Τρίτη και 13!

Τετάρτη 14 Μαρτίου, σήμερα! Δηλαδή 14.3, ή κατά το αμερικανικότερο 3.14 και για τον λόγο αυτό παγκόσμια μέρα του π, αυτού του υπερβατικού αριθμού με τα άπειρα μη επαναλαμβανόμενα δεκαδικά ψηφία, που κρύβει μέσα του όλα τα γραμμένα και τα άγραφα βιβλία!

Πώς να μη μαγεύει ανά τους αιώνες τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών; Πώς να μη μαγεύει και μένα, που ξύπνησα με τη διάθεση να μετρήσω τα ψηφία του ένα προς ένα; Και να διαβάσω μέσα του όλα τα βιβλία, ειδικά αυτά που δεν είναι ακόμη γραμμένα;

Αντ' αυτού όμως έπιασα τον εαυτό μου, καθώς άνοιγα τα μάτια μου, για να επιστρέψω στον κόσμο των ζωντανών, τον βεβαρυμένο με πλείστες υποχρεώσεις και άλλες τόσες προσποιήσεις, έπιασα τον εαυτό μου, λοιπόν, να μου λέει:

"Αν η πρωτοχρονιά είναι ημέρα Δευτέρα, τότε οι Τρίτες θα είναι στις 2, 9, 11 Ιανουαρίου... Άκυρο. Αν η πρωτοχρονιά είναι Τρίτη, τότε οι Τρίτες θα πέφτουν 8, 15 Ιανουαρίου, άκυρο.

Αν η πρωτοχρονιά είναι Τετάρτη..."

Μόλις συνειδητοποίησα τι έκανα σταμάτησα. 

"Αυτά τα πράγματα θέλουν μολύβι και χαρτί. Δεν απαντιούνται μεταξύ ξύπνιου και εγρήγορσης!", μου είπα, αλλά δεν με άκουσα. Συνέχισα τους υπολογισμούς μου.
Γιατί έτσι λειτουργώ πάντα, όταν έρχεται ένα πρόβλημα από του πουθενά και γυρεύει μια λύση. Και το πρόβλημα χθες προέκυψε από του πουθενά, καθώς κατέβαινα στο κέντρο το πρωί, βαδίζοντας παράλληλα στα Τείχη της Άνω πόλης, που τα φώτιζε ένας γαλάζιος ασυννέφιαστος ουρανός, φωτεινός όσο και το ποίημα του Νερούδα που μου ψιθύριζε στο αυτί ο ποιητής, με τον εαρινό απόηχο! Τόσο όμορφα και ειδιλιακά όλα. Τόσο απροβλημάτιστα, ερωτευμένα και ερωτεύσιμα συνάμα.

Κι ύστερα συναντήθηκα με την Ελένη. Ήπιαμε καφέ  με θέα τη θάλλασα. Στο "Δωμάτιο με θέα"! Όλα όμορφα και ωραία! Βγήκε και η selfy για να επικυρωθεί η χρονική συγκυρία, γιατί περί συγκυρίας πρόκειται κάθε συνάντηση με αγαπημένες και αγαπημένους, έτσι που όλοι τρέχουμε να προλάβουμε την καθημερινότητά μας με τα πολλά της πρόσωπα...

Και η Ελένη, όπως πάντα, ποστάρει τις φωτογραφίες στο fb, και βάζει κι έναν τίτλο:
"Τρίτη και 13 για τους άλλους μέρα που μένουν στο σπίτι. Εμείς το αγαπάμε το 13!" κι έτσι επισφραγίζεται η από καιρό αναμενόμενη συνάντηση, που όλο την ακύρωνα λόγω φόρτου.
Και μετά εμφανίζεται ο Γιώργος (Giorgos Hassapis) και βάζει με ευγένεια το ερώτημα: 

"Να θέσω μια άσκηση;"

"Και δεν τη θέτεις", του απαντώ χωρίς να πάει το μυαλό μου, αν και θα έπρεπε, αφού τον ξέρω τον Γιώργο... :)

 Δεν είχα προσέξει την προειδοποίηση της Ελένης, που βιάστηκε να μου πει:
"Μην του δίνεις θάρρος. Ο Γιώργος μόνο άλυτα προτείνει." και είχε συμπληρώσει σε παρένθεση: (Όταν ήταν μωρό στην κούνια του πρέπει να είχε ήδη βαρεθεί τις ασκήσεις πανεπιστημιακού επιπέδου! Μόλις άρχισε να μπουσουλάει τερμάτιζε θέματα Ολυμπιάδων!)

Το έγραψε η Ελένη, αλλά δεν το διάβασα έγκαιρα, οπότε του έδωσα την άδεια να θέσει την άσκηση (που ούτως ή άλλως θα την έδινα...)

Μετά από λίγο ανέβασε και την πηγή και δικαίωσε την Ελένη. "Από δω είναι", έγραψε

Α, μάλιστα. Στο μεταξύ ο διάλογος στον τοίχο μου συνεχιζόταν και τα σχόλια έπεφταν βροχή, αλλά αποσχολημένη με άλλες εργασίες χθες το απόγευμα και με άλλα προβλήματα μη μαθηματικής φύσης, αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν και τέτοια, δεν διάβασα έγκαιρα τίποτα. Κι έμεινα με την εντύπωση πως μετρώντας απλά και χαριτωμένα θα αποδείξω την άσκηση που μου έβαλε ο Γιώργος. 

"Να αποδείξεις ότι κάθε χρόνο, δίσεκτο ή μη, υπάρχει τουλάχιστον μία Τρίτη και 13!" 

Τώρα έχω πεισμώσει... Και όταν πεισμώνω με κάτι, μια ιδέα, ή μια απόφαση ή μια άσκηση, την αφήνω να με μονοπωλήσει, μέχρι να βρω μια (κάποια) λύση.

(Ελπίζω πως ο ποιητής θέλει να με βοηθήσει και το πρόβλημα της σιωπής του κάποια στιγμή να λύσει...)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Στο μεταξύ, Ελένη, να ξέρεις πως  για καφέ από εδώ και στο εξής μόνο τα Σάββατα! :)