Η δικαίωση ήρθε από την Κέρκυρα! :)

Όταν σχολάω στο εξάωρο μου παίρνει λίγο χρόνο να συμμαζέψω τα συρτάρια στο γραφείο μου! Βάλε βγάλε βιαστικά τα βιβλία και τις σημειώσεις πηγαίνοντας από τη μια τάξη στην άλλη, ειδικά τις μέρες που έχω εφημερία και τρέχω πάνω κάτω, ισόγειο-δεύτερος όροφος και τούμπαλιν, από το πρωί μέχρι το μεσημέρι η εντροπία έχει κάνει το θαύμα της! Κι επειδή την επομένη θα ψάχνω και δεν θα βρίσκω αν τα αφήσω έτσι όπως μπερδεύτηκαν, κάθομαι και διαχωρίζω τα πράσινα από τα κίτρινα. Βιβλία, φάκελοι, τετράδια, πράσινα της Β', κίτρινα της Γ', αντίστοιχα. Στο μεταξύ η ώρα περνάει, με αποτέλεσμα όταν φεύγω στη διαδρομή από το σχολείο στο σπίτι να πέφτω πάνω στο ποτάμι των μαθητών που σχολάει από τα τρία σχολεία, που βρίσκονται διαμετρικά σπαρμένα γύρω από το σπίτι μου. Τα παιδιά, σχολώντας την έβδομη ώρα, κατακλύζουν τους δρόμους, ακριβώς όπως οι γιαγιάδες στο σχόλασμα της εκκλησίας! Γίνονται μια σχεδόν συμπαγής μάζα και δεν αφήνουν το αυτοκίνητο να περάσει. Έτσι, αναγκαστικά ακινητοποιούμαι στη μέση του δρόμου, εκατό διακόσια μέτρα από το σπίτι μου και περιμένω τα πηγαδάκια των μαθητών να μετακινηθούν με την ταχύτητα που κυλά τα νερά του ο Νείλος κατά τις περιόδους της ανομβρίας. Όση ώρα μένω έτσι εκγλωβισμένη ανάμεσα στα παιδιά, τα παρατηρώ προσεκτικά, παίζοντας ένα νοητικό παιχνίδι: αντιστοιχίζω στο  κάθε παιδί  το όνομα ενός δικού μου παιδιού, επειδή διαπιστώνω ότι του μοιάζει πολύ! Η ομοιότητα μπορεί να αφορά το ντύσιμο, το στυλ, τα φυσικά χαρακτηριστικά, σωματότυπο, μαλλιά κλπ, ή ακόμη και την έκφραση, το βλέμμα, το χαμόγελο! Είμαι σχεδόν πεπεισμένη πως σε κάθε σχολείο τα "μοντέλα" των μαθητών σε γενικές γραμμές επαναλαμβάνονται. Η ζόρικη Ιωάννα, ο Θάνος, ο Γιάννης που αγάπησα,  ο Κωστάκης που αγαπώ φοιτούν ξανά και ξανά στο δικό μου σχολείο και στα γειτονικά!

Τη σκέψη μου αυτήν, δεν την είχα ξαναπεί δημόσια. Και δεν είχα σκοπό να την πω, επειδή δεν φαίνεται να αφορά και να ενδιαφέρει τον κόσμο. 

Όταν όμως τρεις εβδομάδες πριν διάβασα το κείμενο που έγραψε στο mathematica.gr, ο αγαπητός συνάδελφος Γιώργος Ρίζος, η άποψή μου για την επανάληψη των "μαθητικών μοντέλων" σε κάθε σχολείο ενισχύθηκε. Παραθέτω το κείμενο αυτούσιο:

Καλησπέρα σε όλους.

Το Σάββατο βρέθηκα στην πάντα αγαπημένη Θεσσαλονίκη και είχα τη χαρά να συναντήσω φίλους από το mathematica, από την παρέα του υπογείου της Δέλλιου και να συναντήσω επιτέλους από κοντά τον αγαπητό Βαγγέλη Μουρούκο στην ημερίδα του Καλαμαρί. 

Για όλα αυτά θα άξιζε να κάνω το ταξίδι Κέρκυρα - Θεσσαλονίκη - Κέρκυρα ακόμα κι αν ο χρόνος του θα ήταν ο διπλάσιος. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν το ανιαρό μοναχικό ταξίδι της επιστροφής.

