Κανείς δεν είναι τέλειος!

Έχω πει κατ' επανάληψη ότι με θεωρώ τυχερή που κάνω τη δουλειά που κάνω.

Και με θεωρώ τυχερή, επειδή εκτός όλων των άλλων, έχω το μεγάλο πλεονέκτημα, κλείνοντας πίσω μου την πόρτα της σχολικής τάξης να ξεχνώ, έστω και για λίγο, τα μείζονα προβλήματα των ημερών, και να αναζητώ μέσα στο βλέμμα των παιδιών, που κάθονται αντίκρυ μου, ένα καλύτερο αύριο, μια φευγαλέα ελπίδα, μια μικρή φλόγα ικανή να πυροδοτήσει τη φαντασία μου και τη θέλησή μου, ακόμη και εκείνες τις φορές που τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα από ότι συνήθως, όπως όταν πρέπει να βγούμε από την καθιερωμένη ρουτίνα και να εφαρμόσουμε ένα διαφορετικό εβδομαδιαίο πρόγραμμα, σαν αυτό της Θεματικής Εβδομάδας, που καθιερώθηκε από πέρυσι στα Γυμνάσια.

Κατά της "καινοτομίας", είναι σαφές πως δεν είμαι. Κατά της διαθεματικότητας και της διεπιστημονικότητας είναι σαφέστατο πως δεν είμαι. Κατά της μη συνετής κεντρικής επιβολής προγραμμάτων που δεν έχουν εφαρμοστεί πιλοτικά και δεν έχουν αξιολογηθεί (μόλις χρησιμοποίησα μια...απαγορευμένη λέξη!) επαρκώς, είμαι. Και η Θεματική Εβδομάδα από πέρυσι που καθιερώθηκε με εγκύκλιο, που έφτασε στα σχολεία το μεσημέρι της 23ης Δεκεμβρίου, (την τελευταία μέρα πριν από τις διακοπές, δηλαδή), και κατά συνέπεια δεν έφτασε στους άμεσα ενδιαφερόμενους, παρά μόνο με την επανέναρξη των μαθημάτων, έχει εξ αρχής "καεί". Αφού έγινε όπως έγινε την πρώτη χρονιά, γιατί να μη γίνει έτσι και τη δεύτερη, και την τρίτη μέχρι να ατονίσει ο θεσμός και να ξεχαστεί εντελώς...

Στο σχολείο μου και πέρυσι και φέτος (με διαφορετικό Διευθυντή και το μισό Σύλλογο να συμπληρώνει και σε άλλα σχολεία, με αποτέλεσμα να μην είμαστε ούτε μια μέρα την εβδομάδα άπαντες και άπασες όλοι μαζί, με ότι αυτό συνεπάγεται) το παλέψαμε, για να ανταποκριθούμε με αξιοπρέπεια και σοβαρότητα. Πώς όμως να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, όταν συντρέχουν μια σειρά από λόγους που δυσχεραίνουν τα πράγματα; Ή πώς να έχουμε ένα ικανοποιητικό, έστω, αποτέλεσμα, όταν λείπουν παιδιά, επειδή κάποιοι (ευτυχώς πολύ λίγοι) γονείς ορθώνουν το ανάστημά τους μπροστά στο "ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ", για να "προστατεύσουν" τα παιδιά τους;

Σύνθετο το θέμα και σε μεγάλο βαθμό παρεξηγημένο όχι μόνο από την πλευρά (αρκετών) γονιών, αλλά και των εκπαιδευτικών, αλλά κυρίως του ίδιου του Υπουργείου που θεωρεί ότι είναι αρκετό να θεσμοθετήσει μια "Θεματική Εβδομάδα", αντί να αλλάξει εξ ολοκλήρου το πρόγραμμα σπουδών, προκειμένου να αναβαθμίσει την παρεχόμενη εκπαίδευση. 

Θέματα σαν κι αυτά που καλούμαστε να καλύψουμε στο πλαίσιο της Θεματικής Εβδομάδας θα έπρεπε να αποτελούν βασικά μαθήματα στο Α.Π.Σ. και ειδικά στα Δ.Ε.Π.Π.Σ., που πριν δουν το φως του ήλιου τα έφαγε το μαύρο σκοτάδι. 

Κι εγώ είχα μεγάλο βάρος φέτος. Πέρυσι, εμπνεύστηκα από το καθιερωμένο μου βραδινό γιαουρτάκι ένα ενδιαφέρον θέμα και το έκανα στην Α' Γυμνασίου, μάλιστα σε δύο φάσεις, μια προεργασία το μήνα Φεβρουάριο και την ολοκλήρωση του θέματος στο πλαίσιο της Θεματικής Εβδομάδας. Και είχε πάει καλά.

Φέτος; Θα μου πεις ότι το Ι.Ε.Π. έχει ολόκληρη σελίδα προτεινόμενων και υποστηρικτικών θεμάτων. Ε, τότε θα πω κι εγώ: Εντάξει, αλλά αν είναι και στην καινοτομία να ακολουθήσω κατά γράμμα οδηγίες, τότε σε τι θα διαφέρει για μένα από την τυπική διδασκαλία; 

Τόσες ώρες εδώ, τόσες ώρες εκεί, έμφαση στη δραστηριότητα χ, κατά προτεραιότητα η άσκηση ψ! 

