ΟΙ ΚΑΤΕΡΙΝΕΣ του John Green

Την προηγούμενη Δευτέρα στο σχολείο, μόλις χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα κι ενώ όλες και όλοι κίνησαν προς την έξοδο, η Μαρία  με το συνεσταλμένο πάντα βλέμμα και τη χαμηλή φωνή με πλησίασε και μου είπε: "Κυρία, διάβασα ένα βιβλίο που θα σας αρέσει...". Επειδή η Μαρία είναι από τα παιδιά που επισκέπονται πολύ συχνά τη σχολική βιβλιοθήκη, θεώρησα ότι αναφέρεται σε κάποιο από τα βιβλία που είχε δανειστεί. "Ποιο βιβλίο, Μαρία;", ρώτησα αμέσως, καθώς δεν αφήνω ποτέ συζήτηση για βιβλία να ... πάει χαμένη.

"Οι Κατερίνες, λέγεται, κυρία", μου είπε η Μαρία,
"Είναι πολύ ωραίο! Θα σας αρέσει κι εσάς! Έχει μέσα και Μαθηματικά..."

Τα μάτια της Μαρίας άνοιξαν διάπλατα και έλαμψαν κι ένα αμυδρό, ντροπαλό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό της. 

"Τίνος είναι, Μαρία;", ρώτησα. H Μαρία σε αντίθεση με πολλά άλλα παιδιά, αλλά και πάμπολλους μεγάλους, που δεν θυμούνται σχεδόν ποτέ το όνομα του συγγραφέα του βιβλίου που διαβάζουν, μου απάντησε αμέσως, ενώ το χαμόγελο παρέμεινε αναλλοίωτο στο πρόσωπό της. "Είναι του John Green,  κυρία!".
"John Green; John Green δεν λέγεται αυτός που έχει γράψει "Το λάθος αστέρι";", ρώτησα. "Ναι, κυρία, αυτός. Δεν το έχω. Το έψαξα, αλλά δεν το βρήκα", απάντησε η Μαρία, η οποία τελικά φαίνεται πως είναι φαν του  Green. 

"Το έχω εγώ, Μαρία, το λάθος αστέρι. Δεν το διάβασα, αλλά το έχω στη βιβλιοθήκη μου. Θέλεις να σου το φέρω;".
Η Μαρία είπε πως το ήθελε πολύ και έτσι την επόμενη μέρα, την Τρίτη δηλαδή, ανταλλάξαμε χέρι με χέρι τα βιβλία. Έδωσα το λάθος αστέρι, που δεν το είχα διαβάσει, και πήρα τις Κατερίνες που ένιωσα την υποχρέωση να διαβάσω, αφού πρώτη φορά μου πρότεινε μαθήτριά μου βιβλίο και μάλιστα μου δάνειζε το δικό της αντίτυπο. Έτσι την Τρίτη το απόγευμα, ξεκλέβοντας λίγο χρόνο, άνοιξα το μυθιστόρημα του Green με το εντελώς νεανικό εξώφυλλο...

"Για λίγη ώρα θα διαβάσω. Θα το ξεφυλλίσω, ίσως κάνω μόνο μια διαγώνια ανάγνωση...Να δω τι λέει...Πώς να το επιστρέψω στη Μαρία αδιάβαστο, δεν κάνει...", μουρμούριζα προσπαθώντας να νιώσω καλύτερα, επειδή οι ποικίλες δουλειές και οι πλείστες υποχρεώσεις είχαν αρχίσει να σφίγγουν σα μέγγενη γύρω από τον αυχένα μου. 

Θα είχα παραιτηθεί και θα άφηνα το βιβλίο στην άκρη,  αν στο μεταξύ ο Κόλιν Σίνγκλετον δεν με είχε γοητεύσει από την πρώτη κιόλας σελίδα!

Ο ψιλόλιγνος, ιδιοφυής νεαρός, με την εβραϊκή αφάνα, που επιθυμούσε να γίνει σημαντικός, επειδή απλά έπρεπε να γίνει σημαντικός, με συγκίνησε εξ αρχής. 

Ο Κόλιν Σίνγκλετον, ήταν ένα "παιδί-θαύμα", που ήξερε από τα τρία του να διαβάζει χωρίς να του έχει δείξει κανείς. Οι γονείς του, εκπαιδευτικοί αμφότεροι, έκριναν σωστό πως  όφειλαν να αξιοποιήσουν το ταλέντο του γιού τους, ώστε-ακολουθώντας μια συγκεκριμένη στρατηγική μελέτης- το "παιδί-θαύμα" να εξελιχθεί σε ιδιοφυία και γι' αυτό ο Κόλιν ήταν υποχρεωμένος καθημερινά να αποστηθίζει τόμους ολόκληρους... 

Οι ποικίλες του γνώσεις όμως δεν λειτούργησαν ως ασπίδα προστασίας, όταν πήγε στο σχολείο. Αντιθέτως. Όπως κάθε ιδιαίτερο παιδί, απομονώθηκε και δέχτηκε  bullying από όλους τους  "κανονικούς" συμμαθητές του. Μέσα σε αυτό το σκηνικό ο Κόλιν γνώριζε και ερωτευόταν Κατερίνες! 