Όμως, την Κυριακή, στο ταξίδι της επιστροφής στην Κέρκυρα με συντρόφεψε το νέο βιβλίο της Κατερίνας Καλφοπούλου που περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις εμπειρίες της συγγραφέως στην πρώτη της επαφή με μαθητές Γυμνασίου μετά από δύο δεκαετίες συναναστροφής με μαθητές Λυκείου. Με την πρώτη ανάγνωση, γιατί θα ακολουθήσουν κι άλλες, κατανοώ αμέσως πόσο δίκιο έχει ο Τεύκρος Μιχαηλίδης, όταν αναφέρει στον πρόλογό του: "Αν όμως το διαβάσουμε (ξανά και το ξαναξανά-διαβάσουμε), χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς φταίει-μόνο-ο-άλλος, θα ανακαλύψουμε μέσα του ιστορίες που όλοι, με τη μια ή την άλλη ιδιότητα ζήσαμε και που τη ζωγράφισε για χάρη μας, νομίζοντας πως φωτογραφίζει μόνο τον εαυτό της, η μοναδική, υπέροχη Κατερίνα".

Έτσι, σήμερα μπαίνοντας στα τμήματα του Γυμνασίου στο οποίο διδάσκω, αντίκριζα τους μαθητές μου με άλλη ματιά. Παρατηρούσα τα παιδιά μας να ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες και να ξεχύνονται στην αυλή "σαν ένα μελίσσι που ορμά στη γύρη...". Τα τελευταία δώδεκα χρόνια, συνειδητά και εθελοντικά εργάζομαι σε Γυμνάσιο, της γειτονιάς μου. Βλέπω τους μαθητές μου καθημερινά "παλιούς" και τωρινούς πρωί κι απόγευμα. Κι όμως από σήμερα προσπαθούσα να δω πιο βαθιά μέσα τους, να διαβάσω τις σκέψεις που πολλές φορές κρύβουν κάποια παιδιά πίσω από ένα βαριεστημένο βλέμμα, άλλα με ένα θυμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους, άλλα με ένα βλέμμα προσδοκίας και ανυπομονησίας κι άλλα με ένα ύφος που ζητά απελπισμένα τον οίκτο μας, να μην τους ζορίσουμε άλλο, (εις μάτην βέβαια...). Παρατηρώντας τα άρχισα να υποψιάζομαι ότι οι μαθητές της Κατερίνας έχουν συγγενείς με πανομοιότυπο DNA και στο σχολείο όπου εργάζομαι. Και "ζόρικη Ιωάννα" έχουμε και Κωστάκη έχουμε και Θάνο έχουμε... Απλά, άλλο πράγμα είναι το να βλέπεις κάτι, άλλο να το παρατηρείς κι άλλο να το κατανοείς! Μάς έλεγαν στα ΠΕΚ ότι για να κατανοήσεις τα παιδιά, χρειάζεται να έχεις διαβάσει καλά βιβλία "παιδαγωγικής".

Ελπίζοντας να μην χαρακτηριστώ ψυχαναγκαστικός, ταξινόμησα το βιβλίο στο (φτωχό έτσι κι αλλιώς) ράφι μου των βιβλίων "παιδαγωγικής", χαρακτηρίζοντας το ως προαπαιτούμενο εγχειρίδιο εφαρμοσμένης παιδαγωγικής.

Εύχομαι να είναι καλοτάξιδο!

https://mathematica.gr/forum/viewtopic.php?f=6&t=63979

Από τη μέρα που διάβασα την ανάρτηση του Γιώργου, για την οποία τον ευχαριστώ από καρδιάς, κάτι μέσα μου άλλαξε. Στην ούτως ή άλλως σκωπτική μου διάθεση όσο χρόνο ακινητοποιημένη παρατηρώ τους μαθητές και τις μαθήτριες των όμορων σχολείων την ώρα του σχολάσματος προστέθηκε μια νέα συνιστώσα: μια φωνή στο κεφάλι μου που φροντίζει για τη μουσική επένδυση της παρατήρησης μου τραγουδά ηχηρά - και ολίγον τι φάλτσα - το τραγούδι: 

Κέρκυρα Κέρκυρα με το Ποντικονήσι/Με τα καντούνια τα στενά, που τα' χω σεργιανίσει...

Πράγματι, όταν διάβασα στο κείμενο του Γιώργου την εικασία πως οι μαθητές μου έχουν συγγενείς με πανομοιότυπο DNA στο δικό του σχολείο, ένιωσα να δικαιώνομαι.
Φαίνεται πως όχι μόνο στη γειτονία μου, αλλά από τη μια άκρη μέχρι την άλλη, στη στεριανή και στη νησιώτικη Ελλάδα, οι δάσκαλοι διδάσκουμε στα ίδια παιδιά: στον Γιάννη, στον Θάνο, στον Κωστάκη, ..., και στη ζόρικη Ιωάννα! :)