Κορίτσια στη βιβλιοθήκη!

Οι βιβλιοθήκες για μένα ήταν πάντα ένας χώρος κατάνυξης! Ίσως επειδή όταν ήμουν μικρή, σε προσχολική ηλικία, περνούσα πολλές ώρες στο βιβλιοδετείο του αδερφού του πατέρα μου, που ήταν ένας τόπος μαγικός. Στα παιδικά μου μάτια οι διαδικασίες της βιβλιοδεσίας άγγιζαν τα όρια της ιεροσύνης και το αποτέλεσμά τους, που ήταν ένα πανέμορφο δερματόδετο βιβλίο με το όνομα του συγγραφέα και τον τίτλο χαραγμένα με χρυσά ή μαύρα γράμματα, αποτελούσε αντικείμενο που μου προκαλούσε δέος. Στόμωνε τις αισθήσεις μου! Απολάμβανα την αφή, περνώντας βιαστικά τα δάχτυλά μου στη ράχη του, και έπαιρνα βαθιές ανάσες γεμάτες με τη μυρωδιά του δέρματος και της κόλλας, που ακόμη δεν είχε καλά στεγνώσει, όσο το βιβλίο βρισκόταν στην πρέσα.
Έχω στη βιβλιοθήκη μου μερικά από εκείνα τα βιβλία, που όταν για καλή μου τύχη είχαν κάποιο ελάττωμα ο θείος μου τα χάριζε στον αδερφό του, που ήταν μέγας βιβλιόφιλος. Από τον πατέρα μου πέρασαν στη δική μου κατοχή και μαζί τους πέρασε και η υπέρμετρη αγάπη που έτρεφε εκείνος για τα βιβλία και για το διάβασμα.

Η αγάπη που  μου κληροδότησε ο πατέρας μου, έμεινε άσβεστη στο χρόνο και γι' αυτό ένα από τα όνειρά μου ήταν και παραμένει να εργαστώ κάποτε  στο χώρο μιας τεράστιας, μιας ατέρμονης, βιβλιοθήκης, όπως αυτή που περιγράφει ο Μπόρχες στο σύγγραμμά του "Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ"!
Ναι, αν δεν ήμουν εκπαιδευτικός, θα ήθελα να ήμουν βιβλιοθηκάριος!
Η επιθυμία μου παραμένει ζωντανή! Και επειδή, όπως και πολλοί άλλοι, πιστεύω ότι η "ευτυχία" μας είναι συνάρτηση της επιθυμίας μας, φέτος στο σχολείο αμέσως μόλις χήρεψε η θέση της υπεύθυνης της σχολικής μας βιβλιοθήκης ζήτησα να την αναλάβω εγώ.
Κανένας δεν έφερε αντίρρηση και έτσι, με ομόφωνη απόφαση Συλλόγου και Διευθυντή, ορίστηκα επισήμως υπεύθυνη της σχολικής βιβλιοθήκης! Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα! Αρκεί να παραβλέψουμε πως η σχολική μας βιβλιοθήκη δεν μοιάζει σε τίποτε με τη βιβλιοθήκη της Βαβέλ του Μπόρχες! Τρεις φοριαμοί όλοι και όλοι αποτελούν το  ...βασίλειό μου! Ο αριθμός των βιβλίων είναι ένα μικρό κλάσμα των βιβλίων που έχω στο σπίτι μου! Αλλά έστω κι έτσι, μπόρεσα φέτος  να ενστερνιστώ το ρόλο του βιβλιοθηκάριου και να κάνω το...όνειρό μου (ένα τουλάχιστον από τα όνειρά μου) πραγματικότητα.
Τώρα που η επιθυμία μου -μερικώς- εκπληρώθηκε, δεν μπορεί παρά να είμαι...ευτυχισμένη! Και πράγματι είμαι. Εντάξει, μπορεί να μην είμαι κυριολεκτικά "ευτυχισμένη", με ό,τι σημαίνει αυτό, αλλά σίγουρα είμαι πολύ χούμενη για ένα σωρό λόγους, που συνεπάγεται η ενασχόλησή μου με τη βιβλιοθήκη στο σχολείο. Ο πρώτος και κύριος λόγος είναι ότι ΚΕΡΔΙΣΑ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ, που έβαλα με τον εαυτό μου αναλαμβάνοντας τη θέση.
