τις εκδηλώσεις του. Βλέποντας από μακριά τη μεγάλη μπλε αφίσα του Φεστιβάλ πιστέψαμε ότι βρήκαμε αυτό που ψάχναμε! Αλλά, για μια ακόμη φορά διαπιστώσαμε πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως δείχνουν. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη! Απογοήτευση! Μήπως υπάρχει και δεύτερη πόρτα; Μήπως υπάρχει κάποια άλλη είσοδος; Άλλωστε αυτή που ήταν μπροστά μας έμοιαζε τόσο "παρατημένη" που θα ήταν καταλληλότερη για "πίσω πόρτα" κι όχι για κεντρική είσοδος μιας Αίθουσας Τέχνης, ενός ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ που διοργανώνει ένα Διεθνές Φεστιβάλ, με χορηγό το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού!

Σίγουρα αυτό ήταν. Υπήρχε μια άλλη είσοδος! Κάναμε λοιπόν τον κύκλο και η καλή μας διάθεση μας εγκατέλειψε αμέσως μόλις βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά του κτιρίου! Αυτό που αντικρύσαμε ακόμη και  ο πλέον ευγενής άνθρωπος, επιστρατεύοντας όλα τα αποθέματα της επιείκιας  του, θα δυσκολευόταν πολύ να το ονομάσει "πίσω πόρτα"! Ο Σ άρχισε να αμφισβητεί την ορθότητα της μνήμης μου σχετικά με την ώρα έναρξης κι εγώ, που είχα εν τω μεταξύ αρχίσει να κρυώνω και να έχω καταρροή, του πρότεινα να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο και να παρατήσουμε κάθε περαιτέρω  προσπάθεια... Κατηφορίσαμε και σε ένα τέταρτο περίπου βρεθήκαμε και πάλι στη ρεσεψιόν, αλλά ήμουν πολύ θυμωμένη, χωρίς καμιά διάθεση πια να παρακολουθήσω αφηγητές και αφηγήσεις και ήρωες και ηρωίδες, επειδή - εκτός από κούραση κι αγανάκτηση - ένιωθα πως είχα πάρει στο λαιμό μου και τον Σ που προσφέρθηκε να με συντροφεύσει (όπως πάντα άλλωστε :) ) στο τριήμερο ταξιδάκι!