Θαρρείς και όλες οι τάξεις σε όλα τα σχολεία είναι ολόιδιες ή θαρρείς πως η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου κι εμείς (ανεπυτυχώς) παλεύουμε να τον φτιάξουμε ή θαρρείς πως...

Αλλά αρκετά διαμαρτυρήθηκα και τελειώνει ο χρόνος, χωρίς να έχω μπει ακόμη στο θέμα.

Το θέμα μου είναι αυτό που έκανα εγώ σήμερα με τα δύο τμήματα της Β' Γυμνασίου. 

Την ιδέα τη συνέλαβα από την αρχή της σχολικής χρονιάς, όταν έκανα την άσκηση 7 στη σελίδα 14 του σχολικού βιβλίου. "Πόσο ωραία θα ταίριαζε ο δείκτης σωματικού βάρους με τη μέση τιμή που θα διδαχτούν στη Στατιστική!", είχα σκεφτεί και το έβαλα στόχο να έχω φτάσει στην παράγραφο 4.5 του Α' Μέρους του βιβλίου, μια εβδομάδα πριν από τη Θεματική Εβδομάδα, ώστε και πρόσφατο να το έχουν το μάθημα, αλλά και εμπέδωση των μαθηματικών εννοιών και διαδικασιών να κάνουν στο πλαίσιο των..."καινοτόμων δράσεων"!

Χωρίστηκαν τα παιδιά σε ομάδες των πέντε για να μετρήσουν με τις μετροταινίες που τους προμήθευσα το ύψος τους, (υ). Και για να συμπλήρωσαν στο Φύλλο Εργασίας το ύψος και το βάρος τους, (Β). Τους  είχα ζητήσει από την προηγούμενη εβδομάδα να  ζυγιστούν στα σπίτια τους ή αλλού. Μετά έπρεπε να βρουν το Μ.Ο. του ύψους και του βάρους της ομάδας τους και χρησιμοποιώντας τον τύπο Β/υ^2, να υπολογίσουν το δείκτη σωματικού βάρους.
Υπήρχε και δεύτερο ζητούμενο, να βρουν ο καθένας το δείκτη βάρους του και μετά να βρουν το μέσο όρο. Τέλος θα έπρεπε να συγκρίνουν τα δύο αποτελέσματα. 

Όμως δεν είχα προβλέψει τις αντιδράσεις του 1/10 περίπου των παιδιών, τα οποία λόγω του μεγάλου βάρους τους ή του μικρού ύψους τους, ήρθαν όλα μαζί να μου δηλώσουν πως δεν θέλουν να συμμετέχουν στη δράση! 

Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να σκεφτώ με ποιο τρόπο έπρεπε να αντιδράσω για να το σώσω, χωρίς κανέναν να πληγώσω...

"Πείτε έναν υποθετικό ή έναν κατά προσέγγιση αριθμό...", είπα στο τέλος.
"Δεν έχει και τόση σημασία το αποτέλεσμα που θα βρείτε, όσο η διαδικασία!", είπα κι έτσι αποσωβήθηκε ο κίνδυνος να δουλέψω μόνο με τα 9/10 των παιδιών.
Αυτή η απρόβλεπτη εξέλιξη μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ πόσο  λάθος προτεραιότητες δίνουμε σε αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά μας στο σχολείο. Και τους το είπα.
Πριν ξεκινήσουμε την προβλεπόμενη (και ασφαλή για μένα) διαδικασία της καταμέτρησης, της καταγραφής και των αριθμητικών υπολογισμών, πήρα το ρίσκο να τους μιλήσω για πιο προσωπικά θέματα. Για τις δικές μου αγωνίες, όταν ήμουν παιδί.
Δεν τις απαρρίθμησα, αλλά εξήγησα πως κι εγώ,θα είχα γλιτώσει αρκετά δεινά, αν είχα από μικρή κατανοήσει πράγματα που μου πήρε πολλά χρόνια να καταλάβω και να αποδεχτώ...

"Κανείς δεν είναι τέλειος!", τους είπα. "Ο καθένας μας είναι ένα σύνολο θετικών και αρνητικών χαρακτηριστικών, τόσο στην εμφάνιση όσο και στον χαρακτήρα... Στον χαρακτήρα με τα χρόνια και με προσπάθεια μπορούμε να διορθώσουμε ό,τι μας ενοχλεί, στην εμφάνιση τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Γι' αυτό πρέπει να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και  να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε τα μειονεκτήματά μας σε πλεονεκτήματα! Έτσι θα είμαστε λιγότερο αγχωμένοι, λιγότερο μίζεροι, περισσότερο χαλαροί, πιο χαρούμενοι και πιο ευτυχισμένοι".

Και αυτό που νιώθουμε θα θέλουμε να το μοιραζόμαστε με τους άλλους, γιατί ακριβώς εκεί βρίσκεται το μυστικό... Να θέλεις να δώσεις χαρά, να μοιράσεις χαμόγελα...

Όπως ακριβώς που μας είπε χθες ο Δημήτρης Αντωνίου, μιλώντας επί μια ώρα σε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες του σχολείου.

Όμως για τον Δημήτρη απαιτείται ειδικό αφιέρωμα, κι ό,τι κι αν πω θα είναι λίγο...

Μέχρι να αποφασίσω τι θα πω, παραπέμπω σε ένα δικό του άρθρο εδώ.
Και πραγματικά τον ευγνωμονώ.