Tu veux ou tu veux pas

Σήμερα δίδαξα για πρώτη φορά σε ένα σχολείο, όπου διατέθηκα για λίγες ώρες. 

Όπως κάθε φορά σε καινούριο σχολείο, στην πρώτη μου επαφή με τους καινούριους μαθητές προσπάθησα να βολιδοσκοπήσω την κατάσταση και να οριοθετήσω τους στόχους μου και τις προσδοκίες που θα έχω από τα παιδιά. Αυτό είναι κάτι που συνήθως γίνεται εύκολα και συχνά προβλέψιμα. Ωστόσο, υπάρχουν φορές που οι προβλέψεις, άλλοτε λίγο άλλοτε πολύ, δεν επαληθεύονται.

Σήμερα, επειδή το σχολείο στο οποίο διατέθηκα είναι ΕΠΑΛ, και επειδή γνώριζα πως στα τμήματα της Β' Λυκείου που μου ανατέθηκαν είχαν ήδη διδαχτεί οι μεθόδοι επίλυσης των 2Χ2 γραμμικών συστημάτων, δεν θέλησα με το καλημέρα σας (ή μάλλον με το καλησπέρα σας, αφού το σχολείο λειτουργεί σε δεύτερη βάρδια...) να αρχίσω τα μη γραμμικά συστήματα. Αφενός γιατί είναι αυξημένης δυσκολίας, αφετέρου επειδή απαιτείται πάντα μια πρώτη γνωριμία.  Απαιτείται ξεκαθάρισμα  προθέσεων και καθορισμός θέσεων μεταξύ ημών και υμών...

Έτσι, αφού συστήθηκα κι αφού διάβασα την κατάσταση με τα ονόματα και είδα όλα τα παιδιά στα μάτια, ένα προς ένα, τους ζήτησα να έχουν ένα τετράδιο αποκλειστικά για τα Μαθηματικά στο οποίο θα γράφουν ό,τι γράφουμε...

Ύστερα έγραψα στον πίνακα την ημερομηνία και από κάτω ακριβώς έγραψα  x.

"Τι είναι αυτό;" ρώτησα, δείχνοντας το x. 

Στο πρώτο τμήμα πετάχτηκε ένας και είπε  "είναι ένα χι" και αμέσως ένας άλλος είπε "είναι ένας άγνωστος". 

Εξαιρετικά. Ρώτησα αν κάποιος ήθελε να πει κάτι άλλο, αλλά δεν βρέθηκε κανένας. Ωστόσο, οι δύο απαντήσεις ήταν αρκετές για να ανοίξει μια συζήτηση (δυστυχώς θα πρέπει να πω ένας μονόλογος), για τα διαφορετικά επίπεδα ανάγνωσης ενός συμβόλου.

Τους εξήγησα πως ο δεύτερος μαθητής, βλέποντας ό,τι και ο πρώτος, δηλαδή το σύμβολο x, απάντησε ότι είναι ένας άγνωστος, επειδή υποσυνείδητα σκέφτηκε ότι αυτή που ρωτάει είναι μια καθηγήτρια Μαθηματικών. Οι περισσότεροι κατάλαβαν τι εννοούσα. 

Για τους δυο τρεις που κοίταζαν με απορία, θέλησα να εξηγήσω με ένα αντιπαράδειγμα. 

"Ωραία, φανταστείτε ότι μπαίνω στην τάξη, κουβαλώντας ένα καλάθι με κλωστές, καμβάδες, βελόνες και σας λέω: Γεια σας. Με λένε Ελένη Παπαδοπούλου και μαζί θα κάνουμε κέντημα. Ύστερα σας ρωτώ τι είναι το  x; Τι θα μου απαντούσατε;"

Κανείς δεν απάντησε.
"Ωχ! Δεν πέτυχε το πείραμα...", σκέφτηκα.
Τους κοίταξα λίγο έναν προς ένα, ώσπου κατάλαβα. 

"Θα μου απαντούσατε πως είναι "σταυροβελονιά", αλλά πού να ξέρετε εσείς από αυτά τα ... αρχαία πράγματα!", είπα. 

"Όχι, όχι, κυρία! Εγώ ξέρω. Μου έχει δείξει η γιαγιά μου",  ακούστηκε μια μαθήτρια. 

Δόξα τω Θεώ! Προς στιγμήν είχα πιστέψει ότι ήμουν η μόνη εκεί μέσα που έχω παραστάσεις εργοχείρων της προ τεχνολογίας εποχής! Τελικά δεν ήμουν η μόνη! Ήταν και η μαθήτρια που η γιαγιά της  - όπως μας είπε -  της είχε μάθει με το ζόρι κέντημα...

Τέλος πάντων, το ξεπεράσαμε το (επικοινωνιακό) πρόβλημα και προχωρήσαμε στο μάθημα. 

Πολλοί ήταν σε θέση να γράψουν συμβολικά όσα τους ζήτησα να γράψουν και χάρηκα. Αρκετοί έλυσαν σωστά πρωτοβάθμιες εξισώσεις και κάπως λιγότεροι μπόρεσαν να λύσουν και 2Χ2 γραμμικό σύστημα.

Τι επόμενες ώρες στα άλλα δύο τμήματα που μπήκα, επανέλαβα το πείραμα, αλλά δεν χρειάστηκε να αναφέρω ούτε κεντήματα ούτε σταυροβελονιές, που ούτως ή άλλως θα το απέφευγα μετά το ανεπιτυχές παράδειγμα της πρώτης ώρας.

Στα επόμενα δύο τμήματα, όταν έγραψα στον πίνακα "x" και ρώτησα τι είναι, τα παιδιά απάντησαν "είναι ο άγνωστος x" ή "είναι μια μεταβλητή" ή "είναι ένα σύμβολο μιας εξίσωσης"(;) και άλλα τέτοια, που όλα τους φανέρωναν ότι η επαγγελματική μου ιδιότητα είχε περιορίσει τον ορίζοντα της σκέψης τους στο πεδίο των Μαθηματικών.

Θα ήμουν σχεδόν ήσυχη πως κατάφερα να δηλώσω εξ αρχής την ταυτότητά μου και μαζί με αυτήν τις προθέσεις μου για την υπόλοιπη χρονιά, αν στο σχόλασμα ένας μαθητής δεν ερχόταν από πίσω μου στο διάδρομο, για να με ρωτήσει: 

"Στο Γυμνάσιο διδάσκατε και Γαλλικά;".  

"Μαθηματικός είμαι", του είπα.

"Ναι, αλλά διδάσκετε Γαλλικά;".

Ωχ! Τι έγινε; Κάτι δεν πήγε καλά...

........................................................

Tu veux ou tu veux pas, διδάσκω Μαθηματικά...