Τότε ήταν που εντελώς ανέλπιστα και χωρίς κανείς να τον ρωτήσει ο λιγομίλητος κύριος της ρεσεψιόν αποφάσισε να μας βοηθήσει. "Η εκδήλωση είναι στις 6.00 μμ στο Δημοτικό Ωδείο"!  "Πώς το μάθατε;", τον ρώτησα. "Πήρε τηλέφωνο μια άλλη κυρία που έψαχνε κι αυτή να βρει που θα πάει", μου είπε. "Ευτυχώς που υπάρχουν κι έξυπνοι άνθρωποι", σκέφτηκα. Η ώρα ήταν ήδη 6.15! Βγήκαμε έξω τρέχοντας, μπήκαμε στο πρώτο ταξί που βρέθηκε μπροστά μας.  "Στο Δημοτικό Ωδείο", είπα. Αμέσως μετά ένιωσα ένα είδος αμφιβολίας να με κατακλύζει. "Υπάρχει Δημοτικό Ωδείο στην πόλης σας;" Ο ταξιτζής με κοίταξε γεμάτος απορία. "Ναι, και βέβαια υπάρχει. Θα είμαστε εκεί σε πέντε λεπτά!". "Εντάξει, υπάρχει Δημοτικό Ωδείο, αλλά είναι εκεί που γίνεται το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Αφήγησης μπλαμπλαμπλα..." "Ποιο;" με ρώτησε. Του ξαναείπα. "Δεν ξέρω, τι είναι αυτό.Πού γίνεται; Θέλετε να ρωτήσω το κέντρο;" "Ναι, θα ήθελα να το επιβεβαιώσουμε" του είπα. Ρωτάει λοιπόν το κέντρο. Το κέντρο δε γνωρίζει, απευθύνει ερώτηση σε όλα τα ταξί. "Γνωρίζει κανείς που γίνεται ένα Φεστιβάλ Αφήγησης;" Η απάντηση από τα ταξί ήταν αυτό που λέμε "σιγή ιχθύος". Στο μεταξύ φτάσαμε στο Δημοτικό Ωδείο. "Εδώ είναι, αλλά δε βλέπω κόσμο", λέει ο ταξιτζής. "Περιμένετε να δούμε" του λέω και τότε  αυτός σταματώντας πίσω από ένα Ι.Χ.  πλήρης βεβαιότητος  μου λέει "εδώ είναι κυρία μου! Δε βλέπετε που ήρθε και ο τοπικός φωτογράφος!" Πράγματι η εκδήλωση ήταν εκεί. Αφού κι ο τοπικός φωτογράφος είχε ήδη καταφτάσει. Δεν αρκεί αυτό για επιβεβαίωση; Δυο άλλοι κύριοι, που μπήκαν από την κεντρική είσοδο, σε αντίθεση με μας που μπήκαμε από μια πλαϊνή, διέσχιζαν εκείνη την ώρα την αυλή του Ωδείου και αντάμωσαν μαζί μας ακριβώς μπροστά στην είσοδο του κτιρίου. "Συγγνώμη, είσαστε από δω;", τους ρωτάω. "Ναι" απαντάει ο ένας. Κι εγώ, πολύ δεν ήθελα, άρχισα να  τους παραπονιέμαι για την ελλιπή ενημέρωση και την ταλαιπωρία που είχαμε υποστεί. "Εμείς φταίμε γι' αυτό, σας ζητώ συγγνώμη", μου είπε ο ένας από αυτούς και συμπλήρωσε πως ήταν ο αντιδήμαρχος. Κι ενώ στεκόμασταν στον προθάλαμο του Ωδείου, δυο άλλες κυρίες, ντόπιες, κατέφτασαν πλήρεις απορίας κι αυτές: "Εδώ θα γίνει;" Τριγύρω μας υπήρχαν μόνο καρέκλες,  διατεταγμένες σε τριάδες στο χωλ και  σε πεντάδες στον προθάλαμο που σχημάτιζαν μεταξύ τους ένα 'Τ'. Ένας επαγγελματικός προβολέας στημένος και μια, επίσης επαγγελματική, σκάλα βαφέα ή ηλεκτρολόγου ανοιχτή μπροστά από τον προβολέα! Δυο οι αντιδήμαρχοι, δυο οι κυρίες και δυο εμείς, έξι νοματαίοι όλοι κι όλοι, καμιά 50αριά  καρέκλες διατεταγμένες σε τριάδες και πεντάδες, ένας σβηστός προβολέας και μια σκάλα, όλα αυτά στον προθάλαμο του Δημοτικού Ωδείου! "Μα πού θα γίνει;" ρώτησε κι ο αντιδήμαρχος. "Ξέχασαν και τη σκάλα μες στη μέση!", συμπλήρωσε σα να μονολογούσε. Τότε ο άλλος κύριος αναρωτήθηκε μήπως η εκδήλωση γίνεται στον πρώτο όροφο, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ωδείου, κι ανέβηκαν οι τρεις άντρες επάνω να δουν.  Εγώ με τις δυο κυρίες μείναμε κάτω να περιμένουμε και να συνεχίζουμε να παραπονιόμαστε για την ελιπή ενημέρωση! Ένιωθα μια ανακούφιση  τώρα που διαπίστωνα πως δεν ήμουν η μόνη που ταλαιπωρήθηκα για να βγάλω άκρη, πολύ δε περισσότερο που οι άλλες δυο ήταν ντόπιες κι όσο να' ναι πιο κατατοπισμένες. Επιπλέον είχα βρει συμμάχους στη  διαμαρτυρία μου. Φαίνεται όμως πως θορυβούσαμε πολύ γιατί από τον επάνω όροφο, όπου οι τρεις άντρες είχαν εξαφανιστεί πρόβαλε μια νεαρή κοπέλα με ένα πολύ ωραίο γκρι φόρεμα. "Λίγο πιο σιγά, ακουγόσαστε",μας  είπε. Ανεβήκαμε, λοιπόν, κι εμείς και βρέθηκα σε μια αίθουσα μικρής χωριτηκότητας που, παρόλα αυτά, ήταν σχεδόν άδεια. Δεν υπήρχαν περισσότεροι από είκοσι άνθρωποι, απέναντι από τους τρεις ομιλητές.

