ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Από το βιβλίο της Λίας Μεγάλου Σεφεριάδη: Γλυκιά καλοκαιριάτικη βραδιά

 1936, 9 Μαΐου

<<... ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ κι η απεργία των καπνεργατών όχι μόνο δεν έλεγε να λήξει, αλλά συμπαρέσυρε κι άλλους κλάδους σε καθημερινές συγκρούσεις με την αστυνομία.

    Ώσπου έφτασε η μεγάλη αναμέτρηση της ενάτης Μαΐου. Ποτάμια κατέβαιναν οι εργάτες απ' την Τούμπα, την Καλαμαριά, το Βαρδάρι, το Γεντί Κουλέ, πλημμύριζαν το κέντρο της πόλης. "Ζήτω η απεργία!" "Κάτω οι εκμεταλλευτές!" "Δημοκρατία!" Ξέσπασε πόλεμος σε Εγνατία, Βενιζέλου, πλατεία Αριστοτέλους, Συγγρού, Κολόμβου, Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έφιπποι χωροφύλακες, αντλίες, οδοφράγματα, στρατός, κατάρες, ξύλο κυνηγητό. Οι υποκόπανοι χτυπούσαν ανελέητα, σφυρίζανε οι σφαίρες. Κοντά στην Παναγία Χαλκέων έπεσε ο πρώτος νεκρός. Τάσος Τούσης, ετών τριάντα, αυτοκινητιστής. Τον τοποθέτησαν πάνω σε μια πεσμένη πόρτα, δίπλα η μάνα του θρηνούσε. Ένα παλληκάρι ξήλωσε τη φόδρα απ' το σακάκι του, την έβαψε στο αίμα του νεκρού και με το λάβαρο αυτό μπήκε στην κεφαλή της πορείας, ώσπου σωριάστηκε κι αυτός νεκρός. Ήταν ο Εβραίος Ματαράσσο. 

   Η λαοθάλασσα θέριευε. Θεριεύανε κι οι χωροφύλακες. Άρχισαν να σημαίνουν οι καμπάνες. Ο κόσμος συνέρρεε στον ματωμένο τόπο, γονάτιζε, απέθετε λουλούδια, "Επέσατε θύματα, αδέρφια  εσείς..."

   Το άλλο πρωί, σε μια στρατοκρατούμενη Θεσσαλονίκη, μυρίαδες λαού αποχαιρετούσαν τους δώδεκα νεκρούς τους. [Σημείωση δική μου: Διαβάστε τα ονόματα των νεκρών εδώ]

   Ο Δημήτρης απεχθανόταν την οχλοκρατία, τις ακρότητες γενικώς. Μόνο για την Υβόν αναγκάστηκε να υπερβεί τον κεντρώο εαυτό του. Ωστόσο τώρα έδειχνε προβληματισμένος απ' το άδικο αίμα.

   Άκουγε με προσοχή τον Παναγιώτη, που διάβαζε μεγαλοφώνως την καταγγελία του νέου ηγέτη των Φιλελευθέρων, του Θεμιστοκλή Σοφούλη: "Τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης εξεπέρασαν κάθε προηγούμενην απάνθρωπον συμπεριφοράν του κράτους και των οργάνων του κατά της εργατικής τάξεως, της οποίας το μόνον αμάρτημα αφ' ότου υπάρχει είναι ότι ζητεί το ψωμί της και την στοιχειώδη καλυτέρευσιν της ζωής της. Με την έκτασιν που πήραν ενθυμίζουν τσαρικάς σφαγάς και προοιωνίζονται την εξέγερσιν των ψυχών. Το αίμα των πεσόντων θα πέσει επί τας κεφαλάς των οργάνων του κράτους, τα οποία με τόσην αναλγησίαν εσκότωσαν τους απεργούς, διά να μη διαταραχθή η χώνευσις των στομάχων ολίγων καπνεμπόρων και των καρχαριών του πλούτου".

   Ο Δημήτρης είδε τη μητέρα του να κάνει το σταυρό της. Ο νους του πήγε στον πεθερό του. Γνώριζε απ' τον Ζακ τη μονομανία του με τον Μπεναρόγια και πόσο ανακουφισμένος ένιωθε τώρα που η απεργία κατεστάλη. Δεν είπε κουβέντα. "Αυτά δεν είναι τίποτα", άκουσε κάποια στιγμή τον Παναγιώτη να λέει, "θα δούμε και πολύ χειρότερα..."  >>

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Από το παραπάνω απόσπασμα, προς το παρόν, κρατώ το: " κατά της εργατικής τάξεως, της οποίας το μόνον αμάρτημα αφ' ότου υπάρχει είναι ότι ζητεί το ψωμί της και την στοιχειώδη καλυτέρευσιν της ζωής της.", όπως ακριβώς το διατύπωσε ο Θεμιστοκλής Σοφούλης και όπως το αναδιατυπώνει η Λία Μεγάλου Σεφεριάδη στο βιβλίο της, για το οποίο εμείς -στη Λέσχη Ανάγνωσης 'Ζεύξις'- θα συζητήσουμε το Σάββατο, με αφορμή τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης μας. 

Εκατό χρόνια και  χίλια, στην πόλη μας και σε κάθε πόλη, σε ολόκληρο τον πλανήτη, σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας δεν διακυβεύεται η "δημοκρατία", Δημήτρη, αλλά  η διασφάλιση του πώς "δεν θα  διαταραχθή η χώνευσις των στομάχων ολίγων καπνεμπόρων και των καρχαριών του πλούτου" κι αν αυτό διασφαλίζεται αποκλειστικά και μόνο με την παρουσία της αστυνομίας και με χρήση κρατικής βίας, όπως εσύ ισχυρίζεσαι, τότε οποιαδήποτε άλλη κουβέντα παρέλκει...

[Εκτός ίσως από το να σου υπενθυμίσω ότι, από όσο γνωρίζω, κόπτεσαι για την "παρακρατική βία". Αλλά ξεχνάς ή αμφισβητείς, μήπως, πως η παρακρατική είναι το παιδί της κρατικής και οι δυο τους αλληλοστηρίζονται και συμπορεύονται, άλλοτε με κουκούλες και άλλοτε απροκάλυπτα;]