ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ...

Η προσδοκία, η αναμονή δηλαδή της επιθυμητής εξέλιξης, αποτελεί   κίνητρο σε κάθε μας δραστηριότητα..Πράττουμε επειδή ελπίζουμε πως η δράση μας θα επιφέρει το αποτέλεσμα που ποθούμε.. Στα πιο σημαντικά και στα πιο ασήμαντα, σε επιλογές ζωής και σε επιλογές καθημερινής τριβής, παίρνουμε τις αποφάσεις μας κάτω από το πρίσμα μιας προσωπικής μας επιθυμίας.. Κάθε απόφαση παίρνει φόρμα και μορφή, σχηματοποιείται δηλαδή, στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης - αν και μερικές φορές όχι ξεκάθαρα αποκρυσταλλωμένης μέσα μας - προσδοκίας..
Όταν οι προσδοκίες μας διαψεύδονται, μας κατακλύζει ένα κύμα απογοήτευσης, μικρό ή μεγάλο, και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ανεπιθύμητη έκβαση των πραγμάτων εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από την ιδιοσυγκρασία μας και τον περιβάλλοντα χώρο.. :),
δηλαδή από το ποιος είναι στο πλάι μας, ποιος μας στηρίζει, ποιοι μοιράζονται  μαζί μας το βίωμα, πόσο συγκλίνουν οι εντυπώσεις μας με τις δικές τους κλπ κλπ..
Ως εκπαιδευτικός θα δώσω ..εκπαιδευτικό παράδειγμα! Θα αναφερθώ σε μένα, που  διδάσκοντας το γνωστικό μου αντικείμενο, προσδοκώ οι μαθητές μου να ανταποκριθούν στα ερεθίσματα, να σκεφτούν, να αλλάξουν στάση απέναντι στα 'προβλήματα', να αλλάξουν τρόπο σκέψης  στη διαχείριση των προβλημάτων, δείχνοντας έτσι πως έχουν "μάθει", πως έχουν δηλαδή υποστεί εκείνες τις 'ευεργετικές μεταβολές', τις οποίες  επιφέρει η απόκτηση της γνώσης, η συνοδευόμενη από 'πνευματική ανάταση',  και όλα τα αυτής παραφερνάλια.. Θέλω να προωθώ τη γνώση - θεωρητική και πρακτική -  του είδους που προφυλάσσει τον καθένα από καταστάσεις στις οποίες φτάνει να αναφωνεί: "στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα!", μαρτυρώντας κατ' αυτόν τον τρόπο έλλειμμα στις γνώσεις και στις δεξιότητες που απαιτούσε η  περίσταση..
[Το "προωθώ τη γνώση",  παρακαλώ να μην εκληφθεί κυριολεκτικά με την έννοια που χρησιμοποιείται στις δασκαλοκεντρικές πρακτικές μάθησης, τις οποίες, ως 'οπαδός' τον νεογραμματισμού, αποφεύγω συνειδητά .. :)]
Κάτω από το πρίσμα της συγκεκριμένης προσδοκίας, κάποτε διαπιστώνω πως η επιθυμία μου δεν πραγματώνεται στο έπακρο, όπως είναι αναμενόμενο άλλωστε, και για το λόγο αυτό ξεκινώ διαλόγους, με αναρτήσεις στο blog,  'εκθέτοντας' εμένα και -ίσως- και τους ίδιους τους μαθητές, παρά την ανωνυμία των γραπτών τους που κατά καιρούς δημοσιεύω. Κρίνω όμως σκόπιμο να διατυπώνονται προβληματισμοί γύρω από τέτοιου είδους ζητήματα εκπαιδευτικής δραστηριότητας, τα οποία -όταν τα κρατάμε κλειδαμπαρωμένα στην τάξη μας- τα καθιστούμε ακόμη πιο δύσκολα από ότι στην πραγματικότητα είναι..Από την άλλη, πιστεύω πως με τη δημοσιοποίηση τους πιθανόν να προκύψει ένας γόνιμος διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων να βοηθήσει, δίνοντας φως σε νέες οπτικές. Η προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο: "η γνώση που μας λείπει είναι η επίγνωση των ορίων, γι' αυτό ζούμε την περιπέτεια των νούφαρων",   στάθηκε αφορμή για ένα διάλογο μεταξύ εμού και του κυρίου Δημήτρη Νταή, Αναπληρωτή Καθηγητή στον Τομέα Άλγεβρας και Γεωμετρίας, στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης.  Επειδή θεώρησα πως στο διάλογο διατυπώθηκαν ένθεν και ένθεν μερικοί αξιόλογοι προβληματισμοί, ζήτησα την άδειά του κυρίου Νταή,  να  δημοσιεύσω ένα μέρος  εδώ. Το πρωτεύον ερέθισμα για το διάλογο που διημείφθη αποτέλεσε το σχόλιο που έγραψε ο  μαθητής μου στο διαγώνισμα της Γεωμετρίας.

