ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΡΟΠΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΑΣ ΕΦΕΡΕ ΚΟΝΤΑ...

Πέντε μήνες μετά την τελευταία μου ανάρτηση, φεύγοντας σήμερα από το σχολείο, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ την εμπειρία μου με τους φίλους αναγνώστες του blog, όσους ακόμη έχουν απομείνει και αν έχουν απομείνει...

Θα πρέπει εδώ να κάνω μια παρένθεση για να πω ότι στο διάστημα των πέντε μηνών που δεν έκανα αναρτήσεις κατά καιρούς έλαβα μηνύματα από αναγνώστες είτε για να με ρωτήσουν αν είμαι καλά είτε για να μου υπενθυμίσουν ότι περιμένουν την επόμενη ανάρτηση. Σας ευχαριστώ πολύ που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μου δείξατε το ενδιαφέρον σας.

Στην πραγματικότητα είχα σχεδόν αποφασίσει να μην ξαναγράψω στο blog, αλλά σήμερα συνέβει κάτι στο σχολείο που θέλω να το μοιραστώ.

Φέτος διδάσκω σε ΕΠΑΛ. Διδάσκω σε όλες τις τάξεις και σε όλα τα τμήματα, επειδή είναι μικρό σχολείο οπότε ένας μόνο μαθηματικός του φτάνει και ... του  περισσεύει! :) Αυτό είναι και καλό και κακό. Είναι καλό επειδή γνωρίζω όλα τα παιδιά του σχολείου, αφού τα διδάσκω όλα. 

Είναι κακό επειδή δεν έχω και κάποιον άλλον συνέδελφο της ίδιας ειδικότητας να μοιράζομαι μαζί του και την αγωνία και την ευθύνη για την πρόοδο και την εξέλιξη αυτών των παιδιών. 

Εν πάση περιπτώσει, οι όποιες δυσκολίες των πρώτων ημερών, σιγά σιγά, ξεπερνιούνται. Η αλήθεια είναι πως αναγκάζομαι να αφιερώνω περισσότερο χρόνο από όσο μέχρι τώρα αφιέρωνα στην προετοιμασία και το σχεδιασμό των μαθημάτων μου, επειδή προσπαθώ να βρω τρόπους να πείσω τους καινούριους μου μαθητές να ασχοληθούν με το μάθημα που διδάσκω.

Οι δυσκολίες βέβαια που πρέπει να ξεπεραστούν είναι πάρα πολλές και δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο αυτό που χάριν ευκολίας συνηθίζουμε να λέμε για τους μαθητές που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν, ότι  "έχουν κενά στα Μαθηματικά". Θα πρέπει να πω ότι τα περισσότερα παιδιά μετακινούνται κι έρχονται από μακρινά χωριά. Αλλά είναι πολύ σύνθετο το θέμα γενικά και δεν μπορεί να αναλυθεί στις λίγες  γραμμές που έχω σκοπό να γράψω τώρα μόνο και μόνο για να πω πόσο χάρηκα σήμερα όταν στο τμήμα της Γ' Λυκείου τους είδα όλους να πιάνουν μολύβι και χαρτί και να ασχολούνται με το Φύλλο Εργασίας που τους είχα ετοιμάσει! Όλους, ακόμη και τον ΑΧ!

Ο ΑΧ, που είναι καθισμένος πάντα στο τελευταίο θρανίο, όλη την ώρα του μαθήματος ανασηκώνει τη μπλε κουρτίνα που του κρύβει τη θέα, για να δει ποιος περνάει απ' έξω και ποιοι είναι στην αυλή. Και  όταν καμιά φορά βλέπει κάποιον γνωστό ή κάποιον που τον συναρπάζει, τότε χτυπάει το τζάμι για να τον δει και ο περαστικός. Μερικές φορές μπορεί να πατήσει καμιά δυνατή φωνή για να ακουστεί στην άλλη άκρη της αυλής, όπου κάποιοι μαθητές του άλλου σχολείου κάνουν διάλειμμα ή κενό ή γυμναστική!  Τα πολλαπλά και δυσεπίλυτα προβλήματα της συστέγασης... Και φυσικά δεν είναι ένας ο ΑΧ, είναι πολλοί... 

Σήμερα όμως το μάθημα στη Γ κύλησε εντελώς διαφορετικά για όλους. Χωρισμένοι σε ομάδες (ποιος είπε ότι στη Γ δεν λειτουργεί η ομαδοσυνεργατική;) επεξεργάστηκαν το Φύλλο Εργασίας το οποίο έφτιαξα δίνοντας βάρος τόσο στα Μαθηματικά, όσο και στη (μάλλον φιλολογική) κειμενική πολυτροπικότητα, αλλά και στο λειτουργικό γραμματισμό... Τι άλλο να δοκιμάσω ή έρημη η δασκάλα μόνη και αβοήθητη;
Σε μια σελίδα δημιούργησα τρεις τύπους κειμένου: Ένα γράφημα, έναν πίνακα με αριθμητικά δεδομένα και ένα κείμενο με τα ζητούμενα της άσκησης.
Οι μαθητές θα έπρεπε να "αναγνώσουν" και τα τρία κείμενα σωστά για να καταφέρουν να απαντήσουν.

Κάποιοι μαθητές, στο χρόνο που τους έδωσα για να σκεφτούν, περιορίστηκαν μόνο στο τοπογραφικό διάγραμμα και αρκέστηκαν στο να βρουν ονόματα για τα χωριά.. Οι δυο μαθήτριες μιας ομάδας ονόμασαν την περιοχή "Αμπου Ντάμπι, ενώ η συμμαθήτριά τους στον ίδιο χρόνο υπολόγισε σωστά τη μέση απόσταση του πρώτου ερωτήματος. Κάποιοι άλλοι προχώρησαν λιγότερο, αλλά σχεδόν κατάλαβαν πώς θα βρουν τη μέση απόσταση που διανύουν κάθε πρωί οι μαθητές του τομέα Α, για να πάνε στο σχολείο τους. Κάποια στιγμή συζητήσαμε την απάντηση  στον πίνακα και τα παιδιά  προχώρησαν στο 2ο ερώτημα, από το οποίο αναδύθηκαν και οι μη μαθηματικές αδυναμίες... Έλλειψη παρατηρητικότητας, κεκτημένη ταχύτητα, άκριτη επανάληψη της διαδικασίας, αδυναμία κατανόησης κειμένου... Σε μια ομάδα, για παράδειγμα, για να βρουν τη μέση απόσταση στο 2ο ερώτημα έγραψαν τις τρεις επόμενες τιμές του πίνακα χωρίς να προσέξουν ότι στον τομέα Β ήταν οι οικισμοί α4, α5, α6 και α9. Επίσης κανένας δεν πρόσεξε ότι το ζητούμενο ήταν η μέση απόσταση που διανύουν καθημερινά (άρα πηγαινέλα) στο σχολείο και όχι μόνο το πρωί και εκνευρίστηκαν,  κι άρχισαν αυτά τα "αμάν πια κυρία" και τέτοια, αλλά γενικώς κατάλαβαν πολλά. Και σίγουρα τους άρεσε, όπως φαίνηκε από τις αντιδράσεις τους. Και όταν χτύπησε το κουδούνι η μια ομάδα έμεινε στην τάξη, για να ολοκληρώσει το Φύλλο, παρόλο που ήταν η τελευταία ώρα και έπρεπε να τρέξουν να πάρουν τα λεωφορεία για τα χωριά...
Το χάρηκαν πραγματικά.
Ένα πολυτροπικό κείμενο, σήμερα, μας έφερε κοντά.