"Ωραία",  μου είπα, "τα κατάφερες! Κρατάς στα χέριά σου μια αρμαθιά κλειδιών που ξεκλειδώνουν τους φοριαμούς των βιβλιοθηκών, αλλά πώς θα καταφέρεις να κάνεις τα παιδιά να ενδιαφερθούν για το βιβλίο;".
Έφτιαξα μια ανακοίνωση-αφίσα την ανάρτησα στους πίνακες, έκανα και ανακοίνωση από το μικρόφωνο στην πρωινή συγκέντρωση και περίμενα, κουδουνίζοντας τα κλειδιά στα χέριά μου. Και περίμενα. Και περίμενα...
Αποδείχητκε πως απαιτούνταν κάτι περισσότερο.
Άρχισα στην ώρα του μαθήματος να κάνω...τυχαίες αναφορές σε συγκεκριμένα βιβλία, και να συμπληρώνω πως αν κάποιος ενδιαφέρεται να δει το βιβλίο μπορεί να έρθει στο διάλειμμα στη βιβλιοθήκη για να το δανειστεί. Κάποιοι δειλά δειλά εμφανίστηκαν! Διστακτικοί και σφιγμένοι!
Για να τους ενθαρρύνω βρήκα μια όμορφη αφίσα με τα δέκα δικαιώματα του αναγνώστη, την εκτύπωσα, την τοιχοκόλησα σε διάφορα εμφανή σημεία, για να πειστούν ότι η ανάγνωση ενός λογοτεχνικού βιβλίου δεν γίνεται καταναγκαστικά και πως αν ξεκινήσουν ένα βιβλίο και δουν ότι δεν τους αρέσει, έχουν κάθε δικαίωμα να μην το διαβάσουν.
Μετά αξιοποίησα το "βαρύ πυροβολικό" του σχολείου, τις φιλολόγους μας!
"Συναδέλφισες, στη Λογοτεχνία που διδάσκετε, σας παρακαλώ να κάνετε αναφορά στα βιβλία και να στέλνετε τα παιδιά στη βιβλιοθήκη, να τα δανείζονται!". Αυτό έπιασε. Πιθανόν κάποια παιδιά να το συνέδεσαν με το...βαθμό που θα τους βάλει η φιλόλογος. Ήρθαν για το "Ψέμα" της Ζωρζ Σαρή, και μετά το ένα με το άλλο κάπως παρασύρθηκαν.  Σιγά σιγά μπήκαν στο παιχνίδι κι άλλα βιβλία. Έφτιαξα μια λίστα με προτεινόμενα! Άρχισα να πηγαίνω στις αίθουσες με δυο τρία λογοτεχνικά βιβλία στο χέρι ή να παίρνω από τα παιδιά τις επιστροφές όχι στο χώρο της βιβλιοθήκης, αλλά οπουδήποτε με συναντούσαν, όπως ο Αλέξανδρος, για παράδειγμα που δεν προλαβαίνω να πατήσω το πόδι μου στο σχολείο το πρωί και τον βρίσκω να με περιμένει πίσω από την αυλόπορτα, για να μου πει: "Κυρία, σας έφερα το βιβλίο! Να σας το δώσω;".
Ο Αλέξανδρος, μαζί με δυο τρεις άλλους, έχει δανειστεί τα περισσότερα βιβλία. Υποσχέθηκα πως όποιος διαβάσει τα περισσότερα θα έχει κάποιο έπαθλο στο τέλος της χρονιάς. Στην αρχή, όταν μου επέστρεφαν τα βιβλία, ρωτούσα διάφορα,για τους ήρωες, για την πλοκή, αν τους άρεσε, αν το προτείνουν στους άλλους, κ.λπ. Μετά τους είπα να γράφουν τα σχόλιά τους σε χαρτί. Σταδιακά μαζεύτηκαν αρκετά χαρτάκια, που τα φύλαγα στο συρτάρι και αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να τα κάνω.
Κάποια μέρα αποφάσισα να τα κολλήσω στον τοίχο.  Ήρθαν διστακτικά κανα δυο κι άρχισαν να τα διαβάζουν. Μέρα με τη μέρα έρχονταν περισσότεροι, αλλά και τα χαρτάκια αυξάνονταν και άρχισαν να καλύπτουν και τον πλαϊνό τοίχο. Κάποια από τα σχόλια, καίτοι γραμμένα από παδιά της Α' Γυμνασίου, καταφέρνουν μια κριτική ματιά στο σύνολο του βιβλίου, όπως για παράδειγμα αυτό που έγραψε η Σοφία για την Άννα Καρένινα του Τολστόι και κρέμεται ανάμεσα στα άλλα σχόλια πάνω στον τοίχο που έχει γίνει πλέον πόλος έλξης για πολλά παιδιά!

Σήμερα, Παρασκευή 11 Μαΐου,  όταν σχόλασα και αφού κλείδωσα φοριαμούς, συρτάρια και ντουλάπια, κουδουνίζοντας την αρμαθιά των κλειδιών μου στο χέρι και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στα ράφια με τα βιβλία, για να βεβαιωθώ πως είναι όλα εντάξει στις θέσεις τους, είδα μια...αρμαθιά κοριτσιών, που επίσης είχαν σχολάσει, να έρχονται όλες μαζί προς το μέρος μου! "Ήρθαμε να δανειστούμε βιβλία", μου είπαν. Ξεκλείδωσα τον φοριαμό με την ελληνική λογοτεχνία, ξεκλείδωσα και τον άλλον με την ξένη και τις περίμενα να διαλέξουν.
Κοίταζα τα κορίτσια μπροστά στη βιβλιοθήκη, κοίταζα και τις αντανακλάσεις τους  ένα γύρω  στα τζάμια των φοριαμών, κι έμοιαζαν με ξωτικά που ξεπήδησαν απ' τα βιβλία.
Κι ένιωσα για κλάσμα του δευτερολέπτου να δρασκελώ την πόρτα της βιβλιοθήκης, που ονειρεύμαι. Της απέραντης βιβλιοθήκης της Βαβέλ, του Μπόρχες!

Η μια μου ζήτησε να της προτείνω βιβλίο εγώ. Οι άλλες δυο συζητούσουν μεταξύ τους ποια έχουν διαβάσει, ποια τους άρεσαν, ποια είχαν έρωτα, ποια δεν είχαν...
Μία επέλεξε του Ντενί Γκετζ, "Μπέλα-η αυτοβιογραφία μιας καραβέλας" και το άφησε αποφασιστικά μπροστά μου. "Αυτό θα πάρω!", είπε και με συγκίνησε που διάλεξε Γκετζ.
Πέρασε λίγη ώρα κι όλες κάπου κατέληξαν. Κι όλες κάτι πήραν κι έφυγαν.
"Καλό Σαββατοκύριακο, κυρία", μου είπαν, χαμογελώντας με τα βιβλία στην αγκαλιά.
"Καλό Σαββτοκύριακο κορίτσια", απάντησα συγκινημένη. Όχι, επειδή πήραν τα βιβλία! Βιβλία είχαν πάρει κι άλλοι στα διαλείμματα νωρίτερα.
Συγκινήθηκα, επειδή ενώ από ώρα είχαν σχολάσει αντί να τρέξουν με χίλια να φύγουν, να χαθούν, όπως κάνουν συνήθως τα παιδιά του Γυμνασίου, ήρθαν όλες μαζί στη βιβλιοθήκη, κι έμειναν μετά το σχόλασμα για ώρα αρκετή με μόνο λόγο να δανειστούν βιβλία!
Κι αυτό αποτελεί για μένα επιτυχία!  Και αληθινή γιορτή!