Δημήτρης Νταής

Μία εκδοχή: "Εξ αιτίας της προχειρότητας δεν καταφέρνω να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Ας υποθέσουμε τελικά ότι το έχω κάνει κι ας τελειώνουμε..."!! (*)

Άλλη εκδοχή: "Αμάν αυτά τα Μαθηματικά! Σιγά μην κάτσω να κοπιάσω με τέτοιες σπαζοκεφαλιές. Ούτως ή άλλως δεν με ενδιαφέρουν. Ας γράψω μια σαχλαμαρίτσα να τελειώνουμε."

Τρίτη εκδοχή: "Ωχ, αυτό το κεφάλαιο δεν το διάβασα. Για να μην παραδώσω λευκή κόλλα, ας γράψω κάτι λογικοφανές. Ποιος ξέρει; Μπορεί να κερδίσω καμιά μοναδούλα..."

[Θυμίστε μου να σας στείλω κάποια στιγμή γραπτό δευτεροετούς φοιτητή σε Τμήμα Μαθηματικών (!) για να δείτε τι γράφει μη μπορώντας να αποδείξει την απειρία των πρώτων αριθμών.... (που ανήκει, κατ' ουσίαν, στην ύλη τής Β' Λυκείου)... Εκεί να δείτε "μαργαριτάρια" (αντί για νούφαρα...)... Και μη χειρότερα...]

Katerina Kalfopoulou 

Καλή σας μέρα κύριε Νταή! Νομίζω πως αυτή η αντιμετώπιση των μαθητών[ ή και των φοιτητών που βάλατε εσείς στο γενικότερο προβληματισμό] είτε αντανακλά τη στάση όλων μας απέναντι στα πράγματα, που θα μου επιτρέψετε να επιμένω πως χαρακτηρίζεται από προχειρότητα, στα ασήμαντα, αλλά και στα σημαντικά όπως π.χ.οι πολιτικές αποφάσεις, ο 'εκσυγχρονισμός' της Παιδείας, οι αναλύσεις και οι κριτικές των 'απαίδευτων' δημοσιογράφων που διαμορφώνουν την 'κοινή γνώμη', κ.α. είτε διαμορφώνει τη μελλοντική τους στάση απέναντι στα πράγματα. Βεβαίως μπαίνει το ερώτημα ποιο είναι το αίτιο και ποιο το αιτιατό, αλλά όπως και να 'χει, δεν πιστεύετε πως πρέπει οι δάσκαλοι να βάζουμε ένα φρένο σε τέτοιες στάσεις ζωής; Είμαι σίγουρη πως το πιστεύετε.
(Σας θυμίζω να μου στείλετε το γραπτό που αναφέρατε παραπάνω. :)

 
Δημήτρης Νταής

Η προχειρότητα είναι το δίχως άλλο ένας σημαντικός παράγοντας για μια σειρά ολιγωριών. Ωστόσο, επιτρέψτε μου, εκ νέου, να προσθέσω και άλλους (σε ό,τι αφορά στη στάση ορισμένων μαθητών ή φοιτητών έναντι των Μαθηματικών): Ενσυνείδητη απώθηση, αδιαφορία, ή και ανασφάλεια. Τα Μαθηματικά είναι εκ φύσεως απαιτητικά. Σε αντίθεση με άλλα μαθήματα, είναι "αλυσίδα". Π.χ., εάν υπολογίσω ένα (ορισμένο) ολοκλήρωμα και βρω ως αποτέλεσμα το άθροισμα δύο κλασμάτων, ΔΕΝ μου επιτρέπεται να κάνω λάθος στην τελική αποτίμηση τού αθροίσματος (προσθέτοντας, π.χ., αριθμητή με αριθμητή και παρονομαστή με παρονομαστή), ΕΣΤΩ κι αν αυτό ανήκει στην ύλη τού Δημοτικού! Αναλογισθείτε το τι συμβαίνει στον ψυχισμό ενός αμελούς/μέτριου μαθητή που διαπιστώνει (στο Λύκειο) ότι είναι κατάφορτος με πάμπολλα κενά (από τις προηγούμενες τάξεις).....

