Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε...

Ένα πρωινό, σε μια αριστοκρατική συνοικία του Λονδίνου: ο αφηγητής, ανώτερο στέλεχος του τραπεζικού τομέα, γύρω στα σαράντα, που η καριέρα του καταρρέει, ο γάμος του πνέει τα λοίσθια, δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη στο σπίτι του. Στην αρχή, δεν αναγνωρίζει τον άντρα που παρουσιάζεται στην πόρτα του, με σακίδιο στην πλάτη και ταλαιπωρημένη όψη. Εκείνος όμως, του απευθύνεται σαν να συνεχίζει μια συνομιλία που είχε μόλις διακοπεί. Είναι ο Ζαφάρ, πρώην συμφοιτητής του στην Οξφόρδη, μαθηματική ιδιοφοΐα, που είχε εξαφαντιστεί γαι πολλά χρόνια. Ο αφηγητής τού προσφέρει τη φιλοξενία του. Έτσι αρχίζει αυτό το πληθωρικό, περίτεχνο και φιλόδοξο μυθιστόρημα. 

Είναι η πρώτη παράγραφος στο εσωτερικό αυτί του βιβλίου με τίτλο "Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε",  του Ζία Χάιντερ Ράχμαν.  

Ο Ράχμαν γεννήθηκε σε μια αγροτική περιοχή του Μπαγκλαντές. 
Μεγάλωσε στη Μεγάλη Βρετανία, σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας, αλλά έκανε λαμπρές σπουδές (Οξφόρδη, Καίμπριτζ, Μόναχο και Γέηλ). Εργάστηκε ως ανώτερο στέλεχος στον χρηματοπιστωτικό τομέα και σήμερα είναι δικηγόρος με αντικείμενο δραστηριότητας τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο. Είναι τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων New York Times και The BBC Radio 4. Το Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, με το James Tait Black Memorial Prize  και το  International Ranald McDonald Prize.

(Από το οπισθώφυλλο του βιβλίου)

Μάλιστα. 

Από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ. Σε μετάφραση Ανδρέα Μιχαηλίδη.

Και συνεχίζει το κείμενο στο φαρδύ εσωτερικό αυτί του βιβλίου:

Πέρα από την εξιστόρηση της ζωής ενός ανθρώπου, μας προσκαλεί σ’ ένα μεγάλο ταξίδι, από τη Μεγάλη Βρετανία ώς την ηπειρωτική Ευρώπη, και από τις Ηνωμένες Πολιτείες ώς την Ασία. Δύο φωνές εναλλάσσονται και συζητούν μεταξύ τους: εκείνη του αφηγητή, που αποκαλύπτεται σταδιακά – παιδικές και νεανικές μνήμες σ’ ένα προνομιούχο περιβάλλον, λόγιο και κοσμοπολίτικο,επαγγελματική σταδιοδρομία στον χρηματοπιστωτικό τομέα. 

Και εκείνη του φίλου του τού Ζαφάρ. Μέσα από τις συζητήσεις και τις αφηγήσεις, η ζωή του Ζαφάρ ξετυλίγεται. Ταπεινής καταγωγής, μεταναστεύει με την οικογένειά του από το Μπανγκλαντές στην Αγγλία. Έχοντας πίσω του λαμπρές σπουδές, μαθηματικών και νομικής, εργάζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα στη Νέα Υόρκη και, στη συνέχεια, ως δικηγόρος στο Λονδίνο, από όπου φεύγει για να εργαστεί στην πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές Ντάκα και, από εκεί, στο Αφγανιστάν. Παρακολουθούμε επίσης τις ερωτικές του περιπέτειες, κυρίως την περίπλοκη σχέση του με την Έμιλυ, χαρισματικό γόνο της βρετανικής υψηλής κοινωνίας.