Κάθησα σε μια από τις πολλές άδειες καρέκλες, μη γνωρίζοντας ποιοι ήταν οι τρεις ομιλητές, αφού ακόμη δεν είχα βρει πουθενά πρόγραμμα, και παρακολούθησα τον πιο ηλικιωμένο από τους τρεις να αφηγήται μάχες στην Κορυτσά και στα γύρω χωριά. Με καθαρότητα πνεύματος και με άμεσο ύφος σαν να απευθύνονταν σε ένα μόνο άνθρωπο ο Άνθος Πεσλής, έτσι λεγόταν ο αγωνιστής του Αλβανικού Έπους, όπως έμαθα αργότερα, μίλησε για περισσότερο από μισή ώρα, αναφέροντας με κάθε λεπτομέρεια τις απώλειες των μαχών, τα ονόματα των πεσόντων και τα χωριά που κατελάμβαναν. Ένιωσα συγκίνηση ακούγοντάς τον, αλλά ήμουν κι απαρηγόρητη που είχα χάσει την ομιλία του κου με το μπλε πουκάμισο, στο χρώμα της αφίσας, ο οποίος υπέθεσα πως ήταν ο Hugh Lapton, ένας από τους καλύτερους αγγλόφωνους αφηγητές, όπως έγραφε το πρόγραμμα. Τελικά δεν είχα χάσει τίποτα. Ο Lapton μίλησε μετά από τον ήρωα αγωνιστή του Αλβανικού Έπους, και μίλησε για έναν άλλον ήρωα τον Dunkan Willimson, που αν δεν είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου για αυτόν δε θα είχα χάσει απολύτως τίποτα! Ή, με αντιθετοαντιστροφή της πρότασης να το διατυπώσω αλλιώς, τώρα που άκουσα γι' αυτόν δεν έχω κερδίσει απολύτως τίποτε! Ωραία τα έλεγε ο αγγλόφωνος αφηγητής, ψιλομέτρια τα μετέφραζε ο τρίτος του πάνελ, Στέλιος Πελασγός, μάλλον γιατί είχε στο μυαλό του αυτά που θα έλεγε ο ίδιος στη συνέχεια, στα οποία δεν υπήρχε η ένταση και το πάθος που ο ίδιος - φαντάζομαι - πίστευε ότι υπάρχει...Τέλειωσαν κάποτε οι ομιλητές και ένιωθα αρκετά απογοητευμένη,επειδή αυτός ο βαρύγδουπος τίτλος: "2ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΦΗΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ" που είχα ακούσει μεγαλοδευτεριάτικα με είχε προετοιμάσει για κάτι μεγαλύτερο από αυτό που μόλις είχα βιώσει, χωρίς αυτό που λέω να μειώνει στο ελάχιστο το σεβασμό μου προς τον κο Πεσλή.

Στη συνέχεια, ευτυχώς,  τα πράγματα βελτιώθηκαν. Πρωτίστως επειδή απόκτησα πρόγραμμα δίνοντας μόνο δυο ευρώ και ευχαριστώντας την κα που, όταν με άκουσε να ρωτάω ποιοι ήταν αυτοί που μίλησαν, σχεδόν έξαλλη μου απάντησε: "Υπάρχουν κάτω προγράμματα. Να αγοράσετε". Νομίζω πως ήταν η διευθύντρια του Δημοτικού Ωδείου. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη γι' αυτό, όμως. Άρα τα πράγματα ήταν απλά. Μπορούσε κανείς να αγοράσει το πρόγραμμα και να μάθει ότι η εναρκτήρια εκδήλωση του Φεστιβάλ θα γινόταν στο Δημοτικό Ωδείο, αρκεί βέβαια πρώτα να είχε βρει το Δημοτικό Ωδείο, για να προμηθευτεί πρόγραμμα, αφού όπως φάνηκε δεν υπήρχαν πουθενά αλλού προγράμματα... :):) Τόσο απλά!