Δεκαενιά συνολικά, αν και μια (τουλάχιστον μία) τη μετρούσε δυο φορές. 

Σ' αυτό το σημείο έχω μια μικρή ένσταση! Δεν είμαι  σίγουρη κατά πόσο είναι σωστό αυτό... Εννοώ, πως όταν ερωτευόμαστε για δεύτερη φορά τον ίδιο άνθρωπο, μπορούμε να το  μετράμε ως μια διαφορετική, καινούρια, σχέση; Δεν ξέρω...Τώρα, βέβαια, αν λάβουμε υπόψη πως ο έρωτας μας αλλάζει, τότε όταν ερωτευόμαστε για δεύτερη φορά τον ίδιο άνθρωπο, θα είμαστε τόσο εμείς, όσο και ο άλλος δυο διαφορετικοί άνθρωποι, άρα δεν θα είμαστε εμείς! Θα είναι δυο άλλοι... Σκέτο μπέρδεμα, δηλαδή!
Το ξέρω πως είναι δύσκολα τα ερωτικά, ποιος δεν το ξέρει; Και γίνονται ακόμη δυσκολότερα, όταν καταντούν εμμονικά. Κι ο Κόλιν είχε εμμονή με τις Κατερίνες, γι' αυτό προσπαθούσε να βγάλει άκρη γενικά, μέχρι που -ως ιδιοφυία- αποφάσισε να βάλει κάτω τα Μαθηματικά! Αποφάσισε να διατυπώσει και να αποδείξει ένα θεώρημα: το Θεώρημα της Υποβόσκουσας Προβλεψιμότητας των Κατερινών! 

Πόσο προβλέψιμες είναι άραγε οι Κατερίνες; Προβλέψιμες όμως ως προς τι; Ακούγεται πολύ αόριστο, αλλά γίνεται συγκεκριμένο αν δεχτούμε ότι το θεώρημα έχει μια βασική προϋπόθεση: οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, σε αυτούς "που τρώνε άκυρο" και στους άλλους "που ρίχνουν άκυρο"! 

Ομολογώ πως δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι το "άκυρο" είναι κάτι που το τρως ή που το ρίχνεις σε άλλους ανθρώπους. Διαβάζοντας το μυθιστόρημα του Green, άρχισα να σκέφτομαι σε ποια κατηγορία ανήκω... Άστο καλύτερα... Άλλωστε, αν κάποιος είναι από αυτούς που τρώνε άκυρο, όπως ο Κόλιν, δεν σημαίνει ότι δεν ρίχνει κι αυτός που και που από κανένα. Και αντιστρόφως! Υπάρχει μια κανονικότητα. Και η καμπύλη του Γκάους που περιγράφει την κανονική κατανομή εμφανίζεται αρκετές φορές στις σελίδες του βιβλίου, όπως εμφανίζονται παραβολές, καρτεσιανό επίπεδο και άλλα "υπαρκτά" μαθηματικά, καθώς και αρκετά φανταστικά που εμφανίζονται όμως ξανά και ξανά, προσπαθώντας να δώσουν απάντηση σε προβλήματα ερωτικά, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να δίνουν μια προστιθέμενη αξία στο ούτως ή άλλως πολύ αξιόλογο ανάγνωσμα για νεαρούς  αναγνώστες και νεαρές αναγνώστριες. 

Κι εγώ που, προ πολλού, έχω πάψει να είμαι νεαρή αναγνώστρια, το βιβλίο του John Green το διάβασα ασκαρδαμυκτί! 

Το απόλαυσα. Είχε ειρωνία και σαρκασμό και γέλιο πολύ!
Οι Κατερίνες έκαναν τη ζωή του Κόλιν δύσκολη και συνάμα γοητευτική!
Κυρίως όμως δημιουργική! Επειδή ήθελε απεγνωσμένα να βρει μια συνάρτηση, που θα του επέτρεπε να προβλέψει το μέλλον μιας σχέσης με οποιαδήποτε Κατερίνα! Πόσο θα διαρκέσει; Ποιος θα ρίξει άκυρο σε ποιον;

Αχ, κακόμοιρε Κόλιν! Μια παραβολή δεν μπορεί να προβλέψει...

Το μέλλον είναι απρόβλεπτο! Πόσο μάλλον όταν εμπλέκονται Κατερίνες!

Ή Μαρίες! Ή Δέσποινες! Ή Κωσταντίνοι!

Το μέλλον είναι εκεί, μας περιμένει και είναι  απρόβλεπτο...
Ας ευχηθούμε, τουλάχιστον, να έχουμε αγάπη, ηρεμία και ... έρωτα και ... γαλήνη*

-------------------------------------------------------------------------------------- 

Ευχαριστώ πολύ Μαρία, που σκέφτηκες να μου δανείσεις το βιβλίο!
--------------------------------------------------------------------------------------
* Ο έρωτας και η γαλήνη είναι δυο αμοιβαίως αποκλειόμενα ενδεχόμενα!
Είμαι απολύτως σίγουρη :)