Πρόκειται για ένα ογκώδες μυθιστόρημα, 626 σελίδων, σε μέγεθος 16x24, το οποίο  για μένα είναι αποτρεπτικό, επειδή τα μυθιστορήματα τα διαβάζω ξαπλωμένη και τέτοιου μεγέθους βιβλία δεν τα αντέχουν οι ταλαιπωρημένοι μου καρποί! Ίσως αναγκαστώ να αγοράσω κάποιο ειδικό αναλόγιο τοίχου, ένα πτυσσόμενο, που θα κρατά το βιβλίο μπροστά στα μάτια μου, για να μην επιβαρύνω τα χέρια μου. Θα βρω τον τρόπο. Επειδή επιβάλλεται να το διαβάσω για πλείστους λόγους, με πρώτο και καλύτερο τον εξής: η κρίση στη ζωή ενός σαραντάχρονου άντρα είναι το θέμα και του δικού μου μυθιστορήματος. Αυτού που προσφάτως ξεκίνησα να γράφω...Και δεν ξέρω αν ποτέ το τελειώσω...

Και θαρρείς πως όποιο βιβλίο πέφτει στα χέρια μου τον τελευταίο καιρό με κάποιον τρόπο πραγματεύεται την κρίση του αρσενικού στις διάφορες φάσεις της ζωής του. Ως παιδί, ως έφηβο, ως ενήλικα, ως μεσήλικα, σαραντάρη δηλαδή και πάει λέγοντας. 

Μια σειρά από συμπτώσεις; Ή μήπως μια, από την πλευρά μου υποσυνείδητη, σθεναρή ωστόσο, επιδίωξη; Βέβαια, δεν έχει και τόσο σημασία για ποιο λόγο συμβαίνει, αλλά το ότι συμβαίνει. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που με προβληματίζει και με ενδιαφέρει. 

Γι' αυτό θα το αρχίσω αμέσως μετά από τα τρία - με την κρίση της αντρικής ταυτότητας στον πυρήνα τους όλα - που διαβάζω αυτήν την εποχή. 

Μέχρι τότε, το καταπληκτικό εξώφυλλο του βιβλίου, δεν παύει ούτε λεπτό να με καλεί.

Οι παράλληλες σιδηρογραμμές... Η ομίχλη που καλύπτει το ένα άκρο τους. Σαν να χάνονται στο άπειρο. Σαν να συνεχίζουν για πάντα. Το άλλο άκρο δεν είναι στην εικόνα. Είναι εκεί που είμαστε εμείς, οι αναγνώστες. Άντρες και γυναίκες. Δεν έχει σημασία... 
Όλοι πληγώνονται. Όλοι υποφέρουν. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. 
Άλλος σιωπώντας, άλλος κραυγάζοντας. 

Κάποιοι κρατούν το φταίξιμο για τον εαυτό τους, κάποιοι το πετούν στα μούτρα των άλλων. Ανάμεσά του κι εκείνοι οι σοφοί, που ξέρουν πώς να μοιράζονται...και το μοιράζονται.

Ο καθένας αφηγείται τη δική του εκδοχή. 

Ποιος είναι ο αφηγητής; Μήπως εσύ; Στη μέση της διαδρομής! Εκεί! Λίγο πριν λίγο μετά τα σαράντα! Στην πρώτη ουσιαστική ανασκόπηση... Απογραφή ...εμπορεύματος! Κυνισμός! Απανθρωπιά; Και μετά; Λήψη (νέων) αποφάσεων ζωής! 
Ανανέωση; Αναθεώρηση! Συνειδητή; Ή μήπως στην τύχη; Σαν ανακάτωμα τράπουλας... Εδώ παπάς εκεί παπάς... Πιθανότητες! Αυταπάτες...

Μένει το βλέμμα μου καρφωμένο στον άντρα της εικόνας και μετά από λίγο νιώθω να μου κόβεται η ανάσα σαν να πρόκειται να είμαι η μοναδική μάρτυρας της επόμενης κίνησής του...

Σταματώ εδώ. Πάω να τελειώσω τα μυθιστορήματα που διαβάζω. Θέλω χρόνο για το Υπό το φως των όσων γνωρίζουμε. Και ελπίζω πως διαβάζοντάς το, θα βρεθώ ένα βήμα πιο κοντά στο μυστηριώδες σαραντάχρονο αντρικό μυαλό, που εις μάτην, μου φαίνεται, προσπαθώ να καταλάβω εδώ και αρκετό καιρό