Κυρίως όμως βελτιώθηκαν τα πράγματα, επειδή αμέσως μετά, σύμφωνα πάντα με το πρόγραμμα, που κρατούσα σαν ευαγγέλιο στα χέρια μου, επρόκειτο να παρακολουθήσουμε μια παράσταση αφήγησης από του Hugh Lapton και τον Daniel Morden,  Ιλιάδα, στα αγγλικά. Η αφήγηση ήταν πράγματι καταπληκτική! Επί δύο ώρες απολάμβανα τους αφηγητές, μαζί με καμιά 40 αριά άλλα άτομα που στο μεταξύ είχαν έρθει, αλλά και πάλι άδειος ήταν ο χώρος, ο προθάλαμος και το χωλ στο εισόγειο του Ωδείου, εκεί όπου ήταν ο προβολέας και η σκάλα. Μόνο που η σκάλα τώρα έλειπε κι εμείς απολαμβάναμε τους δυο βρετανούς που κάτω από το δυνατό και σκληρό φως του προβολέα μας μετέφεραν στον Ίλιον και στον Όλυμπο και ξανά πίσω περιγράφοντας τις μάχες μεταξύ θεών και μεταξύ ανθρώπων. Ένιωσα την ανάγκη να ξαναδιαβάσω τον Όμηρο! Έμεινα στη θέση μου για αρκετή ώρα αφού τέλειωσαν μέχρι να καταγαλίασει μέσα μου όλο αυτό το συναίσθημα. Αλλά, είναι που λένε να μη σε δει κάποιος να νιώθεις όμορφα...Σηκώθηκε μια νεαρή και είπε στους ελάχιστους που είμασταν εκεί. "Θα πρέπει να πληρώσετε πάλι 8 ευρώ για την επόμενη παράσταση."  Το προηγούμενο εισιτήριο, των επίσης 8 ευρώ ήταν μόνο για τους βρετανούς. Για να παρακολουθήσουμε τον Στέλιο Πελασγό, που θα αφηγούνταν 10.30 με 12.30 μμ, έπρεπε να ξαναπληρώσουμε!!

Μετά από αυτό έκρινα πως έπρεπε να αποχωρήσω και από το Δημοτικό Ωδείο και από την Κοζάνη...
Κι έτσι κάναμε. Την επομένη το πρωί ξεκινήσαμε για Θεσσαλονίκη με μια μικρή στάση στη Βέροια, να δούμε αγαπημένους φίλους και σύντεκνους και να συζητήσουμε και την άσκημη εμπειρία μας από το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ...Στην παρέα συμπτωματικά ήταν και η ξαδέλφη μιας φίλης που ζει στην Αυστρία και εργάζεται στον ΕΟΤ της Βιέννης. Μας διαβεβαίωσε πως δεν είχαν καμιά ενημέρωση για το εν λόγω Φεστιβάλ, παρόλο που όφειλαν να τους έχουν ενημερώσει για να συμβάλουν στη διεθνή προβολή και υποστήριξη της διοργάνωσης.

Αφήνω τα σχόλια σε σας, γιατί αν σχολιάσω εγώ θα πρέπει να γράψω πάρα πολλές αράδες ακόμη για να αναπτύξω  τον προβληματισμό μου για το όλο θέμα, σε συνδυασμό μάλιστα με το ότι σε εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης,  οι ΟΤΑ περικόπτουν τις επιχορηγήσεις τους προς τα  σχολεία...