Βιβλίο: Σχολικά μαθηματικά

Της Ιωάννας Σουφλέρη

Τι είναι άραγε μια σχολική τάξη; Πώς πρέπει να ιδωθεί από τον εκπαιδευτικό που μπαίνει σε αυτήν και ο οποίος πρέπει στο μικρό διάστημα των 45 λεπτών να εμπνεύσει τόσο ώστε να «παρασύρει» όσο περισσότερους μαθητές γίνεται στη μυσταγωγία του μαθήματος; Και εν τέλει να διδάξει σε βάθος αυτό που προβλέπεται από τη διδακτέα ύλη...

Για τη μαθηματικό κυρία Κατερίνα Καλφοπούλου, η οποία την τελευταία δεκαετία έχει διδάξει μαθηματικά σε επτά διαφορετικά δημόσια σχολεία, η σχολική τάξη είναι «ένα χαοτικό σύστημα όπου αναμφιβόλως παρατηρείται μια υπερευαίσθητη εξάρτηση από τις αρχικές συνθήκες». Πράγματι, καμία τάξη δεν είναι ίδια με την άλλη, αλλά και η δυναμική της κάθε τάξης διαφέρει από μέρα σε μέρα και από στιγμή σε στιγμή. Ωστόσο, το μέγα ζητούμενο για τον δάσκαλο είναι να μπορέσει να επιτελέσει το έργο του, πιθανότατα εκμεταλλευόμενος τις ευχάριστες ή δυσάρεστες εκπλήξεις που διαφυλάσσει το χαοτικό αυτό σύστημα. 

Χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από τη σχολική τάξη συνθέτουν το πόνημα της κυρίας Καλφοπούλου «Ο Γιάννης που αγάπησα: Ιστορίες ανατροπής στην τάξη των μαθηματικών». Οι μικρές ιστορίες, οι οποίες καταγράφονταν στο προσωπικό της ιστολόγιο και έχουν επιλεγεί για το βιβλίο της, δίνουν τροφή για σκέψη σε εκπαιδευτικούς και μη. 

Πάρτε για παράδειγμα την ιστορία με τίτλο «Η δύναμη του σημείου» όπου αφού έχουν εξηγηθεί όσα πρέπει να εξηγηθούν για τη δύναμη του σημείου ως προς τον κύκλο και οι μαθητές έχουν αντιληφθεί ότι αυτή μπορεί να είναι θετική (όταν το σημείο εντοπίζεται εκτός του κύκλου) ή μηδέν (όταν το σημείο εντοπίζεται στην περίμετρο του κύκλου) ή αρνητική (όταν το σημείο εντοπίζεται εντός του κύκλου), η δασκάλα συνεχίζει: «Ωραία, το καταλάβατε! Ας υποθέσουμε τώρα ότι ο κύκλος αντιπροσωπεύει κάποιο πρόβλημα στη ζωή μας και εμείς, ο καθένας από εμάς, είμαστε κάποιο σημείο του επιπέδου. Πότε θα έχουμε τη μεγαλύτερη "δύναμη" για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημά μας;».

«Οταν θα είμαστε έξω από το πρόβλημα» απαντούν πολλά παιδιά μαζί, ενώ στο διάλειμμα η δύναμη του σημείου γίνεται αντικείμενο συζήτησης θεμάτων καρδιάς...

Η ικανότητα της διδάσκουσας και συγγραφέως να φέρνει τα μαθηματικά στη ζωή των παιδιών αποτελεί ένα κλασικό «κόλπο» της για να τραβήξει την προσοχή τους και πιθανότατα νέοι συνάδελφοί της θα βρουν το πόνημά της χρήσιμο για τη δική τους επαφή με το χαοτικό σύστημα της τάξης. Εξίσου χρήσιμο είναι βεβαίως και για τους έμπειρους συναδέλφους της κυρίας Καλφοπούλου οι οποίοι θα μοιράζονται πιθανότατα τις αγωνίες της για τον παραλογισμό του βαθμολογικού μας  συστήματος, αλλά και τη δυσκολία αυτή καθαυτή του βαθμολογείν, καθώς αυτή προϋποθέτει καλή γνώση των ικανοτήτων του κάθε μαθητή (πράγμα σχεδόν αδύνατον να επιτευχθεί στον δεδομένο χρόνο και με δεδομένη την πίεση της κάλυψης της ύλης). 

Και αν είναι αναμενόμενο το βιβλίο μιας μαθηματικού να ενδιαφέρει μαθηματικούς, σας διαβεβαιώ ότι ενδιαφέρει εξίσου γονείς, μαθητές αλλά και ανθρώπους που καμία σχέση δεν έχουν με την εκπαίδευση και τα μαθηματικά. Διότι οι ιστορίες από την τάξη έχουν τη δύναμη να μας γυρνούν στο δικό μας σχολικό παρελθόν και μπορεί να είναι αργά για να μάθουμε την τριγωνομετρία ή την άλγεβρα που δεν μάθαμε όταν έπρεπε, αλλά δεν είναι ποτέ αργά να μάθουμε από το χαοτικό σύστημα που λέγεται τάξη. Και αν πρέπει να βρει κανείς ένα «μειονέκτημα» στο βιβλίο, αυτό θα ήταν η πικρία που μπορεί να δημιουργήσει στους άτυχους που διδάχθηκαν τα στείρα μαθηματικά των εγχειριδίων και δεν βρέθηκε μια Καλφοπούλου να φωτίσει τον δρόμο τους.

Πηγή: http://www.tovima.gr/science/article/?aid=951919