Για τις πολιτικές αποφάσεις, τον 'εκσυγχρονισμό' τής Παιδείας, και τις αναλύσεις 'απαίδευτων' δημοσιογράφων θα μπορούσα να πω πολλά. Όπως επίσης και για την (απερίγραπτη) ευκολία αποκτήσεως πτυχίου μαθηματικού (που οδηγεί στη δημιουργία εκπ...αιδευτικών αμφιβόλου αξίας). Ωστόσο, όπως αντιλαμβάνεσθε, το fb δεν αποτελεί κατάλληλο forum για την πλήρη ανάπτυξη τέτοιων θεματικών κύκλων. [Όσο για τα "μαργαριτάρια", θα σας τα στείλω όταν κατέβω ξανά στο Ηράκλειο, μετά τις διακοπές τού Πάσχα.] Σας εύχομαι καλές εορτές.

Katerina Kalfopoulou

Ακριβώς αυτή η 'αλυσίδα' που περιγράφετε, με το πολύ εύστοχο παράδειγμα, [ στη Γ' Λυκείου το αντιμετωπίζουμε συχνά, π.χ. άψογη εφαρμογή του Θ. Fermat, αλλά αδυναμία επίλυσης της δευτεροβάθμιας εξίσωσης που προκύπτει κι εγκατάληψη της άσκησης..], είναι που κάνει αποκρουστικά τα Μαθηματικά σε μια εποχή του εύκολου, του άμεσου, του γρήγορου.., από το οποίο δεν ξεφεύγει τίποτα, αλλά πραγματικά τίποτα. Η απόκτηση του απολυτηρίου Λυκείου, του πτυχίου του Μαθηματικού Τμήματος (αυτό, βέβαια, το λέμε εσείς κι εγώ, ρωτήστε αυτούς που έχουν παρατήσει Πανεπιστημιακές Σχολές, δίχως να τις τελειώσουν), όπως και η απόκτηση Διδακτορικού Διπλώματος και πάει λέγοντας.. Δεν μπορώ να βγάλω εμένα έξω από αυτόν τον κύκλο. Προϊόν αυτού του συστήματος είμαι και -δυστυχώς- το αναπαράγω.. Όχι με ευχαρίστηση, όχι με υποταγή, όχι με περηφάνεια και σίγουρα με επίγνωση της ευθύνης που βαραίνει πάνω μου, αλλά και της αδυναμίας να κάνω κάτι περισσότερο από αυτό που κάνω στη σχολική μου τάξη. Δεν μπορεί ένας δάσκαλος να επωμίζεται όλα τα δεινά της κοινωνίας της οποίας είναι επιπλέον μέλος, και μάλιστα όχι από τα ..αξιοσέβαστα! Τουναντίον. Έχετε δίκαιο για την ακαταλληλότητα του χώρου, όμως όταν κάποιος δεν 'φοβάται' να εκτεθεί και λέει αυτό που πιστεύει με την ελπίδα πως 'λέγε-λέγε' κάτι μπορεί και να βελτιωθεί, τότε το λέει όπου του δίνεται η ευκαιρία να το πει.. Κι εσείς μου δίνετε μια καλή ευκαιρία! Καλό Πάσχα! [ θα περιμένω να επιστρέψετε στο Ηράκλειο.]

 

Και προσδοκώ...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! 
-----------------------------------------------------------------------------------
(*) Την εκδοχή αυτή διατύπωσα εγώ στην ανάρτησή μου και ο κος Νταής την επαναλαμβάνει στο σχόλιο του, για να συμπληρώσει με άλλες πιθανές εκδοχές. 
Αν θέλετε να συμπληρώσετε τις δικές σας εκδοχές, αφήστε το σχόλιο σας! :).