ΣΙΩΠΗ...

Χθες βράδυ  μια σκέψη πάλευε να βγει απ' το κεφάλι μου...
Εγώ, στην αρχή, της αντιστάθηκα. 

"Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις", της είπα, αντιγράφοντας τον Έκο. 

Τον Αύγουστο υπάρχει αποχαύνωση. Τον φετινό Αύγουστο, δυστυχώς, υπάρχουν αποκαΐδια και θλίψη. Υπάρχει προβληματισμός. Και εγκυμονεί ο πόλεμος της μπουλντόζας. Να δούμε...

"Δεν είμαι είδηση, μια απλή σκέψη είμαι", επέμενε.

"Καλύτερα να παρακολουθήσουμε σιωπηλά τις εξελίξεις...", επέμενα κι εγώ. 

"Μα για τη σιωπή πρόκειται...", είπε η σκέψη. 

"Αυτό είναι το θέμα. Η φύση της σιωπής. Η ... Πώς να σου το πω; Η οντολογία της!"

"Τι εννοείς;", ρώτησα εγώ, που γενικά όταν ακούω για φύση, για υφή, για οντολογία για το είναι και το γίγνεσθαι του εαυτού και του πράγματος, κάτι παθαίνω.
Δεν μπορώ να μείνω αδιάφορη. 

Μου μιλούσε μια ώρα και δύο και τρεις... Κι όλο το βράδυ μου εξηγούσε.

Για μιαν ακόμη φορά διαπίστωσα πόσο ανεξάρτητες είναι οι σκέψεις από μας.  

Έχουν τη δική τους ζωή, τα δικά τους μυστικά περάσματα. Φτιάχνουν αραχνοϊστούς και πηδούν από το ένα θέμα στο άλλο ή γυρνούν γύρω από το ίδιο. Η φύση της σκέψης! Με τους δικούς της νόμους και μια ανεξήγητη, περίεργη φυσική. Χωρίς τριβή. Με ορμή. Και στροφορμή.  Επιτάχυνση!  Ή αμείωτη ταλάντωση....
Οι σκέψεις τρέφονται με εικόνες, με λέξεις. Τρώνε  ακόμη και μικρές σκέψεις. Η μεγάλη σκέψη τρώει τη μικρή. 

"Τελικά είναι πράξη ή απραξία η σιωπή;", ρώτησα τη σκέψη κάποια στιγμή.

"Εξαρτάται", απάντησε με διπλωματία.

"Από τι;", θέλησα να μάθω.

"Από πολλά. Κυρίως όμως από μια θεμελιώδη αρχή..."

"Που είναι, ποια;".

Δεν ξέρω πως να διαχειριστώ τα μισόλογα. Ούτε τις ασάφειες. Θέλω πάντα λίγα λόγια και σταράτα. Οι κακώς ορισμένες έννοιες με ταλαιπωρούν... Με βάζουν σε σκέψεις. Σε σκέψεις; Ναι! Κι ανάμεσά τους είναι και κάποιες σκέψεις φλύαρες σαν αυτήν που από χθες το βράδυ με ταλαιπωρεί. Ως τις τρεις τα ξημερώματα μου τριβέλιζε το μυαλό.
Μέχρι που με έπεισε να την ακούσω.

"Κοίτα, να δεις", μου είπε σε κάποια στιγμή. 

[Αχ, αυτό το "κοίτα να δεις", δεν το καταλαβαίνω... ]

"Κοιτάζω", της λέω. "Τι να δω;"

"Υπάρχει μια θεμελιώδης αρχή, που λέει: "Διάλεξε εσύ τι θέλεις να είναι η σιωπή" "

"Ποιος "εσύ";  Εγώ;"

"Ναι, ναι, εσύ Διάλεξε! Έχεις δυο διακριτές επιλογές: Η σιωπή είναι πράξη, είναι διαδικασία, είναι όπως η πρόσθεση ή η αφαίρεση"

"Σε ποιο σύνολο αναφέρεσαι;"

"Ω, θεέ! Τι σπαστικοί που είσαστε εσείς οι μαθηματικοί! Μα στο σύνολο της ανθρώπινης σκέψης αναφέρομαι..."

"Αυτό είναι ένα ... χαοτικό απειροσύνολο..."

"Σωστά! Είναι άπειρο και χαοτικό. Αλλά σε έναν πεπερασμένο χώρο! Στο κεφάλι σου..."

Κατάλαβα πως έπρεπε να σταματήσω τις παρεμβάσεις και να την αφήσω να τελειώσει, γιατί είχε πάει ήδη τέσσερις...

"Και ποια είναι η δεύτερη επιλογή;", ρώτησα για να επισπεύσω. Είχα και ταξίδι το πρωί. 

"Η σιωπή είναι κατάσταση, είναι στιγμή. Στιγμή με διάρκεια, βέβαια! Καταλαβαίνεις...."

Αυτό το τελευταίο κάτι μου θύμισε. 

"Διαβάζεις το "εγκώμιο της απραξίας" του Φρανσουά Ζυλλιέν;" τη ρώτησα.

Η σκέψη κατάλαβε πως την...ξεσκέπασα! Την έπιασα στα πράσα.
Αναγκάστηκε να το ομολογήσει.

"Ναι. Το κατάλαβες! Αυτό διαβάζω..."

"Μα για το βιβλίο αυτό, που είναι όντως εξαιρετικό, έχω ξαναγράψει. Να εδώ!"

"Ναι, το ξέρω. Αλλά πώς να μείνω άπραγη εγώ η σκέψη και πώς να μείνω σιωπηλή, όταν όλα τα σκεπάζει η σιωπή;"

"Τα σκεπάζει η σιωπή ως μια διαδικασία, μια εξέλιξη που κάτι εγκυμονεί;
Ή τα σκεπάζει μια σιωπή ως τελεσίδικη κατάσταση;", ρώτησα.

Απάντηση δεν πήρα...
Ξαναρώτησα.

Η σκέψη γλίστρησε στη δική της  σιωπή.

Κι εγώ αποκοιμήθηκα, ενώ από την πρώτη μέρα του Αυγούστου είχαν παρέλθει ήδη  πέντε ολόκληρες ώρες... 

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

(Θα προσπαθήσω να μείνω -σαν τη σκέψη κι εγώ-όλον τον Αύγουστο σιωπηλή...
Αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα)