Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟ...

Είχα τη χαρά να προσκληθώ, ως μέλος της ομάδας Θαλής+Φίλοι, από συνάδελφο-συνεργάτη και φίλο μαθηματικό στο σχολείο του, για να μιλήσω με τους μαθητές του για τα Μαθηματικά και την Αφήγηση. Φυσικά δέχτηκα πασιχαρής την πρόσκληση και, ως μαθηματικός, αποφάσισα να αναδείξω τη διασύνδεση των Μαθηματικών με την Αφήγηση, (πώς αλλιώς;), μέσα από ένα παράδειγμα. :)
Διαλέξαμε, λοιπόν, με τον συνάδελφο Δ.Ν., την ομιλία με τίτλο "Το τελευταίο Θεώρημα του Φερμά. Ένα σύγχρονο μαθηματικό παραμύθι", που βασίζεται σε ιδέα, σενάριο και...σκηνοθεσία του Απόστολου Δοξιάδη, ο οποίος άλλωστε ήταν αυτός που την υλοποίησε και που πρώτος την έκανε στο πενθήμερο εργαστήρι λεσχών ανάγνωσης, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΝΩΣΤΩΝ, τον Αύγουστο του 2006 στην Πάρο, (το video της ομιλίας υπάρχει στο site της ομάδας Θαλής+Φίλοι, εδώ). Εκεί  την πρωτοπαρακολούθησα κι εγώ και ενθουσιάστηκα. Τον ίδιο με εμένα ενθουσιασμό ένιωσαν σήμερα, όπως φάνηκε, οι είκοσι ένας μαθητές και μαθήτριες της Β' Λυκείου, στο 1ο ΓΕΛ Αλεξάνδρειας στη διάρκεια της μιάμισης ώρας που μείναμε στην αίθουσα προβολών του σχολείου τους, βλέποντας σε  power point το μαθηματικό παραμύθι. Ξεκινώντας από τον Πυθαγόρα και το θεώρημά του, β^2+γ^2=α^2, πήγαμε στον Διόφαντο κι από κει στον Φερμά, ώσπου ολοκληρώσαμε μια πορεία τριακοσίων πενήντα περίπου χρόνων για  φτάσουμε  στον Andrew John Wiles, τον άνθρωπο ο οποίος πραγματοποιώντας το όνειρο των παιδικών του χρόνων κατάφερε να αποδείξει το τελευταίο θεώρημα του Φερμά και να πάρει όλη τη δόξα που παραλίγο να δρέψουν πολλοί άλλοι μαθηματικοί πριν από αυτόν, οι οποίοι επιχειρούσαν εις μάτην να αποδείξουν πως "καμιά δύναμη ακέραιου, μεγαλύτερη από το δύο, δεν μπορεί να γραφεί ως άθροισμα δύο άλλων ακέραιων υψωμένων στη δύναμη αυτή", αυτό δηλαδή που είχε ισχυριστεί πως είχε αποδείξει ο Φερμά, αυτός ο πονηρός δικηγόρος...
Όλη η ιστορία του θεωρήματος είναι καταπληκτική και δεν υστερεί σε πάθη,  μίση,  ίντριγκες, αλλά και σε ευγενή άμιλλα, σε συμπαράσταση, σε συνεργασία, κυρίως όμως σε αναζήτηση τη αλήθειας. Βρίθει από μορφές τραγικές στο χώρο των Μαθηματικών, όπως είναι ο Εβαρίστ Γκαλουά, η Σοφί Ζερμαίν και άλλοι, ίσως λιγότερο τραγικοί μα πολύ ανθρώπινοι και γοητευτικοί χαρακτήρες που με  τις αφηγηματικές διαδικασίες και τη "μαθηματική λογοτεχνία" αναδεικνύουν την ανθρώπινη διάσταση των Μαθηματικών, κάτι που σχεδόν περνάει απαρατήρητο από τους μαθητές και τους διδάσκοντες  μέσα από το σύγχρονο, μάλλον άκρως φορμαλιστικό, τρόπο διδασκαλίας τους στα σχολεία μας.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου ΓΕΛ Αλεξάνδρειας είχαν προετοιμαστεί καλά για τη σημερινή μας συνάντηση, είχαν βρει πλούσιο υλικό σχετικό με το θέμα και  μάλιστα κάποιοι είχαν διαβάσει, ή διαβάζουν τώρα, το ομώνυμο βιβλίο του Simon Singh, το οποίο είναι, πιστεύω, και το πλέον κατάλληλο για τους μαθητές που θέλουν να μάθουν περισσότερα για τον Φερμά, για τις ελλειπτικές καμπύλες, τα mondular form κι όλα αυτά τα περίεργα μαθηματικά όντα, που επινοήθηκαν,  συνδυάστηκαν,  χρησιμοποιήθηκαν και αξιοποιήθηκαν τελικά από τον Wiles,  για να οδηγήσουν σε μια απόδειξη που έκανε τα Μαθηματικά πρωτοσέλιδο. Ανάμεσα στα παιδιά μιας τόσο καλά διαβασμένης ομάδας,  αρχικά πίστεψα πως δε θα έχω τίποτε καινούριο ή ενδιαφέρον να πω, (το μόνιμο άγχος του εκπαιδευτικού άλλωστε, το αν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες των μαθητών του), αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Οι όποιες γνώσεις είχαν ήδη τα παιδιά συνέβαλαν σε μια διαδραστική (συν) ομιλία και προχωρήσαμε πολύ πιο μακριά από τον  μονόλογο του "καλεσμένου" ομιλητή, κάτι που γίνεται συνήθως σε ανάλογες περιπτώσεις. Συχνά διέκοπταν για να σχολιάσουν ή να συμπληρώσουν ή να διατυπώσουν κάποια εύλογα ερωτήματα, που συνήθως βρίσκονταν στην αμέσως επόμενη διαφάνεια της παρουσίασης. Σε μια συνεχή αμφίδρομη ροή πληροφοριών και συναισθημάτων, συμπληρώσαμε την ώρα, εξαντλώντας κάθε επιπλέον χρονικό περιθώριο, και όταν χτύπησε για δεύτερη φορά το κουδούνι κι έπρεπε, επιτέλους, να αναχωρήσουμε άπαντες, ούτε ένας δεν κουνήθηκε από τη θέση του!! (όσοι διδάσκουν σε Λύκειο αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αυτό) Χρειάστηκε να πω περίπου πέντε φορές:
"Χάρηκα πολύ που βρέθηκα ανάμεσά σας κι ελπίζω να σας δω σύντομα. Εδώ τελειώσαμε..."!,
για να καταλάβουν πως όντως είχαμε τελειώσει :)

Ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία για μένα και μου θύμισε μιαν άλλη εκδήλωση πριν από ένα μήνα στο Αριστοτέλειο Κολέγιο Θεσσαλονίκης, όπου είχα πραγματικά συγκινηθεί ακούγοντας έναν μαθητή της Α' Λυκείου να διαβάζει το κείμενο που είχε γράψει επί τούτου με τίτλο: 
"Νέοι και λογοτεχνία"

Παραθέτω ολόκληρο το κείμενο του Γ. Πανοζάχου,  μαθητή της Α' Λυκείου, το οποίο του ζήτησα και τον ευχαριστώ που μου το έστειλε:
"Η σχέση των μαθηματικών με την λογοτεχνία ανά τους αιώνες υπήρξε διφορούμενη, γεμάτη συγκρίσεις, προσεγγίσεις και αντιπαραθέσεις....Η επιστήμη της ακρίβειας που στηρίζεται στην απολυτότητα των συμβόλων και των αποδείξεων με μια πρώτη ματιά, δεν έχει κανένα κοινό σημείο αναφοράς με τις αφηρημένες έννοιες της λογοτεχνίας. Η ασυμβατότητα των Μαθηματικών με τη Λογοτεχνία είναι περισσότερο ζήτημα μαθηματικής παιδείας και ιδεολογικής μονομέρειας, παρά γνωστικό “χάσμα” ή νοητική αφασία.

Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω έγραφε η επιγραφή έξω από την ακαδημία των Αθηνών, το πνευματικό εντευκτήριο των μεγαλύτερων στοχαστών και φιλοσόφων στην αρχαία Ελλάδα. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι αναγνώρισαν την σπουδαιότητα και των δύο επιστημών και τάχθηκαν υπέρ της παράλληλης προώθησης και ανάπτυξής τους. Δυστυχώς στην σημερινή εποχή οι νέοι συνηθίζουν να διαχωρίζουν την λογοτεχνία με τα μαθηματικά στρεφόμενοι μονομερώς σε μια εκ των δύο επιστημών και οδηγούνται σε συμπεριφορές απαξιωτικές που υποβαθμίζουν την σπουδαιότητα και των δύο επιστημών.

Το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα προωθεί τον υπερθεματισμό της διαφορετικότητας των εννοιών και την άκριτη διαφοροποίησή τους ιδιαίτερα με το θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων. Η νέα γενιά που γαλουχείται στις σημερινές τάξεις είναι μονοδιάστατη, με περιορισμένους ορίζοντες και θεωρεί την λογοτεχνία περιττή, χωρίς κανένα αντίκρισμα στην σημερινή κοινωνία. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν άτομα που απογοητεύονται από την στριφνή γλώσσα των μαθηματικών και παύουν να ασχολούνται μαζί τους. Η λογική αυτή που κυριαρχεί στην χώρα μας οφείλει να αλλάξει και αρωγοί των προσπαθειών αυτών πρέπει να γίνουν τόσο οι ίδιοι οι μαθητές και οι καθηγητές όσο και οι εκπαιδευτικοί φορείς που είναι ζωτική ανάγκη να αναβαθμίσουν την παρακμάζουσα ελληνική εκπαίδευση."


Νομίζω πως, επειδή τα ίδια τα παιδιά το θεωρούν αναγκαίο, πρέπει   όλοι μας να καταβάλουμε συνεχώς προσπάθειες  και να δημιουργούμε περισσότερες από μια ... διαστάσεις σε ό,τι αποκαλούμε Εκπαίδευση.

Στη φωτογραφία είναι  η ομάδα του 1ου ΓΕΛ Αλεξάνδρειας (κι εγώ ανάμεσά τους! :) ) με χαμόγελα που μαρτυρούν πως "το τελευταίο θεώρημα του Φερμά", έγινε για μας το ... "πρώτο θεώρημα",  που κράτησε ζωντανό και αμείωτο  το ενδιαφέρον μας σε περισσότερες από...μια διαστάσεις!

10 σχόλια:

  1. Δεν μπορούσα να βρω πού ακριβώς κάθεσαι - τόσα χαμόγελα και τόση ευχαρίστηση από τους μαθητές ευθυγραμμίστηκαν με το δικό σου χαμόγελο και τη δική σου ευχαρίστηση, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ότι δεν είμαστε μόνο εμείς οι καθηγητές χαρούμενοι που πραγματοποιούνται τέτοιες φοβερές εκδηλώσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...κάθομαι πίσω ακριβώς από το...πιο πλατύ χαμόγελο, γιατί όταν τα παιδιά χαμογελούν μια, εγώ - όπως κι εσύ - χαμογελάω δυο...

    [Σου είπα να ετοιμάζεσαι για Μαθηματικό Πανηγύρι? Δε θυμάμαι ποιους ειδοποίησα και ποιους όχι... Στις 19/06, στη Θεσσαλονίκη, στις 25/06 στην Αθήνα, διαλέγετε και παίρνετε:)]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ακολούθησα το link του άρθρου σου και είδα μονοκοπανιά το βίντεο με την παρουσίαση του Δοξιάδη. Εξαίσια! Έχω καιρό να βρεθώ σε τάξη που οι μαθητές δεν πετάγονται πάνω όταν χτυπάει το κουδούνι. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα οι πιέσεις για να βγει η ύλη αυξάνονται - το μάθημα πρέπει να γίνει εξπρές - οι μαθητές να μην καταλάβουν τίποτα - άλλη μια χρονιά να βγει και να γράψουμε πάλι μηδέν εις το πηλίκο. Πραγματικά πιστεύω πως δε χρειάζεται οι μαθητές να μάθουν όλα αυτά που διδάσκονται, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Αντιθέτως, πιστεύω ότι καλό είναι να μαθαίνουν σε ένα κλίμα που κυριαρχεί μια διάθεση παν-επιστημονικότητας (C)(και όχι υπερ-επιστημονικότητας) όπως αυτή που υποστήριζε ο Leibniz (γι' αυτό δε γούσταρε και πολύ τα πανεπιστήμια, ισχυρίζονταν ότι φυλακίζουν την ανθρώπινη σκέψη). Το κείμενο του μαθητή που παραθέτεις νομίζω ότι σκιαγραφεί αυτήν την αγωνία, που καθώς φαίνεται είναι κοινή ανάμεσα στους μαθητές. Πώς μπορούμε να υποστηρίζουμε ότι το σχολειό στόχο έχει να συντελεί στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, όταν η άκρατη εξειδίκευση και η απόλυτη περιχαράκωση των γνωστικών αντικειμένων έχουν παρεισφρήσει στην παραμικρή εκδήλωση μαθησιακής πράξης;
    Καθώς μαθαίνω περισσότερα για την ομάδα Θαλής+Φίλοι καταλαβαίνω ότι κινητήρια δύναμη είναι μια αντίληψη για τον πολιτισμό που συγκερνά τις επιστήμες. Αυτή είναι κουλτούρα, κάτι που το σχολείο αδυνατεί να προσφέρει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΥΓ. Όταν ακούω ή διαβάζω γι' αυτά τα μεγαθήρια πάντα νιώθω, όπως θα έλεγε κι ο Έσσε σαν κόκκος σκόνης πάνω στο πουλόβερ ενός γίγαντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...και όσο περισσότερα μαθαίνεις για την ομάδα Θαλής+Φίλοι, τόσο περισσότερο, ελπίζω, σκέφτεσαι να παρακολουθήσεις το πενθήμερο εργαστήρι λεσχών ανάγνωσης στις αρχές του Ιούλη!

    Το 2006, που είχα την τύχη να βρεθώ στην Πάρο, την πρώτη φορά που διοργανώθηκε, ένιωσα ένα πρωτόγνωρο συνδυασμό συναισθημάτων,(χαράς, ενθουσιασμού, αισιοδοξίας, πίστης, παραμυθίας), που ακόμη επηρεάζει τη σκέψη μου και τη στάση μου μέσα στην τάξη.
    Από τότε παρακολουθώ κάθε χρόνο το πενθήμερο και βλέπω σχεδόν όλους που έρχονται να παρακολουθήσουν για πρώτη φορά να βιώνουν εκείνον τον δικό μου αρχικό ενθουσιασμό!

    Φεύγοντας από την Πάρο, το 2006, επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη κι άρχισα να ενημερώνω γνωστούς και φίλους εκπαιδευτικούς για την πρόταση της ομάδας Θ+Φ να λειτουργήσουν λέσχες ανάγνωσης στα σχολεία τους, καθώς και τις ευκαιρίες που αυτή η δραστηριότητα δίνει...
    Είχα γίνει σχεδόν γραφική :):)
    (Λαποτπάκι υπό μάλης κι ενημέρωση συλλόγων, για το τί είναι η ομάδα Θ+Φ, τι κάνει, τι προτείνει...)
    Όσοι έδειξαν ενδιαφέρον και πειραματίστηκαν με λέσχη ανάγνωσης στο σχολείο τους, μάλλον βρήκαν πολύ ωραία την ιδέα, γιατί από τότε την επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο :)
    Όλο και περισσότεροι συνάδελφοι, παρακολουθώντας τις ομιλίες της ομάδας, κυρίως όμως το πενθήμερο, 'αρπάζουν' την ευκαιρία που τους δίνεται για -ακριβώς όπως το λες-"μια αντίληψη για τον πολιτισμό που συγκερνά τις επιστήμες" και που, δυστυχώς, δεν καλλιεργείται στο σχολείο, ακόμη δε λιγότερο στο Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα όταν κάπου τη συναντήσεις εμπράκτως να γίνεσαι φορέας και κοινωνός, γιατί στο βάθος αυτό επιδιώκεις όταν είσαι εκ πεποιθήσεως και εκ συνειδήσεως εκπαιδευτικός...

