Παράξενες ιστορίες...στη σκιά της αποτυχίας!

Από προχθές έχουν γεμίσει οι "τοίχοι" στα πλείστα κοινωνικά δίκτυα με ευχές για τους μαθητές και τις μαθήτριες που συμμετέχουν στις Εισαγωγικές Εξετάσεις! 

Παλιότερα έγραφα κι εγώ. Έδινα τις ευχές μου. Τώρα συνειδητά δεν το κάνω, 

επειδή το όλο θέμα έχει προ πολλού ξεφύγει από τις πραγματικές του διαστάσεις και επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τους νέους και τις νέες που διαγωνίζονται! 

Ναι, διαγωνίζονται! Επειδή περί Δ Ι Α Γ Ω Ν Ι Σ Μ Ο Υ πρόκειται! 

Και πότε επιτέλους θα αποφασίσουμε να το πούμε σωστά και να περιορίσουμε, έστω και με αυτόν τον τρόπο, τις συνέπειες της μη επιτυχίας; 

Επειδή άλλο είναι να μην πετυχαίνω σε έναν διαγωνισμό και άλλο να αποτυγχάνω στις "εξετάσεις"! 

"Εξετάστηκες και κρίθηκες μη ικανός" είναι άλλο από το "διαγωνίστηκες και η κατάταξή σου είναι τέτοια που...".

Οι μέρες αυτές, στη χώρα μας, έχουν πάρει διαστάσεις εξωπραγματικές και τις βιώνουν άπαντες, έχοντες και μη έχοντες σχέση με το θέμα, ως ένα δυσβάσταχτο και άκρως αγχωτικό γεγονός. Χθες, γυρνώντας από το σχολείο, σταμάτησα να βάλω βενζίνη. Μόλις με βλέπει ο βενζινάς, παιδικός μου φίλος, μου λέει με ύφος παρηγορητικό: "Έχετε και τις πανελλαδικές εξετάσεις τώρα...", κουνώντας το κεφάλι μου με συγκατάβαση!

Δεν απάντησα. Ένιωσα όμως, προς στιγμήν, μια ανεπαίσθητη δόση αυτολύπησης να προσπαθεί να ξαπλωθεί στους νευρώνες μου: "Πίσω και σε έφαγα!", της έκανα και χαμογέλασα στον φίλο μου. 

Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ, ακούστηκε ο Αγγελάκας μέσα μου! :)

Έτσι είναι!

Το σχολείο και το όλο εκπαιδευτικό μας σύστημα καλλιεργεί την αίσθηση της αυτολύπησης, ενίοτε δε της ηττοπάθειας και της παραίτησης σε ένα μεγάλο πλήθος παιδιών, μέσω της (ψευδ)αίσθησης πως η αποτυχία είναι γνώρισμα των  άχρηστων, των μη ικανών, των "failers"!

Όμως είναι έτσι; Ή μήπως η αποτυχία είναι μια κατάσταση η οποία, (όταν δεν διαποτίζεται από την καταλυτική αυτολύπηση που αδρανοποιεί τον άνθρωπο, ανεξαρτήτως ηλικίας και προέλευσης), διδάσκει, νουθετεί κι ενδυναμώνει; Αν αποτύχω σ' αυτήν την προσπάθεια, τότε θα εξετάσω πού οφείλεται η αποτυχία, θα διορθώσω κάτι, θα αλλάξω κάτι άλλο και θα επαναλάβω το πείραμα. Στην πορεία θα γίνω λίγο πιο σοφή, ή να το πω πιο ρεαλιστικά: θα γίνω πιο έμπειρη! Η αποτυχία είναι  κι αυτή μια εμπειρία. Ξαναπροσπαθώ και πετυχαίνω. Ή παραιτούμαι και κάνω κάτι άλλο. Ή - και για μένα αυτό είναι το καλύτερο - δεν παραιτούμαι και παράλληλα κάνω -τουλάχιστον και ένα ακόμη- κάτι άλλο!

Δεν θα έμπαινα στον κόπο να γράψω περί αποτυχίας, αν δεν συνέτρεχαν τρεις λόγοι. (Περισσότεροι είναι οι λόγοι, αλλά μόνο τους τρεις θα κοινοποιήσω...)

Τον πρώτον τον είπα ήδη, αφορά τις ποικίλες ευχές για επιτυχία στις πανελλήνιες, που κατακλύζουν από προχθές τα κοινωνικά δίκτυα. (Στα δελτία ειδήσεων δεν αναφέρομαι, γιατί είναι μεγάλη  και πολύ πονεμένη ιστορία...)

Ο δεύτερος λόγος είναι ένας άσημος δάσκαλος από την επαρχία Σαντόγκ! Πρόκειται για τον Που Σονγκλίνγκ, που γεννήθηκε το 1640, την εποχή της Δυναστείας Τσινγκ.

Αυτός ο δάσκαλος κατάφερε να περάσει το πρώτο επίπεδο των εξετάσεων για να εργαστεί στη δημόσια διοίκηση, αλλά απέτυχε πολλές φορές στο επόμενο. Στη σκιά αυτής της αποτυχίας, για πολλά χρόνια συνέλεγε και ξαναέγραφε τις "Παράξενες ιστορίες από το κινέζικο σπουδαστήριο". Λεπτολόγος και επίμονος, διάλεγε με προσοχή τις λέξεις του, δημιουργώντας έτσι το δικό του ιδιαίτερο λυρικό στιλ. Η συλλογή του έφτασε τις 490 περίπου ιστορίες, οι περισσότερες καταγράφουν παλιότερα λαϊκά παραμύθια απο την προφορική παράδοση. 

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο: "παράξενες ιστορίες από το κινέζικο σπουδαστήριο", εκδόσεις ΑΙΩΡΑ. Το βιβλίο με τις ιστορίες που έγραψε ένας ... αποτυχημένος και τις διαβάζω εγώ τέσσερις αιώνες μετά! Το ξεφυλλίζω μαζί με δυο τρία άλλα βιβλία, προσπαθώντας να βρω κάτι για τους ήρωες, που είναι θέμα στην αυριανή μου ομιλία. Δεν επέλεξα κανένα βιβλίο του Μπρεχτ, για ευνόητους λόγους, αν και συμφωνώ μαζί του στο "αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες".  Αλίμονο!

Όπως συμφωνώ και με αυτό που είχε πει ο αείμνηστος Ντενί Γκετζ, πως ήρωες είμαστε όλοι μας, το καθένα από τα ανώνυμα x είναι ένας εν δυνάμει ήρωας, επειδή έχει έντονο μέσα του το αίσθημα του ανικανοποίητου κι επειδή παλεύει συνεχώς να κάνει τον εαυτό του και τον κόσμο καλύτερο.

Και σε μια τέτοια προσπάθεια, πιθανότατα,  η αποτυχία να είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο προς τη ... ζωή!

Κι ο τρίτος λόγος, είμαστε εμείς...

Οι δεινόσαυροι, εμείς

γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται...

[...]

Charles Bukowski (πηγή: http://www.poiein.gr/archives/6922)