    Υ.Γ. εμένα προσωπικά με συνεπαίρνει να νιώθω κόκκος σκόνης πάνω στο πουλόβερ ενός γίγαντα...
    Σχεδόν το επιδιώκω θα έλεγα, επειδή δε βρίσκω καλύτερη θέση για έναν κόκκο σκόνης από αυτήν, καθώς γνωρίζω τι σημαίνει να είσαι ένας κόκκος σκόνης στο...πουθενά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κατερίνα,

    Μόλις πριν λίγο διάβασα την ανάρτησή σου και έσπευσα να φωνάξω τη σύντροφό μου να τη διαβάσει και εκείνη... Όσο και αν η blogόσφαιρα είναι γεμάτη με γλυκόλογα και κοπλιμέντα, ειλικρινά, το πάθος και το μεράκι που έχεις για τη δουλειά σου είναι για μένα παράδειγμα, και ας μην είμαι εκπαιδευτικός (ούτε καν μαθηματικός!)... Συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. χαίρομαι πάααρα πολύ Νίκο!
    Πρώτον επειδή φαίνεται πως είσαι καλά :) Δεύτερον επειδή μοιράζεσαι με τη σύντροφό σου την ανάγνωσή των αναρτήσεών μου :)
    (και, κάτι που δεν ξέρεις, σας θεωρώ και τους δυο ιδιαίτερα ευαίσθητα και έξυπνα παιδιά. Μήπως να σας συγχαρώ εγώ, τελικά ?!)

    Να είσαστε πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΔΑΜΟΥΛΑΣ21 Μαρτίου 2010 στις 12:07 μ.μ.

    ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ
    ΔΥΣΤΥΧΩΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΕ ΠΙΕΖΕΙ ΑΦΟΡΗΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΒΙΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΟΥ.ΛΑΜΒΑΝΩ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΙL ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΑΩ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΜΑΙ ΝΑ ΕΡΘΩ.ΛΥΠΗΘΗΚΑ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗΝ ΒΕΡΟΙΑ ΓΙΑΤΙ ΜΙΛΑΕΙ Ο Μ,ΔΑΝΕΖΗΣ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ.ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΝΕΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ Δ.ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ.4 ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ.ΦΟΒΕΡΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ.ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ΜΟΡΙΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ Ο ΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΡΟ ΔΕΜΕΝΟ .....ΣΤΟ ΜΟΥΡΑΓΙΟ!
    ΝΑ ΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΔΑΜΟΥΛΑΣ21 Μαρτίου 2010 στις 12:16 μ.μ.

    ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ....ΑΚΟΜΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΩ...(ΤΑ ΚΟΥΝΕΛΙΑ ΤΟΥ ΣΡΕΝΤΙΓΚΕΡ....)ΔΙΑΒΑΣΑ ΟΜΩΣ ΤΟ ''ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΓΟΡΙΘΜΟΥΣ ....'' ΤΟΥ ΔΟΞΙΑΔΗ!!ΚΑΛΟ ΑΛΛΑ ΛΙΓΟ ..ΒΑΡΕΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ!!!ΕΠΙΣΗΣ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟ "ΧΑΜΕΝΟ ΜΠΛΟΥΖ" ΤΟΥ Μ.ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ!!!ΒΛΕΠΕΙΣ Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ '70 ΑΚΟΜΑ ΓΟΗΤΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. γεια σου Αστέριε, που παρόλο το τρέξιμο προλαβαίνεις να διαβάζεις τόσα πράγματα, συμπεριλαμβανομένων και των αναρτήσεών μου :).

    το βιβλίο του Δοξιάδη "από την παράνοια στους αλγορίθμους, η δέκατη έβδομη νύχτα και άλλες διαδρομές", ειδικά στο τρίτο μέρος τους, είναι από τα πολύ αγαπημένα μου και έχω... συναισθηματικό δέσιμο μαζί του!
    Συμμετείχα στην παρουσίασή του, το 2007 στη ΔΕΒΘ, μαζί με τον συγγραφέα.
    Και επί πλέον, και ακόμη πιο ενδιαφέρον, ήταν πως μου το εμπιστεύτηκαν για "παρουσίαση" εν είδει λέσχης στο πενθήμερο εργαστήρι λεσχών ανάγνωσης που έγινε στην Πάρο, την ίδια χρονιά!
    Καταπληκτική εμπειρία για μένα και ένα πραγματικά καλό "σχολείο".

    καλή δύναμη με τα μαθητούδια σου και γενικότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή